Γράφει ο Βασίλης Λιόγκαρης //
Πυρκαγιές — κοντά και παραπλήσια σε όλα τ’ άλλα — παντού πυρκαγιές. Η χώρα καίγεται, η πατρίδα καίγεται, τεράστιες οι ζημιές. Διαχρονική η ευθύνη. Το πάθημα δεν έγινε μάθημα.
Υπάρχουν όπως φαίνεται άλλες προτεραιότητες, πιο επείγουσες, Αμερικανονατοϊκές υποχρεώσεις και άλλα.
Πυρκαγιές λοιπόν, παντού πυρκαγιές. Και τα ίδια Παντελάκι μου, τα ίδια Παντελή μου.
Πριν δώδεκα χρόνια — ας τ’ αρχίσουμε από τότε — κάηκε η μισή κεντρική Πελοπόννησος, με πολλλά θύματα, καταστροφές και ζημιές.
Δεν ήξεραν, δεν γνώριζαν, δεν έμαθαν; Ας ρωτούσαν τουλάχιστον. Τίποτα.
Την άλλη χρονιά κάηκε (καίγονταν επί έξι ημέρες) το ευλογημέβνο βυνό της Αττικής, η Πάρνηθα!
Δεν ήξεραν, δεν έμαθαν;
Τουλάχιστον ας ρώταγαν…!
***
Ακολούθησαν κάθε χρόνο πολλές και ανεπανάληπτες πυρκαγιές! Κάλαμος — Μαλακάσα, Ωρωπός — Πεντέλη. Υμηττός πρόσφατα.
Δεν ήξεραν, δεν έμαθαν; Τουλάχιστον ας ρώταγαν…!
Και μετά φτάσαμε στο αποκορύφωμα των πυρκαγιών. Ξεκίνησε από Αγ. Θεόδωρους — Κινέττα αι κατέληξε — άκουσον άκουσον — στο μεγάλο ολοκαύτωμα… Μάτι, Νέο Βουτσά κ.ά. με 102 νεκρούς και πολλούς τραυματίες!
Πάλι δεν ήξερα; Πάλι δε γνώριζαν; Ποτέ δεν έμαθαν; Τουλάχιστον ας ρώταγαν…! Ούτε και τότε!
Φυσικό επακόλουθο το πάθημα να μη γίνει μάθημα.
Και φέτος — εν έτει 2019 — και πάλιθ μια από τα ίδια. Στάχτη η Ελαφόνησος και η Εύβοια που ακόμη καίγεται.. Εξακολουθούν να μη γνωρίζουν, να μη μαθαίνουν.
Να αδιαφορούν, να εφησυχάζουν, να αποπροσανατολίζουν, να εντυπωσιάζουν.
Άλλες προτεραιότητες; Πιο σημαντικές;
***
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Είναι τόσο δύσκολο να γίνει από ειδικούς ένα συγκεκριμένο σχέδιο, ένα πρόγραμμα; Ένας προγραμματισμός επίλυσης προβλήματος — πρόληψης και αποφυγής των πυρκαγιών — εν γνώσει των κακών καιρικών συνθηκών.
Είναι δύσκολο να δημιουργηθούν αντιπυρικές δομές συνετής διαχείρισης για την προστασία των δασών; Με κατάλληλες ζώνες ασφαλείας. Δασικοί δρόμοι και προπαντός αρκετό σωστό και έμπειρο προσωπικό. Επαρκή γνώση και στελέχωση!
Μήπως αναφέρομαι σε πολλά. Και ζητώ τα αυτονόητα για πολλά;
Ή μήπως χρειάζεται αλλαγή στην αντιληψη και την εξουσία; Την εξουσία της ανίκανης αστικής τάξης που πρέπει επειγότως να αντικατασταθεί; Ιδού το ζήτημα.
«Τι είναι πιο ανώτερο στο πνεύμα, να υποφέρει πετριές και βέλη άδικης τύχης; Για επανάσταση να κάνει σ’ ένα πέλαγο κακών και με την άρνησή του, να δώσει τέλος;» (Αμλετ)
Γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς πρόσφυγες, εργάτες, πολυφαμελίτες. Έζησε στα πρώτα παιδικά του χρόνια τη λαίλαπα της κατοχής και μεταφέρει τις τραυματικές αυτές εμπειρίες στα γραφτά του. Σπούδασε θέατρο και για ένα διάστημα δούλεψε σ’ αυτό. Αργότερα απορροφήθηκε από την παραγωγική διαδικασία όπου εργάστηκε σε διάφορες βιομηχανίες. Ο Βασίλης Λιόγκαρης είναι συγγραφέας της γενιάς και της τάξης του. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.