«Ο Γράμμος τι κι αν έπεσε, εμείς θα νικήσουμε»: Η ομιλία του Δ. Γόντικα στα εγκαίνια του Μνημείου του ΔΣΕ

Με μια μεγά­λη και συγκι­νη­τι­κή εκδή­λω­ση πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν από την ΚΕ του ΚΚΕ το πρωί του Σαβ­βά­του τα εγκαί­νια του Μου­σεί­ου — Μνη­μεί­ου του ΔΣΕ στο χωριό Θεο­τό­κος, στο Γράμ­μο. Τα απο­κα­λυ­πτή­ρια του μνη­μεί­ου έγι­ναν από τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημή­τρη Κου­τσού­μπα. Παρα­κά­τω παρα­θέ­του­με την κεντρι­κή ομι­λία που έκα­νε ο Δημή­τρης Γόντι­κας, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ:

«Φίλες και φίλοι, συντρό­φισ­σες και σύντροφοι,

Εκ μέρους της ΚΕ χαι­ρε­τί­ζου­με όλους και όλες που συμ­με­τέ­χε­τε στη σημε­ρι­νή εκδή­λω­ση, σε αυτό το τιμη­μέ­νο και δοξα­σμέ­νο χώρο.

Χαι­ρε­τί­ζου­με ιδιαί­τε­ρα τους κατοί­κους των ηρω­ι­κών χωριών του Γράμ­μου και του Σμό­λι­κα, που παρα­βρί­σκο­νται σήμε­ρα εδώ.

Με τη σημε­ρι­νή ξεχω­ρι­στή εκδή­λω­ση ολο­κλη­ρώ­νου­με το πρό­γραμ­μα εκδη­λώ­σε­ων της ΚΕ για τα 70 χρό­νια από την ίδρυ­ση του ΔΣΕ.

Τιμά­με τη μεγά­λη αυτή επο­ποι­ία του λαού μας, γιγα­ντώ­νο­ντας την από­φα­σή μας να δώσου­με όλες μας τις δυνά­μεις για να φου­ντώ­σουν παντού η αντί­στα­ση και οι αγώ­νες των εργα­ζο­μέ­νων στις πόλεις και τα χωριά. Να περά­σουν στην αντε­πί­θε­ση μπρο­στά στην πρω­το­φα­νή επι­δρο­μή που δέχο­νται η ζωή και τα στοι­χειώ­δη δικαιώ­μα­τά τους από μια αδί­στα­κτη οικο­νο­μι­κή και πολι­τι­κή εξου­σία. Αγώ­νας που πρέ­πει να φτά­σει ως το τέλος. Να απε­λευ­θε­ρω­θεί ορι­στι­κά ο λαός μας από το ζυγό της καπι­τα­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας και εκμε­τάλ­λευ­σης, την πηγή των σημε­ρι­νών δει­νών του.

Παλεύ­ου­με με δύνα­μη και αισιο­δο­ξία, με σχέ­διο και στα­θε­ρό­τη­τα, να ενώ­σου­με τον εργα­ζό­με­νο λαό μας, την εργα­τι­κή τάξη, τους μικρο­με­σαί­ους αγρό­τες και τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα των πόλε­ων, τις γυναί­κες και τα παι­διά τους ανε­ξάρ­τη­τα από τις χθε­σι­νές πολι­τι­κές τους επι­λο­γές, αλλά με βάση τα ταξι­κά τους συμ­φέ­ρο­ντα σε ένα πανί­σχυ­ρο μέτω­πο και συμ­μα­χία, ικα­νή να διεκ­δι­κή­σει την εξου­σία και τη ζωή που τους αξίζει.

Και βέβαια, δε βάζου­με τελεία και παύ­λα στο μεγά­λο έπος του ΔΣΕ με το τέλος των εκδη­λώ­σε­ων για τα 70 χρό­νια. Ο αγώ­νας δεν τελεί­ω­σε. Συνε­χί­ζου­με να τιμά­με, να γρά­φου­με την ιστο­ρία, να ανα­δει­κνύ­ου­με το μεγα­λείο του. Συνε­χί­ζου­με να στή­νου­με μνη­μεία και πάνω απ’ όλα συνε­χί­ζου­με να διδα­σκό­μα­στε, να αντλού­με δύνα­μη και πεί­ρα για την ολο­κλή­ρω­ση αυτού του αγώ­να μέχρι τέλους, ως την τελι­κή δικαί­ω­σή του.

Καθώς το 2018 συμπλη­ρώ­νο­νται 100 χρό­νια από την ίδρυ­ση του ΚΚΕ, θα πολ­λα­πλα­σιά­σου­με τις δυνά­μεις μας και θα κάνου­με ό,τι περ­νά­ει από το χέρι μας, ώστε ο νέος αιώ­νας της δρά­σης μας να είναι ο αιώ­νας των μεγά­λων επα­να­στα­τι­κών αλλα­γών και ανατροπών.

Δε δίνου­με λόγια παρη­γο­ριάς και ανώ­φε­λες υπο­σχέ­σεις. Οι λίγοι, οι μονο­πω­λια­κοί όμι­λοι, οι εκμε­ταλ­λευ­τές του μόχθου των λαών δε θα είναι σε θέση επ’ αόρι­στον να λεη­λα­τούν, να χει­ρα­γω­γούν, να εξα­πα­τούν, να τρο­μο­κρα­τούν και να καθο­ρί­ζουν τις τύχες των λαών μαζί και του ελλη­νι­κού λαού.

