Ο 15ος οικοδόμος που σκοτώνεται στο μεροκάματο από την αρχή της χρονιάς ήταν αυτός που έπεσε νεκρός σε μεγάλο εργοτάξιο στην Ειδομένη. Μιλάμε για ένα πραγματικό μακελειό, με κοντά δύο νεκρούς εργάτες τον μήνα μόνο στα γιαπιά. Αν προσθέσουμε τους δεκάδες νεκρούς σε άλλους χώρους δουλειάς, γίνεται φανερό ότι η εργατική τάξη αντιμετωπίζει έναν «ακήρυχτο πόλεμο» από κυβέρνηση — κράτος — εργοδοσία. Η άθλια αυτή κατάσταση, που πάει από το κακό στο χειρότερο σε όλα τα κράτη — μέλη, υποχρεώνει ακόμα και το εργοδοτικό — συνδικαλιστικό παραμάγαζο της ETUC να ομολογήσει ότι οι έλεγχοι από τις Επιθεωρήσεις Εργασίας μειώθηκαν σε όλη την ΕΕ κατά 500 χιλιάδες, με τους θανάτους εργατών από «ατυχήματα» να φτάνουν τους 1.247 μέσα σε μόλις δύο χρόνια, όσος ο πληθυσμός μια μικρής πόλης! Δεν φταίει λοιπόν ότι μαζεύτηκαν πολλές «κακές ώρες», ούτε ότι ξαφνικά η εργατική τάξη έγινε …απρόσεκτη. Φταίει ότι τα κέρδη των ομίλων «απαιτούν» όλο και μεγαλύτερη εκμετάλλευση, όλο και περισσότερο πόνο, όλο και περισσότερο αίμα. Φταίει ότι τα μέτρα προστασίας θεωρούνται «κόστος» και διαλύονται οι εργασιακές σχέσεις, με αποτέλεσμα χιλιάδες εργαζόμενοι να δουλεύουν ατελείωτες ώρες σε καθεστώς εντατικοποίησης, με την κατάσταση να προδιαγράφεται ακόμα χειρότερη μετά τον πρόσφατο νόμο — έκτρωμα της κυβέρνησης. Αυτά πληρώνει και με τη ζωή της η εργατική τάξη, επιβεβαιώνοντας ότι το δίλημμα σε κάθε μάχη που δίνει είναι «ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας»!
Πηγή: Ριζοσπάστης
