Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Ψιλά» γράμματα, «χοντρές» συγκλίσεις

Ακό­μα και γι’ αυτά τα μέτρα που υπο­τί­θε­ται ότι απευ­θύ­νο­νται στο εισό­δη­μα του λαού, οι υπο­σχέ­σεις των ΝΔ — ΣΥΡΙΖΑ — ΠΑΣΟΚ είναι σαν τα συμ­βό­λαια στην τρά­πε­ζα: Δια­βά­ζεις τα «χοντρά» γράμ­μα­τα, αλλά η ουσία βρί­σκε­ται πάντα στα «ψιλά».

Τι λέει για παρά­δειγ­μα η ΝΔ; Οτι το 2027 ο μέσος μισθός θα φτά­σει στα 1.500 ευρώ, όσο ήταν το 2011, 16 ολό­κλη­ρα χρό­νια πριν! Τι λέει ο ΣΥΡΙΖΑ; Αύξη­ση του κατώ­τα­του μισθού, ως προ­ε­κλο­γι­κό πυρο­τέ­χνη­μα. Και από κει και πέρα γενι­κό­λο­γα και αορι­στί­ες για την επα­να­φο­ρά των τριε­τιών, των συλ­λο­γι­κών δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων κ.λπ.

Δεν τους κοστί­ζει τίπο­τα προ­ε­κλο­γι­κά να μοι­ρά­ζουν ανέ­ξο­δες υπο­σχέ­σεις. Οι ίδιοι άλλω­στε βάζουν αστε­ρί­σκους, «αν» και «εφό­σον» το επι­τρέ­ψει η πορεία της οικο­νο­μί­ας. Ποιας οικο­νο­μί­ας; Αυτής που βρί­σκε­ται σε παρα­τε­τα­μέ­νη αβε­βαιό­τη­τα στην Ελλά­δα, στην Ευρώ­πη και παγκοσμίως.

Επο­μέ­νως, ακό­μα κι αυτά που υπό­σχο­νται είναι γραμ­μέ­να «στο χιό­νι». Οι εργα­ζό­με­νοι δεν είναι άμα­θοι. Ξέρουν καλά από τέτοιες υπο­σχέ­σεις. Τις έχουν δοκι­μά­σει και στο παρελ­θόν, έχουν ζήσει την απο­γο­ή­τευ­ση μετά την απο­μά­κρυν­ση από την κάλπη.

Τι δεν λένε και οι δυο τους στον λαό;

Οτι τα προ­γράμ­μα­τά τους δεν πει­ρά­ζουν ούτε «τρί­χα» από το αντερ­γα­τι­κό πλαί­σιο που έχουν φτιά­ξει με τους νόμους τους όλα αυτά τα χρό­νια. Χιλιά­δες είναι οι εφαρ­μο­στι­κοί των τριών μνη­μο­νί­ων. Σε αυτούς προ­στέ­θη­καν την τελευ­ταία τετρα­ε­τία άλλοι 400 νόμοι της ΝΔ, στην πιο παρα­γω­γι­κή — όπως λένε — κοι­νο­βου­λευ­τι­κή περίοδο.

Αυτοί οι νόμοι, που καθο­ρί­ζουν τη ζωή του λαού και της νεο­λαί­ας, θα παρα­μεί­νουν άθι­κτοι. Θα είναι εδώ και την επό­με­νη μέρα, όποια κι αν είναι η κυβέρ­νη­ση. Και πάνω σ’ αυτούς θα προ­στί­θε­νται νέοι, με τα προ­α­παι­τού­με­να του Ταμεί­ου Ανάκαμψης.

Και δεν είναι μόνο αυτό: Τέσ­σε­ρις αυξή­σεις λέει πως έδω­σε η ΝΔ στον κατώ­τα­το μισθό και άλλη μία ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν κυβέρ­νη­ση. Ποιο ήταν το απο­τέ­λε­σμα; Το 2022 ο μέσος μισθός μειώ­θη­κε κατά 7,4% και παρα­μέ­νει ακό­μα 25% χαμη­λό­τε­ρος από το 2011. Και να σκε­φτεί κανείς ότι οι αυξή­σεις αυτές δόθη­καν με ρυθ­μούς ανά­πτυ­ξης 6% και 6,5%. Τι θα γίνει τώρα που οι προ­βλέ­ψεις τους μιλά­νε για 2% και 3% τα επό­με­να πολ­λά χρόνια;

Και, βέβαια, στο κοι­νό τους πρό­γραμ­μα ισχύ­ει το «ένα σου δίνω, δύο σου παίρ­νω» από την άλλη τσέ­πη, καθώς:

–Αυξά­νο­νται τα τέλη κοι­νής ωφέ­λειας στα τιμο­λό­για του ρεύματος.

–Αυξά­νε­ται η ίδια η τιμή του ρεύματος.

–Ψηφί­ζουν μαζί «πρά­σι­να» χαρά­τσια στην Ευρωβουλή.

–Αυξά­νο­νται τα τέλη ταφής απορριμμάτων.

–Αυξά­νο­νται οι τιμές των «πρά­σι­νων» προ­ϊ­ό­ντων. Αυξά­νε­ται το κόστος των αυτο­κι­νή­των, της στέγης.

–Αυξά­νο­νται στα­θε­ρά οι ιδιω­τι­κές δαπά­νες Υγείας.

–Αυξά­νο­νται οι φόροι λόγω πρω­το­γε­νών πλεονασμάτων.

–Ο πλη­θω­ρι­σμός ήρθε για να μεί­νει. Κυρί­ως ο πλη­θω­ρι­σμός των φτω­χών, δηλα­δή στα τρό­φι­μα, που κατα­βρο­χθί­ζει το λαϊ­κό εισόδημα.

Με άλλα λόγια, οι αυξή­σεις που υπό­σχο­νται, ακό­μα κι αν δοθούν μέχρι το τέλος της τετρα­ε­τία, έχουν ήδη γίνει καπνός.

Και δεν υπάρ­χει τρα­νό­τε­ρη από­δει­ξη από τα ληξι­πρό­θε­σμα χρέη που αυξά­νο­νται στην εφο­ρία, αφού εργα­ζό­με­νοι και βιο­πα­λαι­στές αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νοι δεν έχουν να πλη­ρώ­σουν. Γι’ αυτό τους έχει πιά­σει πρε­μού­ρα να φτιά­ξουν νέες ρυθ­μί­σεις για το ιδιω­τι­κό χρέ­ος, που πάνε όμως άκλαυ­τες, για­τί ξέρουν ότι ο κόσμος ζορί­ζε­ται και η τρύ­πα των χρε­ών θα μεγαλώνει.

Το βασι­κό­τε­ρο: Με τους νόμους των ΝΔ — ΣΥΡΙΖΑ — ΠΑΣΟΚ ένας στους δύο νέους εργα­ζό­με­νους βρί­σκει δου­λειά σε θέση προ­σω­ρι­νής ή μερι­κής απα­σχό­λη­σης. Πολ­λοί από τους νέους δεν πρό­κει­ται ποτέ να πάρουν ολό­κλη­ρο τον κατώ­τα­το μισθό, όσος κι αν είναι. Το 1/3 των εργα­ζο­μέ­νων που δου­λεύ­ουν με μερι­κή απα­σχό­λη­ση έχουν μέσο καθα­ρό μισθό μόλις 330 ευρώ.

Αυτή είναι η εργα­σια­κή ζού­γκλα που έχουν δια­μορ­φώ­σει με τους νόμους τους όλα αυτά τα χρό­νια, και κανείς τους βέβαια δεν λέει ότι θα καταρ­γή­σει κανέ­ναν απ’ αυτούς τους αντερ­γα­τι­κούς νόμους…

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο