Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Τι «έπαιζαν» οι κινηματογράφοι στις 28 Οκτωβρίου 1940 στην Αθήνα;

Γρά­φει ο Αλέ­κος Χατζη­κώ­στας //

Η κήρυ­ξη του πολέ­μου σήμαι­νε μία από­το­μη αλλα­γή στην «καθη­με­ρι­νό­τη­τα» των Αθη­ναί­ων. Ξεφυλ­λί­ζο­ντας την «ΑΚΡΟΠΟΛΙ» των ημε­ρών (28/10- 1/11) μπο­ρεί να βγά­λει πρώ­τα (έστω και πρό­χει­ρα) συμπε­ρά­σμα­τα σχε­τι­κά με μία πλευ­ρά της καθη­με­ρι­νής ζωής και ιδιαί­τε­ρα στον τομέα της δια­σκέ­δα­σης μέσω του κινη­μα­το­γρά­φου.Ορι­σμέ­να λοι­πόν “στιγ­μιό­τυ­πα” της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας παρου­σιά­ζου­με στο σημεί­ω­μα αυτό, χωρίς να φιλο­δο­ξού­με ολο­κλη­ρω­μέ­νη μελέ­τη του φαινομένου.

Αλλά­ζουν οι ώρες προ­βο­λών των ται­νιών , ενώ οι κινη­μα­το­γρα­φι­κές αίθου­σες παίρ­νουν μέτρα ασφα­λεί­ας (από τον κίν­δυ­νο αερο­πο­ρι­κών επι­δρο­μών π.χ φωτι­σμός) και μάλι­στα τα διαφημίζουν. 

Δια­βά­ζου­με στις 30/11: «Οι κινη­μα­το­γρά­φοι Αθη­νών δηλού­σι, ότι από της ΣΗΜΕΡΟΝ επα­να­λαμ­βά­νου­σιν τας εργα­σί­ας των και θα λει­τουρ­γώ­σιν καθ’ εκά­στην ως συνή­θως από της 2μ.μ. Εφι­στά­ται η προ­σο­χή του Κοι­νού επί του ότι ΤΑ ΣΥΝΗΘΗ ΦΩΤΑ ΤΩΝ ΕΙΣΟΔΩΝ κινη­μα­το­γρά­φων θα παρα­μέ­νω­σιν εσβε­σμέ­να, θα αντι­κα­τα­στα­θώ­σιν όμως δι’ άλλα ελα­φρών φώτων (κοι­νά φώτα)».

ΣΙΝΕΑΚ: «Ανα­κοι­νοί ότι συνε­χί­ζει τας προ­βο­λάς του από της 10ης π.μ. Λόγω της θέσε­ως της αιθού­σης του παρέ­χει πάσαν δυνα­τήν ασφά­λειαν εις περί­πτω­σιν συναγερμού».

Με βάση τα δημο­σιεύ­μα­τα στην Αθή­να (στο κέντρο) λει­τουρ­γούν 9 κινη­μα­το­γρά­φοι, καθώς και β’ προ­βο­λής 17, ενώ στα προ­ά­στεια και συνοι­κι­σμούς λει­τουρ­γούν 7. Στον Πει­ραιά λει­τουρ­γούν 11.

(Στην ίδια στή­λη δια­βά­ζου­με: Τα θέα­τρα αργούν διε­ξα­γο­μέ­νων συνεν­νο­ή­σε­ων όπως αρχί­σουν από αύριον 2–11 μόνο απο­γευ­μα­τι­νάς παρα­στά­σεις 3–8 μ.μ.)

Όσον αφο­ρά το  περιε­χό­με­νο των ται­νιών (ας μην ξεχνά­με την Μετα­ξι­κή Δικτα­το­ρία) ήταν «κοι­νω­νι­κά –αισθη­μα­τι­κά δρά­μα­τα» και φυσι­κά ξένες παρα­γω­γές όπως: «Ένο­χος γυναί­κα» (με τον Κάρυ Γκραντ), «Δεσποι­νίς μητέ­ρα» (Ντει­βιντ Νίβεν). Βλέ­που­με όμως και Ελλη­νι­κές παρα­γω­γές όπως «Θεσ­σα­λο­νί­κη, η νύφη του Θερ­μαϊ­κού» (παρα­γω­γής ΕΟΝ!), ενώ απα­ραί­τη­τα ήταν και η προ­βο­λή των περί­φη­μων «Επι­καί­ρων» όπως: «Το Βρε­τα­νι­κόν ναυ­τι­κόν εν δρά­σει», ενώ σε κάποιους απ’ αυτούς υπήρ­χε και «μετά­δο­σις όλων των ειδή­σε­ων του ραδιο­φω­νι­κού σταθ­μού Αθηνών).

Για τη συνέ­χεια να σημειώ­σου­με ότι κατά τη διάρ­κεια της κατο­χής ορι­σμέ­νοι κινη­μα­το­γρά­φοι, του­λά­χι­στον τον πρώ­το και­ρό, συνέ­χι­σαν να προ­βάλ­λουν ξένες ται­νί­ες ο δε ο γερ­μα­νι­κός στρα­τός κατά­σχε­σε τα στού­ντιο και τον τεχνι­κό εξο­πλι­σμό, κατα­στρέ­φο­ντας ουσια­στι­κά τις εται­ρεί­ες παραγωγής.Το 1943 η νεοϊ­δρυ­θεί­σα Φίνος Φιλμ παρου­σί­α­σε την πρώ­τη κατο­χι­κή ται­νία, ονό­μα­τι ‘Η φωνή της καρ­διάς» του Δημή­τρη Ιωαν­νό­που­λου, στην οποία έπαι­ζαν μετα­ξύ άλλων οι Αιμί­λιος Βεά­κης, Καί­τη Πάνου, Δημή­τρης Χορν και Λάμπρος Κων­στα­ντά­ρας. Από τις ελά­χι­στες ται­νί­ες που γυρί­στη­καν το διά­στη­μα αυτό ξεχω­ρί­ζουν τα «Χει­ρο­κρο­τή­μα­τα» (1944) με πρω­τα­γω­νι­στή τον Αττίκ. Τα Χει­ρο­κρο­τή­μα­τα ήταν το σκη­νο­θε­τι­κό ντε­μπού­το του Γιώρ­γου Τζα­βέλ­λα, μιας από τις σημα­ντι­κό­τε­ρες μορ­φές του μετα­πο­λε­μι­κού σινεμά.

 

gigien3

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο