Παύλος Ασλανίδης: «Μόνο στο μπάζωμα και στο σβήσιμο των ονομάτων ήταν γρήγοροι»

«Μου δώσα­νε χαρά τα παι­διά, οι φοι­τη­τές που ξανα­πή­γαν στο Σύνταγ­μα κι έγρα­ψαν τα ονό­μα­τα των νεκρών στα Τέμπη. Χάρη­κα για­τί είδα ξανά γραμ­μέ­νο το όνο­μα του γιου μου του Δημή­τρη μπρο­στά στη Βου­λή να ζητά δικαί­ω­ση». Ο Παύ­λος Ασλα­νί­δης είναι από τους συγ­γε­νείς θυμά­των στο έγκλη­μα των Τεμπών που σήκω­σαν τη μεγά­λη πέτρα του αγώ­να για δικαιο­σύ­νη. Εργα­ζό­με­νος στο ειδι­κό πρό­γραμ­μα για τους άνω των 55 ετών στον Δήμο Πυλαί­ας-Χορ­τιά­τη, ο κ. Ασλα­νί­δης λέει στην «Εφ.Συν.» ότι ο ίδιος δεν πρό­κει­ται να πάει στα Τέμπη και σε μνη­μό­συ­νο αν δεν δικαιω­θεί ο γιος του, ο 26χρονος Δημή­τρης, ο μεγα­λύ­τε­ρος από τα τρία αγό­ρια του (οι άλλοι δύο είναι ηλι­κί­ας 19 και 21 ετών). Κατέ­βη­κε στην Αθή­να για τις συγκε­ντρώ­σεις και τις πορεί­ες δια­μαρ­τυ­ρί­ας και μας μίλη­σε την επο­μέ­νη των μεγά­λων συγκεντρώσεων…

«Ημουν στο Σύνταγ­μα. Δεν μπο­ρώ να σας περι­γρά­ψω τη δύνα­μη που πήρα από τον κόσμο που βρέ­θη­κε εκεί και από όλους αυτούς που μας αγκα­λιά­ζα­νε και μας δίναν θάρ­ρος και κου­ρά­γιο. Αλλά και αυτή τη μεγα­λειώ­δη στιγ­μή τη βεβη­λώ­σα­νε. Το βρά­δυ πήγαν και σβή­σα­νε τα ονό­μα­τα των νεκρών. Οι άνθρω­ποι αυτοί δεν αντέ­χουν να φαί­νε­ται ούτε ίχνος από αυτό το έγκλη­μα. Επι­πλέ­ον, τι να πω για τη βαρ­βα­ρό­τη­τα που πήγαν και πέτα­ξαν τα υπο­λείμ­μα­τα των παι­διών μας στο Κου­λού­ρι. Δεν μας σέβο­νται καθό­λου και όσο περ­νά ο και­ρός, κάθε μέρα που περ­νά, μας βρί­ζου­νε όλο και περισ­σό­τε­ρο με τη συμπε­ρι­φο­ρά τους. Εμείς ευχα­ρι­στού­με όλους τους ανθρώ­πους που πήραν μέρος στις κινη­το­ποι­ή­σεις. Λέω σε όλους ότι πρέ­πει τώρα να προ­στα­τεύ­σουν τα δικά τους παι­διά. Εχω την εντύ­πω­ση ότι οι άνθρω­ποι αυτοί που έκα­ναν το έγκλη­μα στα παι­διά μας δεν θα στα­μα­τή­σουν εδώ, αυτοί κινού­νται μόνο για το χρή­μα. Αυτοί που μας κυβερ­νούν δεν έχουν ανθρώ­πι­νες αξίες…»

● Πιστεύ­ε­τε, δηλα­δή, ότι μετά από όσα έγι­ναν δεν έχει καν «ραγί­σει» κάποιος από αυτούς;

 Οχι, τίπο­τα δεν ράγι­σε μέσα τους. Δεν υπάρ­χει ηθι­κή, έβλε­πα αστυ­νο­μι­κούς να πατά­νε τα ονό­μα­τα των νεκρών στο Σύνταγ­μα και το βρά­δυ πήγα­νε να το απο­τε­λειώ­σου­νε. Είναι αξιο­ση­μεί­ω­τη η ταχύ­τη­τα με την οποία προ­χώ­ρη­σαν στο σβή­σι­μο. Μόνο στο μπά­ζω­μα του χώρου και στο σβή­σι­μο των ονο­μά­των είναι γρήγοροι…

● Μέχρι τη στιγ­μή που μιλά­με έχουν συγκε­ντρω­θεί 1.200.000 υπογραφές…

Θα φτά­σου­με τα 2 εκα­τομ­μύ­ρια υπο­γρα­φές, θα μπουν τώρα και οι Ελλη­νες του εξω­τε­ρι­κού που ντρέ­πο­νται για τη χώρα τους. Ας στα­μα­τή­σει επι­τέ­λους η ασυ­λία τους, οι στη­μέ­νες εξε­τα­στι­κές και να μας κου­νά­νε το δάχτυλο.

Oι άνθρω­ποι αυτοί που έκα­ναν το έγκλη­μα στα παι­διά μας δεν θα στα­μα­τή­σουν εδώ, αυτοί κινού­νται μόνο για το χρήμα.

● Θέλε­τε να σχο­λιά­σε­τε το γεγο­νός ότι ο εφέ­της ανα­κρι­τής διέ­τα­ξε επι­πλέ­ον τρεις έρευνες;

…Αλλο αυτό, ξέρε­τε πόσον και­ρό τού τα λέγα­με με άλλους; Επα­νει­λημ­μέ­νως και γρα­πτώς ζητή­σα­με ελέγ­χους, ανα­λύ­σεις, να κοι­τα­χτούν τα βίντεο. Από τον Απρί­λιο τα λέμε και τον Σεπτέμ­βριο βάλα­με χημι­κούς στο Κου­λού­ρι, αλλά όταν έφτα­σε η ώρα να πάρουν δείγ­μα­τα, έπε­σε τηλέ­φω­νο. Τι θα βρει λοι­πόν ο νέος πραγ­μα­το­γνώ­μο­νας; Το ξυλό­λιο έχει επι­βε­βαιω­θεί από τις 29 Μαρ­τί­ου από το Χημείο του Κρά­τους. Να μας πουν πού πήγαν τα τρία βαγό­νια. Τα πήγαν πίσω στη Βουλ­γα­ρία; Πού; Είναι ξεκά­θα­ρο, νομί­ζω ότι υπήρ­χε παρά­νο­μο φορ­τίο, αλλά τώρα είναι τέτοιος ο ντό­ρος, που υπο­δύ­ο­νται ότι ενδια­φέ­ρο­νται… Ακό­μη και τα σκυ­λιά εμείς τα επι­βά­λα­με, τον Σεπτέμ­βριο, πήγαν κάποιες μανά­δες κλαί­γο­ντας στον ανα­κρι­τή και λύγισε.

Ολη η ιστο­ρία από τους ειδι­κούς σκύ­λους ξεκί­νη­σε, που βρή­καν αυτά που βρή­καν. Αυτή η ομά­δα, η Anibus, είχε στεί­λει αίτη­μα το ίδιο βρά­δυ στους κρα­τι­κούς φορείς να πάει εκεί αφι­λο­κερ­δώς και δεν τους απα­ντή­σα­νε ποτέ. Τα σκυ­λιά τους είναι εκπαι­δευ­μέ­να και πιστο­ποι­η­μέ­να για ανεύ­ρε­ση. Δέκα μήνες μετά τους το επι­βά­λα­με και, παρά το ότι τα πετά­ξα­νε όλα όπως να ’ναι, βρέ­θη­καν και οστά και γενε­τι­κό υλι­κό, προ­σω­πι­κά αντι­κεί­με­να, είναι όλα μέσα στη δικο­γρα­φία… Ο,τι βλέ­πα­με στα σίριαλ, τα CSI, τα ζού­με μπρο­στά μας. Αυτά που έγι­ναν σε τού­τη την υπό­θε­ση νομί­ζω δεν γίνο­νται ούτε στην Κολομ­βία (και συγ­γνώ­μη από τη χώρα, δεν την υποτιμώ).

● Ολα δηλα­δή ξεκι­νούν και κατα­λή­γουν στο μπάζωμα…

Θέλω εδώ να ξεκα­θα­ρί­σω ότι ο πρώ­τος που έβα­λε το θέμα με το μπά­ζω­μα ήταν ο πατέ­ρας της Μάρ­θης. Οι υπό­λοι­ποι ήμα­σταν σαν χαμέ­νοι, κυριο­λε­κτι­κά στον κόσμο μας. Από τον κ. Ψαρό­που­λο άκου­σα πρώ­τη φορά ότι υπάρ­χει θέμα. Αυτός ξεκί­νη­σε την έρευ­να και αρχί­σα­με να ξυπνάμε.

● Τις δηλώ­σεις του πρω­θυ­πουρ­γού και του κ. Καρα­μαν­λή ανή­με­ρα της επε­τεί­ου θέλε­τε να τις σχολιάσετε;

Δεν τις βλέ­πω καν, είναι σαν να μιλά­ει ένα αλγόριθμος.

● Ωστό­σο θα πρέ­πει εμείς να επι­μεί­νου­με για τις πολι­τι­κές ευθύνες;

Εννο­εί­ται. Δεν υπήρ­χε πολι­τι­κός προϊ­στά­με­νος; Υπουρ­γός, υφυ­πουρ­γοί, εκπρό­σω­ποι των εται­ρειών δεν υπήρ­χαν; Είναι ανή­κου­στο ότι αυτοί οι εκπρό­σω­ποι των εται­ρειών που έσπα­σαν σε 100 κομ­μά­τια τον ΟΣΕ είναι ακό­μη στη θέση τους, αυτό δεν είναι πρό­κλη­ση; Η κ. Τσια­πα­ρί­κου, πρώ­ην υπάλ­λη­λος του ΕΦΚΑ, που είναι στη ΡΑΣ, με μισθό 6–7 χιλιά­ρι­κα τον μήνα, είναι δυνα­τόν να είναι ακό­μα εκεί; Είναι ένα σύστη­μα που προ­στα­τεύ­ει ο ένας τον άλλον, ομερ­τά. Δεν πει­ρά­ζει, εμείς τη συγκά­λυ­ψη την τρυ­πή­σα­με. Και επι­πλέ­ον χαί­ρο­μαι που και άλλοι συγ­γε­νείς που ήταν χαμέ­νοι μέσα στον πόνο τους άρχι­σαν να δρα­στη­ριο­ποιού­νται. Για­τί πρέ­πει να βγουν κι άλλοι μπρο­στά, όσοι ανέ­βαι­ναν πέντε χρό­νια στο τρέ­νο –1,5 εκα­τομ­μύ­ριο επι­βά­τες– πρέ­πει να τους μηνύ­σουν όλους.

● Πώς έχε­τε δια­χει­ρι­στεί προ­σω­πι­κά το πένθος;

Εγώ εγκε­φα­λι­κά, αλλά δεν ξέρω πότε θα σκά­σω. Είπα στη γυναί­κα μου ότι «θα ανα­λά­βω το κομ­μά­τι για τη δικαί­ω­ση και εσύ να έχεις τον νου σου μη χάσουν τα λογι­κά τα άλλα δυο παι­διά μας, να είναι δεμέ­να και δυνα­τά». Το πέν­θος το έχω θάψει, δεν υπάρ­χει πέν­θος για μένα… κι ούτε μνη­μό­συ­να ούτε τίπο­τα… Γι’ αυτό κατέ­βη­κα στις συγκε­ντρώ­σεις στην Αθή­να, στο μνη­μό­συ­νο των συγ­γε­νών στα Τέμπη πήγε η γυναί­κα μου, εγώ δεν θα πάω ποτέ σε μνη­μό­συ­νο κι ούτε θα πατή­σω στον χώρο εκεί­νο αν δεν δικαιώ­σω πρώ­τα τον Δημήτρη.

Πηγή:  efsyn.gr / Από­στο­λος Λυκεσάς