Συμβασιούχοι Πανεπιστημίου Πατρών: Συμμετέχουμε στην πανδημοσιοϋπαλληλική κινητοποίηση και ζητάμε μονιμοποίηση όλων

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΠΑΤΡΩΝ 

«Η ΕΝΟΤΗΤΑ»

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Ο Σύλ­λο­γος Συμ­βα­σιού­χων Πανε­πι­στη­μί­ου Πατρών «Η Ενό­τη­τα» χαι­ρε­τί­ζει το νέο παν­δη­μο­σιο­ϋ­παλ­λη­λι­κό Συλ­λα­λη­τή­ριο που διορ­γα­νώ­νει την Πέμ­πτη 14 Μαρ­τί­ου 2019 η Επι­τρο­πή Πρω­το­βου­λί­ας Ομο­σπον­διών, Συλ­λό­γων και Σωμα­τεί­ων του Δημο­σί­ου για άρση της συνταγ­μα­τι­κής απα­γό­ρευ­σης μονι­μο­ποί­η­σης των συμ­βα­σιού­χων και συμ­με­τέ­χει στον αγώ­να για τη μονι­μο­ποί­η­ση των όλων συμβασιούχων. 

Οι Συμ­βα­σιού­χοι υπάλ­λη­λοι στην Τρι­το­βάθ­μια Εκπαί­δευ­ση, αλλά και σε λοι­πούς άλλους Δημό­σιους Φορείς και Υπη­ρε­σί­ες, ανή­κου­με στους εργα­ζό­με­νους με ημε­ρο­μη­νία λήξης που έχει δημιουρ­γή­σει το νομι­κό πλαί­σιο όλων των προη­γού­με­νων κυβερ­νή­σε­ων στο Δημό­σιο Τομέα, δεκα­πέ­ντε χρό­νια τώρα, και το οποίο συνε­χί­ζει να στη­ρί­ζει και η σημε­ρι­νή Κυβέρνηση. 

Άλλοι με συμ­βά­σεις ανά­θε­σης έργου (τα γνω­στά μπλο­κά­κια), άλλοι με συμ­βά­σεις εργα­σί­ας, στε­λε­χώ­νου­με και υπο­στη­ρί­ζου­με κεντρι­κές, ιδρυ­μα­τι­κές, διοι­κη­τι­κές και τεχνι­κές υπη­ρε­σί­ες, παρέ­χου­με υπη­ρε­σί­ες στη φύλα­ξη και την καθα­ριό­τη­τα και απο­τε­λού­με εξει­δι­κευ­μέ­νο και έμπει­ρο προ­σω­πι­κό, από­λυ­τα ανα­γκαίο για την ομα­λή και εύρυθ­μη λει­τουρ­γία των Πανε­πι­στη­μί­ων και των ΤΕΙ. 

Εργα­ζό­μα­στε δίπλα στους συνα­δέλ­φους αορί­στου χρό­νου στα ίδια φυσι­κά αντι­κεί­με­να, με τα ίδια προ­σό­ντα και την ίδια εμπει­ρία, καθώς μεγά­λος αριθ­μός συνα­δέλ­φων μας μετρά προ­ϋ­πη­ρε­σία 15 και πλέ­ον έτη. Η μόνη δια­φο­ρά με τους μόνι­μιους συνα­δέλ­φους μας είναι ότι εμείς δεν απο­λαμ­βά­νου­με βασι­κά εργα­σια­κά δικαιώματα. 

Με εξα­το­μι­κευ­μέ­νες συμ­βά­σεις, χωρίς όρια κατώ­τα­του μισθού, η εργα­σία μας κοστο­λο­γεί­ται ανά­λο­γα με τα δια­θέ­σι­μα κον­δύ­λια στους προ­ϋ­πο­λο­γι­σμούς των ερευ­νη­τι­κών έργων στα οποία μπαί­νου­με ως «ερευ­νη­τές» ή κατά την κρί­ση του εκά­στο­τε εργο­δό­τη. Απο­τέ­λε­σμα αυτού είναι να υπάρ­χουν σημα­ντι­κές δια­κυ­μάν­σεις στους μισθούς για την ίδια εργα­σία, ενώ πολ­λοί συνά­δελ­φοι αμεί­βο­νται με μισθούς που δεν επι­τρέ­πουν τη δια­βί­ω­ση. Παράλ­λη­λα, δεν πιστο­ποιεί­ται που­θε­νά επί­ση­μα το φυσι­κό αντι­κεί­με­νο της εργα­σί­ας μας, καθώς στις ατο­μι­κές συμ­βά­σεις που υπο­γρά­φου­με δηλώ­νου­με «ερευ­νη­τές».

Στε­ρού­μα­στε και άλλα βασι­κά δικαιώ­μα­τα όπως άδειες, ωρά­ρια, επι­δό­μα­τα και δεν δικαιού­μα­στε καμία είδους εργα­σια­κή εξέ­λι­ξη. Δεν δικαιού­μα­στε απο­ζη­μί­ω­ση σε περί­πτω­ση που δεν επα­να­προ­σλη­φθού­με. Απο­τε­λού­με δυνά­μει θύμα­τα εκμε­τάλ­λευ­σης ή «εύκο­λος στό­χος» για κάθε είδους μεθο­δεύ­σεις που στο­χεύ­ουν σε κατα­πά­τη­ση εργα­σια­κών δικαιω­μά­των, με σχε­δόν μηδε­νι­κές δυνα­τό­τη­τες αντί­δρα­σης, καθώς ο φόβος της από­λυ­σης, της μη ανα­νέ­ω­σης της σύμ­βα­σης δηλα­δή, είναι μόνι­μα ορατός. 

Οι αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νοι με μπλο­κά­κι, εκτός από την υπο­χρέ­ω­ση να κατα­βάλ­λου­με ΦΠΑ, είμα­στε και θύμα­τα ενός φορο­λο­γι­κού παρα­λο­γι­σμού, καθώς φορο­λο­γού­μα­στε ως ελεύ­θε­ροι επαγ­γελ­μα­τί­ες από το πρώ­το, αν δεν έχου­με εγγρα­φή στην εφο­ρία με «σωστό» ΚΑΔ που να δικαιο­λο­γεί τη φορο­λο­γία ως μισθρω­τού, παρό­λο που στην πρά­ξη είμα­στε μισθω­τοί με έναν εργοδότη. 

Οι συμ­βα­σιού­χοι απο­τε­λού­με σημα­ντι­κό αριθ­μό εργα­ζο­μέ­νων στα Πανε­πι­στή­μια και τα ΤΕΙ, που ανέρ­χε­ται σε αρκε­τές χιλιά­δες. Δεν είμα­στε μειο­ψη­φία ούτε μεμο­νω­μέ­νες περι­πτώ­σεις. Ανή­κου­με κι εμείς στη στρα­τιά των εργα­ζο­μέ­νων – ομή­ρων που έχει δημιουρ­γή­σει η νομο­θε­σία του άρθρου 103 του Συντάγ­μα­τος που απα­γο­ρεύ­ει τη μετα­τρο­πή συμ­βά­σε­ων ορι­σμέ­νου χρό­νου σε αορί­στου. Στην πρά­ξη καλύ­πτου­με πάγιες και διαρ­κείς ανά­γκες, συμπλη­ρώ­νο­ντας τα διαρ­κή κενά σε μόνι­μο προ­σω­πι­κό. Και αυτά τα κενά είναι πολλά. 

Είναι τα κενά που έχουν προ­κύ­ψει από τις συντα­ξιο­δο­τή­σεις και τις απο­χω­ρή­σεις του μόνι­μου διοι­κη­τι­κού προ­σω­πι­κού, καθώς μετά το 2004 και το Διά­ταγ­μα Παυ­λό­που­λου, «πάγω­σαν» οι προ­σλή­ψεις. Είναι η πάγια και διαρ­κής ανά­γκη της καθα­ριό­τη­τας και της φύλα­ξης, όπου το κόστος του προ­σω­πι­κού αυτών των ειδι­κο­τή­των είχε περά­σει από την ευθύ­νη του κρά­τους στην υπε­ρεκ­με­τάλ­λευ­ση και τον εργα­σια­κό μεσαί­ω­να του εργο­λά­βου, για να μετα­κυ­λι­στεί τώρα στα ίδια τα Ιδρύματα. 

Η Κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ όπως και οι προη­γού­με­νες Κυβερ­νή­σεις, μας χρη­σι­μο­ποιούν για να καλύ­ψουν την σκό­πι­μη πολι­τι­κή υπο­χρη­μα­το­δό­τη­σης και στε­λέ­χω­σης με μόνι­μο προ­σω­πι­κό των Πανε­πι­στη­μί­ων — ΤΕΙ που κου­κου­λώ­νε­ται με το νομι­κό εργα­λείο της Ανά­θε­σης Έργου. Πρό­κει­ται για την ίδια πολι­τι­κή που θέλει την παγί­ω­ση των ελα­στι­κών μορ­φών εργα­σί­ας, ως άλλο­θι για την ανα­κύ­κλω­ση της ανερ­γί­ας και χτυ­πά τα κεκτη­μέ­να με αγώ­νες εργα­σια­κά δικαιώ­μα­τα στο όνο­μα της «ανά­πτυ­ξης» και της «αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας».

Είναι η ίδια πολι­τι­κή που θέλει τον εργα­ζό­με­νο λάστι­χο και φτη­νό σε κόστος, δέλε­αρ για την προ­σέλ­κυ­ση «επεν­δύ­σε­ων» που θα επε­κτα­θούν και στους δημό­σιους φορείς, μετα­τρέ­πο­ντας τα δημό­σια αγα­θά, Νοσο­κο­μεία, Τοπι­κή Αυτο­διοί­κη­ση, Σχο­λεία, Πανε­πι­στή­μια κλπ σε «επι­χει­ρή­σεις». Είναι ακρι­βώς αυτή η ίδια πολι­τι­κή της αντι­λαϊ­κής επί­θε­σης που σαρώ­νει εργα­σια­κά δικαιώ­μα­τα, μισθούς και συντά­ξεις, περι­κό­πτει κοι­νω­νι­κές παρο­χές, επι­βάλ­λει εξα­ντλη­τι­κή φορο­λο­γία, ακρί­βεια, φτώ­χεια, ανεργία. 

Όλα αυτά εννο­ούν οι κυβερ­νη­τι­κοί εκπρό­σω­ποι όταν μας «υπο­δει­κνύ­ουν» πως είναι αντι­ρε­α­λι­στι­κό τάχα να ζητά­με μονι­μο­ποί­η­ση τη σήμε­ρον ημέ­ρα και μας μιλούν για «δημο­σιο­οι­κο­νο­μι­κούς περιο­ρι­σμούς», για «αντο­χές της οικο­νο­μί­ας», για «κρί­ση». Αυτή την αντερ­γα­τι­κή πολι­τι­κή έχουν στο μυα­λό τους όταν, για να δεί­ξουν το καλό τους πρό­σω­πο συμ­με­ρι­ζό­με­νοι τάχα το δίκαιο αίτη­μά μας, μας πετά­νε το μπα­λά­κι να… «μετρη­θού­με πόσοι είμα­στε», ή να συζη­τή­σου­με για κρι­τή­ρια πρό­σλη­ψης, ανα­θέ­το­ντας σε εμάς τους ίδιους τους εργα­ζό­με­νους και τα σωμα­τεία μας την επαί­σχυ­ντη ευθύ­νη να απο­φα­σί­σου­με ποιοι συνά­δελ­φοι θα συνε­χί­σουν να δου­λεύ­ουν και ποιοι θα πετα­χτούν έξω. 

Κανείς να μη μεί­νει έξω! Κανέ­νας εργα­ζό­με­νος δεν πρέ­πει να χάσει τη δου­λειά του στο όνο­μα «αντι­κει­με­νι­κών κρι­τη­ρί­ων» και «προ­σό­ντων»!

Γι’ αυτό, εμείς ως Σύλ­λο­γος Συμ­βα­σιού­χων Πανε­πι­στη­μί­ου Πατρών, ζητά­με καθο­λι­κή μονι­μο­ποί­η­ση, για όλους τους συμ­βα­σιού­χους, χωρίς προϋποθέσεις. 

Δε χωρι­ζό­μα­στε σε εργα­ζό­με­νους α’ και β’ κατη­γο­ρί­ας. Δεν μπαί­νου­με στη λογι­κή της διαί­ρε­σης και του αντα­γω­νι­σμού. Απε­να­ντί­ας, κάνου­με τιτά­νιο αγώ­να για να αμβλύ­νου­με το δια­χω­ρι­σμό και τη διαί­ρε­ση που δημιουρ­γεί­ται στη συνεί­δη­ση των εργα­ζο­μέ­νων από τις ήδη υπάρ­χου­σες συν­θή­κες: δια­χω­ρι­σμό σε καλύ­τε­ρα ή χει­ρό­τε­ρα αμει­βό­με­νους. Σε συμ­βα­σιού­χους έργου και συμ­βα­σιού­χους ΙΔΟΧ. Δια­χω­ρι­σμό σε μόνι­μους και συμ­βα­σιού­χους, δια­χω­ρι­σμό σε «βολε­μέ­νους» και «ριγ­μέ­νους». Ακό­μη και τα συν­δι­κα­λι­στι­κά μας όργα­να σε πολ­λές περιτ­πώ­σεις είναι ξεχω­ρι­στά στον ίδιο εργα­σια­κό χώρο, ενώ δεν έχου­με καμία εκπρο­σώ­πη­ση σε τρι­το­βάθ­μια όργα­να, όπως στην ΑΔΕΔΥ. 

Κι όμως, δεν έχου­με να χωρί­σου­με τίπο­τα, οι εργα­ζό­με­νοι μετα­ξύ μας, όσο κι αν θέλουν να μας το επι­βάλ­λουν, για να μας απο­δυ­να­μώ­σουν. Από τη στιγ­μή που όλοι που­λά­με την εργα­σία μας, έχου­με ένα και μόνο κοι­νό συμ­φέ­ρον: Δου­λειά, για να μπο­ρού­με να ζού­με και εργα­σια­κά δικαιώ­μα­τα για να ζού­με με αξιοπρέπεια.

Ο Σύλ­λο­γός μας έχει εδώ και πολ­λούς μήνες ξεκι­νή­σει έναν αγώ­να διεκ­δί­κη­σης της μονι­μο­ποί­η­σής μας. Συμ­με­ρι­ζό­μα­στε και νιώ­θου­με την αγω­νία των συνα­δέλ­φων μας συμ­βα­σιού­χων σ’ όλη την Τρι­το­βάθ­μια εκπαί­δευ­ση, αλλά και των συμ­βα­σιού­χων εργα­ζο­μέ­νων οπου­δή­πο­τε αλλού στο Δημό­σιο Τομέα. Συναι­σθα­νό­μα­στε τα προ­βλή­μα­τα, τον φόβο, το αφό­ρη­το αίσθη­μα της μόνι­μης ανα­σφά­λειας, την ηθι­κή απα­ξί­ω­ση, τον καθη­με­ρι­νό αγώ­να της επιβίωσης.

Γι’ αυτό απευ­θύ­νου­με για μια ακό­μη φορά κάλε­σμα σ’ έναν κοι­νό αγώ­να για μόνι­μη δου­λειά. Και πλα­ταί­νου­με το κάλε­σμα σε όλους τους εργα­ζό­με­νους για μαζι­κή συστρά­τευ­ση και συμ­μα­χία για το δικαί­ω­μά μας στην εργα­σία. Μας αφο­ρά όλους! 

Βαρε­θή­κα­με ν’ ακού­με υπο­σχέ­σεις. Και δεν είμα­στε δια­τε­θει­μέ­νοι να κάνου­με άλλες εκπτώ­σεις, υπο­χω­ρή­σεις και συμ­βι­βα­σμούς στο όνο­μα του «ρεα­λι­σμού», να «βάλου­με πλά­τη» και να κάνου­με «θυσί­ες» ένε­κα των δύσκο­λων καιρών. 

Σηκώ­νου­με κεφά­λι και αγω­νι­ζό­μα­στε, για­τί σημα­σία δεν έχει τι θέλει η κυβέρ­νη­ση και οι πολι­τι­κές της, αλλά τι θέλου­με εμείς. 

Διεκ­δι­κού­με:

• Άρση κάθε συνα­ταγ­μα­τι­κής απα­γό­ρευ­σης και τη μετα­τρο­πή των υφι­στα­μέ­νων σχέ­σε­ων εργα­σί­ας ορι­σμέ­νου χρό­νου για κάθε εργα­ζό­με­νο συμ­βα­σιού­χο που καλύ­πτει πάγιες και διαρ­κείς ανά­γκες, αυτο­δί­καια σε συμ­βά­σεις αορί­στου χρό­νου, πλή­ρους απα­σχό­λη­σης, χωρίς προ­ϋ­πο­θέ­σεις. Κανέ­νας εργα­ζό­με­νος να μη μεί­νει εκτός εργασίας.

• Αγω­νι­ζό­μα­στε ενά­ντια σε κάθε μορ­φή ελλα­στι­κής εργα­σί­ας, ενά­ντια στην εργα­σια­κή ομη­ρία, την εκμε­τάλ­λευ­ση, την εργα­σία χωρίς δικαιώματα. 

• Ζητά­με ανα­γνώ­ρι­ση της προ­σφο­ράς μας και ισό­τι­μη μετα­χεί­ρι­ση με τους μόνι­μους συνα­δέλ­φους μας. 

• Αγω­νι­ζό­μα­στε για τη ζωή με αξιο­πρέ­πεια, τη ζωή που μας αξίζει. 

Συμ­με­τέ­χου­με στην παν­δη­μο­σιο­ϋ­παλ­λη­λι­κή κινη­το­ποί­η­ση στις 14 Μαρ­τί­ου 2019 με Στά­ση Εργα­σί­ας από τις 12:00 μέχρι το πέρας του ωρα­ρί­ου και συγκέ­ντρω­ση έξω από το Κτί­ριο της Πρυ­τα­νεί­ας του Πανε­πι­στη­μί­ου Πατρών

Καλού­με όλους τους Συνα­δέλ­φους Συμ­βα­σιού­χους, Συνα­δέλ­φους από τους Συλ­λό­γους Εργα­ζο­μέ­νων του Πανε­πι­στη­μί­ου Πατρών και τους φοι­τη­τι­κούς Συλ­λό­γους να συμ­με­τέ­χουν στη στά­ση εργα­σί­ας, στη­ρί­ζο­ντας τα δίκαια αιτή­μα­τά μας. 

Για το Δ.Σ.