Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

31 Ιανουαρίου 1966: Οι Αμερικανοί αναλαμβάνουν δράση στο Βιετνάμ

Από τις πρώ­τες κιό­λας μέρες του 1966, ο πόλε­μος του Βιετ­νάμ παίρ­νει μια δρα­μα­τι­κά νέα τρο­πή. Μέχρι τα τέλη του 1965, το στρα­τιω­τι­κό δόγ­μα των Αμε­ρι­κα­νών απέ­κλειε την ανά­λη­ψη επι­θε­τι­κών ενερ­γειών, εκτός αν ζητού­σαν κάτι τέτοιο οι αρχές του Νοτί­ου Βιετ­νάμ. Ομως, η ανι­κα­νό­τη­τα του καθε­στώ­τος του Ν. Βιετ­νάμ να αντι­με­τω­πί­σει τη συνε­χώς αυξα­νό­με­νη δρα­στη­ριό­τη­τα των ανταρ­τών οδη­γεί τη στρα­τιω­τι­κή και πολι­τι­κή ηγε­σία των ΗΠΑ στην αλλα­γή του «δόγ­μα­τος». Ετσι, μπρο­στά στον κίν­δυ­νο της επι­κρά­τη­σης των ανταρ­τών, οι οποί­οι είχαν την υπο­στή­ρι­ξη της συντρι­πτι­κής πλειο­ψη­φί­ας του λαού, οι Αμε­ρι­κα­νοί απο­φα­σί­ζουν να ανα­λά­βουν δρά­ση… Η στρο­φή επι­ση­μο­ποιεί­ται στις 8 Γενά­ρη 1966, όταν ξεσπά­ει η μεγα­λύ­τε­ρη επι­θε­τι­κή επι­χεί­ρη­ση των Αμε­ρι­κα­νών από την έναρ­ξη του πολέ­μου στο λεγό­με­νο «Σιδη­ρούν Τρί­γω­νο», ένα προ­ω­θη­μέ­νο οχυ­ρό των ανταρ­τών, 37 χιλιό­με­τρα βορειο­α­να­το­λι­κά της Σαϊ­γκόν, προ­στα­τευ­μέ­νο από την πυκνή ζού­γκλα της Ινδο­κί­νας. Στη λυσ­σα­λέα μάχη που ακο­λου­θεί, οι Αμε­ρι­κα­νοί ρίχνουν τρο­με­ρή δύνα­μη πυρός, που περι­λαμ­βά­νει βομ­βαρ­δι­στι­κά Β‑52, μονά­δες πυρο­βο­λι­κού και 8.000 πεζοναύτες.

Είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κό ότι η όλη επι­χεί­ρη­ση θα κρα­τη­θεί επι­με­λώς μυστι­κή από τους Νοτιο­βιετ­να­μέ­ζους, καθώς οι Αμε­ρι­κα­νοί φοβού­νται ότι υπάρ­χει κίν­δυ­νος διαρ­ρο­ής των σχε­δί­ων τους στους αντάρ­τες, μέσα από τα ίδια τα στρα­τιω­τι­κά επι­τε­λεία της Σαϊγκόν.

Αμέ­σως μετά την πρώ­τη τους επι­χεί­ρη­ση στο «Σιδη­ρούν Τρί­γω­νο», οι Αμε­ρι­κα­νοί πιστεύ­ουν ότι με την επί­δει­ξη ισχύ­ος άλλα­ξαν τα δεδο­μέ­να και στο διπλω­μα­τι­κό πεδίο. Ξεκι­νούν, λοι­πόν, μια μικρή διπλω­μα­τι­κή εκστρα­τεία, με προ­ο­ρι­σμούς το Ανόι και το Πεκί­νο, που ήλπι­ζε σε μια θετι­κή αντα­πό­κρι­ση λόγω των δια­φο­ρών της Κίνας με τη Σοβιε­τι­κή Ενω­ση. Η ηγε­σία του Βορεί­ου Βιετ­νάμ δεν αφή­νει κανέ­να περι­θώ­ριο αισιο­δο­ξί­ας στους Αμε­ρι­κα­νούς απε­σταλ­μέ­νους, ενώ και τα απο­τε­λέ­σμα­τα από τις συζη­τή­σεις με την κινε­ζι­κή ηγε­σία είναι πενιχρά.

Μετά από αυτό το διπλω­μα­τι­κό διά­λειμ­μα, οι Αμε­ρι­κα­νοί, στις 31 Γενά­ρη 1966, αρχί­ζουν μαζι­κούς βομ­βαρ­δι­σμούς θέσε­ων των ανταρ­τών. Από τη μέρα αυτή, αρχί­ζει ουσια­στι­κά το νέο στά­διο στον πόλε­μο του Βιετ­νάμ, στο οποίο οι Αμε­ρι­κα­νοί θα παρα­με­ρί­σουν τους Νοτιο­βιετ­να­μέ­ζους και θα ανα­λά­βουν σχε­δόν όλο το βάρος του πολέ­μου, αφή­νο­ντας στην άκρη τα προσχήματα.

Πηγή: Ριζο­σπά­στης

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο