Game(s) of Thrones

Γρά­φει ο Βασί­λης Κρί­τσας //

Η εβδο­μά­δα αυτή ήταν γεμά­τη τελι­κούς, κάτι σαν αθλη­τι­κή εκδο­χή του GoT, με πάθη κι ίντρι­γκες για την ανά­δει­ξη των βασι­λιά­δων που θα καθί­σουν στο θρόνο.

Αν και η πρώ­τη δόση θα ταί­ρια­ζε πιο πολύ σε θρή­νο (κι όχι θρό­νο) για τη χαμέ­νη τιμή του ελλη­νι­κού ποδο­σφαί­ρου, που δεν είναι τίμιο κι απο­τυγ­χά­νει συστη­μα­τι­κά να φανεί τέτοιο, φρο­ντί­ζο­ντας του­λά­χι­στον για τη βιτρί­να του, όπως κάνουν άλλα πρω­τα­θλή­μα­τα. Οπό­τε η εικό­να του είναι λίγο χει­ρό­τε­ρη από αυτήν του φαφού­τη Αρα­βί­δη (έχα­σε τρία δόντια από αγκω­νιά του Μπο­τία), με το τρο­με­ρό κού­ρε­μά του που σχη­μά­τι­ζε στο κεφά­λι του το 21′ (όσο περί­που και το IQ του μέσου χούλιγκαν).

Οι μέρες πριν και μετά τον τελι­κό κύλη­σαν με χαρ­το­πό­λε­μο ανα­κοι­νώ­σε­ων μετα­ξύ των ΠΑΕ (αλλά και του υπουρ­γού) για τον υπό­δι­κο πρό­ε­δρο της μιας, τον οφει­λέ­τη του δημο­σί­ου της άλλης, αυτόν που πρέ­πει να δίνει το “παρών” στο αστυ­νο­μι­κό τμή­μα και χρειά­ζε­ται άδεια εξό­δου από τη χώρα, τον λαθρέ­μπο­ρα, το ναρ­κέ­μπο­ρα και άλλους τέτοιους, αγα­θούς παρα­γω­γούς ΑΕΠ της χώρας μας. Τα λένε πραγ­μα­τι­κά τόσο ωραία από μόνοι τους, που δυσκο­λεύ­ε­σαι να προ­σθέ­σεις κάτι.

Πρό­σφα­τα κυκλο­φό­ρη­σε μάλι­στα και μια φήμη για το ενδια­φέ­ρον του μεγα­λο­με­τό­χου των ερυ­θρό­λευ­κων να εμπλα­κεί στα διοι­κη­τι­κά της Νότ­τιγ­χαμ Φόρεστ, στην Αγγλία, την πατρί­δα του ποδο­σφαί­ρου και του πλυ­ντη­ρί­ου μαύ­ρου χρή­μα­τος, όπου έχει… επεν­δύ­σει κάθε μονο­πώ­λιο που σέβε­ται τον εαυ­τό του (δηλ τα κέρ­δη του) και γρά­φει τους νόμους στις τάπες των παπου­τσιών των ποδοσφαιριστών.

Η ανα­μέ­τρη­ση έγι­νε κεκλει­σμέ­νων των θυρών (ασορ­τί με το θρή­νο που λέγα­με), με περιο­ρι­σμέ­νο αριθ­μό προ­σκλή­σε­ων αλλά και μικρο­ε­πει­σο­δί­ων, έτσι για το έθι­μο. Κάπου στο ενδιά­με­σο, είχα­με κι αγω­νι­στι­κό κομ­μά­τι, αλλά ας μη δώσου­με έκτα­ση στα δευ­τε­ρεύ­ο­ντα που επι­σκιά­ζουν τις ομορ­φιές του αθλήματος.

Η πλά­κα είναι ότι κάποιοι πιστεύ­ουν πως κάτι άλλα­ξε από χτες, το κατε­στη­μέ­νο κλο­νί­στη­κε συθέ­με­λα κι έρχο­νται καλύ­τε­ρες ημέ­ρες, μαζί με την ελπί­δα, που κόλ­λη­σε κάπου στο δρό­μο. Όσο για το επό­με­νο πρω­τά­θλη­μα, ανα­μέ­νε­ται με αμεί­ω­το ενδια­φέ­ρον, καθώς ο θρό­νος του αρχι­νο­νού της Σού­περ-Λιγκ χωρά­ει μόνο έναν.

Κατά τα άλλα.

Την Τετάρ­τη, η Σεβίλ­λη απέ­δει­ξε ότι έχει κάνει εσω­τε­ρι­κή της υπό­θε­ση (με υψη­λούς καλε­σμέ­νους) το Europa League (που είναι πάντα ΟΥΕΦΑ στις καρ­διές μας, ή Κύπελ­λο Εκθέ­σε­ων για τους παλιό­τε­ρους) με την ανα­τρο­πή και το 3–1 επί της Λίβερ­πουλ. Κι άφη­σε έτσι να λού­ζε­ται ο Κλοπ στο Γουα­δαλ­κι­βίρ και στα δάκρυα των “κόκ­κι­νων”, που έκα­ναν όνει­ρα για (συμ­με­το­χή στο επό­με­νο) Τσά­μπιονς Λιγκ, αλλά θα μεί­νουν αυστη­ρά εντός συνό­ρων, στο νησί. Αυτό όμως είναι το σατα­νι­κό Κλοπ‑ο, για να χτυ­πή­σουν του χρό­νου πρω­τά­θλη­μα, όπως έκα­νε φέτος η Λέστερ, που δεν είχε διπλές υπο­χρε­ώ­σεις, μέσα-έξω, και δύο παι­χνί­δια τη βδομάδα.

Χτες, ο ΠΑΟ έσπα­σε το πλε­ο­νέ­κτη­μα έδρας του Ολυ­μπια­κού στο ΣΕΦ, στον πρώ­το αγώ­να της σει­ράς των τελι­κών της Α1 (κατά κόσμον Basket League), που θα είναι και το κύκνειο άσμα στο αγω­νι­στι­κό δίλημ­μα Σπα­νού­λης ή Δια­μα­ντί­δης, με τον τελευ­ταίο να κρε­μά­ει τα παπού­τσια του στο τέλος της χρο­νιάς. Μια άτυ­πη μονο­μα­χία, που θα αφή­σει τα παρ­κέ, αλλά θα συνε­χί­σει στο διη­νε­κές, σε καφε­νεία, πηγα­δά­κια και δια­δι­κτυα­κά στέ­κια, παίρ­νο­ντας μια θέση δίπλα στο γιν-γιαν, το άσπρο-μαύ­ρο και άλλα ιστο­ρι­κά δίπολα.

Στο ΝΒΑ τέλος, έχου­με τους τελι­κούς σε Δύση και Ανα­το­λή, που θα ανα­δεί­ξουν το μεγά­λο ζευ­γά­ρι των φινα­λίστ. Κι ενώ ο Λεμπρόν κι η παρέα του (Κλί­βε­λαντ) ανα­μέ­νε­ται να εξα­σφα­λί­σουν εν μέσω χασμου­ρη­τών και θυσά­νων που κυλούν νωχε­λι­κά στην έρη­μο, το εισι­τή­ριο ένα­ντι του Τορό­ντο, στην Άγρια Δύση γίνε­ται σφα­γή στους δύο πρώ­τους αγώ­νες, με την Οκλα­χό­μα να κοντρά­ρει στα ίσια το από­λυ­το φαβο­ρί, τους Γουό­ριορς του Κάρι. Κι αν κάποιοι μισούν για πάντα τους Θάντερ, που τους χάλα­σαν το ονει­ρε­μέ­νο ζευ­γά­ρω­μα του Γκόλ­ντεν Στέιτ με το Σαν Αντό­νιο, υπάρ­χει κι ο αντί­λο­γος, με επι­χει­ρή­μα­τα: δεν έχουν ωρι­μά­σει οι συν­θή­κες, για να πάρει επι­τέ­λους ένα δαχτυ­λί­δι ο Ντουράντ;