7 Ιουλίου 1937: Αρχίζει ο πόλεμος Ιαπωνίας — Κίνας

Μετά από την κατά­κτη­ση της Βορειο­α­να­το­λι­κής Κίνας οι Ιάπω­νες μιλι­τα­ρι­στές άρχι­σαν να ετοι­μά­ζο­νται εντα­τι­κά για το «μεγά­λο πόλε­μο», με σκο­πό να επι­βά­λουν την κυριαρ­χία τους στην Ανα­το­λι­κή και Νοτιο­α­να­το­λι­κή Ασία. Από τα μέσα του 1937 πέρα­σαν στον ανοι­χτό πόλε­μο, επι­διώ­κο­ντας την αποι­κια­κή υπο­δού­λω­ση όλου του κινέ­ζι­κου λαού. Η επί­θε­ση αυτή προ­κά­λε­σε παλ­λαϊ­κό συνα­γερ­μό στην Κίνα και επι­τά­χυ­νε τη δια­δι­κα­σία συγκρό­τη­σης του ενιαί­ου εθνι­κού μετώ­που. Στην καθο­δή­γη­ση του εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κού πολέ­μου απο­φα­σι­στι­κό ρόλο άρχι­σε να παί­ζει το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα της Κίνας.

Στις 7 Ιού­λη 1937 τα ιαπω­νι­κά στρα­τεύ­μα­τα, αφού χτύ­πη­σαν κινέ­ζι­κα τμή­μα­τα στη γέφυ­ρα Λιουν­γκου­τσάο, έξω από το Πεκί­νο, άρχι­σαν να εισβάλ­λουν πάλι στη Βόρεια Κίνα και γρή­γο­ρα άπλω­σαν τις πολε­μι­κές επι­χει­ρή­σεις τους και στις άλλες κινέ­ζι­κες επαρ­χί­ες. Οι Ιάπω­νες ιθύ­νο­ντες υπο­λό­γι­ζαν πως η καθυ­στέ­ρη­ση της Κίνας σε πολε­μι­κά και τεχνι­κά μέσα και η αδυ­να­μία της κεντρι­κής κυβέρ­νη­σής της, που δεν την υπά­κουαν αρκε­τοί τοπι­κοί στρα­το­κρά­τες, θα εξα­σφά­λι­ζαν γρή­γο­ρα την επι­τυ­χία στον ιαπω­νι­κό στρα­τό και τον τερ­μα­τι­σμό του πολέ­μου μέσα σε δύο — τρεις μήνες. Η πορεία των πρώ­των πολε­μι­κών επι­χει­ρή­σε­ων φάνη­κε να επι­βε­βαιώ­νει αυτές τις εκτι­μή­σεις, αφού μέσα σε λίγο χρό­νο κατέ­λα­βαν μεγά­λες εκτά­σεις και μεγά­λες πόλεις όπως το Πεκί­νο, το Τσιεν­τσίν και τη Σαγκάη.

Στις 8 Ιού­λη 1937 η Κεντρι­κή Επι­τρο­πή του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος Κίνας κάλε­σε τον κινε­ζι­κό λαό σε πανε­θνι­κό πόλε­μο κατά των Ιαπώ­νων κατα­κτη­τών. Μετά τις επί­μο­νες προ­σπά­θειες του ΚΚΚ το Κουό­μι­τανγκ (το αντι­δρα­στι­κό κόμ­μα των γαιο­κτη­μό­νων και της μεγα­λο­α­στι­κής τάξης) ανα­κοί­νω­σε ότι είναι πρό­θυ­μο να συνερ­γα­στεί με τους κομ­μου­νι­στές, έτσι σχη­μα­τί­στη­κε το ενιαίο εθνι­κό αντι­ια­πω­νι­κό μέτω­πο, που το απο­τε­λού­σαν ανο­μοιο­γε­νή στην ταξι­κή τους σύν­θε­ση στοιχεία.

Παρά το ότι η επέ­κτα­ση του ιαπω­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού στρε­φό­ταν κατά των δικών τους συμ­φε­ρό­ντων, οι ΗΠΑ και η Βρε­τα­νία υπο­στή­ρι­ζαν με κάθε τρό­πο την Ιαπω­νία, για­τί υπο­λό­γι­ζαν ότι μελ­λο­ντι­κά (αν κατα­κτού­σε την Κίνα) θα στρε­φό­ταν κατά της Σοβιε­τι­κής Ενωσης.

Σ’ όλη τη διάρ­κεια του πολέ­μου, η Σοβιε­τι­κή Ενω­ση βοή­θη­σε οικο­νο­μι­κά και στρα­τιω­τι­κά την Κίνα. Ωστό­σο, εξαι­τί­ας της συμ­βι­βα­στι­κής πολι­τι­κής του Κουό­μι­τανγκ οι ιαπω­νι­κές δυνά­μεις προ­ω­θού­νταν ταχύ­τα­τα. Μέχρι τον Οκτώ­βρη του 1938 είχαν κατα­λά­βει όλη τη Βόρεια και μεγά­λο μέρος της Κεντρι­κής Κίνας, το Ναν­κίν και Ουχάν και σπου­δαί­ες παρά­λιες περιο­χές στη Νότια Κίνα μαζί με την Καντώνα.

Στη συνέ­χεια, ο πόλε­μος ακο­λού­θη­σε πορεία παράλ­λη­λη με την εξέ­λι­ξη του Β‘ Παγκό­σμιου Πολέ­μου, στο τέλος του οποί­ου είχα­με τη συντρι­βή του γερ­μα­νι­κού φασι­σμού και του ιαπω­νι­κού μιλι­τα­ρι­σμού που υπο­χρε­ώ­θη­κε να απο­χω­ρή­σει από την Κίνα.

Πηγή: Ριζο­σπά­στης