Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Γαλαζοαίματα» παράσιτα στη Βρετανία των 14 εκατομμυρίων φτωχών

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Σπου­δαία μέρα η σημε­ρι­νή για τη Βρε­τα­νία! Παντρεύ­ε­ται ο πρί­γκη­πας Χάρι την εκλε­κτή της καρ­διάς του και ο βασι­λι­κός οίκος των Ουίνσ­δορ υπο­δέ­χε­ται την «αφρό­κρε­μα» των απα­ντα­χού «γαλα­ζο­αί­μα­των» και του διε­θνούς «τζετ-σετ».

Άλλη μια αφορ­μή για τα μέσα μαζι­κής ενη­μέ­ρω­σης που θα καλύ­ψουν ενδε­λε­χώς το ιστο­ρι­κό γεγο­νός, με εντυ­πω­σια­κά πλά­να και εικό­νες από τη γαμή­λια τελε­τή, τις ενδυ­μα­σί­ες των προ­σκε­κλη­μέ­νων, τα χιλιά­δες σημαιά­κια που ανε­μί­ζουν έξω από το μεγα­λο­πρε­πές παλά­τι του Ουίνσ­δορ στο Μπερκσάϊρ. 

Την ίδια στιγ­μή, λίγα χιλιό­με­τρα μακριά απ’ το σημείο σύνα­ξης των βασι­λι­κών παρά­σι­των και των φίλων τους, μια άλλη Βρε­τα­νία- η αλη­θι­νή Βρε­τα­νία- θα συνε­χί­σει να ζει την καθη­με­ρι­νό­τη­τα της. Ανα­φε­ρό­μα­στε στη Βρε­τα­νία των εργα­τών, των φτω­χών λαϊ­κών μαζών, των ανθρώ­πων του μερο­κά­μα­του, των οικο­γε­νειών που βιώ­νουν τη βαρ­βα­ρό­τη­τα του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος στις φτω­χο­γει­το­νιές του Λον­δί­νου και άλλων πόλεων. 

Βλέ­πε­τε, πέρα από το μικρό­κο­σμο του Μπά­κινγ­χαμ και τους παρα­μυ­θέ­νιους βασι­λι­κούς γάμους, υπάρ­χει μια ολό­κλη­ρη χώρα. Μια χώρα στην οποία 14 εκα­τομ­μύ­ρια άνθρω­ποι- περισ­σό­τε­ρο από το 1/4 του συνο­λι­κού πλη­θυ­σμού της- ζουν στο όριο της φτώ­χειας! Πρό­κει­ται για την ίδια χώρα, τη Βρε­τα­νία, όπου 4 εκα­τομ­μύ­ρια παι­διά βρί­σκο­νται αντι­μέ­τω­πα με την πεί­να, την ανέ­χεια, τον κοι­νω­νι­κό αποκλεισμό. 

Την ώρα που τα απο­μει­νά­ρια της φεου­δαρ­χί­ας- τα οποία συνε­χί­ζουν να δια­τη­ρούν και να διαιω­νί­ζουν την παρα­σι­τι­κή τους ύπαρ­ξη και στον καπι­τα­λι­σμό- σπα­τα­λούν εκα­τομ­μύ­ρια για υπερ­πο­λυ­τε­λείς γάμους και δεξιώ­σεις, κάποιοι συμπα­τριώ­τες τους στε­ρού­νται ακό­μη και το καθη­με­ρι­νό πιά­το φαγη­τό. Σύμ­φω­να με στοι­χεία του 2017, περισ­σό­τε­ροι από 300.000 άνθρω­ποι στη Βρε­τα­νία είναι άστεγοι!

Την ίδια στιγ­μή που η Βασί­λισ­σα του Ηνω­μέ­νου Βασι­λεί­ου και ο Δού­κας του Εδιμ­βούρ­γου ζουν την υπερ­πο­λυ­τε­λή ζωή τους, περί­που 2 εκα­τομ­μύ­ρια συντα­ξιού­χοι βρί­σκο­νται στο όριο της φτώ­χειας. Τι σημα­σία έχουν, όμως, οι από­κλη­ροι του κόσμου τού­του μπρο­στά στη φαντα­χτε­ρή μεγα­λο­πρέ­πεια των βασιλιάδων;

Μόνο που αυτή η φαντα­χτε­ρή μεγα­λο­πρέ­πεια του βασι­λι­κού θεσμού- την οποία αυτές τις μέρες σπεύ­δουν να «δια­φη­μί­σουν« τα κυρί­αρ­χα μέσα ενη­μέ­ρω­σης- κρύ­βει πίσω της μαύ­ρες, αιμα­το­βαμ­μέ­νες σελί­δες ιμπε­ρια­λι­στι­κών εγκλη­μά­των και άγριας εκμετάλλευσης. 

Μόνο όταν οι εργα­ζό­με­νοι, ο λαός, αντι­λη­φθούν τη δύνα­μη τους και βγουν ξανά στο προ­σκή­νιο της ιστο­ρί­ας, μπο­ρούν να γίνουν οι ίδιοι αφέ­ντες του πλού­του που παρά­γουν, στέλ­νο­ντας μια και καλή τα καλο­ταϊ­σμέ­να παρά­σι­τα εκεί που πραγ­μα­τι­κά ανή­κουν: στο χρο­νο­ντού­λα­πο της Ιστορίας.

____________________________________________________________________________

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο