Πυρκαγιές

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης //

Πυρ­κα­γιές — κοντά και παρα­πλή­σια σε όλα τ’ άλλα — παντού πυρ­κα­γιές. Η χώρα καί­γε­ται, η πατρί­δα καί­γε­ται, τερά­στιες οι ζημιές. Δια­χρο­νι­κή η ευθύ­νη. Το πάθη­μα δεν έγι­νε μάθημα.

Υπάρ­χουν όπως φαί­νε­ται άλλες προ­τε­ραιό­τη­τες, πιο επεί­γου­σες, Αμε­ρι­κα­νο­να­τοϊ­κές υπο­χρε­ώ­σεις και άλλα.

Πυρ­κα­γιές λοι­πόν, παντού πυρ­κα­γιές. Και τα ίδια Παντε­λά­κι μου, τα ίδια Παντε­λή μου.

Πριν δώδε­κα χρό­νια — ας τ’ αρχί­σου­με από τότε — κάη­κε η μισή κεντρι­κή Πελο­πόν­νη­σος, με πολλ­λά θύμα­τα, κατα­στρο­φές και ζημιές.

Δεν ήξε­ραν, δεν γνώ­ρι­ζαν, δεν έμα­θαν; Ας ρωτού­σαν του­λά­χι­στον. Τίποτα.

Την άλλη χρο­νιά κάη­κε (καί­γο­νταν επί έξι ημέ­ρες) το ευλο­γη­μέβ­νο βυνό της Αττι­κής, η Πάρνηθα!

Δεν ήξε­ραν, δεν έμαθαν;

Του­λά­χι­στον ας ρώταγαν…!

***

Ακο­λού­θη­σαν κάθε χρό­νο πολ­λές και ανε­πα­νά­λη­πτες πυρ­κα­γιές! Κάλα­μος — Μαλα­κά­σα, Ωρω­πός — Πεντέ­λη. Υμητ­τός πρόσφατα.

Δεν ήξε­ραν, δεν έμα­θαν; Του­λά­χι­στον ας ρώταγαν…!

Και μετά φτά­σα­με στο απο­κο­ρύ­φω­μα των πυρ­κα­γιών. Ξεκί­νη­σε από Αγ. Θεό­δω­ρους — Κινέτ­τα αι κατέ­λη­ξε — άκου­σον άκου­σον — στο μεγά­λο ολο­καύ­τω­μα… Μάτι, Νέο Βου­τσά κ.ά. με 102 νεκρούς και πολ­λούς τραυματίες!

Πάλι δεν ήξε­ρα; Πάλι δε γνώ­ρι­ζαν; Ποτέ δεν έμα­θαν;  Του­λά­χι­στον ας ρώτα­γαν…! Ούτε και τότε!

Φυσι­κό επα­κό­λου­θο το πάθη­μα να μη γίνει μάθημα.

Και φέτος — εν έτει 2019 — και πάλιθ μια από τα ίδια. Στά­χτη η Ελα­φό­νη­σος και η Εύβοια που ακό­μη καί­γε­ται.. Εξα­κο­λου­θούν να μη γνω­ρί­ζουν, να μη μαθαίνουν.

Να αδια­φο­ρούν, να εφη­συ­χά­ζουν, να απο­προ­σα­να­το­λί­ζουν, να εντυπωσιάζουν.

Άλλες προ­τε­ραιό­τη­τες; Πιο σημαντικές;

***

Ας πάρου­με όμως τα πράγ­μα­τα από την αρχή. Είναι τόσο δύσκο­λο να γίνει από ειδι­κούς ένα συγκε­κρι­μέ­νο σχέ­διο, ένα πρό­γραμ­μα; Ένας προ­γραμ­μα­τι­σμός επί­λυ­σης προ­βλή­μα­τος — πρό­λη­ψης και απο­φυ­γής των πυρ­κα­γιών — εν γνώ­σει των κακών και­ρι­κών συνθηκών.

Είναι δύσκο­λο να δημιουρ­γη­θούν αντι­πυ­ρι­κές δομές συνε­τής δια­χεί­ρι­σης για την προ­στα­σία των δασών; Με κατάλ­λη­λες ζώνες ασφα­λεί­ας. Δασι­κοί δρό­μοι και προ­πα­ντός αρκε­τό σωστό και έμπει­ρο προ­σω­πι­κό. Επαρ­κή γνώ­ση και στελέχωση!

Μήπως ανα­φέ­ρο­μαι σε πολ­λά. Και ζητώ τα αυτο­νό­η­τα για πολλά;

Ή μήπως χρειά­ζε­ται αλλα­γή στην αντι­λη­ψη και την εξου­σία; Την εξου­σία της ανί­κα­νης αστι­κής τάξης που πρέ­πει επει­γό­τως να αντι­κα­τα­στα­θεί; Ιδού το ζήτημα.

«Τι είναι πιο ανώ­τε­ρο στο πνεύ­μα, να υπο­φέ­ρει πετριές και βέλη άδι­κης τύχης; Για επα­νά­στα­ση να κάνει σ’ ένα πέλα­γο κακών και με την άρνη­σή του, να δώσει τέλος;» (Αμλετ)

Βασίλης Λιόγκαρης

Γεν­νή­θη­κε στην Αθή­να από γονείς πρό­σφυ­γες, εργά­τες, πολυ­φα­με­λί­τες. Έζη­σε στα πρώ­τα παι­δι­κά του χρό­νια τη λαί­λα­πα της κατο­χής και μετα­φέ­ρει τις τραυ­μα­τι­κές αυτές εμπει­ρί­ες στα γρα­φτά του. Σπού­δα­σε θέα­τρο και για ένα διά­στη­μα δού­λε­ψε σ’ αυτό. Αργό­τε­ρα απορ­ρο­φή­θη­κε από την παρα­γω­γι­κή δια­δι­κα­σία όπου εργά­στη­κε σε διά­φο­ρες βιο­μη­χα­νί­ες. Ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης είναι συγ­γρα­φέ­ας της γενιάς και της τάξης του. Είναι μέλος της Εται­ρί­ας Ελλή­νων Λογοτεχνών.