Ποιος ήταν ο Μέγας Κωνσταντίνος;

Γρά­φει ο Ηρα­κλής Κακα­βά­νης //

Ο Κων­στα­ντί­νος δεν ήταν ούτε μεγά­λος στρα­τη­γός. Αν και νίκη­σε τους αντι­πά­λους του δεν έδει­ξε ιδιαί­τε­ρα στρα­τιω­τι­κά προ­σό­ντα. Οι πιο πολ­λές νίκες του οφεί­λο­νται στο φανα­τι­σμό των στρα­τιω­τών του, στην επι­δε­ξιό­τη­τα των αρχη­γών τους και στην καλύ­τε­ρη τεχνι­κή οργά­νω­σή τους («Η μετα­στρο­φή του Κων­στα­ντί­νου» του Ρούμπενς)

…Ούτε και άγιος. Οχι μόνο δεν έγι­νε ποτέ χρι­στια­νός, αλλά ότι έκα­νε το έκα­νε για το θεα­θή­ναι και για δημο­κο­πία. Ηταν ιδιαί­τε­ρα αιμο­βό­ρος και σκλη­ρός. Δεν το είχε σε τίπο­τα να σκο­τώ­σει και να κρε­μά­σει τον κάθε αντί­πα­λό του ακό­μη και για ασή­μα­ντο λόγο. Σκό­τω­σε με βάρ­βα­ρο τρό­πο τη γυναί­κα του Φαύ­στα και το γιο του Κρί­σπο, από φόβο μην τυχόν τον καούν ποτέ αυτο­κρά­το­ρα οι Ρωμαί­οι (H αγία Ελέ­νη ζητά από τον άγιο Κων­στα­ντί­νο τη θανά­τω­ση της Φαύστας)

…Ηταν και­ρο­σκό­πος και κολά­κευε τους χρι­στια­νούς για να απο­φύ­γει τη διά­λυ­ση της αυτο­κρα­το­ρί­ας. Το θεό­πεμ­πτο όρα­μα δεν υπήρ­ξε ποτέ. Το ΧΡ με τη λατι­νι­κή του γρα­φή χρη­σι­μο­ποιού­νταν από τους Εθνι­κούς στις ευχές που λέγο­νταν στους αυτο­κρά­το­ρες. Το σύμπλεγ­μα αυτό σήμαι­νε να ζήσει πολ­λά χρό­νια ο αυτο­κρά­το­ρας, ενώ οι χρι­στια­νοί πίστευαν πως ήταν τα αρχι­κά γράμ­μα­τα του Χρι­στού (Το όρα­μα του Μεγά­λου Κων­στα­ντί­νου. Λεπτο­μέ­ρεια από τοι­χο­γρα­φία του Ραφα­ήλ στο Βατικανό)

Επί μονο­κρα­το­ρί­ας του το εκκλη­σια­στι­κό ιερα­τείο, εξα­γο­ρα­σμέ­νο από τη γεν­ναιο­δω­ρία του, νομι­μο­ποιεί τη βία και γίνε­ται σύμ­μα­χος και εταί­ρος στη νομή της εξου­σί­ας. Εκμε­ταλ­λεύ­ε­ται την επιρ­ροή των χρι­στια­νών στις μάζες. Με τη βοή­θεια και τη φιλαν­θρω­πία, που ασκού­σαν οι χρι­στια­νοί, μπο­ρού­σαν να επη­ρε­ά­σουν το λαό. Η διδα­σκα­λία για τη μετα­θα­νά­τια ζωή, την ανά­στα­ση και την εγκα­θί­δρυ­ση της βασι­λεί­ας των χρι­στια­νών ήταν ελκυ­στι­κή και τρα­βού­σε μάζες στην Εκκλη­σία. Επι­πλέ­ον, ζητού­σε από τους πιστούς πλή­ρη υπο­τα­γή και ανα­γνώ­ρι­ση του δόγ­μα­τος. Στους «αντι­προ­σώ­πους» του θεού πλέ­ον κυριαρ­χεί ο χρυ­σός και το ιερα­τείο συνα­γω­νί­ζε­ται σε μεγα­λο­πρέ­πεια και χλι­δή το παλά­τι. Ο Κων­στα­ντί­νος είναι αυτός που απο­φα­σί­ζει πλέ­ον για κάθε δρα­στη­ριό­τη­τα των χρι­στια­νών, ενώ ταυ­τό­χρο­να κατα­φεύ­γει στα μαντεία, μετα­φέ­ρει και οικο­δο­μεί στη νέα πρω­τεύ­ου­σα ναούς και μνη­μεία της αρχαί­ας λατρεί­ας και παρα­μέ­νει αρχιε­ρέ­ας της. Ετσι και οι δύο θρη­σκεί­ες γίνο­νται τα στη­ρίγ­μα­τα της απο­λυ­ταρ­χι­κής εξου­σί­ας του. Οταν πέθα­νε ο Κων­στα­ντί­νος , οι Εθνι­κοί του έστη­σαν ανδριά­ντα με τη μορ­φή του Απόλ­λω­να — Ηλιου, η ρωμαϊ­κή Σύγκλη­τος τον θεο­ποί­η­σε και η χρι­στια­νι­κή Εκκλη­σία τον ανα­κή­ρυ­ξε άγιο και ισα­πό­στο­λο για­τί στα­μά­τη­σε τους διωγ­μούς και προ­στά­τευ­σε το χριστιανισμό.