Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Πέθανε ο σκηνοθέτης Πάολο Ταβιάνι, σημείο αναφοράς του ιταλικού σινεμά

Πέθα­νε σήμε­ρα στη Ρώμη σε ηλι­κία 92 ετών ο σκη­νο­θέ­της Πάο­λο Ταβιά­νι ο οποί­ος, μαζί με τον αδελ­φό του Βιτό­ριο, ήταν ένα από τα ισχυ­ρό­τε­ρα ονό­μα­τα του ιτα­λι­κού κινηματογράφου.

Στον μακρο­χρό­νιο βίο του, ο Πάο­λο Ταβιά­νι δού­λε­ψε ως σκη­νο­θέ­της, σενα­ριο­γρά­φος, ηθο­ποιός και συγ­γρα­φέ­ας. Στα γνω­στό­τε­ρα έργα των αδελ­φών Ταβιά­νι (ο Πάο­λο απε­βί­ω­σε το 2018) συμπε­ρι­λαμ­βά­νο­νται το «Ο Σαν Μικέ­λε είχε έναν κόκο­ρα», του 1972, το «Αλο­ζαν­φάν», το οποίο γυρί­στη­κε δυο χρό­νια αργό­τε­ρα με τους Μαρ­τσέ­λο Μαστρο­γιά­νι, Λάου­ρα Μπέ­τι και Λέα Μασά­ρι, και το «Πατέ­ρας Αφέ­ντης,» του 1977, το οποίο βρα­βεύ­θη­κε με τον Χρυ­σό Φοί­νι­κα του Φεστι­βάλ των Καννών.

Το 2012 οι αδελ­φοί Ταβιά­νι βρα­βεύ­θη­καν με τη Χρυ­σή Άρκτο του Φεστι­βάλ του Βερο­λί­νου για το έργο τους «Ο Καί­σα­ρας πρέ­πει να πεθά­νει» στο οποίο έπαι­ζαν κρα­τού­με­νοι των φυλα­κών της Ρώμης.

Όπως υπο­γραμ­μί­ζει η εφη­με­ρί­δα La Repubblica, «οι αδελ­φοί Ταβιά­νι συνερ­γά­στη­καν με από­λυ­τη αρμο­νία, τόσο που ήταν αδύ­να­τον να ξεχω­ρί­σει κανείς τις σκη­νές που γύρι­σε ο Πάο­λο από εκεί­νες του Βιτό­ριο» ενώ «κινή­θη­καν με από­λυ­τη άνε­ση σε όλα τα είδη του κινη­μα­το­γρά­φου: με έμπνευ­ση από την επι­και­ρό­τη­τα, την Ιστο­ρία (συχνά με μετα­φο­ρι­κή σημα­σία) και την λογοτεχνία.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο