You’ll never walk alone — του Ειρηναίου Μαράκη

I.

Στη σκη­νή που προη­γή­θη­κε υπήρ­ξαν δύο αδιαμ­φι­σβή­τη­τα γεγο­νό­τα. Πρώ­τα απ’ όλα το ποτή­ρι που έπε­σε από το χέρι του και δεύ­τε­ρο, ότι δεν λιπο­θύ­μη­σε μολο­νό­τι ο θυμός και η ταρα­χή του έφτα­σαν στα ύψη. Το ενδια­φέ­ρον στοι­χείο είναι ότι το ποτή­ρι, με το λογό­τυ­πο της Liverpool από τη μία πλευ­ρά και το YNWA από την άλλη, δεν έσπα­σε αμέ­σως. Αρχι­κά, ανα­πή­δη­σε στο πάτω­μα, στη συνέ­χεια έκα­νε μια στρο­φή γύρω από τον εαυ­τό του για να χτυ­πή­σει στην άκρη, να σπά­σει και στο τέλος να σκορ­πί­σει δεξιά κι αρι­στε­ρά το πολύ­τι­μο υγρό. Η μπύ­ρα κατά­βρε­ξε τις παλιές αρβύ­λες και πέρα­σε μέσα μέχρι τις κάλ­τσες του. Μόνο μία στα­γό­να ξέφυ­γε και κάθι­σε με την άνε­ση της στον καβά­λο του. Προ­λη­πτι­κός από μικρό παι­δί πίστε­ψε ότι αυτό ήταν ένα σημά­δι από τους θεούς του ποδο­σφαί­ρου. «Θα χάσου­με από­ψε» είπε, ανα­φε­ρό­με­νος στο κρί­σι­μο ματς με την Βιγια­ρε­άλ. Για μια στιγ­μή, είχε ξεχά­σει ότι για δια­φο­ρε­τι­κό λόγο έσπα­σε το ποτή­ρι. Με λίγα λόγια, την είχε δει με άλλον. Η Gemma, το ποδο­σφαι­ρι­κό κι ερω­τι­κό ταί­ρι του – ναι, με αυτή ακρι­βώς τη σει­ρά – ήταν με άλλον! Αμέ­σως φώνα­ξε όλο παρά­πο­νο «Πάει τέλειω­σα, θα λιπο­θυ­μή­σω!» χωρίς να λυγί­σει ούτε στιγ­μή. Όπως θα ομο­λο­γή­σουν οι περισ­σό­τε­ροι φίλοι του, το μυα­λό του δεν ήταν πάντα στην καλύ­τε­ρη φόρ­μα αλλά κάποια πράγ­μα­τα τα αντι­λαμ­βά­νο­νταν γρή­γο­ρα. «Είμαι ακό­μα όρθιος, λοι­πόν; Δεν την αγα­πώ πια;» ανα­ρω­τή­θη­κε με φόβο κι ο μπάρ­μαν, με το ζωη­ρό, κόκ­κι­νο πρό­σω­πο, του σέρ­βι­ρε ένα και­νούρ­γιο ποτή­ρι μπύ­ρα. «Υπο­μο­νή αδερ­φέ. Έλα, πιες! Πλη­ρω­μέ­νη απ’ εκεί­νην» συμπλή­ρω­σε και έδει­ξε στο πίσω μέρος της αίθου­σας με τα κορ­νι­ζα­ρι­σμέ­να απο­κόμ­μα­τα των αθλη­τι­κών πρω­το­σέ­λι­δων που απει­κό­νι­ζαν παλιές επι­τυ­χί­ες κι ειδή­σεις της ομά­δας. Ήταν εκεί! Μια δεύ­τε­ρη Gemma, ίδια κι απα­ράλ­λα­χτη με την πρώ­τη, να πίνει το ποτό της με φόντο το πρω­το­σέ­λι­δο της Liverpool Echo για την υπο­γρα­φή συμ­βο­λαί­ου του Kenny Dalglish με την ιστο­ρι­κή ομά­δα του Anfield στα τέλη του ’70. Ξανα­γύ­ρι­σε το βλέμ­μα του στην αρχι­κή Gemma, με το ξαν­θό μαλ­λί και την ελιά δεξιά στο άνω χεί­λος, κι εκεί λιποθύμησε.

 II.

