29 καπιταλιστές συνιστούν Παύλο Τσίμα… Πρύτανης στην αλητεία

Σχο­λιά­ζει ο Ηρα­κλής Κακα­βά­νης //

Από το κλα­σι­κό για­ούρ­τω­μα μέχρι τη δολο­φο­νία (Παύ­λου Φύσ­σα, μετα­να­στών κλπ) όλα είναι βία, είπε ο Παύ­λος Τσί­μας, βάζο­ντας στην ίδια μοί­ρα το (έτσι κι αλλιώς έξω από τις πρα­κτι­κές του εργα­τι­κού — λαϊ­κού κινή­μα­τος) για­ούρ­τω­μα με τη σχε­δια­σμέ­νη δολο­φο­νία του Παύ­λου Φύσσα.

Με τη «βία» της εξί­σω­σης ουσια­στι­κά ξεπλέ­νε­ται ο εγκλη­μα­τι­κός χαρα­κτή­ρας του ναζι­στι­κού μορ­φώ­μα­τος που κάθε δολο­φο­νι­κή ή δολο­φο­νι­κών προ­θέ­σε­ων επί­θε­σή του έχει συγκε­κρι­μέ­νη στό­χευ­ση και ενο­χο­ποιεί­ται κάθε μορ­φή αντί­δρα­σης στην πραγ­μα­τι­κή βία που υφί­στα­ται στη ζωή του ο λαός. Για­τί εκεί είναι η στό­χευ­ση. Το λέει το πολι­τι­κό προ­σω­πι­κό ταυ­τί­ζο­ντας τους λαϊ­κούς αγώ­νες με το χάος. Το εκλαϊ­κεύ­ουν οι «Τσί­μες» με το δικό τους τρό­πο. Άλλω­στε από και­ρό έχουν ταυ­τι­στεί με την (πολι­τι­κή) αλητεία.

Βία δέχε­ται καθη­με­ρι­νά η εργα­τι­κή λαϊ­κή οικο­γέ­νεια με τη μορ­φή της ανερ­γί­ας, της φτώ­χειας και της ανέχειας.

Βία αιμα­τη­ρή είναι τα εργα­τι­κά δυστυ­χή­μα­τα, οι εργά­τες που πλη­ρώ­νουν με τη ζωή τους τη δίψα του κεφα­λαί­ου για περισ­σό­τε­ρα κέρ­δη, άρα λιγό­τε­ρα έως ανύ­παρ­κτα μέτρα υγιει­νής και ασφάλειας

Βία δέχο­νται καθη­με­ρι­νά, και μάλι­στα σκλη­ρή, οι εργά­τες στους τόπους δου­λειάς, αυθαι­ρε­σία και εργο­δο­τι­κή τρο­μο­κρα­τία, για να σκύ­βουν το κεφά­λι και να σιω­πούν στην κατά­φω­ρη παρα­βί­α­ση των δικαιω­μά­των τους

Βία υφί­στα­νται οι συντα­ξιού­χοι που είναι κατα­δι­κα­σμέ­νοι να πεθά­νουν από τις (κυριο­λε­κτι­κά) συντά­ξεις πείνας

Βία υφί­στα­νται οι νέοι που δεν έχουν δικαιώ­μα­τα και παλεύ­ουν για μια ευκαι­ρία υπο­κα­τώ­τα­του μισθού.

Αυτή τη βία όμως, που έχει γίνει καθη­με­ρι­νό­τη­τα, την απο­σιω­πούν οι «Τσί­μες».

Ξέρουν τι θέλουν με την εξί­σω­ση. Το ξέπλυ­μα της Χρυ­σης Αυγής, από τη μια, τον εκφο­βι­σμό και την καθή­λω­ση των αγα­να­κτι­σμέ­νων στον κανα­πέ και στο πλη­κτρο­λό­γιο, από την άλλη.

Για­τί ο αγα­να­κτι­σμέ­νος μπο­ρεί να συνει­δη­το­ποι­ή­σει την αιτία και να βρει το δρό­μο, να βγει στο δρό­μο και να θελή­σει να την ξερι­ζώ­σει. Να κάνει πρά­ξει τους στί­χους του ποιητή:

Την πόρ­τα αν δεν ανοί­γει, τη σπαν, σας είπα.
Τι στέ­κε­στε, τι γέρ­νε­τε σκυφτοί;
Λαέ σκλά­βε, δει­λέ, ανα­νιώ­σου, χτύπα!
Και κέρ­δι­σε μονά­χος το ψωμί

(Κ. Χατζό­που­λου)

ΥΓ: Μετα­ξύ μας Παύ­λο Τσί­μα, όσο κι αν σε «κόβει» κρύ­ος ιδρώ­τας, υπάρ­χει και η ταξι­κή πάλη «Άκου το σκλά­βο πώς βογκά / άκου τον κόσμο πώς στε­νά­ζει / κάτι πεθαί­νει μέσα του, /κάτι γεν­νιέ­ται, κάτι αλλά­ζει» (Φώτης Αγγουλές)

_________________________________________________________________________________________________________

Ηρακλής Κακαβάνης —  Δημοσιογράφος — Συγγραφέας. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Από το 1991 έως το 2013 εργάστηκε στον Ριζοσπάστη. Από το 2013 αρθρογραφεί σε διαδικτυακά Μέσα. Από το 2010 συνεργάτης του περιοδικού «Θέματα Παιδείας».
Facebook