Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

11 Μαρτίου 2011: Σεισμός 9 Ρίχτερ στην Ιαπωνία και θανατηφόρο τσουνάμι

Σει­σμός 9 Ρίχτερ χτυ­πά­ει την Ιαπω­νία. Ακο­λου­θεί μεγά­λο τσου­νά­μι (σε ορι­σμέ­νες περι­πτώ­σεις ύψους 20 μέτρων) κατα­στρέ­φο­ντας κατοι­κη­μέ­νες ζώνες σε βάθος ακό­μη και 20 χλμ., με απο­τέ­λε­σμα το θάνα­το 18.446 ανθρώ­πων, τον τραυ­μα­τι­σμό 5.363 άλλων 8.206 αγνο­ού­με­νους και πάνω από 300.000 άστε­γους λόγω ραδιε­νερ­γούς μόλυν­σης εκτε­νών κατοι­κη­μέ­νων ζωνών γύρω από το πυρη­νι­κό συγκρό­τη­μα στη Φου­κου­σί­μα. 123.000 άνθρω­ποι εξα­κο­λου­θούν να μην μπο­ρούν να επι­στρέ­ψουν στα σπί­τια τους εξαι­τί­ας των υψη­λών ποσο­στών ραδιε­νέρ­γειας στην περιοχή.

Οι πυρη­νι­κοί σταθ­μοί στην πλειο­ψη­φία τους ήταν παπα­λαιω­μέ­νοι, με προ­δια­γρα­φές για αντο­χή το πολύ σε σει­σμούς 6,5 Ρίχτερ και είχαν κτι­στεί πάνω σε επι­κίν­δυ­να, σει­σμο­γε­νή ρήγματα.

Όπως κάθε χρό­νο στις 11 Μαρ­τί­ου καθ’ όλη τη διάρ­κεια της ημέ­ρας χιλιά­δες άνθρω­ποι θα αφή­σουν λου­λού­δια και κεριά κατά μήκος των ακτών των επαρ­χιών που επλή­γη­σαν από την κατα­στρο­φή στη βορειο­α­να­το­λι­κή Ιαπωνία.

Ένα λεπτό σιγής θα τηρη­θεί στις 14:46 (τοπι­κή ώρα, 07:46 ώρα Ελλά­δας) σε όλη την Ιαπω­νία, ακρι­βώς την ώρα που στις 11 Μαρ­τί­ου 2001 σημειώ­θη­κε ο σει­σμός μεγέ­θους 9 βαθ­μών στα ανοι­κτά του νησιού Χον­σού, ο οποί­ος έγι­νε αισθη­τός στο μεγα­λύ­τε­ρο μέρος της χώρας και προ­κά­λε­σε ένα γιγά­ντιο, θανα­τη­φό­ρο τσου­νά­μι, το οποίο οι Ιάπω­νες λένε ότι δεν δημιουρ­γεί­ται παρά «μία φορά στα χίλια χρόνια».

Οι Ιάπω­νες θα θυμη­θούν για μία ακό­μη φορά την τρα­γι­κή αλλη­λου­χία των γεγο­νό­των: τις ορδές των τρο­μαγ­μέ­νων εργα­ζό­με­νων που εγκα­τέ­λει­παν βια­στι­κά τους ουρα­νο­ξύ­στες στο Τόκιο, τα τραί­να που είχαν ανα­τρα­πεί στις βορειο­α­να­το­λι­κές επαρ­χί­ες, τις φοβε­ρές εικό­νες που δεν μπο­ρού­σε κανείς να πιστέ­ψει, τις ολό­κλη­ρες πόλεις που καλύ­φθη­καν από το νερό, την αδυ­να­μία να επι­κοι­νω­νή­σουν με τους δικούς τους, τους χιλιά­δες ανθρώ­πους που αγνοούνται.

Στο τέλος εκεί­νης της ημέ­ρας άρχι­σαν να έρχο­νται τα πρώ­τα ανη­συ­χη­τι­κά σημά­δια από τους δύο αντι­δρα­στή­ρες του πυρη­νι­κού σταθ­μού της Φου­κου­σί­μα (τον Ντάι­σι και τον Ντάι­νι), και ακο­λού­θη­σε η οδη­γία για εκκέ­νω­ση του σταθ­μού και η απο­μά­κρυν­ση των κατοί­κων των γύρω περιο­χών, αρχι­κά σε μια περί­με­τρο 2, μετά 3 και τέλος 10 χιλιο­μέ­τρων. Τις επό­με­νες ημέ­ρες απο­κα­λύ­φθη­κε η χει­ρό­τε­ρη πυρη­νι­κή κατα­στρο­φή που έχει κατα­γρα­φεί μετά αυτή του Τσερ­νό­μπιλ το 1986.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο