Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Τραγούδια της Άνοιξης

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης //

«Έστη­σε ο έρω­τας χορό, με τον ξαν­θό Απρί­λη. Κι η φύση βρή­κε την καλή και την γλυ­κιά την ώρα. Και μεσ’ τη σκιά που φού­ντω­σε και κλεί δρο­σιές και μόσχους ανα­κου­στός κελαϊ­δι­σμός και λιποθυμισμένος!

-Αλα­φρο­ΐ­σκιω­τε καλέ, για πες από­ψε τι είδες. Νύχτα γιο­μά­τη θαύ­μα­τα, νύχτα σπαρ­μέ­νη μάγια».

Διο­νύ­σιος Σολωμός.
………………..

Απρί­λη μου! Απρί­λη μου ξαν­θέ και Μάη μυρω­μέ­νε, καρ­διά μου πως αντέ­χεις μέσα στην τόση αγά­πη και την τόση ομορφιά…!

Στα περι­βό­λια μες τους ανθι­σμέ­νους κήπους σαν άλλο­τε θα στή­σου­με χορό. Και τον Χάρο θα καλέ­σου­με να πιού­με αντά­μα και να τρα­γου­δή­σου­με μαζί…!

-Με γέλα­σαν μια χαραυ­γή της Άνοι­ξης τ’ αηδό­νια. Με γέλα­σαν και μού­πα­νε ο Χάρος δεν με παίρ­νει… Μη με παίρ­νεις Χάρε για­τί δεν με ξαναφέρνεις.

Τώρα τα που­λιά, τώρα τα χελι­δό­νια συνα­πα­ντούν την Άνοιξη.

-Μέρα Μαγιού μου μίσε­ψες, μέρα Μαγιού σε χάνω. Άνοι­ξη Γιε π’ αγά­πα­γες κι’ ανέ­βαι­νες επά­νω στο λια­κω­τό και κοί­τα­ζες, μα δίχως να χορ­ταί­νεις, άρμε­γες με τα μάτια σου το φώς της Οικουμένης.
………………..

Άνοι­ξη και Νιά­τα πάνε μαζί. Μάης και εργα­τιά πάνε μαζί. Λαϊ­κές κινη­το­ποι­ή­σεις , απερ­γί­ες, συγκε­ντρώ­σεις, πάθος και μαχη­τι­κό­τη­τα, πορεί­ες Ειρή­νης πάνε μαζί. Απρί­λης και Μάης μου­σι­κή και τρα­γού­δια πάνε μαζί!
………………..

Δεν μπό­ρε­σε και τού­τη την χρο­νιά, να προ­σπε­ρά­σει η Άνοι­ξη και ήρθε μαγε­μέ­νη με λου­λού­δια μυρω­διές και χρώματα.

Πικρα­μέ­νη από την βαρυ­χει­μω­νιά, παρα­τη­μέ­νη η νεραν­τζιά στην άκρη του δρό­μου, πέτα­ξε τους ανθούς της . Μήνυ­μα αγά­πης, συνα­δέλ­φω­σης και συντροφικότητας.

-Πρω­το­μα­γιές, που βάφτη­καν στο αίμα… Πρω­το­μα­γιά στο εκτε­λε­στι­κό από­σπα­σμα 200 παλληκάρια!
………………..

Ξάνοι­ξε η μέρα, έγι­νε λαμπε­ρή, το κόκ­κι­νο πλημ­μυ­ρί­ζει τις πλα­τεί­ες. Εργά­τες κι αγρό­τες ενω­μέ­νοι. Μπρά­τσα δυνα­τά, πρό­σω­πα σκαμ­μέ­να κρα­τά­νε τον κόσμο στα χέρια τους , γιο­μί­ζουν λου­λού­δια τις αγκα­λιές τους. Θυμού­νται κι ονει­ρεύ­ο­νται νέους αγώ­νες , και­νούρ­γιες κατακτήσεις.
………………..

Μάη μου, πολύ Μάη μου και μεγά­λη αντι­φα­σι­στι­κή νίκη των Λαών.

Ασπρό­μαλ­λα κεφά­λια ξανα­νιώ­νουν , σεβά­σμια τρό­παια ιερά. Κατέ­θε­σαν το αίμα της ψυχής τους και για κεί­νους τους Μάη­δες που δεν έλαμ­ψαν και δεν φώτι­σαν ποτέ. Που θάφτη­καν στα μπου­ντρού­μια, τα εκτε­λε­στι­κά απο­σπά­σμα­τα, και τα στρα­τό­πε­δα συγκέ­ντρω­σης. Και δεν γνω­ρί­ζεις τι τους ται­ριά­ζει πιο πολύ , ο κότι­νος της Δόξας για το Ακάν­θι­νο στε­φά­νι του λυτρωτή;

-Προ­χω­ρά­με στην καρ­διά της Άνοι­ξης , οχυ­ρω­μέ­νοι την ελπί­δα και την κόκ­κι­νη ψήφο στο χέρι , το μυα­λό και την καρδιά.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο