26 Ιανουαρίου 1936: Εκλογική επιτυχία του «Παλλαϊκού Μετώπου»

Το Γενά­ρη του 1936 το Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος Ελλά­δας συγκρό­τη­σε με το Αγρο­τι­κό Κόμ­μα Ελλά­δας το συνα­σπι­σμό του «Παλ­λαϊ­κού Μετώ­που». Στις εκλο­γές της 26ης Γενά­ρη του 1936 για την ανά­δει­ξη νέας Βου­λής, παρά την προ­ε­κλο­γι­κή τρο­μο­κρα­τία και τους διωγ­μούς, το «Παλ­λαϊ­κό Μέτω­πο» πετυ­χαί­νει σοβα­ρή νίκη. Συγκε­ντρώ­νει 73.441 ψήφους, ήτοι το 5,76% και παίρ­νει 15 έδρες. Για πρώ­τη φορά οι αρι­στε­ρές δυνά­μεις διέ­θε­ταν στη χώρα μας μια τόσο ισχυ­ρή κοι­νο­βου­λευ­τι­κή εκπροσώπηση.

Στο μετα­ξύ καμιά από τις αστι­κές παρα­τά­ξεις, που είχαν σχε­δόν ίσο αριθ­μό εδρών (Βενι­ζε­λι­κοί 141, Αντι­βε­νι­ζε­λι­κοί 143), δε διέ­θε­τε πλειο­ψη­φία στη Βου­λή και αυτό έδι­νε μεγα­λύ­τε­ρη βαρύ­τη­τα στο ρόλο της Κοι­νο­βου­λευ­τι­κής Ομά­δας του «Παλ­λαϊ­κού Μετώ­που» στη Βου­λή και έξω απ’ αυτό.

Πραγ­μα­τι­κά, η Κοι­νο­βου­λευ­τι­κή Ομά­δα του «Παλ­λαϊ­κού Μετώ­που» ανέ­πτυ­ξε σοβα­ρή δρά­ση μέσα κι έξω από το Κοι­νο­βού­λιο και έξω απ’ αυτό για τα ζητή­μα­τα της εργα­τι­κής τάξης, της αγρο­τιάς, των μεσαί­ων στρω­μά­των, όλων των εργα­ζο­μέ­νων. Λίγες μέρες μετά τις εκλο­γές, στις 19 Φλε­βά­ρη του 1936 υπο­γρά­φτη­κε Συμ­φω­νη­τι­κό ανά­με­σα στο Κόμ­μα των Φιλε­λευ­θέ­ρων και στην Κοι­νο­βου­λευ­τι­κή Ομά­δα του «Παλ­λαϊ­κού Μετώ­που» («Σύμ­φω­νο Σοφού­λη — Σκλάβαινα»).

Η Κοι­νο­βου­λευ­τι­κή Ομά­δα του «Παλ­λαϊ­κού Μετώ­που», με βάση το Συμ­φω­νη­τι­κό αυτό, ανα­λάμ­βα­νε την υπο­χρέ­ω­ση να υπο­στη­ρί­ξει τον υπο­ψή­φιο του κόμ­μα­τος των Φιλε­λευ­θέ­ρων στις εκλο­γές για το αξί­ω­μα του προ­έ­δρου της Βου­λής και να δώσει ψήφο ανο­χής στην κυβέρ­νη­ση, που θα σχη­μα­τι­ζό­ταν από το κόμ­μα των Φιλελευθέρων.

Το κόμ­μα των Φιλε­λευ­θέ­ρων ανα­λάμ­βα­νε την υπο­χρέ­ω­ση να ικα­νο­ποι­ή­σει σε καθο­ρι­σμέ­νες προ­θε­σμί­ες, τα συγκε­κρι­μέ­να αιτή­μα­τα που περι­λαμ­βά­νο­νταν στο Συμ­φω­νη­τι­κό για τη βελ­τί­ω­ση του βιο­τι­κού επι­πέ­δου των εργα­ζο­μέ­νων, την κατο­χύ­ρω­ση και τη διεύ­ρυν­ση των λαϊ­κών ελευ­θε­ριών, την ομα­λή δημο­κρα­τι­κή πορεία. Τέλος, ανα­λάμ­βα­νε την υπο­χρέ­ω­ση να προ­βεί στην «κατάρ­γη­ση του Νόμου 4229 (περί ιδιω­νύ­μου αδι­κή­μα­τος) και πασών των τρο­πο­ποι­ή­σε­ων αυτού, ως και των επι­τρο­πών ασφα­λεί­ας. Την παρο­χή γενι­κής αμνη­στί­ας εις πάντας τους πολι­τι­κούς κατα­δί­κους, εξό­ρι­στους και κατα­δι­κα­σμέ­νους κ.λπ. Την καθιέ­ρω­ση ως μόνι­μου εκλο­γι­κού συστή­μα­τος της απλής ανα­λο­γι­κής. Την ελάτ­τω­ση εντός διμή­νου της τιμής του άρτου κατά δύο του­λά­χι­στον δραχ­μάς, την κατάρ­γη­ση της προ­σω­πο­κρα­τή­σε­ως διά χρέη προς το δημό­σιο διά ποσόν μέχρι 3.000 δραχ­μών. Πεντα­ε­τές χρε­ο­στά­σιον, άνευ όρων, για χρέη αγρο­τών στους ιδιώ­τες και τις τρά­πε­ζες και την εφαρ­μο­γή των κοι­νω­νι­κών ασφαλίσεων».

Το «Σύμ­φω­νο Σοφού­λη- Σκλά­βαι­να» γέν­νη­σε ελπί­δες για την καλυ­τέ­ρευ­ση της θέσης των εργα­ζο­μέ­νων και δημιούρ­γη­σε καλύ­τε­ρες προ­ϋ­πο­θέ­σεις για την πάλη του λαού κατά των φασι­στι­κών σχε­δί­ων. Ομως, η ηγε­σία των Φιλε­λευ­θέ­ρων την κρί­σι­μη στιγ­μή, όταν το ΚΚΕ καλού­σε σε δρά­ση για απο­τρο­πή της σχε­δια­ζό­με­νης (από το Παλά­τι και τους Αγγλους) δικτα­το­ρί­ας, αθέ­τη­σε τη συμ­φω­νία. Ως απο­τέ­λε­σμα είχα­με τη δικτα­το­ρία της 4ης Αυγού­στου του 1936.

Πηγή: Ριζο­σπά­στης