Πέθαναν οι εφημερίδες;

 Επι­στρέ­φο­ντας με το ΚΤΕΛ από τη συμπρω­τεύ­ου­σα μεση­με­ριά­τι­κα έκα­να μία δια­πί­στω­ση. Από τους επι­βά­τες, όσους του­λά­χι­στον δεν είχε παρα­σύ­ρει ο… Μορ­φέ­ας, ήμουν ο μόνος που διά­βα­ζε εφη­με­ρί­δα. Οι υπό­λοι­ποι σερ­φά­ρα­νε μέσα από τα κινη­τά τους που ομο­λο­γου­μέ­νως ήταν από όσο μπό­ρε­σα να δια­πι­στώ­σω κάθε μεγέ­θους και εται­ρεί­ας. Η συζή­τη­ση με την 25χρονη όπως μου δήλω­σε (τι περιέρ­γεια και αυτή να ρωτώ την ηλι­κία τους…) συνε­πι­βά­τισ­σα δια­κό­πτο­ντας την ιντερ­νε­τι­κή της περι­ή­γη­ση μου έδω­σε πολύ­τι­μες κοι­νω­νιο­λο­γι­κές απα­ντή­σεις. Το δια­δί­κτυο πλέ­ον της τρώ­ει πολ­λές ώρες από τη ζωή της. Τόσο στο ΦΒ όπου και αυτή ομο­λό­γη­σε ότι ο «ναρ­κισ­σι­σμός πάει σύν­νε­φο» όσο και σε διά­φο­ρες ιστο­σε­λί­δες κυρί­ως «λαιφ σταιλ» από όπου ενη­με­ρώ­νε­ται για τα νέα των κοσμι­κών (Τώρα τι σχέ­ση έχει μία άνερ­γη με τη ζωή και κυρί­ως τα πάθη των επω­νύ­μων, είναι αλλου­νού παπά ευαγ­γέ­λιο) . Και για τις πολι­τι­κές –κοι­νω­νι­κές εξε­λί­ξεις τι ρώτη­σα πώς τελι­κά ενη­με­ρώ­νε­σαι την ρώτη­σα; «Α δεν με ενδια­φέ­ρουν και πολύ» απά­ντη­σε αφοπλιστικά.

Τελι­κά με βάση τα παρα­πά­νω προ­κύ­πτει το ερώ­τη­μα που αφο­ρά και την εφη­με­ρί­δα που με φιλο­ξε­νεί: Έχουν μέλ­λον οι εφη­με­ρί­δες ή τελι­κά έχουν ουσια­στι­κά πεθάνει;

Κανείς δεν μπο­ρεί να αμφι­σβη­τή­σει την δύνα­μη της εικό­νας ή και της ταχύ­τη­τας που προ­σφέ­ρει το δια­δί­κτυο. Όμως τελι­κά ενη­με­ρώ­νει ή απλώς πλη­ρο­φο­ρεί; Εντυ­πω­σιά­ζει ή προ­βλη­μα­τί­ζει; Μαθαί­νει κανείς ή απλά περ­νά τον και­ρό του;

Φυσι­κά το ζήτη­μα δεν είναι το μέσο αλλά κυρί­ως το περιε­χό­με­νο της είδη­σης. Από αυτή την άπο­ψη η εφη­με­ρί­δα βοη­θά στην εμβά­θυν­ση-ανά­λυ­ση των γεγο­νό­των. Η εφη­με­ρί­δα δεν είναι τελι­κά ένα μέσο παρα­δο­σια­κό και «μεσό­κο­πο» που καλύ­πτει τις ασχο­λί­ες και τα ενδια­φέ­ρο­ντα των μεγά­λων. Έχει πολ­λά να προ­σφέ­ρει και στη νέα γενιά που θα πρέ­πει να ξεφύ­γει από την αντί­λη­ψη της εύκο­λης λύσης. Στο «διά­βα­σμα» (;) ειδή­σε­ων με λίγες λέξεις και πολ­λές φωτο­γρα­φί­ες, στη δια­μόρ­φω­ση τελι­κά μιας νέας γενιάς με λεξι­λό­γιο όσο επι­τρέ­πει το τουι­τερ, μιας γενιάς εύκο­λης χει­ρα­γω­γί­ση­μης και άρα «θύμα” των απαι­τή­σε­ων του συστήματος…

Όσο και αν τα μηνύ­μα­τα είναι άσχη­μα οι εφη­με­ρί­δες έχουν μέλ­λον. Αρκεί να παί­ξουν τον ρόλο τους και να μην γίνο­νται κακέ­κτυ­πα της ηλε­κτρο­νι­κής ενη­μέ­ρω­σης. Να προ­σφέ­ρουν τις πραγ­μα­τι­κές ειδή­σεις και όχι τις «πια­σά­ρι­κες», να έχουν αρθρο­γρα­φία που να προ­βλη­μα­τί­ζει και όχι να υπνω­τί­ζει, να έχουν απο­κα­λυ­πτι­κά ρεπορ­τάζ και αιχ­μη­ρά σχό­λια. Ο δρό­μος είναι μακρύς και δύσκο­λος. Και ο ρόλος του σχο­λεί­ου αλλά και του οικο­γε­νεια­κού περι­βάλ­λο­ντος είναι σημαντικός…