Το θυσιαστήριο της Λευτεριάς 🔴 74 χρόνια από τη Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών

🔴9 Μάη 1945: Η μέρα που η ναζι­στι­κή Γερ­μα­νία συν­θη­κο­λο­γεί άνευ όρων, σφρα­γί­ζο­ντας ουσια­στι­κά τη μεγά­λη νίκη των λαών επί του φασι­στι­κού ιμπε­ρια­λι­στι­κού συνα­σπι­σμού του «Άξο­να» και των συμ­μά­χων του. Είναι η μέρα που σημα­το­δο­τεί τη λήξη του 2ου Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου στην Ευρώ­πη, του φονι­κό­τε­ρου πολέ­μου που γνώ­ρι­σε η ανθρω­πό­τη­τα, ο οποί­ος συνο­λι­κά κρά­τη­σε 2.194 μέρες, απλώ­θη­κε σε έκτα­ση 22 εκα­τομ­μυ­ρί­ων τετρα­γω­νι­κών χλμ. και στοί­χι­σε τη ζωή σε 50 εκα­τομ­μύ­ρια ανθρώ­πους, εμπό­λε­μους και άμα­χους μαζί.

Ορκί­ζο­μαι να νική­σω τον εχθρό! (σοβιε­τι­κή αφίσα)

Να υπε­ρα­σπι­στού­με το Λένιν­γκραντ! (σοβιε­τι­κή αφί­σα του Ilya Kudriashov)

Τη μέρα αυτή, λοι­πόν, τιμά­με όσες και όσους έδω­σαν τη ζωή τους, έμει­ναν ανά­πη­ροι, όσες και όσους μετεί­χαν στον αγώ­να μαχό­με­νοι στα διά­φο­ρα μέτω­πα του πολέ­μου, από στε­ριά, θάλασ­σα και αέρα, στις πόλεις και τα χωριά, στα εργο­στά­σια και τους αγρούς, στη μάχη της παρα­γω­γής. Εκεί­νες και εκεί­νους που πάλε­ψαν με το όπλο ή με την προ­κή­ρυ­ξη στο χέρι, που πήραν μέρος στις δια­δη­λώ­σεις, στις απερ­γί­ες και τα σαμπο­τάζ, που κρά­τη­σαν ηρω­ι­κή στά­ση στα κρα­τη­τή­ρια ή μπρο­στά στα εκτε­λε­στι­κά απο­σπά­σμα­τα. Απο­τί­ου­με φόρο τιμής στα εκα­τομ­μύ­ρια των νεκρών της πεί­νας, των στρα­το­πέ­δων συγκέ­ντρω­σης, κάθε τόπου φρί­κης και μαρ­τυ­ρί­ου, όπου η εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο ξεπέ­ρα­σε κάθε όριο, φτά­νο­ντας στην από­λυ­τη απα­ξί­ω­ση της ανθρώ­πι­νης ύπαρξης.

Στη νίκη επί του «Άξο­να», ξεχω­ρι­στός όσο και καθο­ρι­στι­κός υπήρ­ξε ο ρόλος της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης, του Κόκ­κι­νου Στρα­τού, καθώς και των απα­ντα­χού εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κών — αντι­φα­σι­στι­κών κινη­μά­των, ψυχή, οργα­νω­τής και κύριος αιμο­δό­της των οποί­ων υπήρ­ξαν τα Κομ­μου­νι­στι­κά Κόμ­μα­τα.

Η ΕΣΣΔ έδω­σε στον αγώ­να αυτό πάνω από 20 εκα­τομ­μύ­ρια νεκρούς. Στη μάχη έχα­σαν τη ζωή τους σχε­δόν 2.000.000 μέλη του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος των Μπολ­σε­βί­κων, δηλα­δή πάνω από τα μισά του μέλη! Συνο­λι­κά, οι ανθρώ­πι­νες θυσί­ες της, μαζί με τους ανά­πη­ρους και τους τραυ­μα­τί­ες, πλη­σί­α­σαν τα 30 εκα­τομ­μύ­ρια. Αντί­στοι­χα, οι νεκροί της Βρε­τα­νί­ας ήταν 375.000 και των ΗΠΑ 405.000. Στο Ανα­το­λι­κό Μέτω­πο η Βέρ­μαχτ είχε τα 3/4 των συνο­λι­κών της απω­λειών, ενώ είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κό πως, ακό­μα και το καλο­καί­ρι του 1944, όταν πλέ­ον στη Δυτι­κή Ευρώ­πη είχε ανοί­ξει επι­τέ­λους το δεύ­τε­ρο μέτω­πο, οι αμε­ρι­κα­νο­βρε­τα­νι­κές δυνά­μεις είχαν απέ­να­ντί τους 75 γερ­μα­νι­κές μεραρ­χί­ες, ενώ ο Κόκ­κι­νος Στρα­τός 200. Ανυ­πο­λό­γι­στες ήταν ακό­μη οι υλι­κές κατα­στρο­φές που υπέ­στη η Σοβιε­τι­κή χώρα: Χιλιά­δες πόλεις και χωριά μετα­τρά­πη­καν σε σωρούς ερει­πί­ων, χιλιά­δες εργο­στά­σια, συλ­λο­γι­κά αγρο­κτή­μα­τα (κολ­χόζ και σοβ­χόζ), νοσο­κο­μεία, σχο­λεία, κάθε είδους υπο­δο­μές, λεη­λα­τή­θη­καν, υπέ­στη­σαν ζημιές ή κατα­στρά­φη­καν ολοσχερώς.

1944 Βουλ­γα­ρία Σόφια: οι κάτοι­κοι υπο­δέ­χο­νται τον απε­λευ­θε­ρω­τή Κόκ­κι­νο Στρατό

Τα σύνο­ρα της ΕΣΣΔ απο­κα­τα­στά­θη­καν, ο δρό­μος για το Βερο­λί­νο άνοιξε…

9η Μάη 1945: Ο σοβιε­τι­κός στρα­τός απε­λευ­θε­ρώ­νει την Τσεχοσλοβακία

Ο κατα­λυ­τι­κός ρόλος και συμ­βο­λή της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης στη Νίκη δεν ήταν απλώς το απο­τέ­λε­σμα του ηρω­ι­σμού του Σοβιε­τι­κού στρα­τού και λαού στα πεδία των μαχών και τα μετό­πι­σθεν. Η Νίκη αυτή είχε βαθύ­τε­ρα αίτια: Εδρα­ζό­ταν στην εργα­τι­κή σοβιε­τι­κή εξου­σία, στα πλε­ο­νε­κτή­μα­τα που προ­σέ­φε­ρε η κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση των μέσων παρα­γω­γής και ο κεντρι­κός σχε­δια­σμός της οικο­νο­μί­ας, στον πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο των λαϊ­κών μαζών με ηγέ­τι­δα δύνα­μη την εργα­τι­κή τάξη, στον καθο­ρι­στι­κό ρόλο του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος ως επα­να­στα­τι­κής εργα­τι­κής πρω­το­πο­ρί­ας. Απο­τε­λεί ένα τερά­στιο ιστο­ρι­κό δίδαγ­μα για το παρόν και το μέλ­λον του επα­να­στα­τι­κού κινή­μα­τος.

1 мая 1945 года — Βερο­λί­νο — Πρω­το­μα­γιά 1945

Ο χαρακτήρας του φασισμού και του πολέμου

Ο 2^ος Παγκό­σμιος Πόλε­μος, όπως και ο πρώ­τος (1914 — 1918), γεν­νή­θη­κε από τη μήτρα του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος, ως απο­τέ­λε­σμα της όξυν­σης των ενδοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κών αντι­θέ­σε­ων για την ανα­δια­νο­μή των σφαι­ρών επιρ­ρο­ής. Αντι­θέ­σεις που οξύν­θη­καν ακό­μα περισ­σό­τε­ρο από τη διε­θνή καπι­τα­λι­στι­κή κρί­ση του 1929 — 1933, τη νέα κρί­ση που εκδη­λώ­θη­κε μόλις στις παρα­μο­νές του πολέ­μου και ‑βεβαί­ως- από την ίδια την ύπαρ­ξη της ΕΣΣΔ (που απο­τε­λού­σε στό­χο όλων εξί­σου των ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυνά­με­ων — συνα­σπι­σμών). Στο πλαί­σιο αυτό, η Γερ­μα­νία και η Ιαπω­νία επι­δί­ω­ξαν, μαζί με την Ιτα­λία, την ανα­τρο­πή των εις βάρος τους απο­τε­λε­σμά­των — συσχε­τι­σμών του Α’ Παγκο­σμί­ου Πολέμου.

Κατοχή και αντίσταση στην Ελλάδα

Στην Ελλά­δα, η κατά­κτη­ση και τρι­πλή Κατο­χή (Γερ­μα­νία, Ιτα­λία, Βουλ­γα­ρία), βρή­κε τη ντό­πια αστι­κή τάξη «τρι­χο­το­μη­μέ­νη»: Ενα μέρος της επέ­λε­ξε την ανοι­χτή συνερ­γα­σία με τους κατα­κτη­τές, στε­λε­χώ­νο­ντας τον δωσι­λο­γι­κό κρα­τι­κό μηχα­νι­σμό, συν­δρά­μο­ντας ποι­κι­λο­τρό­πως τις δυνά­μεις κατα­στο­λής, απο­κο­μί­ζο­ντας τερά­στια κέρ­δη από τη μαύ­ρη αγο­ρά, κ.λπ. Ενα άλλο διέ­φυ­γε στη Μέση Ανα­το­λή μαζί με το Παλά­τι, όπου παρέ­μει­νε υπό την αιγί­δα του βρε­τα­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού, σχε­διά­ζο­ντας και ενερ­γώ­ντας για την επό­με­νη μέρα του πολέ­μου. Τέλος, ένα τρί­το, που έμει­νε στην Ελλά­δα, απεί­χε από τον αγώ­να, προ­σβλέ­πο­ντας και­ρο­σκο­πι­κά σε μελ­λο­ντι­κές εξε­λί­ξεις, αλλά και υπο­στη­ρί­ζο­ντας τη δημιουρ­γία των Ταγ­μά­των Ασφα­λεί­ας, που είχαν την υπό­γεια υπο­στή­ρι­ξη των Βρε­τα­νών, πέρα από την ανοι­χτή των Γερμανών.

Στον αντί­πο­δα, οι κομ­μου­νι­στές ρίχτη­καν από την πρώ­τη στιγ­μή στην οργά­νω­ση της αντί­στα­σης του λαού. Αμέ­σως μετά την έναρ­ξη της Κατο­χής, με πρω­το­βου­λία του ΚΚΕ δημιουρ­γή­θη­κε το Εργα­τι­κό Εθνι­κό Απε­λευ­θε­ρω­τι­κό Μέτω­πο (ΕΕΑΜ — 16/8/1941) και στις 27/9/1941 το ΕΑΜ. Στο ΕΑΜ και τις οργα­νώ­σεις του (ΕΛΑΣ, ΕΛΑΝ, ΕΠΟΝ, Εθνι­κή Αλλη­λεγ­γύη, ΕΤΑ, ΟΠΛΑ) συσπει­ρώ­θη­κε η μεγά­λη πλειο­ψη­φία της εργα­τι­κής τάξης και των λαϊ­κών στρω­μά­των.

Το ΕΑΜ έσω­σε το λαό από την πεί­να. Δημιούρ­γη­σε φύτρα εξου­σί­ας στις απε­λευ­θε­ρω­μέ­νες περιο­χές (Λαϊ­κή Αυτο­διοί­κη­ση, Παι­δεία, Δικαιο­σύ­νη). Τρο­φο­δό­τη­σε τη λαϊ­κή πολι­τι­στι­κή ανάτα­ση. Στις 10/3/1944 ορκί­στη­κε η Πολι­τι­κή Επι­τρο­πή Εθνι­κής Απε­λευ­θέ­ρω­σης (ΠΕΕΑ), το κεντρι­κό πολι­τι­κό όργα­νο διοί­κη­σης των απε­λευ­θε­ρω­μέ­νων περιο­χών, ενώ μετά από εκλο­γές (23/4/1944), που διε­νερ­γή­θη­καν σε συν­θή­κες Κατο­χής, εκλέ­χτη­κε το «Εθνι­κό Συμ­βού­λιο» με έδρα τις Κορυ­σχά­δες (30/4/1944).

Χάρη στη δρά­ση του ΕΑΜ ούτε ένας εργά­της δεν στάλ­θη­κε για δου­λειά στα γερ­μα­νι­κά εργο­στά­σια, με εξαί­ρε­ση αυτούς που είχαν συλ­λά­βει ομή­ρους οι Γερ­μα­νοί. Ούτε ένας δεν στάλ­θη­κε στο Ανα­το­λι­κό μέτω­πο κατά της Σοβιε­τι­κής Ενω­σης. Στο στρα­τιω­τι­κό επί­πε­δο, ο ΕΛΑΣ καθή­λω­σε 8 έως 12 εχθρι­κές μεραρ­χί­ες, προ­σφέ­ρο­ντας σημα­ντι­κές υπη­ρε­σί­ες στη γενι­κό­τε­ρη πολε­μι­κή προ­σπά­θεια. Στον αγώ­να αυτό, χιλιά­δες κομ­μου­νι­στές και άλλοι ΕΑΜί­τες έδω­σαν τη ζωή τους. Η Και­σα­ρια­νή, το Κούρ­νο­βο, η Ακρο­ναυ­πλία, η Κοκ­κι­νιά, το Χαϊ­δά­ρι, ο Αϊ-Στρά­της άστρα­ψαν ως τόποι θυσί­ας και φάροι ηρωισμού.

Το ιστο­ρι­κό Χαρα­κτι­κό του Τάσ­σου για τους 200 κομ­μου­νι­στές που εκτε­λέ­στη­καν από τους Γερ­μα­νούς στο Σκο­πευ­τή­ριο της Και­σα­ρια­νής. τη ματω­μέ­νη Πρω­το­μα­γιά του 1944

Σκοπευτήριο Καισαριανής

Ο ευρύ­τε­ρος χώρος του Σκο­πευ­τή­ριου, αρχι­κής ιδιο­κτη­σί­ας (ποια­νού άλλου;) του «Εκκλη­σια­στι­κού Ταμεί­ου» (του λεγό­με­νου «παλαιού», για­τί προη­γή­θη­καν και έπο­νται αρκε­τά «παλαιό­τε­ρα» και νεώ­τε­ρα) παρα­χω­ρή­θη­κε από το Ελλη­νι­κό Κρά­τος το 1930 (με Βασι­λι­κό Διά­ταγ­μα) στην Πανελ­λή­νια Σκο­πευ­τι­κή Εται­ρεία (Π.Σ.Ε.), μια οργά­νω­ση με ύπο­πτες δια­συν­δέ­σεις (με το «άβα­το» θυλά­κων του αστι­κού κρά­τους, με παρα­φα­σι­στι­κές ομά­δες κλπ) για «άσκη­ση των δρα­στη­ριο­τή­των» της. Συγκε­κρι­μέ­να, μετα­βι­βά­στη­κε στην Π.Σ.Ε. έκτα­ση εμβα­δού 710 στρεμ­μά­των, «με την προ­ϋ­πό­θε­ση ότι τον χώρο θα χρη­σι­μο­ποιούν και οι Ένο­πλες Δυνά­μεις», καθώς μέχρι το 1922 η περιο­χή αυτή, η οποία τότε ήταν βρα­χώ­δης και δασώ­δης, ήταν και στρα­τιω­τι­κό πεδίο βολής (στρα­τιω­τών και του πυρο­βο­λι­κού σώμα­τος). Η περιο­χή μετα­βι­βά­στη­κε με τον Ν. 4778/1930 «αντα­πο­δο­τι­κά», επει­δή είχε απαλ­λο­τριω­θεί αντί­στοι­χος χώρος στην περιο­χή της Καλ­λι­θέ­ας για να καλυ­φθούν ανά­γκες εγκα­τά­στα­σης των προ­σφύ­γων του ’22.

Αργό­τε­ρα, μέρος του χώρου παρα­χω­ρή­θη­κε και στον «Όμι­λο Φιλά­θλων Κυνη­γε­τι­κού Όπλου», ενώ μετά την απρι­λια­νή χού­ντα (το 1976), η ΠΣΕ ξεκί­νη­σε οικο­νο­μι­κό ντα­ρα­βέ­ρι ενοι­κιά­σε­ων και αγο­ρα­πω­λη­σιών («Χάρα­μα» πρ. κινη­μα­το­γρά­φος «Αιο­λία» πού­λη­σε μια λωρί­δα στον ΟΣΚ κλπ).
Το 1984, μετά από τους αγώ­νες των Και­σα­ρια­νιω­τών, με επί κεφα­λής τον Πανα­γιώ­τη Μακρή το Υπουρ­γείο Πολι­τι­σμού ανα­κή­ρυ­ξε (ένα μικρό μέρος ‑110 στρέμ­μα­τα) σε Ιστο­ρι­κό-Μνη­μεια­κό χώρο, γεγο­νός που (θεω­ρη­τι­κά πάντα) εμπό­δι­ζε κάθε παρέμ­βα­ση που θα αντι­στρα­τευό­ταν τον χαρα­κτή­ρα αυτόν και λίγα χρό­νια αργό­τε­ρα, με το άρθρο 50 του Ν.1731/1987 ανα­κλή­θη­κε και η παρα­χώ­ρη­ση προς την Πανελ­λή­νια Σκο­πευ­τι­κή Εται­ρεία της κυριό­τη­τας της παρα­πά­νω έκτασης.

Το 2002, με αγω­γή της ΠΣΕ ενώ­πιον των πολι­τι­κών δικα­στη­ρί­ων, κρί­θη­κε με από­φα­ση της Ολο­μέ­λειας του Αρεί­ου Πάγου, ότι το δικαί­ω­μα της κυριό­τη­τας «δεν ήταν μετα­κλη­τό», διό­τι δόθη­κε σε αντάλ­λαγ­μα της παρα­χώ­ρη­σης της κυριό­τη­τας της ΠΣΕ στην Καλ­λι­θέα και ως εκ τού­του δεν μπο­ρού­σε να ανα­κλη­θεί η από­φα­ση, ενώ μέρη που θα συνέ­θε­ταν το Μνη­μείο, με βάση την πρό­τα­ση του γλύ­πτη Απο­στό­λη Φανα­κί­δη (είχε γίνει σχε­τι­κός δια­γω­νι­σμός) «περί­με­ναν» πετα­μέ­να … (στή­θη­κε τελι­κά τον Ιού­νιο του 2005)

Το κου­βά­ρι που αφο­ρά το ιδιο­κτη­σια­κό καθε­στώς, δε λέει να ξεμπλέ­ξει …νέα «εμπλο­κή» το 2013 καθώς η έκτα­ση παρα­χω­ρή­θη­κε στο ΤΑΙΠΕΔ, νέα από­φα­ση του Αρεί­ου Πάγου καθο­ρί­ζει την Π.Σ.Ε. «αμε­τα­κλή­τως κυρία του χώρου του Σκο­πευ­τη­ρί­ου» και — Νοε 2017 (ΣτΕ Ολομ. 2362/2017) «παρα­πέ­μπε­ται η υπό­θε­ση του Σκο­πευ­τη­ρί­ου Και­σα­ρια­νής Στο Ανώ­τα­το Ειδι­κό Δικα­στή­ριο» !!

Εδώ πέσα­με . Παι­διά του λαού . Γνω­ρί­ζε­τε γιατί .
Γυμνοί , κατά­σαρ­κα φορώ­ντας τις σημαίες ,
-η Ελλά­δα τις έρρα­ψε με ουρα­νό και άσπρο κάμποτο -.
Ακού­σα­τε τις ομο­βρο­ντί­ες στα μυστι­κό­φω­τα αττι­κά χαράματα .
Είδα­τε τα που­λιά , που πέτα­ξαν αντί­θε­τα στις σφαίρες
αγγί­ζο­ντας με τα φτε­ρά τους ‚τον ανα­τέλ­λο­ντα πυρφόρον .
Είδα­τε τα παρά­θυ­ρα της γει­το­νιάς ν’ανοίγουνε στο μέλλον .
Εμείς , μερ­τι­κό δε ζητή­σα­με ….Τίπο­τα …Μόνον
θυμη­θεί­τε το : αν η ελευθερία
δεν βαδί­σει στα χνά­ρια του αίμα­τός μας ,
εδώ θα μας σκο­τώ­νουν κάθε μέρα . Γεια σας .

Του Γιάν­νη Ρίτσου

Το μνη­μείο δια­κρί­νε­ται για τους ισχυ­ρούς συμ­βο­λι­σμούς του. Λίγα μέτρα μετά την είσο­δο ξεδι­πλώ­νε­ται σε δύο επί­πε­δα ο κυρί­ως χώρος του Μνη­μεί­ου: στο πρώ­το κυριαρ­χούν οι 12 στή­λες από γρα­νί­τη, που είναι χωρι­σμέ­νες σε δύο ομά­δες και δημιουρ­γούν ένα είδος αψί­δας και πάνω τους έχουν χαρα­χτεί τα ονό­μα­τα των εκτε­λε­σθέ­ντων κατά την Κατο­χή στην Και­σα­ρια­νή, ανά­με­σα στα οποία ξεχω­ρί­ζουν οι 200 της Πρω­το­μα­γιάς, ενώ πίσω από τη γρα­νι­τέ­νια συστοι­χία έχουν δια­μορ­φω­θεί δύο υδά­τι­νες επι­φά­νειες, ενώ στην από­λη­ξή της έχουν κατα­σκευα­στεί σκα­λιά που οδη­γούν στο δεύ­τε­ρο επί­πε­δο. Και σε αυτή την ενό­τη­τα κυριαρ­χεί ο γρα­νί­της, από τον οποίο έχουν κατα­σκευα­στεί οι δύο στή­λες, ύψους 7 μέτρων η καθε­μία, που λει­τουρ­γούν ως προ­πο­μποί για τον τόπο της Θυσί­ας, ο οποί­ος οριο­θε­τεί­ται από τον πέτρι­νο τοί­χο και από σεβα­σμό παρα­μέ­νει απείραχτος.

Τόσοι σταυ­ροί πού στή­θη­καν, τόσοι σταυ­ροί πού θα στηθούνε
Εμάς μονά­χα με σταυ­ρούς μπο­ρούν να μας μετρούνε
Σταυ­ροί παντού σταυροί.…
Ήμαστ’ οι αδά­κρυ­τοι κι οι αγέ­λα­στοι δεν κλαί­με και γελούμε
Τα σπί­τια μας καπνί­ζου­νε, πει­νού­νε τα παι­διά μας, δε λυγούμε.
Ήρθα­με να χαρά­ξου­με του πόνου μας τα σύνο­ρα και στή­νου­με σημά­δια και περνούμε.
Σταυ­ροί, παντού Σταυροί.

Φώτης Αγγου­λές

Δεν ήρθαν μελ­λο­θά­να­τοι με κλά­μα και λαχτάρα,
μόν’ ήρθα­νε μελ­λό­γα­μπροι με χορό και τραγούδι.
Και πρώ­τος άρχος του χορού, δυο μπό­για πάνου απ’ όλους
κι από το Χάρο τρεις φορές πιο πάνου ο Ναπολέος.
Κ’ είναι από τότες Μάης εδώ, φως όλα μέσα κ’ έξω.
Κόλ­λα τ’ αφτί και την καρ­διά στο ματω­μέ­νο χώμα.
Στον Κάτου Κόσμο τρα­γου­δά­νε πάντα και χορεύουν
κι αν κάπου ανά­κου­στος καη­μός θολώ­νει τη λαλιά τους,
δεν είναι που τη μάνα τους τη μάβρη ανανογιούνται
παρά που τους προ­δώ­σαν απο­ρί­μα­τα δικά μας.
Κι αν πέσα­νε για το λαό, νική­σαν οι προδότες,
που τώρα εδώ κατά­χρυ­σοι περ­νούν και μαγαρίζουν,
και τώρα πιο τους μάχο­νται και τους ξανασκοτώνουν!
Σιχαί­νε­σαι τους ζωντα­νούς; Μην κλαις τους σκοτωμένους!
Απ’ τα ιερά τους κόκ­κα­λα, πρώ­τη του Μάη και πάλι,
θα ξεπη­δή­σει ο καθαρ­μός κ’ η λεφτε­ριά του ανθρώπου.
Κ’ είναι χιλιά­δες στην Ελλά­δα όμοιοι Πανά­γιοι Τάφοι.

Κώστας Βάρ­να­λης

Τον συγκε­κρι­μέ­νο ιερό χώρο επέ­λε­ξαν οι Γερ­μα­νοί ως τόπο εκτέ­λε­σης αγω­νι­στών (η πρώ­τη, γίνε­ται στις 26-Μαΐ-1942, είναι τα αδέλ­φια Άγγε­λος και Μαρί­νος Μπάρ­κας, 24 και 19 ετών). Οι εκτε­λέ­σεις στο Σκο­πευ­τή­ριο ήταν, σχε­δόν, καθη­με­ρι­νό φαι­νό­με­νο, το 1943 εκτε­λέ­στη­καν 147 και το 1944, 440 πατριώ­τες, με κορυ­φαία και πιο τρα­γι­κή στιγ­μή τη μαζι­κή δολο­φο­νία των 200 κομ­μου­νι­στών την πρω­το­μα­γιά του 1944 (η συντρι­πτι­κή πλειο­νό­τη­τα αυτών ήταν έγκλει­στοι της Ακρο­ναυ­πλί­ας, που η μετα­ξι­κή δικτα­το­ρία είχε παρα­δώ­σει στα κατο­χι­κά στρα­τεύ­μα­τα, χωρίς να τους δώσει την ευκαι­ρία να υπε­ρα­σπι­στούν τη πατρί­δα τους). Επί­σης εκτε­λέ­στη­καν και 25 αντι­φα­σί­στες στρα­τιώ­τες του κατα­κτη­τή (20 Ιτα­λοί και 5 Γερμανοί).

Στις 21/9/1944, παρου­σία του Στέ­φα­νου Σαρά­φη στην επέ­τειο για τα τρί­χρο­να από την ίδρυ­ση του ΕΑΜ, ο 6^ος τομέ­ας του ΕΑΜ απο­φα­σί­ζει να μετο­νο­μά­σει το Σκο­πευ­τή­ριο σε «ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ». Λίγο αργό­τε­ρα, μετά τα Δεκεμ­βρια­νά οι επι­γρα­φές σβή­στη­καν και το «Θυσια­στή­ριο» ξανά­γι­νε πεδίο βολής των αγγλι­κών –τώρα πια- στρα­τευ­μά­των και μετά τον πόλε­μο το καρ­κί­νω­μα της «Σκο­πευ­τι­κής Εται­ρί­ας»  συνέ­χι­ζε να παρα­μέ­νει στο  χώρο και να βεβη­λώ­νει τη Μνή­μη, μέχρι που το 1983 ο λαός της πόλης με επι­κε­φα­λής το δήμαρ­χο Πανα­γιώ­τη Μακρή πραγ­μα­το­ποιεί την ιστο­ρι­κή κατά­λη­ψη των 17 ημε­ρών και ξεκί­νη­σε η αντί­στρο­φη μέτρη­ση για την από­δο­ση στο λαό και απο­μά­κρυν­ση της Σκο­πευ­τι­κής, που ‑τυπι­κά, ολο­κλη­ρώ­θη­κε επί δημαρ­χί­ας του κομ­μου­νι­στή Ηλία Στα­μέ­λου.

«Ένας χώρος που κατοι­κή­θη­κε για πρώ­τη φορά. Μια στε­νό­μα­κρη ανη­φο­ρι­κή λου­ρί­δα με φτω­χές κου­νού­κλες. Αρι­στε­ρά το ρέμα και ένα δάσος, ισχνά καχε­κτι­κά πευ­κά­κια. Δεξιά η μάντρα του Σκο­πευ­τη­ρί­ου. Ψηλά το μονα­στή­ρι. Αντί­σκη­νο, παρά­γκα, πλι­θό­κτι­στο και κου­ρε­λού της προ­σφυ­γιάς και να η Και­σα­ρια­νή χαμό­γε­λο στον πρώ­το ήλιο». Ως χώρο της δικής του «μυθο­λο­γί­ας» ορί­ζει ο λογο­τέ­χνης — ποι­η­τής Μάριος Χάκ­κας την Και­σα­ρια­νή, τη συνοι­κία που έζη­σε για ένα μεγά­λο διά­στη­μα, ο πρό­ω­ρα και άδι­κα χαμέ­νος, ο «φτω­χού­λης» της Και­σα­ρια­νής, μια από τις πιο οργι­σμέ­νες, τολ­μη­ρά κρι­τι­κές, αισθα­ντι­κές και πολύ ενδια­φέ­ρου­σες «φωνές» της μετεμ­φυ­λια­κής λογο­τε­χνί­ας μας. «Να δεί­τε που στο τέλος θα το κάνουν οικό­πε­δα – έξι μέτρα φάτσα και δώδε­κα βάθος το καθέ­να, τσί­μα τσί­μα όσο επι­τρέ­πε­ται για να είναι άρτιο. Για οικό­πε­δα θα συμ­φω­νή­σου­νε όλοι… Πιθα­νόν να μεί­νει κι η ονο­μα­σία «Σκο­πευ­τή­ριο», ουδέ­τε­ρα όμως, χωρίς καμία ειδι­κή σημα­σία, αλά πλα­τεία Συντάγ­μα­τος, θα φέρ­νει στα μυα­λά των ανθρώ­πων τους αργό­σχο­λους που κάναν βολή σε χάρ­τι­νους στό­χους, σε πια­τά­κια πήλι­να και σε περι­στέ­ρια. Σε ανθρώ­πους, ποτέ. Κατά τη γερ­μα­νι­κή κατο­χή; Μα συνέ­βη­κε ποτέ τέτοιο πράγ­μα;» — «Σκο­πευ­τή­ριο Και­σα­ρια­νής», Μάριος Χάκ­κας, 1972.

Πέρα από τα «λογο­τε­χνι­κή αδεία» γλα­φυ­ρά, τελι­κά σε πεί­σμα πολ­λών τα πράγ­μα­τα δεν εξε­λί­χτη­καν μ’ αυτό τον τρό­πο. Όχι πως δεν έγι­ναν και δε γίνο­νται ακό­μη προ­σπά­θειες (μέχρι και οικο­πε­δο­ποί­η­σης) ‑το αντί­θε­το. Όμως εδώ μιλά­με για δυο δια­φο­ρε­τι­κές οπτι­κές, για δυο αντι­δια­με­τρι­κές ιδε­ο­λο­γι­κές ανα­φο­ρές και αφε­τη­ρί­ες (και αυτά, χωρίς καμιά προ­σπά­θεια υπο­βάθ­μι­σης ή αμαύ­ρω­σης μιας αξιο­λο­γό­τα­της λογο­τε­χνι­κής δια­δρο­μής, που δια­κό­πη­κε από­το­μα από τον πρό­ω­ρο θάνα­τό του): ο ίδιος ο Χάκ­κας ‑μόνι­μα σε κόντρα με το ΚΚΕ (ΣΣ |> «κρι­τι­κός» ‑υπο­τί­θε­ται, όχι στον πυρή­να της μαρ­ξι­στι­κής θεω­ρί­ας, (!!) αλλά στον δογ­μα­τι­σμό των στε­λε­χών και του κομ­μα­τι­κού μηχα­νι­σμού (sic !!!) … βλ  παρου­σί­α­ση του «Κέδρου» για τον συγ­γρα­φέα), αν και «μέσα στα πράγ­μα­τα» [1964–1967 διε­τέ­λε­σε δημο­τι­κός σύμ­βου­λος Και­σα­ρια­νής] επέ­λε­ξε την ορι­στι­κή ρήξη με το Κόμ­μα το 1966).

«Ο χορός του Σου­κα­τζί­δη» έργο του Βάλια Σεμερ­τζί­δη 1966

Πανα­γιώ­της Μακρής Πρω­το­μα­γιά του 1965

Πανα­γιώ­της Μακρής 1975

Πανα­γιώ­της Μακρής 1964

Θυμί­ζου­με πως ήδη το 1964 όταν πρω­το­ε­κλέ­χτη­κε δήμαρ­χος ο Πανα­γιώ­της Μακρής ξεκί­νη­σε ο αγώ­νας για να απο­δο­θεί η ιστο­ρι­κή μνή­μη στο Σκο­πευ­τή­ριο σαν «Θυσια­στή­ριο της Λευ­τε­ριάς» (σ’ αυτά τα πλαί­σια ήδη το 1964 γιορ­τά­ζε­ται μέσα στο χώρο η Πρω­το­μα­γιά, ενώ ο εικα­στι­κός Βάλιας Σεμερ­τζί­δης το 1966 φιλο­τε­χνεί κατά παραγ­γε­λία, το έργο «Ο χορός του Σου­κα­τζί­δη»), δια­δι­κα­σία που δια­κό­πτε­ται βίαια από τη φασι­στι­κή χού­ντα το 1967, που «απο­λύ­ει» το Μακρή και τον στέλ­νει εξο­ρία, για να επα­νέλ­θει ‑θριαμ­βευ­τής το 1975 και στη συνέ­χεια, ξεκι­νώ­ντας έναν «αγώ­να μέχρι την τελι­κή νίκη». Με την ιστο­ρι­κή κατά­λη­ψη του 1983, η ντε φάκτο από­δο­ση στο λαό είχε ξεκι­νή­σει ανε­πι­στρε­πτί: Τα «trap» μπή­καν σε αχρη­στία, δημιουρ­γή­θη­κε εκεί το πρώ­το «στέ­κι νεο­λαί­ας», ο «100άρης» και ο «300άρης» έγι­ναν «παι­χνί­δια στα χέρια των παι­διών», ενώ αμέ­σως μετά (1984) προ­κη­ρύσ­σε­ται πανελ­λή­νιος αρχι­τε­κτο­νι­κός δια­γω­νι­σμός, για την δια­μόρ­φω­ση του χώρου σε αισθη­τι­κό πάρ­κο ανα­ψυ­χής και Πολι­τι­σμού και ανά­δει­ξη της ιστο­ρι­κής του φυσιο­γνω­μί­ας. Το «Θυσια­στή­ριο της Λευ­τε­ριάς», μετα­τρέ­πε­ται σε τόπο που η ιστο­ρι­κή μνή­μη δένει αρμο­νι­κά με την ελπί­δα, για την δημιουρ­γία ενός σύγ­χρο­νου πάρ­κου με πολ­λα­πλές κοι­νω­νι­κές (Σχο­λεία, Νηπια­γω­γείο, Κέντρο Υγεί­ας Παι­διού, Κέντρο Συμ­βου­λευ­τι­κής για άτο­μα με ειδι­κές ανά­γκες, κ.ά), πολι­τι­στι­κές και ψυχα­γω­γι­κές εξυ­πη­ρε­τή­σεις (πάρ­κα, πλα­τεία «200 πατριω­τών», κινη­μα­το­γρά­φος «ΑΙΟΛΙΑ» κά).  Στο χώρο λει­τουρ­γεί πλέ­ον μετά από από­φα­ση ΔΣ και το Μου­σείο ΕΑΜι­κής Εθνι­κής Αντί­στα­σης τα εγκαί­νια του οποί­ου πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν στις 9‑Μαΐ-2016, μόλις λίγους μήνες μετά την ανά­λη­ψη της διοί­κη­σης από τον κομ­μου­νι­στή δήμαρ­χο (και υπο­ψή­φιο πάλι με τη Λαϊ­κή Συσπεί­ρω­ση Ηλία Στα­μέ­λο).

Οι εκδη­λώ­σεις τιμής και μνή­μης για τους 200, συνε­χί­ζο­νται με σεβα­σμό στην ιστο­ρία και κάθε επι­ση­μό­τη­τα σε όλη τη διάρ­κεια της θητεί­ας του Πανα­γιώ­τη Μακρή, καθώς και αργό­τε­ρα του Γιώρ­γου Κατη­μερ­τζή, όπου το «πρω­τό­κολ­λο» θέλει πάντα μπρο­στά­ρη­δες τους γνή­σιους αγω­νι­στές της Εθνι­κής Αντί­στα­σης και τις οργα­νώ­σεις τους. Διά­λειμ­μα θλι­βε­ρό η περί­ο­δος που οι οπορ­του­νι­στές άλω­σαν τον κόκ­κι­νο δήμο με απο­τέ­λε­σμα ο γιορ­τα­σμός να χάσει το νοή­μά του και να γίνει κάτι σαν αγγα­ρεία, σαν «ανα­γκαίο κακό»

9 Μάη 2013

Έτσι παίρ­νουν ‑ανα­γκα­στι­κά στο χέρια τους τις εκδη­λώ­σεις οι τοπι­κές οργα­νώ­σεις (αχτί­δες) του ΚΚΕ, ενώ το 2013 γίνε­ται από το ΚΚΕ στο Σκο­πευ­τή­ριο η (κεντρι­κή)  εκδή­λω­ση για τα 68 χρό­νια της μεγά­λης Αντι­φα­σι­στι­κής Νίκης των λαών, όπου μέσα σε ένα αδια­χώ­ρη­το από κόσμο (γεμά­τος ο 100ης και πέριξ)  ο Κώστας Παρα­σκευάς ανα­φέ­ρει μετα­ξύ άλλων «Η ιστο­ρι­κή αλή­θεια δεν μπο­ρεί να παρα­ποι­η­θεί στις συνει­δή­σεις των λαών. Για­τί αυτή γρά­φη­κε από την ίδια την πάλη των λαών, με το αίμα των λαών. Η μεγά­λη νίκη που επι­σφρα­γί­στη­κε με την ανάρ­τη­ση της Κόκ­κι­νης Σημαί­ας, στις 9 Μάη στο Ραϊχ­σταγκ ήταν το απο­τέ­λε­σμα των αθά­να­των επο­ποι­ϊ­ών που κατέ­γρα­ψαν τα Κομ­μου­νι­στι­κά Κόμ­μα­τα όπου γης, τα Εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κά και Αντι­φα­σι­στι­κά Κινή­μα­τα στις καπι­τα­λι­στι­κές χώρες, όπως το ηρω­ι­κό ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, η ΕΠΟΝ, που πήραν στις πλά­τες τους τις αγω­νί­ες και τα όνει­ρα του λαού. Ήταν απο­τέ­λε­σμα των συγκλο­νι­στι­κών και τιτά­νιων μαχών του Κόκ­κι­νου Στρα­τού στο Στά­λιν­γκραντ, στο Κούρσκ, στο Λένιν­γκραντ, στη Σεβα­στού­πο­λη, σε όλα τα πεδία των μαχών μέσα στη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση και σε σει­ρά χωρών της καπι­τα­λι­στι­κής Ευρώ­πης… Διδα­σκό­μα­στε από τη μεγά­λη Αντι­φα­σι­στι­κή Νίκη των Λαών. Βγά­ζου­με συμπε­ρά­σμα­τα που δυνα­μώ­νου­νε την πάλη για το Σοσια­λι­σμό. Το ιμπε­ρια­λι­στι­κό σύστη­μα είναι αυτό που γεν­νά τους πολέ­μους. Τα κέντρα της «ανα­θε­ώ­ρη­σης της ιστο­ρί­ας» συγκα­λύ­πτουν συνει­δη­τά ότι οι πόλε­μοι ξεπη­δούν από τη φλέ­βα του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος. Ότι δεν οφεί­λο­νται σε κάποιους μανια­κούς, όπως διά­φο­ροι παρου­σιά­ζουν τον Χίτλερ και τον Μου­σο­λί­νι. Ο πόλε­μοι γίνο­νται επει­δή υπάρ­χει η εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρωπο… 

Το ΚΚΕ, παρά τον ηρω­ι­κό αγώ­να του, δεν ήταν στρα­τη­γι­κά – πολι­τι­κά προ­ε­τοι­μα­σμέ­νο να θέσει το ζήτη­μα της κατά­κτη­σης της εργα­τι­κής εξου­σί­ας ως επι­στέ­γα­σμα της αντι­στα­σια­κής πάλης και έπα­θλο του λαϊ­κού αγώ­να. Δεν μπό­ρε­σε να δια­χω­ρί­σει τις οργα­νω­μέ­νες λαϊ­κές δυνά­μεις από τους στρα­τιω­τι­κούς και πολι­τι­κούς στό­χους των εγχώ­ριων και ξένων «συμ­μα­χι­κών» δυνά­με­ων. Έτσι, οδη­γή­θη­κε στην υπα­γω­γή του ΕΛΑΣ στο βρε­τα­νι­κό στρα­τη­γείο της Μέσης Ανα­το­λής (5/7/1943) και αργό­τε­ρα στις Συμ­φω­νί­ες του Λιβά­νου (20/5/1944) και της Καζέρ­τας (26/9/1944). Στις συμ­φω­νί­ες αυτές το ΚΚΕ, κάτω από την επί­δρα­ση των αντι­λή­ψε­ων που επι­κρα­τού­σαν συνο­λι­κά τότε στο διε­θνές κίνη­μα, συμ­με­τεί­χε στο όνο­μα της λεγό­με­νης «εθνι­κής ενό­τη­τας». Μιας ενό­τη­τας επί­πλα­στης, αφού τα «εθνι­κά» συμ­φέ­ρο­ντα της εργα­τι­κής τάξης και της αστι­κής στέ­κο­νταν δια­με­τρι­κά αντί­θε­τα, τόσο πριν, όσο στη διάρ­κεια, όσο βεβαί­ως μετά τη λήξη του πολέ­μου. Μιας ενό­τη­τας, που ουσια­στι­κά σήμαι­νε αφο­πλι­σμό του λαϊ­κού κινή­μα­τος και υπα­γω­γή στην αστι­κή πολι­τι­κή. Έτσι, δεν αξιο­ποι­ή­θη­κε το γεγο­νός ότι ο λαός ήταν ένο­πλος, ενώ είχαν δια­μορ­φω­θεί ήδη φύτρα εξου­σί­ας, που θα μπο­ρού­σαν να μετε­ξε­λι­χθούν σε πυρή­νες της επα­να­στα­τι­κής δρά­σης για την καθο­λι­κή σύγκρου­ση, με στό­χο την κατά­κτη­ση της εργα­τι­κής εξου­σί­ας. …Τώρα ακό­μα πιο απο­φα­σι­στι­κά να δεί­ξου­με που βρί­σκε­ται η δύνα­μη του λαού. Να ανα­τρέ­ψει την εξου­σία των μονο­πω­λί­ων, να κατα­κτή­σει τη λαϊ­κή εξου­σία, το Σοσια­λι­σμό. Με αυτή την πολι­τι­κή γραμ­μή μπο­ρού­με να δώσου­με δύνα­μη στη δύνα­μη του λαού. Εμπνε­ό­μα­στε από την Κόκ­κι­νη Σημαία που ύψω­σε στο Ράϊχ­σταγκ ο Κόκ­κι­νος Στρα­τός. Από την ΕΑΜι­κή Εθνι­κή Αντί­στα­ση και τον Δημο­κρα­τι­κό Στρα­τό Ελλά­δας.  Από τα εκα­τομ­μύ­ρια των κομ­μου­νι­στών και άλλων αγω­νι­στών σε όλο τον κόσμο που δεν δίστα­σαν να δώσουν ακό­μα και τη ζωή τους. Ξέρου­με καλά ότι τις καλύ­τε­ρες μέρες δεν τις έχου­με ζήσει ακό­μα. Ότι στον 21ο αιώ­να θα υπάρ­ξουν πολ­λά Ράϊχ­σταγκ που στις κορυ­φές τους θα υψω­θούν οι κόκ­κι­νες σημαί­ες της επα­νά­στα­σης, του Σοσια­λι­σμού. Συνε­χί­ζου­με και θα νική­σου­με». (ΣΣ όλη η εκδή­λω­ση εδώ βλ & |> Τα ψέμα­τα της ιμπε­ρια­λι­στι­κής παρα­χά­ρα­ξης της Ιστο­ρί­ας και η πραγ­μα­τι­κή αλήθεια

Και­σα­ρια­νή Μου­σείο ΕΑΜι­κής Εθνι­κής Αντίστασης

Από το 2016 και μετά, ξανα­παίρ­νει στα χέρια του τις εκδη­λώ­σεις της πρω­το­μα­γιάς για τους 200 ο δήμος, με επί κεφα­λής τον Ηλία Στα­μέ­λο, ανε­βά­ζο­ντας πολύ­πλευ­ρα το επί­πε­δό τους.

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Σε ανα­κοί­νω­ση για τη σημε­ρι­νή επέ­τειο των 74 χρό­νων από τη Μεγά­λη Αντι­φα­σι­στι­κή Νίκη των Λαών, το Γρα­φείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ σημειώνει:

«Η επέ­τειος της 9ης Μάη, 74 χρό­νια από τον τερ­μα­τι­σμό του Β’ Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου, δεν είναι η “Μέρα της Ευρω­παϊ­κής Ενω­σης”, όπως ανι­στό­ρη­τα επι­χει­ρεί­ται να καθιε­ρω­θεί, τα τελευ­ταία χρό­νια, απ’ τους εκπρο­σώ­πους αυτού του αντι­δρα­στι­κού οικο­δο­μή­μα­τος. Είναι η Μέρα της Μεγά­λης Αντι­φα­σι­στι­κής Νίκης των Λαών, της αθά­να­της επο­ποι­ί­ας του Σοβιε­τι­κού Κόκ­κι­νου Στρα­τού και των αντι­στα­σια­κών κινη­μά­των της Ευρώ­πης, με τον πρω­το­πό­ρο και καθο­ρι­στι­κό ρόλο των Κομ­μου­νι­στι­κών Κομ­μά­των.

Το ΚΚΕ απο­τί­ει φόρο τιμής σε όσους αγω­νί­στη­καν με το όπλο στο χέρι, όσους θυσιά­στη­καν, βασα­νί­στη­καν, φυλα­κί­στη­καν, εξο­ρί­στη­καν, σε όλους όσοι έδρα­σαν με κάθε τρό­πο ενά­ντια στο ναζι­στι­κό — φασι­στι­κό ιμπε­ρια­λι­στι­κό “Αξο­να” Γερ­μα­νί­ας — Ιτα­λί­ας — Ιαπω­νί­ας και των συμ­μά­χων τους.

Το ΚΚΕ είναι περή­φα­νο που απο­τέ­λε­σε την ψυχή, τον αιμο­δό­τη και καθο­δη­γη­τή του ηρω­ι­κού αγώ­να του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ και των άλλων ΕΑΜι­κών οργα­νώ­σε­ων. Σε όλο το διά­στη­μα της τρι­πλής Κατο­χής, το ΚΚΕ έδω­σε τον ανθό του στον αγώ­να ενά­ντια στο ναζι­σμό — φασι­σμό, τα χιλιά­δες μέλη του, με την ηρω­ι­κή τους δρά­ση και θυσία, έγρα­ψαν κάποιες από τις πιο χρυ­σές σελί­δες της 100χρονης Ιστο­ρί­ας του, συνέ­βα­λαν στη νικη­φό­ρα έκβα­ση του πολέμου.

Ο Β’ Παγκό­σμιος Πόλε­μος, όπως και ο Α’, ήταν απόρ­ροια των ιμπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών για το ξανα­μοί­ρα­σμα των αγο­ρών, που οξύν­θη­καν σε συν­θή­κες καπι­τα­λι­στι­κής κρί­σης. Επι­βε­βαιώ­νο­ντας ότι όταν οι αντι­θέ­σεις των μονο­πω­λί­ων για τον έλεγ­χο των αγο­ρών και την κερ­δο­φο­ρία τους δεν μπο­ρούν να λυθούν με εύθραυ­στους συμ­βι­βα­σμούς στο πλαί­σιο μιας ιμπε­ρια­λι­στι­κής “ειρή­νης”, λύνο­νται με τον πόλεμο.

Γι’ αυτό και σήμε­ρα οι λαοί πρέ­πει να επα­γρυ­πνούν, ιδιαί­τε­ρα στην περιο­χή μας, της Ανατ. Μεσο­γεί­ου και της Μ. Ανα­το­λής, που οι ιμπε­ρια­λι­στές συγκρού­ο­νται με “μήλον της έρι­δος” τις πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κές πηγές και τους δρό­μους Ενέρ­γειας. Σήμε­ρα, που η κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ, παί­ζο­ντας τον βρώ­μι­κο ρόλο του γεω­πο­λι­τι­κού “μεντε­σέ” των ΗΠΑ, μετα­τρέ­πει τη χώρα σε μια απέ­ρα­ντη αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κή βάση και προ­ω­θεί τους επι­κίν­δυ­νους σχε­δια­σμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, στο πλαί­σιο του αντα­γω­νι­σμού τους με άλλες ισχυ­ρές καπι­τα­λι­στι­κές χώρες.

Η 9η Μάη, μέρα της Αντι­φα­σι­στι­κής Νίκης των Λαών, παρά τις αντι­δρα­στι­κές και αντιε­πι­στη­μο­νι­κές προ­σπά­θειες της ΕΕ να την μετο­νο­μά­σει σε “μέρα της Ευρώ­πης”, θα υπεν­θυ­μί­ζει για πάντα ότι το καθο­ρι­στι­κό χτύ­πη­μα στο τέρας του ναζι­σμού το έδω­σε η ΕΣΣΔ, με περισ­σό­τε­ρους από 20 εκα­τομ­μύ­ρια νεκρούς, τη στιγ­μή που οι νική­τριες καπι­τα­λι­στι­κές χώρες του Α’ Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου παρεί­χαν σημα­ντι­κή βοή­θεια στη ναζι­στι­κή Γερ­μα­νία, με σκο­πό να την αξιο­ποι­ή­σουν ως δύνα­μη κρού­σης ενά­ντια στη Σοβιε­τι­κή Ενω­ση.

Οι νικη­φό­ρες μάχες του Κόκ­κι­νου Στρα­τού στο Στά­λιν­γκραντ, στο Κουρσκ, στο Λένιν­γκραντ, μέσα στο Βερο­λί­νο και τελι­κά η συντρι­βή του ναζι­σμού, έγι­ναν δυνα­τές χάρη στην ανω­τε­ρό­τη­τα του σοσια­λι­στι­κού συστή­μα­τος, της εργα­τι­κής εξου­σί­ας, στα πλε­ο­νε­κτή­μα­τα της κοι­νω­νι­κο­ποί­η­σης των μέσων παρα­γω­γής και του κεντρι­κού σχε­δια­σμού της οικο­νο­μί­ας. Χάρη σ’ αυτά τα πλε­ο­νε­κτή­μα­τα μπό­ρε­σε η Σοβιε­τι­κή Ενω­ση να γίνει μια ισχυ­ρή οικο­νο­μι­κή δύνα­μη και να δημιουρ­γή­σει έναν αξιό­μα­χο Κόκ­κι­νο Στρατό.

Η ΕΕ, που έχει εντά­ξει στην επί­ση­μη ιδε­ο­λο­γία της την απα­ρά­δε­κτη “θεω­ρία των δύο άκρων”, την εξί­σω­ση του ναζι­στι­κού τέρα­τος με τον κομ­μου­νι­σμό, πρω­το­στα­τεί στον αντι­κομ­μου­νι­σμό και την παρα­χά­ρα­ξη της Ιστο­ρί­ας. Στις πρώ­ην σοσια­λι­στι­κές χώρες όπως η Ουγ­γα­ρία, η Πολω­νία, η Εσθο­νία, η Λετο­νία, η Λιθουα­νία, με τη στή­ρι­ξη της ΕΕ, τίθε­νται εκτός νόμου τα Κομ­μου­νι­στι­κά Κόμ­μα­τα και σύμ­βο­λα, τιμώ­νται οι συνερ­γά­τες των Ες Ες και γκρε­μί­ζο­νται ιστο­ρι­κά μνη­μεία της Αντι­φα­σι­στι­κής Νίκης.

Αυτές είναι οι “ιδρυ­τι­κές αξί­ες της ΕΕ”, στο όνο­μα των οποί­ων πίνουν νερό ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ, όλα τα κόμ­μα­τα του “ευρω­μο­νό­δρο­μου”. Με αυτές τις δυνά­μεις, που τσα­κί­ζουν στις χώρες τους τα εργα­τι­κά — λαϊ­κά δικαιώ­μα­τα, που στη­ρί­ζουν πρα­ξι­κο­πή­μα­τα και συμ­με­τέ­χουν σε ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις στη Μ. Ανα­το­λή και Β. Αφρι­κή, ματώ­νο­ντας τους λαούς, οξύ­νο­ντας το προ­σφυ­γι­κό πρό­βλη­μα, επι­διώ­κει ο ΣΥΡΙΖΑ να συγκρο­τή­σει τις “προ­ο­δευ­τι­κές συμ­μα­χί­ες” του, δήθεν για την αντι­με­τώ­πι­ση της ανό­δου της ακρο­δε­ξιάς και του εθνι­κι­σμού στην ΕΕ.

Η ιστο­ρία της Αντι­φα­σι­στι­κής Νίκης των Λαών, συνο­λι­κά του Β’ Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου, απο­δει­κνύ­ει περί­τρα­να και ανε­ξί­τη­λα πως ο ναζι­σμός — φασι­σμός είναι γέν­νη­μα θρέμ­μα του ίδιου του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος, άλλω­στε και ο Χίτλερ αναρ­ρι­χή­θη­κε στην εξου­σία με τη στή­ρι­ξη γερ­μα­νι­κών και άλλων μονο­πω­λί­ων. Πως μόνο το εργα­τι­κό — λαϊ­κό κίνη­μα, που έχει στό­χο την εργα­τι­κή εξου­σία, μπο­ρεί να αντι­με­τω­πί­σει ουσια­στι­κά και να ξερι­ζώ­σει το φασι­σμό, να απο­μο­νώ­σει τέτοιες δυνά­μεις, όπως στη χώρα μας τη ναζι­στι­κή Χρυ­σή Αυγή και την εγκλη­μα­τι­κή της δρά­ση. Πως δεν μπο­ρούν να εγγυ­η­θούν την πάλη ενά­ντια στο φασι­σμό δυνά­μεις που υπη­ρε­τούν το σάπιο σύστη­μα, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, που ασκούν αντι­λαϊ­κές πολι­τι­κές, στο όνο­μα μάλι­στα της “προ­ό­δου”, που δεί­χνουν ανο­χή στη φασι­στι­κή δράση.

Η 9η Μάη εμπνέ­ει τους λαούς, τους διδά­σκει πίστη στη δύνα­μή τους. Αυτήν τη δύνα­μη μπο­ρούν και πρέ­πει να δοκι­μά­σουν, με την πάλη και την οργά­νω­σή τους, για να απαλ­λα­γούν απ’ τα αντι­λαϊ­κά μέτρα και τα μνη­μό­νια διαρ­κεί­ας, την ανερ­γία και την εκμε­τάλ­λευ­ση.

Συνε­χί­ζου­με με ακλό­νη­τη την πίστη ότι ο σοσια­λι­σμός είναι ανα­γκαί­ος και επί­και­ρος, η μόνη απά­ντη­ση στο βάρ­βα­ρο καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα, που γεν­νά και θρέ­φει το ναζι­σμό — φασι­σμό, προ­κα­λεί φτώ­χεια, πολέ­μους και προ­σφυ­γιά για τους λαούς, προς όφε­λος των κερ­δών των λίγων».

Μια ανα­θη­μα­τι­κή με τη δική της ιστο­ρία:

Στην καρ­διά του Σκο­πευ­τή­ριου η Πλα­τεία των 200 Κομ­μου­νι­στών, που τοπο­θε­τή­θη­κε επί διοί­κη­σης καρα­μπι­νά­του οπορ­του­νι­σμού μετά από ομη­ρι­κή μάχη ωρών στο “αλή­στου μνή­μης” δημο­τι­κό συμ­βού­λιο, επί Μπαρ­τσώ­κα, με το Σπύ­ρο Τζό­κα -«λαγό» της τότε «ομο­θυ­μί­ας», να ειση­γεί­ται «πει­στι­κά» και δικο­λα­βι­κά, να μη γίνει ανα­φο­ρά στους κομ­μου­νι­στές, αλλά να χρη­σι­μο­ποι­η­θεί, σαν «ευρύ­τε­ρης» απο­δο­χής ο όρος «πατριώ­τες» και όταν τους έκρα­ξε όλο το ακρο­α­τή­ριο (αντι­στα­σια­κοί, αγω­νι­στές, απλοί πολί­τες, φορείς, το σωμα­τείο των εργα­ζό­με­νων κά) «ανέ­κρου­σαν πρύ­μναν» κάνο­ντας την ανά­γκη φιλοτιμία.

Το Μνη­μείο της ΠΣΟ — στην Παγκό­σμια Εργα­τι­κή Τάξη!

Μια ακό­μη ανά­δει­ξη της ιστο­ρι­κής μνή­μης επί δημαρ­χί­ας Ηλία Στα­μέ­λου: Γεια σου περή­φα­νη κι αθά­να­τη εργατιά!

|> Και ένα τελευ­ταίο … «μη σπρώ­χνε­στε, όλοι θα πάρε­τε!» |> Οι παρεί­σα­κτοι μαϊντανοί

Φέτος, στην εκδή­λω­ση για τους 200 ‑λόγω και των ante portas, εκλο­γών εμφα­νί­στη­καν δίκην «επι­σή­μων» αρκε­τοί μαϊ­ντα­νοί με την κου­στω­δία τους, ανα­ζη­τώ­ντας ενα­γω­νί­ως κάποια μιντια­κή προ­βο­λή και μάλι­στα δε σεβά­στη­καν ούτε το χώρο, ούτε τους αθά­να­τους 200, χασκο­γε­λώ­ντας και χλευά­ζο­ντας επί παντός επι­στη­τού. Άνθρω­ποι, αντι­κομ­μου­νι­στές μέχρι το μεδού­λι, που ‑πλην ελά­χι­στων εξαι­ρέ­σε­ων, δεν είχαν ποτέ πατή­σει το πόδι τους ούτε στις υπο­βαθ­μι­σμέ­νες ‑για τα μάτια του κόσμου εκδη­λώ­σεις τον και­ρό που ο δήμος είχε πέσει στα χέρια των οπορ­του­νι­στών. Και κοί­τα σύμ­πτω­ση, όλοι αυτοί οι νεό­κο­ποι, ή δηλώ­νουν «ανε­ξάρ­τη­τοι» (ιδιό­τη­τα που φοριέ­ται κατά κόρον) ή όψι­μα «ανα­νή­ψα­ντες». Στη 2^η κατη­γο­ρία η υπο­ψή­φια του Σύρι­ζα Άννα Παρα­γυιού, που αν και φερέ­φω­νο της κυβέρ­νη­σης, ξαφ­νι­κά μας βγή­κε «από αρι­στε­ρά» και άρχι­σε «να στά­ζει μέλι» για τους κομ­μου­νι­στές. Η ίδια την Πρω­το­μα­γιά του 2016 έγρα­φε στο (προ­σω­πι­κό της) Face Book: «Πρω­το­μα­γιά 1944, Και­σα­ρια­νή-Θυσια­στή­ριο της Λευ­τε­ριάς: 200 πολι­τι­κοί κρα­τού­με­νοι εκτε­λέ­στη­καν ως κομ­μου­νι­στές στο Σκο­πευ­τή­ριο της Και­σα­ρια­νής» (κάποιοι κρα­τού­με­νοι «γενι­κώς & αορί­στως» ως …«κομ­μου­νι­στές»). Βέβαια οι Και­σα­ρια­νιώ­τες-ισσες, έχουν και κρι­τή­ριο και συλ­λο­γι­κή μνή­μη, οπό­τε θα φρο­ντί­σουν για τα περαι­τέ­ρω (Κυρια­κή κοντή γιορτή)

Επι­μέ­λεια  Ομά­δα ¡H.lV.S!

Επι­κοι­νω­νία — [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] — Blog

Ομάδα ¡H.lV.S!

• Σκο­πός μας είναι η προ­ώ­θη­ση της δια­λε­κτι­κής – υλι­στι­κής σκέ­ψης στη βάση του Μαρ­ξι­σμού – Λενι­νι­σμού του Επι­στη­μο­νι­κού Σοσια­λι­σμού και του Προ­λε­τα­ρια­κού Διε­θνι­σμού, ανταλ­λάσ­σο­ντας γνώ­σεις, υλι­κό, σκέ­ψεις κι από­ψεις πάνω στην κοσμο­θε­ω­ρία μας, τη στρα­τη­γι­κή και την ιστο­ρι­κή αλή­θεια, που όπως είπε ο Λένιν κι επα­νέ­λα­βε ο Γκράμ­σι, είναι επα­να­στα­τι­κή – αντικειμενική
• Θεω­ρού­με τον Σοσιαλισμό–Κομμουνισμό ανα­γκαίο και επί­και­ρο όσο ποτέ, βάζο­ντας στο μικρο­σκό­πιο και τη συσ­σω­ρευ­μέ­νη πεί­ρα στις χώρες που οικο­δο­μή­θη­κε ο Σοσια­λι­σμός, όπου έγι­νε και η πρώ­τη έφο­δος στον ουρανό
• |> Επι­κοι­νω­νία – [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] – Blog