My brother — Ο αδερφός μου “Γροθιά στο στομάχι” των Χανιωτών;

Επι­μέ­λεια Ομά­δα ¡H.lV.S! // 

Κατα­κλύ­ζουν το δια­δί­κτυο αυτές τις μέρες δημο­σιεύ­μα­τα για την μικρού μήκους ται­νία “ο αδερ­φός μου”, σε σκη­νο­θε­σία Θοδω­ρή Παπα­δου­λά­κη, που κατά τους συντε­λε­στές της «περι­γρά­φει την καθη­με­ρι­νό­τη­τα που καλού­νται να αντι­με­τω­πί­σουν στα Χανιά τα ΑμεΑ αλλά και οι οικο­γε­νειές τους».

Το story έχει ως εξής: Παρα­μο­νή Χρι­στου­γέν­νων και σε ένα πολυ­σύ­χνα­στο εμπο­ρι­κό δρό­μο ένας νεα­ρός με ένα σιδε­ρέ­νιο λοστό τα κάνει λίμπα «προ­κα­λώ­ντας το από­λυ­το χάος». Πάντα κατά τους ίδιους (Indigo View copy-paste) «πριν μερι­κά χρό­νια η Αλε­ξάν­δρα Μανου­σά­κη μετα­κό­μι­σε στα Χανιά από τη Νέα Υόρ­κη με σκο­πό να ανα­λά­βει το οινο­ποιείο των γονιών της και όταν η αγα­πη­μέ­νη της αδερ­φή Taty ήρθε στα Χανιά για να παρα­στεί στο γάμο της Αλε­ξάν­δρας, οι δύο αδερ­φές βγή­καν για μια βόλ­τα. Η Αλε­ξάν­δρα ήθε­λε να δεί­ξει στην αδερ­φή της τις ομορ­φιές της πόλης των Χανί­ων. Δυστυ­χώς όμως αυτό δεν ήταν δυνα­τό. Για­τί; Η Taty κάθε­ται σε ανα­πη­ρι­κό καρο­τσά­κι και το να δια­σχί­σει τους δρό­μους και τα πεζο­δρό­μια των Χανί­ων ήταν σχε­δόν αδύ­να­τον. Οχή­μα­τα πάνω σε ράμπες ανα­πή­ρων, εστια­τό­ρια και καφε­τέ­ριες που κλεί­νουν τα πεζο­δρό­μια με τρα­πέ­ζια, καρέ­κλες, ταμπέ­λες… Είναι μεν απο­τέ­λε­σμα κακού πολε­ο­δο­μι­κού σχε­δια­σμού, αλλά, πάνω απ’ όλα, είναι ένδει­ξη τερά­στιας ασέ­βειας προς τους συναν­θρώ­πους μας. 

Και κατα­λή­γει η παρου­σί­α­ση: «Είναι μια ται­νία που μας ζητά­ει να αλλά­ξου­με τις κακές μας συνή­θειες, να σκε­φτό­μα­στε πέρα από τη δική μας ευκο­λία και να μοι­ρα­ζό­μα­στε την κοι­νό­τη­τα μας και τους δρό­μους μας με ίσους όρους για όλους. Ο κάθε ένας από εμάς μπο­ρεί να κάνει τη δια­φο­ρά, αλλά­ζο­ντας συνή­θειες και δημιουρ­γώ­ντας καλύ­τε­ρα πρό­τυ­πα. Αφο­ρά την ανθρώ­πι­νη αξιο­πρέ­πεια και μας αφο­ρά όλους».

“Ο Αδελ­φός μου” (που σπον­σο­ρά­ρε­ται από την Cosmote) γυρί­στη­κε με τη συμ­με­το­χή πάνω από 80 εθε­λο­ντών και τη στή­ρι­ξη τοπι­κών κατα­στη­μά­των των Χανί­ων (χορη­γοί) και παί­χτη­κε σε φεστι­βάλ κλπ

Για να δού­με λίγο σε βάθος το πρό­βλη­μα: είναι απλά θέμα «κακο­μα­θη­μέ­νων πολι­τών» (με την έννοια που το λένε και στο στρα­τό) ή αλλού πρέ­πει να το ψάξουμε;

Το 2015 κατά τη διάρ­κεια της προ­ε­κλο­γι­κής περιό­δου ο Συρι­ζα «βγή­κε στο κλα­ρί» με τις  «προ­γραμ­μα­τι­κές θέσεις» του για τα ΑμεΑ με εμφα­νή την προ­σπά­θεια να καρ­πω­θεί τη δικαιο­λο­γη­μέ­νη δυσα­ρέ­σκεια και αγα­νά­κτη­ση τους από τις επι­πτώ­σεις της αντι­λαϊ­κής πολι­τι­κής και των μέτρων που εφαρ­μό­στη­καν δια­χρο­νι­κά από τις προη­γού­με­νες κυβερ­νή­σεις, που οδή­γη­σαν στην επι­δεί­νω­ση των όρων ζωής και υγεί­ας τους, μιλώ­ντας για «ακραί­ες νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρες» πολι­τι­κές, απο­κρύ­πτο­ντας ότι πρό­κει­ται για μέτρα υπέρ του κεφα­λαί­ου, η οποία εφαρ­μό­ζε­ται ενιαία από το σύνο­λο των αστι­κών κυβερ­νή­σε­ων της ΕΕ, ανε­ξάρ­τη­τα από το μείγ­μα πολι­τι­κής δια­χεί­ρι­σης που εφαρ­μό­ζει η καθεμία.

Πρό­κει­ται για θέσεις που εξει­δι­κεύ­ουν στο χώρο των ΑμεΑ την πολι­τι­κή «κόστους — οφέ­λους», που οδη­γεί στη μεί­ω­ση των κρα­τι­κών και ασφα­λι­στι­κών δαπα­νών και παρο­χών, σε όσο το δυνα­τόν λιγό­τε­ρους, αυτούς που είναι βαριά ανά­πη­ροι ή στα όρια της φτώ­χειας και εξα­θλί­ω­σης. Για όλους τους άλλους ενι­σχύ­ε­ται η ατο­μι­κή — οικο­γε­νεια­κή ευθύνη.

Όλα τα ΑμεΑ και ανε­ξαρ­τή­τως του βαθ­μού και του είδους ανα­πη­ρί­ας τους, έχουν και πρό­σθε­τες ανά­γκες εκτός απ’ αυτές του γενι­κού πλη­θυ­σμού που σχε­τί­ζο­νται πρώ­τα και κύρια με τη δια­τρο­φή, την ιατρο­φαρ­μα­κευ­τι­κή περί­θαλ­ψη, το υγειο­νο­μι­κό υλι­κό, τα τεχνη­τά μέλη και βοη­θή­μα­τα, την ειδι­κή εκπαί­δευ­ση, τη φυσι­κο­θε­ρα­πεία, τη συστη­μα­τι­κή παρα­κο­λού­θη­ση από για­τρούς και άλλους υγειο­νο­μι­κούς, τις υπη­ρε­σί­ες «κατ’ οίκον νοση­λεία» και «Βοή­θεια στο σπί­τι», την ανα­γκαία λει­τουρ­γι­κή δια­μόρ­φω­ση της κατοι­κί­ας, την άθλη­ση, την ψυχα­γω­γία κ.ά. ‑μετα­ξύ αυτών φυσι­κά και τη μετακίνηση.

Στην Ελλά­δα υπάρ­χουν κάπου 1 εκα­τομ­μύ­ριο άνθρω­ποι (οι περισ­σό­τε­ροι της λαϊ­κής οικο­γέ­νειας ‑μερι­κοί μη έχο­ντας καν που την κεφα­λήν κλί­ναι), ανά­πη­ροι, χρό­νιοι ασθε­νείς, ηλι­κιω­μέ­νοι κ.λπ., οι οποί­οι εντάσ­σο­νται στην κατη­γο­ρία των ατό­μων με ειδι­κές ανά­γκες (ΑμεΑ).

Ήδη από τότε ο Συρι­ζα ανα­δεί­κνυε την πολι­τι­κή του «κόστους — οφέ­λους», που αντα­να­κλά­ται τόσο στο περιε­χό­με­νο, όσο και στην ίδια τη δομή των θέσε­ών του, στις οποί­ες κατα­τάσ­σει τα μέτρα με κρι­τή­ριο την επι­βά­ρυν­ση που αυτά επι­φέ­ρουν στον κρα­τι­κό προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό ως εξής: «Άμε­σα μέτρα χωρίς επι­βά­ρυν­ση του κρα­τι­κού προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού», «άμε­σα μέτρα με σχε­τι­κά μικρή επι­βά­ρυν­ση», «μέτρα με κανο­νι­κή επι­βά­ρυν­ση του κρα­τι­κού προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού» και «μεσο­πρό­θε­σμες προ­τε­ραιό­τη­τες με επι­βά­ρυν­ση του κρα­τι­κού προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού».

Αυτή η «κατη­γο­ριο­ποί­η­ση» των μέτρων δεν ήταν τυχαία. Στην ουσία, επι­δί­ω­κε -από τότε τα ίδια τα ΑμεΑ να «κατη­γο­ριο­ποι­ή­σουν» τις ανά­γκες τους και να συν­δέ­σουν τη δυνα­τό­τη­τα να καλυ­φθεί ένα μέρος απ’ αυτές από την πορεία των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων και της ανά­καμ­ψης της καπι­τα­λι­στι­κής οικονομίας.

Τα «άμε­σα μέτρα» ήταν ψίχου­λα, όπως η έκδο­ση κάρ­τας ανα­πη­ρί­ας, η διευ­θέ­τη­ση της λει­τουρ­γί­ας των ΚΕΠΑ, η ανα­μόρ­φω­ση του νόμου για τις προ­σλή­ψεις των ΑμεΑ, η προ­στα­σία της πρώ­της κατοι­κί­ας για ανά­πη­ρους άνω του 67% και με εισο­δη­μα­τι­κά κρι­τή­ρια, …στα­γό­να στον ωκε­α­νό και δε συνε­πά­γο­νταν αύξη­ση του πενι­χρού κρα­τι­κού προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού για την Πρόνοια.

Καλ­λιερ­γού­σε αβά­σι­μες προσ­δο­κί­ες ότι σιγά σιγά θα ακο­λου­θή­σουν και άλλα μέτρα, που θα είναι στην κατεύ­θυν­ση επί­λυ­σης των προ­βλη­μά­των των ΑμεΑ. Ουσια­στι­κά, επι­διώ­κο­ντας να κερ­δί­σει χρό­νο και στή­ρι­ξη από τα ΑμεΑ, στους στό­χους της αντι­λαϊ­κής του πολιτικής.

Όμως, από την αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τα και την ανά­καμ­ψη της κερ­δο­φο­ρί­ας των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων τα ΑμΕΑ δεν μπο­ρούν να προσ­δο­κούν βελ­τί­ω­ση της θέσης τους αφού για την επί­τευ­ξη αυτών των στό­χων απαι­τεί­ται η κατα­κρε­ούρ­γη­ση των δικαιω­μά­των και των ανα­πή­ρων και των χρο­νί­ως πασχό­ντων των λαϊ­κών οικο­γε­νειών, με ό,τι αυτό σημαί­νει σε κοι­νω­νι­κές παρο­χές και υπηρεσίες.

Κυριο­λε­κτι­κά στον αντί­πο­δα οι θέσεις του ΚΚΕ ‑βλ συνο­πτι­κά εδώ (όπως παρου­σιά­ζο­νται από την «ΕΣΚ ΑμεΑ») βλ & 20^ο Συνέ­δριο / Πρό­γραμ­μα |> «κρα­τι­κές κοι­νω­νι­κές υπο­δο­μές που παρέ­χουν υψη­λής ποιό­τη­τας κοι­νω­νι­κές υπη­ρε­σί­ες για την κάλυ­ψη των ανα­γκών, που σήμε­ρα αντι­με­τω­πί­ζο­νται από το ατο­μι­κό και οικο­γε­νεια­κό νοι­κο­κυ­ριό …επί­σης, δια­μορ­φώ­νο­νται προ­νοια­κά ιδρύ­μα­τα — υπο­δο­μές υψη­λού επι­πέ­δου, που προ­στα­τεύ­ουν, φρο­ντί­ζουν, δια­σφα­λί­ζουν προ­σω­πι­κή αξιο­πρέ­πεια σε ανθρώ­πους που δεν μπο­ρούν να αυτο­ε­ξυ­πη­ρε­τη­θούν λόγω ηλι­κί­ας (ανή­λι­κοι, ηλι­κιω­μέ­νοι) ή ασθέ­νειας (ΑμΕΑ)».

Επί­σης πέρ­σι τέτοιον και­ρό βλ. Η οδη­γία «για την προ­σβα­σι­μό­τη­τα σε προ­ϊ­ό­ντα και υπη­ρε­σί­ες» για τα ΑμΕΑ διευ­κο­λύ­νει την κερ­δο­φο­ρία των μονο­πω­λια­κών ομί­λων <|  Η Ευρω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κή Ομά­δα του ΚΚΕ κατα­ψή­φι­σε τη σχε­τι­κή πρό­τα­ση-οδη­γία, τονί­ζο­ντας μετα­ξύ άλλων πως «Η οδη­γία δεν απο­σκο­πεί στην πρό­σβα­ση ΑμεΑ και ηλι­κιω­μέ­νων σε προ­ϊ­ό­ντα και υπη­ρε­σί­ες, αλλά αντί­θε­τα στην “πρό­σβα­ση” ομί­λων στα ΑμεΑ και στους ηλι­κιω­μέ­νους ως πελά­τες. Η πρό­τα­ση οδη­γί­ας και η έκθε­ση έχουν δια­κη­ρυγ­μέ­νο στό­χο την απο­τε­λε­σμα­τι­κή λει­τουρ­γία της ενιαί­ας καπι­τα­λι­στι­κής αγο­ράς της ΕΕ και τη διευ­κό­λυν­ση της κερ­δο­φο­ρί­ας των μονο­πω­λια­κών ομί­λων, με τη δια­μόρ­φω­ση ενιαί­ων κανό­νων και προ­δια­γρα­φών… δια­κη­ρυγ­μέ­νος στό­χος της οδη­γί­ας, στο πλαί­σιο της αντι­δρα­στι­κής στρα­τη­γι­κής της “ενερ­γού γήραν­σης” της ΕΕ, είναι να “διευ­κο­λύ­νε­ται” η δου­λειά μέχρι τα βαθιά γερά­μα­τα για να συμπλη­ρώ­νο­νται οι πενι­χρές συντά­ξεις και οι τσε­κου­ρω­μέ­νες κοι­νω­νι­κές παρο­χές και να στοι­χί­ζουν όσο το δυνα­τόν λιγό­τε­ρο στο κρά­τος και το κεφά­λαιο», κατα­λή­γο­ντας ότι «Το ΚΚΕ κατα­ψή­φί­ζει τη συγκε­κρι­μέ­νη πρό­τα­ση οδη­γί­ας για­τί αντι­πα­λεύ­ει σθε­να­ρά την εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση των ανα­γκών των ΑμεΑ και των ηλι­κιω­μέ­νων. Στην έννοια της “πρό­σβα­σης” που εξαρ­τά­ται από την οικο­νο­μι­κή δυνα­τό­τη­τα του καθε­νός αντι­τάσ­σει το δικαί­ω­μα της κρα­τι­κά εξα­σφα­λι­σμέ­νης καθο­λι­κής και δωρε­άν ικα­νο­ποί­η­σης των ανα­γκών τους, που προ­ϋ­πο­θέ­τει τη σύγκρου­ση με την αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή ΕΕ και κυβερ­νή­σε­ων και την ανα­τρο­πή της καπι­τα­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας που υπη­ρε­τούν».

Τέλος, σχε­τι­κά με την κατ’ ευφη­μι­σμό, ανθρώ­πι­νη αξιο­πρέ­πεια, «τις κακές μας συνή­θειες», τη «δική μας ευκο­λία», τους «ίσους όρους για όλους», (sic) όπου ‑δήθεν «ο καθέ­νας από εμάς μπο­ρεί να κάνει τη δια­φο­ρά, αλλά­ζο­ντας συνή­θειες και δημιουρ­γώ­ντας καλύ­τε­ρα πρό­τυ­πα» ας ανα­ρω­τη­θούν οι όποιοι καλό­πι­στοι και αιθε­ρο­βά­μο­νες: όλα αυτά που δεί­χνει το φιλ­μά­κι (πχ. τα κατει­λημ­μέ­να πεζο­δρό­μια και η βάναυ­ση παρα­βί­α­ση του «δημό­σιου» χώρου), ποιος; είναι που τα δημιουρ­γεί αν όχι η ζού­γκλα της καπι­τα­λι­στι­κής αγο­ράς, η θεο­ποί­η­ση του κέρ­δους, η αβά­ντα από το επίσημο (αστι­κό) κρά­τος, ο πολε­ο­δο­μι­κός σχε­δια­σμός σε βάρος των εργα­ζό­με­νων της λαϊ­κής οικο­γέ­νειας; Και μακά­ρι όλο το πρό­βλη­μα των ΑμεΑ να ήταν σαν της Taty δηλ. απλά «η δυσκο­λία μιας του­ρι­στι­κής επί­σκε­ψης στις ομορ­φιές της πόλης των Χανίων»…

Για την ιστο­ρία δεί­τε την ται­νία |>εδώ<|