Ένας τυφώνας έχει σαρώσει τη ζωή μας τα τελευταία χρόνια. Τυφώνας αντιλαϊκής πολιτικής που έχει εξαθλιώσει το λαό. Περίπου τρία εκατομμύρια ζουν στα όρια της φτώχειας. Ενάμισι εκατομμύριο οι άνεργοι. Πεινά ο άνεργος, πεινά και ο εργαζόμενος που δουλεύει για 12–15 ώρες για ένα μεροκάματο πείνας. Δυστυχεί ο μικρομαγαζάτορας που άντεξε μέχρι τώρα και δεν έβαλε «λουκέτο». Απελπισμένος ο αγρότης που δεν τον αφήνουν να καλλιεργήσει και βλέπει να του παίρνουν τη γη οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Στα όρια της βιολογικής εξόντωσης οι συνταξιούχοι από τις συνεχείς περικοπές. Χωρίς δικαιώματα οι νέοι, έτοιμοι οι σύγχρονοι δούλοι.
Τα τελευταία χρόνια είδαμε εικόνες και ακούσαμε ειδήσεις που φούντωσαν την οργή και την αγανάχτηση. Την εκφράσαμε με πολλούς τρόπους. Οπως είδαμε και τη διοχέτευση της σε ανώδυνες εκδηλώσεις. Είδαμε όμως και ένα οργανωμένο και ελπιδοφόρο κίνημα αντίστασης που χτυπά στη ρίζα, στην αιτία όσων βιώνουμε σήμερα: στο εκμεταλλευτικό σύστημα και την τάξη που κυβερνά.
Πού θα στρέψουμε την οργή; Στα πρόσωπα ή στη ρίζα του προβλήματος; Η αστική τάξη έχει το επιστημονικό και πολιτικό προσωπικό που την εκπροσωπεί και παίρνει τις οδυνηρές αποφάσεις για το λαό. Η αστική τάξη επιλέγει, διατάσσει και αναδιατάσσει το πολιτικό της προσωπικό αναλόγως των αναγκών και συμφερόντων της που σε κάθε περίπτωση υπονομεύουν τα λαϊκά συμφέροντα, όπως άλλωστε αποδεικνύει και το πρόσφατο παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ. Δε θα της λείψει ποτέ το πολιτικό προσωπικό και αν χρειαστεί να το προστατέψει, έχει τον τρόπο.
Είναι αυταπάτη να νομίζει κανείς ότι με πράξεις ατομικής τρομοκρατίας μπορεί να ανατραπεί το σύστημα ή θα φοβηθεί το πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης. Κανένα κοινωνικό ζήτημα, καμιά κοινωνική αλλαγή δε λύνεται με τη δολοφονία πολιτικών προσώπων.
Είναι ανόητο έστω και λεκτικά να υπερασπίζεται ή να επιβραβεύει κανείς μορφές ατομικής τρομοκρατίας. Σε κάθε τέτοια ενέργεια τα ερωτήματα που τίθενται είναι: Ποιον εξυπηρετεί; ποιος ωφελείται; Ποιος χάνει;
Άσχετα με το αν ή κατά πόσο η ατομική τρομοκρατία συνδέεται με μηχανισμούς του κράτους, από τη φύση της ενέχει το στοιχείο της προβοκάτσιας. Αυτό επιβεβαιώθηκε ακόμη μία φορά με την επίθεση κατά του Λουκά Παπαδήμου, λίγες μέρες μετά τις διαδηλώσεις με αφορμή την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου με τα προαπαιτούμενα. Διαδηλώσεις όπου όσοι συμμετείχαν έδωσαν την υπόσχεση, έστειλαν την προειδοποίηση ότι δε θα σταματήσουν να αντιμάχονται τους μνημονιακούς νόμους, δε θα πάψουν να στοχεύουν στην αιτία του προβλήματος.
Σαν έτοιμοι από καιρό βρήκαν σήμερα κάποιοι την ευκαιρία να ενοχοποιήσουν την οργή και αγανάχτηση του λαού, την αντίσταση, να την χαρακτηρίσουν ως «ηθικό αυτουργό» της καταδικαστέας τρομοκρατικής επίθεσης κατά του Λουκά Παπαδήμου και να διαμορφώσουν κλίμα τρομοϋστερίας.
Ήταν η ευκαιρία που περίμεναν για να ξεπλύνουν το σύστημα και το πολιτικό προσωπικό του. Να εξωραΐσουν και να θωρακίσουν την αστική δημοκρατία, και να ξαναεπαναφέρουν τα περί κοινωνικής (ταξικής) ειρήνης (κοινωνική συνοχή το λένε) σε μια περίοδο που ‑όπως λένε- θα πρέπει να είμαστε όλοι ενωμένοι.
Η απάντηση και στους «ανυπόμονους» της επανάστασης και στους κάθε είδους προπαγανδιστές της άρχουσας τάξης και ντελάληδες της «ταξικής ειρήνης» είναι η πίστη στη δύναμη της μάζας, στη δύναμη του λαού που μπορεί να φέρει την κοινωνική αλλαγή.
«Χρειάζονται πολλά, τον κόσμο για ν’ αλλάξεις:
οργή κι επιμονή. Γνώση κ’ αγανάκτηση.
Γρήγορη απόφαση, στόχαση βαθιά
ψυχρή υπομονή, κι ατέλειωτη καρτερία.
Κατανόηση της λεπτομέρειας και κατανόηση του συνόλου.
Μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πώς
την πραγματικότητα ν’ αλλάξουμε».
Μπ. Μπρεχτ
οργή κι επιμονή. Γνώση κ’ αγανάκτηση.
Γρήγορη απόφαση, στόχαση βαθιά
ψυχρή υπομονή, κι ατέλειωτη καρτερία.
Κατανόηση της λεπτομέρειας και κατανόηση του συνόλου.
Μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πώς
την πραγματικότητα ν’ αλλάξουμε».
Μπ. Μπρεχτ