Συνήλ­θε από τη λιπο­θυ­μία στο 74ο λεπτό. Ακρι­βώς τη στιγ­μή που ο Mané έστει­λε τη μπά­λα στην ανυ­πε­ρά­σπι­στη εστία της Βιγια­ρε­άλ ύστε­ρα από την ασίστ του Keita. Κανέ­νας, εκτός από τη δεύ­τε­ρη Gemma, δεν παρα­τή­ρη­σε την επι­στρο­φή του στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Όλοι πανη­γύ­ρι­ζαν αλλά όχι αυτή. Ήταν δίπλα του από την αρχή, φρο­ντί­ζο­ντας τον ασθε­νή που μέσα στον ύπνο του ονει­ρεύ­ο­νταν ότι παντρεύ­τη­κε τις δύο αδερ­φές με κου­μπά­ρο τον Mohamed Salah και τελε­τάρ­χη τον μεγά­λο Bill Shankly. «Ξύπνα, αγά­πη μου. Κερ­δί­σα­με! Κερ­δί­σα­με!» του είπε και τον φίλη­σε στο στόμα.

 III.

Ήταν γύρω στις 11 το πρωί όταν ξύπνη­σε, ορι­στι­κά απαλ­λαγ­μέ­νος από τα περί­ερ­γα όνει­ρα και τον πονο­κέ­φα­λο. Ένιω­θε χαρού­με­νος! Η ομά­δα είχε άλλη μια επι­τυ­χία και παράλ­λη­λα η παρε­ξή­γη­ση είχε λυθεί. Η πρώ­τη Gemma δεν ήταν άλλη από τη δίδυ­μη αδερ­φή της κοπέ­λας του κι ονο­μά­ζο­νταν… Rebecca. Είχε επι­σκε­φτεί την πόλη μαζί με το δεύ­τε­ρο σύζυ­γο της. Το ιδα­νι­κό μέρος συνά­ντη­σης δεν ήταν άλλο από μια κόκ­κι­νη παμπ. Φυσι­κά, εκεί­νος είχε ενη­με­ρω­θεί. Είχε δει και φωτο­γρα­φία της. Και, όπως πάντα, το είχε ξεχά­σει. «Κάπως έτσι δημιουρ­γού­νται οι παρε­ξη­γή­σεις! Ώρες ώρες ανα­ρω­τιέ­μαι που έχω το μυα­λό μου…» είπε καθώς άνα­βε το πρώ­το τσι­γά­ρο της ημέ­ρας. Έφτια­ξε καφέ κι άνοι­ξε τον υπο­λο­γι­στή. Η ιστο­ρι­κής σημα­σί­ας επι­κρά­τη­ση επί της ισπα­νι­κής ομά­δας μονο­πω­λού­σε το ενδια­φέ­ρον των ταμπλόιντ, των αθλη­τι­κών φύλ­λων και του διαδικτύου.

Λίγο αργό­τε­ρα, άκου­σε την πόρ­τα να ανοί­γει. Γύρι­σε προς τα αρι­στε­ρά, με αρκε­τή δυσκο­λία και με μια ελα­φριά ενό­χλη­ση ως απο­τέ­λε­σμα της χθε­σι­νής πτώ­σης του. Ήταν η Gemma, ντυ­μέ­νη στα κόκ­κι­να. Πλη­σί­α­σε το τρα­πέ­ζι της κου­ζί­νας, φορ­τω­μέ­νη με κου­τιά δώρων που κι αυτά ήταν κόκ­κι­να. Κοί­τα­ξε επι­τι­μη­τι­κά τα άπλυ­τα πιά­τα στο νερο­χύ­τη. Με κόπο βρή­κε στο βάθος του ντου­λα­πιού δύο καθα­ρά, άνοι­ξε το μεγα­λύ­τε­ρο από τα κου­τιά και ετοί­μα­σε τη γενέ­θλια τούρ­τα με το λογό­τυ­πο των «Reds». Εκεί­νος κοι­τού­σε άφω­νος. Τι ήταν πάλι αυτό; Πως είναι δυνα­τόν να φάνε τούρ­τα χωρίς να πιει μια πρώ­τη, πρω­ι­νή μπύ­ρα; Και ποιος έχει γενέ­θλια πάλι; Το απλα­νές βλέμ­μα του δεν άφη­σε περι­θώ­ρια αμφι­σβή­τη­σης. «Ώρες ώρες ανα­ρω­τιέ­μαι που έχεις το μυα­λό σου, αγά­πη μου» του είπε γλυ­κά αλλά και κάπως ενο­χλη­μέ­νη. «Εσύ έχεις γενέ­θλια κύριε Phil Neal junior! Πως γίνε­ται να το ξεχά­σεις και αυτό;» Η απά­ντη­ση του ήταν άμε­ση άλλω­στε σε κάτι τέτοιες περι­στά­σεις ήταν πάντα ετοι­μό­λο­γος. «Γι’ αυτό έχω εσέ­να αγά­πη μου! Για τις δύσκο­λες μέρες! Να, το λέει και το τρα­γού­δι μας. You’ll never walk alone/ Walk on, walk on/ With hope in your heart/ And you’ll never walk alone, έτσι δεν είναι;» Ύστε­ρα χαμο­γέ­λα­σε. Ήταν το πρώ­το χαμό­γε­λο μετά από μια δύσκο­λη κι επει­σο­δια­κή βρα­διά. «Και γι’ αυτό, αλλά τα πιά­τα θα τα πλύ­νεις μόνος σου!» απά­ντη­σε η Gemma κι έκο­ψε το πρώ­το κομ­μά­τι τούρ­τα έχο­ντας ένα πλα­τύ, γεν­ναιό­δω­ρο χαμό­γε­λο αντί­στοι­χο με εκεί­νο του Jürgen Klopp κατά την κατά­κτη­ση του πρώ­του πρω­τα­θλή­μα­τος της ομά­δας ύστε­ρα από τριά­ντα ολό­κλη­ρα χρόνια.

* Μια ιστο­ρία που γρά­φτη­κε μετά από το ευγε­νι­κό αίτη­μα ενός δια­δι­κτυα­κού φίλου και οπα­δού της Liverpool FC τον οποίο ευχα­ρι­στώ για την εμπι­στο­σύ­νη και την επι­κοι­νω­νία. Δημο­σιεύ­ε­ται στο περιο­δι­κό Ατέ­χνως με αφορ­μή την είδη­ση ότι ο προ­πο­νη­τής της Λίβερ­πουλ, Jürgen Klopp θα απο­χω­ρή­σει από τη θέση του στο τέλος της σεζόν. Οι γνώ­στες θα ανα­γνω­ρί­σουν εύκο­λα τα ονό­μα­τα που ανα­φέ­ρο­νται σε αυτό.

Ο τίτλος της ιστο­ρί­ας προ­έρ­χε­ται από το ομώ­νυ­μο τρα­γού­δι «You’ll never walk alone». Το τρα­γού­δι γρά­φτη­κε από τον Oscar Hammerstein II και συντέ­θη­κε από τον Richard Rodgers για το μιού­ζι­καλ Carousel, το οποίο κυκλο­φό­ρη­σε στις ΗΠΑ το 1945. Ακο­λού­θη­σαν αρκε­τές δια­σκευ­ές. Η πιο επι­τυ­χη­μέ­νη κυκλο­φό­ρη­σε από τους Gerry and the Pacemakers το 1963. Οι Gerry and the Pacemakers δημιουρ­γή­θη­καν από τον τρα­γου­δι­στή Gerry Marsden και πήραν το όνο­μά τους από αυτόν, ξεκί­νη­σαν το 1959 και απο­τέ­λε­σαν μέρος του μου­σι­κού είδους Merseybeat της δεκα­ε­τί­ας του 1960 με επι­κε­φα­λής τους Beatles και το οποίο ανα­πτύ­χθη­κε, ιδί­ως στο Λίβερ­πουλ και γύρω από αυτό, στα τέλη της δεκα­ε­τί­ας του 1950 και στις αρχές της δεκα­ε­τί­ας του 1960.

Η απο­δε­κτή εκδο­χή για την υιο­θέ­τη­ση του τρα­γου­διού από την ομά­δα της Λίβερ­πουλ είναι ότι ο Marsden παρου­σί­α­σε ένα αντί­γρα­φο του single στον προ­πο­νη­τή των «Κόκ­κι­νων» Bill Shankly κατά τη διάρ­κεια ενός ταξι­διού πριν από την έναρ­ξη της σεζόν την ίδια χρο­νιά και, σύμ­φω­να με τον Tommy Smith, παί­κτη της επο­χής, ο Shankly εντυ­πω­σιά­στη­κε από αυτό. Στη συνέ­χεια, ο Shankly επέ­λε­ξε το τρα­γού­δι κατά τη διάρ­κεια μιας εμφά­νι­σής του στη ραδιο­φω­νι­κή εκπο­μπή Desert Island Discs του BBC το 1965 πριν από τον τελι­κό του Κυπέλ­λου FA εκεί­νης της χρο­νιάς και τα τηλε­ο­πτι­κά πλά­να εκεί­νου του αγώ­να παρέ­χουν την πρώ­τη από­δει­ξη ότι τρα­γου­δή­θη­κε στις κερ­κί­δες. (Πηγή: Goal.com)

Ειρη­ναί­ος Μαρά­κης: «Όλα είναι όπλα»