Η εργα­τι­κή τάξη, οι λαοί, είναι εξί­σου βέβαιο ότι δεν πρό­κει­ται να μεί­νουν με σταυ­ρω­μέ­να χέρια, δε θα συμ­βι­βά­ζο­νται απε­ριό­ρι­στα με τη βαρβαρότητα.

Η ανά­γκη μιας νέας οργά­νω­σης της κοι­νω­νί­ας είναι το πιο άμε­σο και επί­και­ρο ζήτη­μα. Η κοι­νω­νία για την οποία παλεύ­ου­με, ο Σοσια­λι­σμός — Κομ­μου­νι­σμός, δεν είναι ουτο­πία και ονει­ρο­πό­λη­μα. Μπο­ρεί σήμε­ρα οι καπι­τα­λι­στές με τα τερά­στια μέσα που δια­θέ­τουν να παγι­δεύ­ουν τη σκέ­ψη, ότι “τίπο­τα δεν αλλά­ζει” ή ότι δεν υπάρ­χει άλλη, εναλ­λα­κτι­κή λύση, δεν μπο­ρούν όμως με τίπο­τα να ανα­κό­ψουν την πορεία προς μια ανώ­τε­ρη οργά­νω­ση της κοι­νω­νί­ας. Μπο­ρεί να κέρ­δι­σαν χρό­νο με την ανα­τρο­πή του Σοσια­λι­σμού που γνω­ρί­σα­με, οι λαοί όμως δεν είπαν ακό­μα την τελευ­ταία λέξη τους. Τα διδάγ­μα­τα της Οκτω­βρια­νής Επα­νά­στα­σης, που φέτος τιμά­με τα 100 χρό­νια της, παρα­μέ­νουν πάντα ζωντα­νά και πάντα επί­και­ρα. Την ανω­τε­ρό­τη­τα του Σοσια­λι­σμού πολ­λοί από σας, τα παι­διά σας και τα εγγό­νια σας τη γνώ­ρι­σαν, όταν βρέ­θη­καν σε αυτές τις χώρες κι έζη­σαν ως πολι­τι­κοί πρό­σφυ­γες για πολ­λά χρό­νια. Τα παι­διά που έφυ­γαν από αυτά τα χωριά, όχι μόνο γλί­τω­σαν από τη φτώ­χεια και το θάνα­το, αλλά έζη­σαν σε μια και­νούρ­για ζωή.

Τα απο­κα­λυ­πτή­ρια του Μνη­μεί­ου από το Δημή­τρη Κουτσούμπα.

Αγα­πη­τοί φίλοι και σύντροφοι,

Η σημε­ρι­νή μας εκδή­λω­ση είναι ξεχω­ρι­στή, έχει κάτι το ιδιαί­τε­ρο. Τιμά­με με το Μνη­μείο και το Μου­σείο, που σήμε­ρα εγκαι­νιά­ζου­με, τους αγώ­νες, την προ­σφο­ρά, τις θυσί­ες των χωριών του Γράμ­μου και του Σμό­λι­κα, των κατοί­κων αυτών των ηρω­ι­κών χωριών.

Τιμά­με, ιδιαί­τε­ρα, τους τιμη­μέ­νους νεκρούς από αυτά τα χωριά, όλων όσων έπε­σαν στις μάχες ως μαχη­τές και μαχή­τριες του ΔΣΕ.

Ως ελά­χι­στο φόρο τιμής συγκε­ντρώ­σα­με και γρά­ψα­με τα ονό­μα­τά τους, με βάση το χωριό κατα­γω­γής τους, στον ειδι­κά δια­μορ­φω­μέ­νο χώρο. Είναι μια ακό­μα εκπλή­ρω­ση της υπό­σχε­σής μας ότι ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΞΕΧΝΑΜΕ.

Ο κατά­λο­γος των ονο­μά­των συγκε­ντρώ­θη­κε μετά από συστη­μα­τι­κή έρευ­να στα αρχεία του Κόμ­μα­τος και με τη συμ­βο­λή της Κομ­μα­τι­κής Οργά­νω­σης Ιωαν­νί­νων και πολ­λών συντρό­φων από τα αντί­στοι­χα χωριά. Τα ονό­μα­τα που έχουν συγκε­ντρω­θεί είναι για την ώρα 438. Είναι βέβαιο, ότι αυτός ο κατά­λο­γος έχει ελλεί­ψεις και πιθα­νόν λάθη. Γι’ αυτό παρα­κα­λού­με όλους όσοι μπο­ρούν να συμ­βάλ­λουν, να δώσουν ό,τι συμπλη­ρω­μα­τι­κά στοι­χεία μπο­ρούν να συγκε­ντρώ­σουν, ώστε σε επό­με­νη φάση, σύντο­μα να γρα­φούν σε μαρ­μά­ρι­νες πλά­κες και να τοπο­θε­τη­θούν ορι­στι­κά στη θέση τους.

Σε αυτά εδώ τα βου­νά είναι ακό­μα χιλιά­δες οι νεκροί από παλι­κά­ρια και λεβέ­ντισ­σες που έδω­σαν τη ζωή τους στις μάχες απ’ όλα τα μέρη της Ελλά­δας. Είναι όλοι σήμε­ρα μαζί μας. Τιμά­με τη μνή­μη και τη θυσία τους.

Με τη σημε­ρι­νή μας εκδή­λω­ση και τα εγκαί­νια του Μνη­μεί­ου και του Μου­σεί­ου θέλου­με να ανα­γνω­ρί­σου­με την ιδιαί­τε­ρη συμ­βο­λή και προ­σφο­ρά των κατοί­κων όλων αυτών των χωριών στον τιτά­νιο αγώ­να του ΔΣΕ.

Προ­σφο­ρά ανε­κτί­μη­τη σε έμψυ­χο υλι­κό, τρο­φή και ρου­χι­σμό, στην κατα­σκευή οχυ­ρω­μα­τι­κών έργων, στις υγειο­νο­μι­κές υπη­ρε­σί­ες, στη συγκέ­ντρω­ση πλη­ρο­φο­ριών, στην οργά­νω­ση της λαϊ­κής πολι­το­φυ­λα­κής και στους λαο­γέν­νη­τους θεσμούς της κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κής ζωής.

Η περι­φέ­ρεια Κόνι­τσας είχε 23 ελεύ­θε­ρα χωριά, σε όλα υπήρ­χαν Λαϊ­κά Συμ­βού­λια. Σε τρεις μόνο μήνες τα Λαϊ­κά Συμ­βού­λια φρό­ντι­σαν για την κατα­σκευή 28 παλιών δρό­μων, άνοι­ξαν 6 νέους, επι­σκεύ­α­σαν 3 γεφύ­ρια και κατα­σκευά­στη­καν άλλα 40. Άνοι­ξαν και λει­τούρ­γη­σαν 22 σχο­λεία με 875 μαθη­τές και 677 μαθή­τριες. Η Λαμπρι­νή Ρέτσα από την Πυρ­σό­γιαν­νη, που ήταν μέλος του Επαρ­χια­κού Συμ­βου­λί­ου, μαζί με την Αμα­λία Σακε­λα­ρί­ου και την Ανα­στα­σία Νια­νή είπε τα εξής σε μια Συνέ­λευ­ση: “Στο χωριό είμα­στε όλο γυναί­κες. Όλες οι δου­λειές περ­νούν από τα χέρια μας. Κι απο­δεί­χθη­κε πως μπο­ρού­με να δια­φε­ντεύ­ου­με τον τόπο μας καλύ­τε­ρα από τον καθένα”.

Η Βερ­γι­νά­δα από τη Ζέρ­μα Κόνι­τσας, μητέ­ρα τριών παι­διών, ήταν από τον Οκτώ­βρη του 1947 μέλος του Λαϊ­κού Δικα­στη­ρί­ου του χωριού της. Όταν εκλέ­χτη­κε και μέλος του Ανα­θε­ω­ρη­τι­κού Δικα­στη­ρί­ου είπε: “Τη μέρα εκεί­νη στε­νο­χω­ριό­μουν πως θα τα κατά­φερ­να εγώ που δεν ξέρω να βάζω την υπο­γρα­φή μου. Και απο­φά­σι­σα να μάθω γράμ­μα­τα. Την άλλη μέρα το αλφα­βη­τά­ριο και στο δάσκα­λο. Τώρα είμαι χαρού­με­νη. Κατά­φε­ρα μέσα σε λίγες μέρες και έστει­λα το πρώ­το μου σημεί­ω­μα στην πρό­ε­δρο του Ανα­θε­ω­ρη­τι­κού Δικαστηρίου”.

Είναι μερι­κές ακό­μα ζωντα­νές απο­δεί­ξεις για τα θαύ­μα­τα που μπο­ρεί να κάνει ο λαός όταν παίρ­νει τις τύχες στα χέρια του.

Κάθε χωριό σ’ αυτή την περιο­χή έχει τη δική του, ξεχω­ρι­στή ιστο­ρία σε αυτό τον αγώ­να και δεν μπο­ρεί να εξα­ντλη­θεί σε μια ομι­λία. Αξί­ζει τον κόπο να συγκε­ντρω­θεί και να κατα­γρα­φεί. Ελπί­ζου­με να βρε­θούν οι δυνά­μεις που θα πραγ­μα­το­ποι­ή­σουν αυτό το έργο.

Ανέ­δει­ξαν εκα­το­ντά­δες ηρω­ι­κές μορ­φές, άντρες και γυναί­κες, καθώς και άξια ηγε­τι­κά στε­λέ­χη του ΔΣΕ. Πρέ­πει να ανα­δει­χθεί η ιστο­ρία και η προ­σφο­ρά τους. Ξεχω­ρί­ζου­με ανά­με­σά τους την προ­σφο­ρά και την ηρω­ι­κή μορ­φή του Γιώρ­γη Γιαν­νού­λη που είχε άδι­κο τέλος. Το Κόμ­μα μας δικαί­ω­σε και απο­κα­τέ­στη­σε την τιμή και υπό­λη­ψή του και σε ειδι­κή εκδή­λω­ση πρό­σφα­τα στο χωριό του, στο Επτα­χώ­ρι, τίμη­σε τη μνή­μη και την προ­σφο­ρά του.

Το Μνη­μείο και το Μου­σείο που σήμε­ρα εγκαι­νιά­σα­με έχει επί­σης ένα ακό­μα ιδιαί­τε­ρο στοιχείο.

Έγι­νε δυνα­τό να κατα­σκευα­στεί χάριν της πολύ­τι­μης προ­σφο­ράς που έκα­νε η οικο­γέ­νεια Ζού­νη, ο Βασί­λης, ο Νίκος, ο Απο­στό­λης, η Βάσω, η Ελέ­νη, η Ζωή. Παρα­χώ­ρη­σαν στο ΚΚΕ το σπί­τι και το γύρω χώρο στη μνή­μη του πατέ­ρα τους, του αξέ­χα­στου συντρό­φου Χρή­στου Ζού­νη, που τίμη­σε ως το τέλος της ζωής του τον τίτλο του μέλους του Κόμ­μα­τος. Δε λύγι­σε μπρο­στά σε καμιά δυσκο­λία και δεν ήταν λίγες.

Εκφρά­ζου­με για άλλη μια φορά τις ευχα­ρι­στί­ες μας στην οικο­γέ­νεια Ζού­νη για την πολύ­τι­μη αυτή προσφορά.

Τα έργα που απαι­τή­θη­καν, καθώς και τα υλι­κά που χρειά­στη­καν για τη δια­μόρ­φω­ση του χώρου και την κατα­σκευή του μνη­μεί­ου και του μου­σεί­ου έγι­ναν με προ­σφο­ρές υλι­κών και εθε­λο­ντι­κή δουλειά.

Η πρω­το­βου­λία για την ανέ­γερ­ση αυτού του Μνη­μεί­ου ανή­κει στην Τομε­α­κή Οργά­νω­ση των Κατα­σκευών της Κομ­μα­τι­κής Οργά­νω­σης Αττι­κής. Εξα­σφά­λι­σε με προ­σφο­ρές τα απα­ραί­τη­τα υλι­κά και με πολ­λά κόκ­κι­να μερο­κά­μα­τα οικο­δό­μων, μηχα­νι­κών και αρχι­τε­κτό­νων μας έδω­σαν αυτό το έργο.

Στή­ριγ­μα και απο­φα­σι­στι­κή συμ­βο­λή στην ολο­κλή­ρω­ση του Μνη­μεί­ου και τη δια­μόρ­φω­ση του χώρου για το Μου­σείο έχει η οργά­νω­ση της Δυτι­κής Μακε­δο­νί­ας, με εξα­σφά­λι­ση προ­σφο­ρών και πολ­λά επί­σης κόκ­κι­να μερο­κά­μα­τα αρκε­τών συντρόφων.

Ενώ σημα­ντι­κή ήταν και η συμ­βο­λή της Κομ­μα­τι­κής Οργά­νω­ση Ιωαν­νί­νων και των συντρό­φων από τα χωριά της περιο­χής, καθώς και της Κομ­μα­τι­κής Οργά­νω­σης ΕΒΕ της ΚΟΑ, των γεω­πό­νων και των συντρό­φων από το ιστο­ρι­κό αρχείο της ΚΕ του Κόμματος.

Εκ μέρους της ΚΕ τους ευχα­ρι­στού­με και τους σφίγ­γου­με θερ­μά το χέρι για όλα όσα έκα­ναν. Το Μνη­μείο και το Μου­σείο αυτό, όπως έγι­νε και με το Μνη­μείο δίπλα στο Κεφα­λο­χώ­ρι, είμα­στε βέβαιοι ότι θα αγκα­λια­στεί από τους κατοί­κους της περιο­χής και θα απο­τε­λούν τόπο προ­σκυ­νή­μα­τος και επι­σκε­πτών απ’ όλη την Ελλάδα.

Όταν το ΚΚΕ πριν μερι­κά χρό­νια ξεκί­νη­σε να οργα­νώ­νει μνη­μεία και τις πρώ­τες εκδη­λώ­σεις προς τιμής του ΔΣΕ εδώ στο Γράμ­μο, στο Βίτσι, αλλά και σ’ όλη την Ελλά­δα συνά­ντη­σε ευρύ­τα­τη στή­ρι­ξη και συμπα­ρά­στα­ση από τους κατοί­κους αυτών των περιο­χών. Αγκά­λια­σαν όλες αυτές τις πρω­το­βου­λί­ες και συμ­με­τεί­χαν ενεργητικά.

Έπε­φταν στην κυριο­λε­ξία όλες οι εκδη­λώ­σεις σαν τη βρο­χή στο διψα­σμέ­νο έδα­φος. Και δεν μπο­ρού­σε να γίνει δια­φο­ρε­τι­κά, για­τί οι ρίζες του ΚΚΕ είναι κάτι περισ­σό­τε­ρο από βαθιές. Είναι ρίζες ποτι­σμέ­νες με το αίμα των καλύ­τε­ρων παι­διών τους. Είναι δεσμοί αίμα­τος με κάθε σχε­δόν οικογένεια.

Παρά τους άγριους διωγ­μούς, τις χιλιά­δες εκτε­λέ­σεις και τους χιλιά­δες φυλα­κι­σμέ­νους, τους τόνους λάσπης και συκο­φα­ντί­ας που εξα­πέ­λυ­σαν οι νικη­τές σε βάρος του ΚΚΕ και του ΔΣΕ μετά την ήττα και την υπο­χώ­ρη­ση του ΔΣΕ το 1949, οι μνή­μες και οι δεσμοί αυτοί παρα­μέ­νουν ζωντα­νοί και δίνουν συνέ­χεια καρπούς.

Συνα­ντή­σα­με, βεβαί­ως, και ορι­σμέ­νες επι­φυ­λά­ξεις, ανη­συ­χί­ες, κατά βάση καλο­προ­αί­ρε­τες, αλλά και φοβί­ες και νου­θε­σί­ες να μην ανοί­γου­με πλη­γές. Να ξεχά­σου­με και να μην ξανα­ζή­σου­με τέτοιες κατα­στά­σεις. Αισθή­μα­τα ανά­μει­κτα με πολ­λά ερω­τή­μα­τα και συγ­χύ­σεις για τον αγώ­να του ΔΣΕ.

Για πολ­λά χρό­νια η αστι­κή τάξη και όλα τα Κόμ­μα­τά της έκα­ναν μια τερά­στια συκο­φα­ντι­κή και τρο­μο­κρα­τι­κή εκστρα­τεία, όχι μόνο στα χωριά του Γράμ­μου, αλλά σε όλη την Ελλά­δα για να φοβί­σουν, να καθυ­πο­τά­ξουν το λαό, να τον πεί­σουν ότι όλα τα δει­νά του οφεί­λο­νται στον “αδελ­φο­κτό­νο πόλε­μο”, στο λεγό­με­νο “συμ­μο­ρι­το­πό­λε­μο”, και ότι οφεί­λου­με αιώ­νια ευγνω­μο­σύ­νη στις ΗΠΑ και στους ευρω­παί­ους συμ­μά­χους για­τί μας έσω­σαν από τα νύχια των Σλάβων.

Σήμε­ρα μόνο η φασι­στι­κή “Χρυ­σή Αυγή” και ορι­σμέ­νοι ακό­μα θύλα­κες, τα απο­μει­νά­ρια των ταγ­μα­τα­σφα­λι­τών και της χου­ντι­κής δικτα­το­ρί­ας, συνε­χί­ζουν αυτήν τη χοντρο­κομ­μέ­νη προ­πα­γάν­δα. Η επί­ση­μη, ας πού­με, η κυρί­αρ­χη γραμ­μή της αστι­κής τάξης, χωρίς να παραι­τεί­ται από τη δια­στρέ­βλω­ση της ιστο­ρι­κής αλή­θειας και τη συκο­φά­ντη­ση του αγώ­να του ΔΣΕ, έχει προ­σαρ­μο­στεί και εκσυγ­χρο­νι­στεί από ανά­γκη, αλλά συνε­χί­ζει με άλλα, πιο ύπου­λα μέσα τον πόλε­μο, υπη­ρε­τώ­ντας όμως πάντα τους ίδιους σκο­πούς, την υπο­τα­γή των εργα­ζο­μέ­νων στους δικούς της σχε­δια­σμούς, στις ανά­γκες του κεφαλαίου.

Πλή­θος κόσμου παρα­βρέ­θη­κε στα εγκαί­νια του Μου­σεί­ου-Μνη­μεί­ου του ΔΣΕ στο Θεο­τό­κο Ιωαννίνων.

Κηρύσ­σουν την ανά­γκη της “εθνι­κής ενό­τη­τας” και της “εθνι­κής συμ­φι­λί­ω­σης” μπρο­στά στο ενιαίο, όπως λένε, “εθνι­κό συμ­φέ­ρον”. Όλοι μαζί, πότε για να μπού­με στην ΕΕ και στο ευρώ, πότε για να αντι­με­τω­πί­σου­με την οικο­νο­μι­κή κρί­ση και το χρέ­ος, πότε για να εκμε­ταλ­λευ­τού­με τη γεω­στρα­τη­γι­κή θέση της χώρας και μας εμπλέ­κουν σε νέες πολε­μι­κές περι­πέ­τειες στο όνο­μα πάντα του “εθνι­κού συμ­φέ­ρο­ντος” και πότε για να αντι­με­τω­πι­στούν τα δύο άκρα, όπως ανι­στό­ρη­τα λένε, ο φασι­σμός και ο κομμουνισμός.

Κηρύσ­σουν τη “λήθη του παρελ­θό­ντος” και καλούν το λαό σε διαρ­κείς θυσί­ες για να βγού­με από την κρί­ση και τα αδιέ­ξο­δα, για το καλό όλων. Ξεπλέ­νουν τους Αμε­ρι­κα­νούς ιμπε­ρια­λι­στές από τις ευθύ­νες που έχουν και τους ανα­γο­ρεύ­ουν και πάλι ως προστάτες.

Όλη αυτή η εκστρα­τεία που υπη­ρε­τεί­ται απ’ όλα τα άλλα κόμ­μα­τα, πλην του ΚΚΕ, είναι πέρα για πέρα ψεύ­τι­κη, υπο­κρι­τι­κή και άθλια. Πότε δεν υπήρ­χε και δεν υπάρ­χει ενιαίο εθνι­κό συμ­φέ­ρον. Δεν υπάρ­χει το ίδιο συμ­φέ­ρον ανά­με­σα στον εργά­τη και το βιο­μή­χα­νο, τον εφο­πλι­στή, το μεγα­λο­ε­πι­χει­ρη­μα­τία. Δεν υπάρ­χει το ίδιο συμ­φέ­ρον ανά­με­σα στους μικρο­με­σαί­ους αγρό­τες, κτη­νο­τρό­φους με τους μεγα­λέ­μπο­ρους και τους τρα­πε­ζί­τες. Δεν υπάρ­χει καμία ευθύ­νη στους εργα­ζό­με­νους για την κρί­ση, το χρέ­ος, τους πολέμους.

Τα συμ­φέ­ρο­ντά τους είναι ριζι­κά δια­φο­ρε­τι­κά. Ασυμ­βί­βα­στα. Είναι σχέ­σεις εκμε­τάλ­λευ­σης και κατα­πί­ε­σης των λίγων που έχουν στην ιδιο­κτη­σία τους τα μέσα παρα­γω­γής σε βάρος των πολλών.

Η θεω­ρία του “εθνι­κού συμ­φέ­ρο­ντος” είναι ένα από τα μέσα που έχουν στη διά­θε­σή τους για να υπο­τάσ­σουν τους εκμε­ταλ­λευό­με­νους στα δικά τους συμ­φέ­ρο­ντα, στη συνέ­χι­ση και διαιώ­νι­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης. Να σκε­πά­σουν τις ευθύ­νες και τα εγκλή­μα­τα που έχουν δια­πρά­ξει. Να κρύ­βουν από το λαό τις αιτί­ες της δυστυ­χί­ας του και το χει­ρό­τε­ρο, να τον υπο­τάσ­σουν μοι­ρο­λα­τρι­κά να σκύ­βει το κεφά­λι και να απο­δέ­χε­ται ως μονό­δρο­μο την εξυ­πη­ρέ­τη­ση των συμ­φε­ρό­ντων του κεφαλαίου.

Κι όταν δεν μπο­ρούν να τα βγά­λουν πέρα με αυτή την πολι­τι­κή της εθνι­κο­φρο­σύ­νης και με την εναλ­λα­γή κυβερ­νή­σε­ων και κομ­μά­των, τότε κατα­φεύ­γουν στην ωμή βία, πότε πάλι με το πρό­σχη­μα του εθνι­κού συμ­φέ­ρο­ντος ή του κομ­μου­νι­στι­κού κιν­δύ­νου, τον αντι­κομ­μου­νι­σμό. Το ζήσα­με με τις δικτα­το­ρί­ες, την άγρια τρο­μο­κρα­τία και την επι­βο­λή μόνι­μων αντι­λαϊ­κών πολι­τι­κών, πότε με το μαστί­γιο και πότε με το καρό­το. Το ζού­με και σήμε­ρα με πρω­τα­γω­νι­στή το ΣΥΡΙΖΑ. Στο όνο­μα της ανά­πτυ­ξης και των επεν­δύ­σε­ων υλο­ποιεί αδί­στα­κτα όλα τα μνη­μο­νια­κά μέτρα που ψήφι­σαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αλλά παίρ­νει συνε­χώς και νέα, πιο βάρ­βα­ρα μέτρα, χωρίς ημε­ρο­μη­νία λήξης, καταρ­γεί ακό­μα και το δικαί­ω­μα στην απεργία.

Το ΚΚΕ παλεύ­ει ακού­ρα­στα για να βγά­λει ο λαός συμπε­ρά­σμα­τα, να διδα­χθεί από την ιστο­ρία, να καθο­ρί­σει και να επα­να­κα­θο­ρί­σει τη θέση του, με βάση τα δικά του, ταξι­κά συμ­φέ­ρο­ντα και να μη στρα­τεύ­ε­ται κάτω από ξένες σημαίες.

Δεν πρέ­πει να περι­μέ­νει έλε­ος και να τρέ­φει ελπί­δες ότι μπο­ρεί από τα πάνω να αλλά­ξει κάτι ή ότι αυτό το απάν­θρω­πο σύστη­μα, και η ΕΕ μπο­ρούν να γίνουν πιο ανθρώ­πι­να, όπως μας έλε­γε πριν από μερι­κά χρό­νια ο ΣΥΡΙΖΑ.

Να σηκώ­σει τη δική του σημαία, να βάλει πλά­τη στην ανά­καμ­ψη του εργα­τι­κού κινή­μα­τος, στην οικο­δό­μη­ση της δικής του συμ­μα­χί­ας. Να διεκ­δι­κή­σει μαχη­τι­κά την ανά­κτη­ση των απω­λειών που είχε και την ικα­νο­ποί­η­ση των σύγ­χρο­νων ανα­γκών του.

Το δρό­μο το δεί­χνουν οι αγώ­νες και οι εστί­ες αντί­στα­σης που ανα­πτύσ­σο­νται καθη­με­ρι­νά απ’ όλους τους κλά­δους. Να σηκώ­σου­με παντού μπλό­κα αγώ­να σε αυτή την πολι­τι­κή ως την ανα­τρο­πή της.

Πάνω απ’ όλα, να δώσει δύνα­μη στο ΚΚΕ, να στη­ρί­ξει την πολι­τι­κή του, να δια­δί­δει παντού τις ιδέ­ες του, να υπε­ρα­σπί­ζε­ται με πάθος και χωρίς φόβο το ΚΚΕ. Να στρα­τευ­τεί μαχη­τι­κά με το ΚΚΕ.

Αγα­πη­τοί φίλοι, φίλες, σύντρο­φοι και συντρόφισσες,

Ο τρί­χρο­νος αγώ­νας του ΔΣΕ δεν ήταν μια τυχαία επι­λο­γή ή πολύ περισ­σό­τε­ρο ένα ιστο­ρι­κό λάθος, ή τυχο­διω­κτι­σμός της ηγε­σί­ας του ΚΚΕ, όπως ισχυ­ρί­ζο­νται οι αντί­πα­λοί μας και οι διά­φο­ροι απο­στά­τες του κομ­μου­νι­στι­κού κινήματος.

Ήταν ένας οργα­νω­μέ­νος αγώ­νας, δίκαιος και μεγα­λειώ­δης, που εξέ­φρα­ζε τη συμπυ­κνω­μέ­νη οργή της πλειο­ψη­φί­ας των εργα­ζο­μέ­νων στις πόλεις και τα χωριά απέ­να­ντι στην τυραν­νία της άρχου­σας τάξης και των κομ­μά­των της για μισό και πάνω αιώνα.

Εξέ­φρα­ζε την οργή και το ταξι­κό μίσος χιλιά­δων εργα­τών και εργα­τριών που δού­λευαν από ήλιο σε ήλιο, χωρίς κανέ­να ουσια­στι­κό δικαί­ω­μα. Την οργή και την αγα­νά­κτη­ση των φτω­χών αγρο­τών απέ­να­ντι στη ληστεία των μεγα­λε­μπό­ρων, των τσι­φλι­κά­δων και τρα­πε­ζι­τών και το φορο­κυ­νη­γη­τό του κρά­τους, πριν ακό­μα από τον πόλεμο.

Εξέ­φρα­ζε τη συμπυ­κνω­μέ­νη οργή στο δολο­φο­νι­κό όργιο, τις διώ­ξεις, τις δολο­φο­νί­ες, τις φυλα­κές κι εξο­ρί­ες και τα βασα­νι­στή­ρια των Βενι­ζέ­λου, Τσαλ­δά­ρη, Μετα­ξά απέ­να­ντι στους πρω­το­πό­ρους αγω­νι­στές που πάλευαν να οργα­νώ­σουν την εργα­τι­κή τάξη και τα άλλα λαϊ­κά στρώ­μα­τα και να διεκ­δι­κή­σουν στοι­χειώ­δη δικαιώματα.

Σε όλα αυτά προ­στέ­θη­κε ως απο­κο­ρύ­φω­μα η οργή από τη στά­ση της άρχου­σας τάξης στη διάρ­κεια της Κατο­χής και κυρί­ως μετά την απε­λευ­θέ­ρω­ση. Οι κύριοι αυτοί, βιο­μή­χα­νοι και πλου­το­κρά­τες, μαζί με τις ηγε­σί­ες όλων των αστι­κών κομ­μά­των, οι βασι­λιά­δες, οι δήθεν προ­στά­τες του λαού και του έθνους, όλοι αυτοί οι εθνο­κά­πη­λοι, όταν η Ελλά­δα βρέ­θη­κε κάτω από την Κατο­χή του φασι­στι­κού άξο­να, την κοπά­νη­σαν στο εξω­τε­ρι­κό, είτε συνερ­γά­στη­καν με τον κατα­κτη­τή, είτε το έρι­ξαν στη μαύ­ρη αγο­ρά, είτε λού­φα­ξαν, παρά­τη­σαν το λαό στη μοί­ρα του.

Κι όταν ο λαός, με το ΚΚΕ μπρο­στά, απε­λευ­θέ­ρω­σε την Ελλά­δα και προσ­δο­κού­σε να χαρεί τη λευ­τε­ριά του, ήρθαν προ­ε­τοι­μα­σμέ­νοι με τη συνο­δεία των εγγλέ­ζι­κων τανκς να δια­σφα­λί­σουν την εξου­σία τους και να υπε­ρα­σπι­στούν τα πλού­τη που συσ­σώ­ρευ­σαν και μέσα στην Κατο­χή από τη δυστυ­χία του λαού.

Μάζε­ψαν όλα τα κατα­κά­θια της κοι­νω­νί­ας, ταγ­μα­τα­σφα­λί­τες, συνερ­γά­τες των Γερ­μα­νών και μαζί με εγγλέ­ζι­κα κανό­νια απαί­τη­σαν από το νικη­τή λαό, στο όνο­μα της “εθνι­κής ενό­τη­τας” να κατα­θέ­σει τα όπλα, να παραι­τη­θεί από τις διεκ­δι­κή­σεις του και να υπο­τα­χθεί στην εξου­σία των αστών.

Εκμε­ταλ­λεύ­τη­καν με τον πιο δόλιο τρό­πο τις αγα­θές προ­θέ­σεις του ΚΚΕ για “εθνι­κή ενό­τη­τα” και “εθνι­κή ανα­σύ­ντα­ξη της πατρί­δας” μετά τον πόλε­μο, πολι­τι­κή η οποία απο­δεί­χτη­κε πέρα για πέρα λάθος.

Κι έτσι, ο λαός υπο­χρε­ώ­θη­κε να κατα­θέ­σει τα όπλα, την ίδια ώρα που αυτοί ακό­νι­ζαν τα δικά τους όπλα. Εξα­πέ­λυ­σαν μια τερα­στί­ων δια­στά­σε­ων εκστρα­τεία για να τσα­κί­σουν το μεγα­λειώ­δες κίνη­μα του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ με τη φωτιά και με το σίδερο.

Το δίλημ­μα που τέθη­κε ήταν αμεί­λι­κτο. Ή τις αλυ­σί­δες ή τα όπλα. Έτσι γεν­νή­θη­κε ο ΔΣΕ, ο ηρω­ι­κός και μεγα­λειώ­δης αγώ­νας με πρω­τα­γω­νι­στές τους αλύ­γι­στους της ταξι­κής πάλης των δεκα­ε­τιών 1920–1930 και τους αγω­νι­στές του ΕΑΜ — ΕΛΑΣ. Ένας αγώ­νας που δικαιο­λο­γη­μέ­να τιμά­με με περη­φά­νια, αλλά και συνε­χί­ζει να προ­κα­λεί την έχθρα και το μίσος των νικητών.

Τρέ­μουν και φοβού­νται τα μηνύ­μα­τά του.

Μπο­ρεί ο ΔΣΕ να μη νίκη­σε, αλλά έδει­ξε ότι ο λαός έχει τη δύνα­μη και όταν το απο­φα­σί­σει μπο­ρεί να επι­βάλ­λει το δίκιο του, να διεκ­δι­κή­σει την εξουσία.

Δε νίκη­σε ο ΔΣΕ, όχι για­τί δεν είχε την υπο­στή­ρι­ξη του λαού, αλλά για­τί έπε­σαν πάνω του σύσ­σω­μος ο καπι­τα­λι­στι­κός κόσμος με επι­κε­φα­λής δύο ισχυ­ρές ιμπε­ρια­λι­στι­κές δυνά­μεις, τις ΗΠΑ και τη Μεγά­λη Βρε­τα­νία. Το γεγο­νός ότι ο αγώ­νας κρά­τη­σε 3 χρό­νια και έφε­ρε πολ­λές φορές σε πολύ δύσκο­λη θέση την εξου­σία της αστι­κής τάξης δεί­χνει ότι ο ΔΣΕ ήταν ένας πραγ­μα­τι­κός λαϊ­κός στρα­τός και ο αγώ­νας του δίκαιος.

Και πάλι θα μπο­ρού­σε να είχε νική­σει, αν έγκαι­ρα και απο­φα­σι­στι­κά είχε ξεκι­νή­σει η ένο­πλη πάλη και κυρί­ως μέσα στις μεγά­λες πόλεις.

Αγα­πη­τοί φίλοι και σύντροφοι,

Οι εκδη­λώ­σεις μας, οι ιστο­ρι­κές μελέ­τες του Κόμ­μα­τος δεν έχουν μόνο ιστο­ρι­κή αξία, δεν περιο­ρί­ζο­νται μόνο στην οφει­λό­με­νη από­δο­ση τιμής, στην απο­κα­τά­στα­ση της ιστο­ρι­κής αλή­θειας και την υπε­ρά­σπι­ση μιας από τις πιο λαμπρές σελί­δες στη σύγ­χρο­νη ιστο­ρία του εργα­τι­κού και λαϊ­κού μας κινή­μα­τος και του ΚΚΕ.

Έχουν σπου­δαία αξία για το σήμε­ρα και για το αύριο, καθώς ανα­δει­κνύ­ουν πολύ χρή­σι­μα συμπεράσματα.

Το δίλημ­μα που τέθη­κε τότε μπρο­στά στο εργα­τι­κό και λαϊ­κό κίνη­μα: “Τις αλυ­σί­δες ή τα όπλα” δεν έχει μόνο ιστο­ρι­κή αξία. Επα­νέρ­χε­ται διαρ­κώς στις μέρες μας με νέες μορ­φές και περιεχόμενο.

Με το κεφά­λαιο ή με το λαό.

Υπο­τα­γή και προ­σαρ­μο­γή στις αξιώ­σεις του κεφα­λαί­ου ή ρήξη και ανατροπή.

Με την αστι­κή εξου­σία ή την εργα­τι­κή εξουσία.

Καπι­τα­λι­σμός ή Σοσιαλισμός.

Ενδιά­με­σες λύσεις δεν υπάρ­χουν, παρά μόνο η ασυμ­βί­βα­στη και αδιάλ­λα­κτη πάλη με την αστι­κή τάξη, το κρά­τος, τα κόμ­μα­τά της και την εξου­σία της ως την ορι­στι­κή ανα­τρο­πή της, για την εργα­τι­κή εξου­σία, το Σοσια­λι­σμό. Τα παρα­πά­νω, μαζί με την ακλό­νη­τη πίστη και αφο­σί­ω­ση στο μεγά­λο αυτό σκο­πό του αγώ­να και στην τελι­κή νίκη είναι μερι­κές από τις πιο σημα­ντι­κές παρα­κα­τα­θή­κες που μας κλη­ρο­δό­τη­σε η τρί­χρο­νη επο­ποι­ία του ΔΣΕ.

Τιμή και δόξα στους τιμη­μέ­νος νεκρούς του ΔΣΕ.

Τιμή και δόξα στο ΔΣΕ.

Ο Γράμ­μος τι κι αν έπε­σε, εμείς θα νικήσουμε».

Πηγή: 902.gr.