Γράφει ο Βασίλης Λιόγκαρης //
Σε μια απόμερη γωνιά, σε μια γειτονιά στην άκρη της Αθήνας…
-«Προσοχή, προσοχή σας μιλάει το χωνί. Σας μιλάει η ΕΠΟΝ. Έλληνες γρηγορείτε και η Λευτεριά έρχεται…! Βροντάει ο Όλυμπος κι αστράφτει η Γκιόνα, μουγκρίζουν τ΄ Άγραφα, σείεται η στεριά, Στ΄ άρματα, στ΄ άρματα… – Εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα!».
Προσοχή προσοχή σας μιλάει η ΚΝΕ, Φεστιβάλ. — Όσοι πιστοί προσέλθετε, και είναι πολλοί, πάρα πολλοί, οι πιστοί που θα προσέλθουν. Με γιομάτη την καρδιά από αγάπη από πίστη, από όνειρα, από ιδανικά!
Και όλες οι γειτονιές και οι πιο απόμακρες και οι πιο κοντινές κατακλύζουν το μεγάλο χώρο του Φεστιβάλ. Του περιβόητου και ιστορικού Φεστιβάλ της ΚΝΕ!!!
Όπως τότε, όπως πέρσι, όπως τώρα, όπως πάντα. Όταν το όνειρο και η αφοσίωση δένουν με την προοπτική και την ελπίδα.
Το Φεστιβάλ της ΚΝΕ είναι το δώρο της παγκόσμιας νιότης στην ανθρωπότητα. Είναι το άπλετο φως και η ελπίδα του μέλλοντος. Το Φεστιβάλ της ΚΝΕ είναι το κάτι άλλο που δεν έχει ξαναγίνει ποτέ από άλλη πολιτική νεολαία.
***
Και να παρακάτω από εδώ που βλέπω, δύο νέες κοπέλες, δύο νέες συντρόφισσες, αγκαλιάζονται και φιλιούνται. Είναι βλέπεις από άλλες ΚΟΒΕΣ, και είχανε καιρό να συναντηθούνε. Και να, πέντε –έξι παλικάρια σφιχταγκαλιάζονται και σηκώνουν τις γροθιές τους ψηλά στον ουρανό. Και να πιο κάτω, καν δυο, καν τρία, καν πέντε γερόντια με τις μπαστούνες τους, την κονκάρδα της Αντίστασης στο πέτο και την περηφάνια στο μέτωπο. Ανταμώνουν και σφίγγουν χέρια και καρδιές θυμούνται και δακρύζουν.
Τι όμορφα που συναντηθήκαμε. Ακούμε, βλέπουμε και οσφραινόμαστε την ομορφιά και την δημιουργικότητα της νιότης. Της όμορφης νιότης της ΚΝΕ!!!
***
Και να αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε όμορφα — όμορφα και απλά. Καταλαβαινόμαστε τώρα.
Γωνιά, γωνιά τριγυρνάμε το απέραντο πάρκο πού μας φαίνεται μικρό. Πού να πρωτοκάτσεις και πού να πρωτοσταθείς, τα μάτια σου είναι μόνο δύο και τι να πρωτοδείς. Και τ΄ αυτιά σου είναι μόνο δύο και τι να πρωτακούσεις! Και τα πόδια σου είναι μόνο δύο και πού να πρωτοπερπατήσεις. Οι αισθήσεις είναι γεμάτες και περίσσευμα άλλο δεν υπάρχει.
Και είπες τώρα…
«η νύχτα έφθασε στην τελειότητα της και να μην περάσει να μην ξημερώσει και έρθει το πρωί της αγωνίας και της σκληρής πραγματικότητας»
-Αλλά η ψυχή είναι γεμάτη από αισιοδοξία και αισθήματα.
Και είπες μέσα σου…
«Τι καλά που συναντηθήκαμε!»
« Τι καλά που τα είπαμε!»
Γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς πρόσφυγες, εργάτες, πολυφαμελίτες. Έζησε στα πρώτα παιδικά του χρόνια τη λαίλαπα της κατοχής και μεταφέρει τις τραυματικές αυτές εμπειρίες στα γραφτά του. Σπούδασε θέατρο και για ένα διάστημα δούλεψε σ’ αυτό. Αργότερα απορροφήθηκε από την παραγωγική διαδικασία όπου εργάστηκε σε διάφορες βιομηχανίες. Ο Βασίλης Λιόγκαρης είναι συγγραφέας της γενιάς και της τάξης του. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.