1 Νοεμβρίου 1954: Ξεσπάει η εθνικοδημοκρατική επανάσταση στην Αλγερία

Το 1954 ξεκι­νά­ει ο αγώ­νας του αλγε­ρι­νού λαού για την απο­τί­να­ξη των δεσμών της γαλ­λι­κής αποι­κιο­κρα­τί­ας. Αυτή τη χρο­νιά από Αλγε­ρι­νούς πατριώ­τες ιδρύ­ε­ται η «Επα­να­στα­τι­κή Επι­τρο­πή Ενό­τη­τας και Δρά­σης», που έθε­σε ως σκο­πό της την ανα­τρο­πή του αποι­κια­κού ζυγού με ένο­πλο αγώ­να. Μέσα σε μερι­κούς μήνες η επι­τρο­πή αυτή ανα­διορ­γα­νώ­νε­ται σε Μέτω­πο Εθνι­κής Απε­λευ­θέ­ρω­σης (ΜΕΑ) και άρχι­σε την προ­ε­τοι­μα­σία της ένο­πλης εξέγερσης.

Τη νύχτα της 1ης Νοέμ­βρη 1954 άρχι­σε η αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή εξέ­γερ­ση και οι γαλ­λι­κές αρχές πήραν πολ­λά μέτρα για την κατά­πνι­ξή της. Ετσι μετα­φέρ­θη­καν στην Αλγε­ρία μεγά­λα τμή­μα­τα του γαλ­λι­κού στρα­τού (ο συνο­λι­κός αριθ­μός ξεπέ­ρα­σε τις 400.000 άνδρες), που συμπε­ρι­φέρ­θη­καν άγρια στον άμα­χο πλη­θυ­σμό, κατέ­στρε­ψαν χωριά και υπο­χρέ­ω­ναν τους κατοί­κους να μετοι­κούν ομα­δι­κά, επι­διώ­κο­ντας με τον τρό­πο αυτό να τους απο­ξε­νώ­σουν από τους εξε­γερ­μέ­νους. Ομως, παρά την υπε­ρο­χή των αποι­κια­κών δυνά­με­ων, η εξέ­γερ­ση επε­κτά­θη­κε βαθ­μιαία σ’ όλη την Αλγε­ρία. Την εξέ­γερ­ση, εκτός από τους φτω­χούς αγρό­τες των ορει­νών περιο­χών, υπο­στή­ρι­ζαν οι μικρο­α­στοί των πόλε­ων, το προ­λε­τα­ριά­το και οι φοι­τη­τές. Η συμπα­ρά­στα­ση προς τους μου­τζα­χί­δες — αγω­νι­στές του Στρα­τού Εθνι­κής Απε­λευ­θέ­ρω­σης (ΣΕΑ) προ­σέ­λα­βε διά­φο­ρες μορ­φές: μαζι­κές αντια­ποι­κια­κές απερ­γί­ες, συγκέ­ντρω­ση χρη­μά­των, ιμα­τι­σμού και φαρ­μά­κων για τους αντάρ­τες και προ­πα­γάν­δα για την απο­μό­νω­ση των αποι­κια­κών αρχών. Παράλ­λη­λα, δρού­σαν έντο­να οι παρά­νο­μοι των πόλε­ων, οι φεντα­γίν και οι εφε­δρι­κοί μαχη­τές, οι μου­σα­μπί­λι, που ασκού­σαν αντια­ποι­κια­κή τρο­μο­κρα­τία και οργά­νω­ναν σαμπο­τάζ στα μετό­πι­σθεν του εχθρού. Το 1955–1956 σχε­δόν όλα τα εθνι­κι­στι­κά κόμ­μα­τα δια­λύ­θη­καν και προ­σχώ­ρη­σαν στο ΜΕΑ. Τα συν­δι­κά­τα που ιδρύ­θη­καν κατά τα μέσα της δεκα­ε­τί­ας 1950–1960, οι μαζι­κές εθνι­κές οργα­νώ­σεις των φοι­τη­τών, των επι­στη­μό­νων, των εμπό­ρων κ.ά. υπο­στή­ρι­ξαν το ΜΕΑ και έτσι η εξέ­γερ­ση εξε­λί­χθη­κε στα­δια­κά σε αντια­ποι­κια­κή εθνι­κο-δημο­κρα­τι­κή επα­νά­στα­ση. Το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Αλγε­ρί­ας, που είχε τεθεί εκτός νόμου από τις αποι­κια­κές αρχές το Σεπτέμ­βρη του 1955, ίδρυ­σε στην παρα­νο­μία τις δικές του μαχη­τι­κές ομά­δες που προ­σχώ­ρη­σαν στον ΣΕΑ τον Ιού­λη του 1956, ύστε­ρα από συμ­φω­νία με την καθο­δή­γη­ση του ΜΕΑ. Ωστό­σο, το ΚΚΑ, συνε­χί­ζο­ντας την ενερ­γό βοή­θειά του προς το ΜΕΑ, στο στρα­τιω­τι­κό και τον πολι­τι­κό τομέα, δια­τή­ρη­σε την ιδε­ο­λο­γι­κή και οργα­νω­τι­κή του αυτοτέλεια.

Πηγή: Ριζο­σπά­στης