Ο αντικομμουνιστής κύριος Πούτιν

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Το πρό­σφα­το 19ο Παγκό­σμιο Φεστι­βάλ Νεο­λαί­ας και Φοι­τη­τών στο Σότσι της Ρωσί­ας αμαυ­ρώ­θη­κε από απα­ρά­δε­κτα περι­στα­τι­κά που εκθέ­τουν τις αρχές της χώρας. Αφε­νός, η πρό­σκλη­ση εκ μέρους της ρωσι­κής κυβέρ­νη­σης σε αντι­δρα­στι­κά-εθνι­κι­στι­κά κόμ­μα­τα και οργα­νώ­σεις (π.χ. Κόμ­μα Ελευ­θε­ρί­ας της Αυστρί­ας, το ισραη­λι­νό Λικούντ, Ρωσι­κό Φιλε­λεύ­θε­ρο Δημο­κρα­τι­κό Κόμ­μα, το ΑΚΡ του Ερντο­γάν κλπ) είναι ενδει­κτι­κή των πολι­τι­κών «συγ­γε­νειών» της κυβέρ­νη­σης Πού­τιν. Αφε­τέ­ρου, τα εμπό­δια που οι ρωσι­κές αρχές επι­χεί­ρη­σαν να βάλουν στη δια­κί­νη­ση υλι­κού της ΚΝΕ, απα­γο­ρεύ­ο­ντας κομ­μου­νι­στι­κά σύμ­βο­λα και δια­κη­ρύ­ξεις για τα 100 χρό­νια από την Οκτω­βρια­νή Επα­να­στά­ση, απο­τε­λούν τμή­μα μιας ευρύ­τε­ρης προ­σπά­θειας ποι­νι­κο­ποί­η­σης του σοσια­λι­σμού και της δρά­σης των κομ­μου­νι­στών, υπό το πρό­σχη­μα της ασφάλειας.

Τα παρα­πά­νω έρχο­νται να επι­βε­βαιώ­σουν τον αντι­δρα­στι­κό χαρα­κτή­ρα της κυβέρ­νη­σης του Βλα­ντι­μίρ Πού­τιν. Μας υπεν­θυ­μί­ζουν, ταυ­τό­χρο­να, πως ο αντι­κομ­μου­νι­σμός έχει πλέ­ον βαθύ­τα­τες ρίζες στο αστι­κό πολι­τι­κό σύστη­μα της Ρωσί­ας. Ένα πολι­τι­κό σύστη­μα που υπη­ρε­τεί με συνέ­πεια το βάρ­βα­ρο καπι­τα­λι­στι­κό δρό­μο ανά­πτυ­ξης, τσα­κί­ζο­ντας εργα­σια­κά δικαιώ­μα­τα και λεη­λα­τώ­ντας κοι­νω­νι­κές κατα­κτή­σεις, προς όφε­λος της κερ­δο­φο­ρί­ας του μεγά­λου ρωσι­κού κεφα­λαί­ου. Ο ίδιος ο πρό­ε­δρος Πού­τιν, πολι­τι­κό «τέκνο» του αλλή­στου μνή­μης Μπό­ρις Γιέλ­τσιν, φρο­ντί­ζει σε δημό­σιες τοπο­θε­τή­σεις του να ποτί­ζει τις ρίζες του αντικομμουνισμού.

Το Γενά­ρη του 2016, στην 92η επέ­τειο από το θάνα­το του Λένιν, ο ρώσος πρό­ε­δρος είχε κατη­γο­ρή­σει τον μπολ­σε­βί­κο ηγέ­τη πως έθε­σε «βόμ­βα» στα θεμέ­λια του κρά­τους που έφτια­ξε, εξαι­τί­ας, όπως σημεί­ω­σε, του σοβιε­τι­κού ομο­σπον­δια­κού καθε­στώ­τος που επι­λέ­χτη­κε και της παρα­χώ­ρη­σης αυτο­νο­μί­ας σε μια σει­ρά μικρό­τε­ρων εθνών, στην πολυ­ε­θνι­κή Σοβιε­τι­κή Ενω­ση. Προ­χω­ρώ­ντας ένα βήμα παρα­πέ­ρα, ο Πού­τιν πρό­σθε­τε πως «οι ιδέ­ες πρέ­πει να κατα­λή­γουν σε καλά απο­τε­λέ­σμα­τα, όχι όπως συνέ­βη στην περί­πτω­ση του Βλα­ντι­μίρ Ιλιτς», υπο­γραμ­μί­ζο­ντας πως οι ιδέ­ες του Λένιν «τελι­κά οδή­γη­σαν στη διά­λυ­ση της Σοβιε­τι­κής Ενω­σης» το 1991, αφού αυτός «τοπο­θέ­τη­σε μια ατο­μι­κή βόμ­βα στα θεμέ­λια του κτι­ρί­ου που ονο­μά­ζε­ται Ρωσία και κατό­πιν αυτή εξερ­ρά­γη». Με λίγα λόγια, για τον Βλ.Πούτιν, έφται­γε ο…Λένιν για τη διά­λυ­ση της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης και όχι η συνω­μο­τα­ξία των ξεπου­λη­μέ­νων ομοϊ­δε­α­τών και μεντό­ρων του, Γκορ­μπα­τσόφ, Σομ­π­τσάκ, Γιέλ­τσιν κλπ.

Ως γνή­σιος εκπρό­σω­πος της ρωσι­κής αστι­κής τάξης, ο πρό­ε­δρος Πού­τιν φρο­ντί­ζει να κατη­γο­ρεί τους κομ­μου­νι­στές για τα «κακώς κεί­με­να» της σημε­ρι­νής Ρωσί­ας, αφή­νο­ντας πάντα στο απυ­ρό­βλη­το τους πραγ­μα­τι­κούς υπεύ­θυ­νους. Όπως για παρά­δειγ­μα τον προ­κά­το­χο του Μπ. Γιέλ­τσιν, τον οποίο ο Πού­τιν με προ­ε­δρι­κό διά­ταγ­μα το 2002 τον απάλ­λα­ξε από κάθε κατη­γο­ρία για αξιό­ποι­νες πρά­ξεις (βομ­βαρ­δι­σμός του ανώ­τα­του Σοβιέτ το ’93, πλη­θώ­ρα οικο­νο­μι­κών σκαν­δά­λων κλπ).

Ο ίδιος ο Πού­τιν ήταν που τον Ιού­νη του 2007 βρά­βευ­σε τον περι­βό­η­το φασί­στα συγ­γρα­φέα Αλε­ξά­ντρ Σολ­ζε­νί­τσιν, πλέ­κο­ντας του μάλι­στα το εγκώ­μιο. Αφού τον συνε­χά­ρη για το… έργο και την αφο­σί­ω­ση του στη Ρωσία, ο Πού­τιν είχε δηλώ­σει πως μια σει­ρά από πολι­τι­κές της κυβέρ­νη­σης βασί­ζο­νται σε μεγά­λο βαθ­μό στις ιδέ­ες του Σολ­ζε­νί­τσιν! Το ποιές «ιδέ­ες» εκπρο­σω­πού­σε ο ακρο­δε­ξιός και θρη­σκό­λη­πτος Σολ­ζε­νί­τσιν είναι λίγο έως πολύ γνωστό.

Θα μπο­ρού­σα­με να ανα­φερ­θού­με σε πλη­θώ­ρα περι­πτώ­σε­ων που ο Βλα­ντι­μίρ Πού­τιν έχει εκφρά­σει, με τον ένα ή τον άλλο τρό­πο, το αντι­κομ­μου­νι­στι­κό του μίσος. Η ουσία βρί­σκε­ται στο γεγο­νός ότι ο αντι­κομ­μου­νι­σμός του Πού­τιν και εν γένει του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος της Ρωσί­ας κρύ­βει βαθύ­τε­ρους φόβους.

Πίσω από τις επι­θέ­σεις στο Λένιν και τον Στά­λιν, πίσω από την προ­σπά­θεια δια­στρέ­βλω­σης της ιστο­ρί­ας της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης, κρύ­βε­ται ο φόβος των αστών απέ­να­ντι στην οργα­νω­μέ­νη ταξι­κή πάλη της εργα­τι­κής τάξης και των λαϊ­κών στρω­μά­των της Ρωσί­ας. Φοβού­νται διό­τι ξέρουν πως, παρά τους τόνους λάσπης και προ­πα­γάν­δας ενά­ντια στον σοσια­λι­σμό, οι προ­σω­πι­κό­τη­τες των μπολ­σε­βί­κων ηγε­τών Λένιν-Στά­λιν συνε­χί­ζουν να έχουν μεγά­λη απή­χη­ση σε πλα­τιά λαϊ­κά στρώματα.

Ξέρουν, εν τέλει, ο Βλ. Πού­τιν και η τάξη του, πως η ιστο­ρία δεν τελεί­ω­σε το 1991.

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες από το Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.

Αγαπημένο