Οκτωβριανή Επανάσταση: Τα «Νέα»… ξαναγράφουν την Ιστορία

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Με ένθε­το αφιε­ρω­μέ­νο στην συμπλή­ρω­ση 100 χρό­νων από τη Μεγά­λη Οκτω­βρια­νή Σοσια­λι­στι­κή Επα­νά­στα­ση κυκλο­φο­ρεί αυτό το σαβ­βα­το­κύ­ρια­κο η εφη­με­ρί­δα «Τα Νέα». Δεν χρειά­ζε­ται να εντρυ­φή­σει και πολύ κάποιος στις σελί­δες του ένθε­του προ­κει­μέ­νου να αντι­λη­φθεί την προ­σπά­θεια δια­στρέ­βλω­σης των ιστο­ρι­κών γεγο­νό­των. Από το εξώ­φυλ­λο κιό­λας, η εφη­με­ρί­δα φρο­ντί­ζει να ενη­με­ρώ­σει τον ανα­γνώ­στη για το ιδε­ο­λο­γι­κό πλαί­σιο εντός του οποί­ου γίνε­ται το… «αφιέ­ρω­μα»: «Πως η εξέ­γερ­ση των μπολ­σε­βί­κων με σκο­πό την πραγ­μα­το­ποί­η­ση του ιδε­ώ­δους της ελευ­θε­ρί­ας και της κοι­νω­νι­κής δικαιο­σύ­νης οδή­γη­σε στο μονο­κομ­μα­τι­κό κρά­τος και τα γκου­λάγκ».

Δεν πρό­κει­ται ασφα­λώς για κάποιο άγνω­στο ιδε­ο­λο­γι­κό πλαί­σιο. Στα γνώ­ρι­μα τους «σοκά­κια», αυτά της αντι­σο­βιε­τι­κής-αντι­κομ­μου­νι­στι­κής προ­πα­γάν­δας περι­δια­βαί­νουν τα «Νέα» επι­χει­ρώ­ντας να υπο­βι­βά­σουν συνο­λι­κά την κοσμοϊ­στο­ρι­κή σημα­σία της Μεγά­λης Οκτω­βρια­νής Επα­νά­στα­σης. Ανα­μα­σώ­ντας παλιά, σκου­ρια­σμέ­να και χρε­ω­κο­πη­μέ­να επι­χει­ρή­μα­τα της αστι­κής ιστο­ριο­γρα­φί­ας – εναλ­λάσ­σο­ντας επι­στη­μο­νι­κο­φα­νείς ανα­κρί­βειες με ωμό αντι­κομ­μου­νι­σμό «κον­σερ­βο­κου­τιού»- παρου­σιά­ζουν την Οκτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση και την οικο­δό­μη­ση του Σοσια­λι­σμού που γνω­ρί­σα­με ως απο­τυ­χη­μέ­νο εγχεί­ρη­μα που οδή­γη­σε σε ολο­κλη­ρω­τι­σμούς, δικτα­το­ρία κλπ. Παλιά μου τέχνη κόσκι­νο για τις αστι­κές γρα­φί­δες και τα αφε­ντι­κά τους η συκο­φά­ντη­ση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού. 

Βέβαια, για τους επαγ­γελ­μα­τί­ες αντι­κομ­μου­νι­στές, οι τερά­στιες κοι­νω­νι­κές κατα­κτή­σεις του σοσια­λι­στι­κού συστή­μα­τος και τα μεγά­λα άλμα­τα προς τα μπρος, σε μια σει­ρά κοι­νω­νι­κούς και επι­στη­μο­νι­κούς τομείς, που έγι­ναν την περιό­δο της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης απο­τε­λούν ψιλά γράμ­μα­τα. Άλλω­στε, η αστι­κή ανα­θε­ώ­ρη­ση της Ιστο­ρί­ας – στο πλαί­σιο της οποί­ας ο κομ­μου­νι­σμός εξι­σώ­νε­ται με το ναζι­σμό- ανα­ζη­τά και προ­βάλ­λει όλα εκεί­να τα στοι­χεία που της είναι απα­ραί­τη­τα για να χτί­σει τους αντι­κομ­μου­νι­στι­κούς μύθους: γκού­λαγκ, στρα­τό­πε­δα εργα­σί­ας, έλλει­ψη ελευ­θε­ριών, διώ­ξεις, εκτε­λέ­σεις κλπ. Κάπως έτσι, τα πραγ­μα­τι­κά γεγο­νό­τα παρα­με­ρί­ζο­νται, η αλή­θεια κου­κου­λώ­νε­ται και ως ατρά­ντα­χτες πηγές και επι­χει­ρή­μα­τα ανα­δει­κνύ­ο­νται τα φτη­νά παρα­μύ­θια ακρο­δε­ξιών τσαρ­λα­τά­νων τύπου Σολζενίτσιν.

Δεν αξί­ζει να ανα­φερ­θεί κανείς ανα­λυ­τι­κά στις αντι­κομ­μου­νι­στι­κές επι­στη­μο­νι­κο­φα­νείς λαθρο­χει­ρί­ες των «Νέων» για την Οκτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση. Άλλω­στε, τού­τες τις μέρες, με αφορ­μή την συμπλή­ρω­ση 100 χρό­νων από την Οκτω­βρια­νή Σοσια­λι­στι­κή Επα­νά­στα­ση, η κίνη­ση στα «στέ­κια» της αντι­σο­βιε­τι­κής-αντι­κομ­μου­νι­στι­κής προ­πα­γάν­δας, εκεί όπου ο ραφι­να­ρι­σμέ­νος αντι­κομ­μου­νι­σμός συνα­ντά τον λυσ­σα­σμέ­νο αντι­κομ­μου­νι­σμό του «κον­σερ­βο­κου­τιού», θα συνε­χί­ζει να πυκνώ­νει. Ένα μονά­χα ερώ­τη­μα τίθε­ται για όλους αυτούς: Αφού, όπως ισχυ­ρί­ζο­νται, η Οκτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση απο­δεί­χθη­κε μια «χίμαι­ρα» που γέν­νη­σε «δικτα­το­ρί­ες» και «ολο­κλη­ρω­τι­σμούς», για­τί χύνουν τόσο μελά­νι προ­κει­μέ­νου να την κατα­συ­κο­φα­ντή­σουν; Αφου, όπως ισχυ­ρί­ζο­νται, ο σοσια­λι­σμός «απέ­τυ­χε» και είναι «ξεπε­ρα­σμέ­νος» για­τί, 100 χρό­νια μετά, σπα­τα­λούν τόσες σελί­δες για να επι­τε­θούν σε κάτι που είναι νεκρό; Η απά­ντη­ση είναι γνω­στή – την ξέρουν και την ξέρουμε.

Η προ­σπά­θεια να συκο­φα­ντη­θεί η Οκτω­βρια­νή Σοσια­λι­στι­κή Επα­νά­στα­ση και ο σοσια­λι­σμός του 20ού αιώ­να στο­χεύ­ει στο παρόν και το μέλ­λον. Η αστι­κή τάξη και τα επι­τε­λεία της προ­σπα­θούν να ξορ­κί­σουν αυτό που φοβού­νται περισ­σό­τε­ρο και που η Οκτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση συμ­βο­λί­ζει: τη δυνα­τό­τη­τα της εργα­τι­κής τάξης, των λαών, να βγούν στο προ­σκή­νιο της ιστο­ρί­ας, να διεκ­δι­κή­σουν και να επι­βάλ­λουν την απε­λευ­θέ­ρω­ση τους από τα δεσμά του καπι­τα­λι­σμού. Η ανα­γκαιό­τη­τα του σοσια­λι­σμού, γέν­νη­μα της ίδιας της αντι­κει­με­νι­κής πραγ­μα­τι­κό­τη­τας, δε μπο­ρεί ούτε να ξορ­κι­στεί, ούτε να εμποδιστεί.

«Όταν ο κόσμος γύρι­σε ανά­πο­δα», τιτλο­φο­ρεί­ται το ένθε­το «αφιέ­ρω­μα» των «Νέων». Να είναι βέβαιοι πως ο κόσμος θα ξανα­γυ­ρί­σει ανά­πο­δα, είτε το θέλουν, είτε όχι.

________________________________________________________________________________________________________

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες από το Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.