Τι είναι μια ανθρωπιστική κρίση μπροστά στη δημοσιονομική σταθερότητα;

Γρά­φει ο 2310net //

Πως το λέει η τελευ­ταία πρό­τα­ση των ελλη­νι­κών προ­τά­σε­ων προς τους θεσμούς; «Η ελλη­νι­κή κυβέρ­νη­ση επι­βε­βαιώ­νει το πλά­νο για να: [ …] Εξα­σφα­λί­σει ότι η μάχη κατά της ανθρω­πι­στι­κής κρί­σης δεν έχει αρνη­τι­κό δημο­σιο­νο­μι­κό αντίκτυπο». 

Αυτός ο ωμός κυνι­σμός, η απαν­θρω­πιά και ο κανι­βα­λι­σμός που απο­τυ­πώ­νε­ται στο εν λόγω κεί­με­νο, δεί­χνει ξεκά­θα­ρα ποιο είναι το σύστη­μα στο οποίο ζού­με και πέρα από αυτό δεν μπο­ρού­με να φαντα­στού­με την ύπαρ­ξή μας. Τι σου λέει αυτή η πρό­τα­ση; Θα ήθε­λα να αντι­με­τω­πί­σω την ανθρω­πι­στι­κή κρί­ση, θα προ­σπα­θή­σω να το κάνω, αλλά αν δω ότι αυτή η προ­σπά­θεια μου μπο­ρεί να επι­βα­ρύ­νει τα δημό­σια ταμεία θα σταματήσω. 

Από τότε που ήταν αντι­πο­λί­τευ­ση ο ΣΥΡΙΖΑ προ­σπα­θού­σε να «παί­ξει» επι­κοι­νω­νια­κά και πολι­τι­κά με τις λέξεις «ανθρω­πι­στι­κή κρί­ση». Μάλι­στα τα ρεπορ­τάζ λένε ότι αυτές τις λέξεις ήθε­λε να τις εντά­ξει στο κοι­νό ανα­κοι­νω­θέν του Eurogroup όπου συνά­ντη­σε την σθε­να­ρή αντί­στα­ση του Σόι­μπλε ή του Ντάι­σε­μπλουμ, δεν θυμά­μαι, άλλω­στε λίγη σημα­σία έχει. Η κατά­στα­ση στη χώρα σίγου­ρα είναι τρα­γι­κή. Δεν ξέρω αν μπο­ρεί να χαρα­κτη­ρι­στεί «ανθρω­πι­στι­κή κρί­ση» ή αν ο όρος αυτός ται­ριά­ζει περισ­σό­τε­ρο σε πιο χαρ­ντ­κορ κατα­στά­σεις (σει­σμούς, πολέ­μους, τυφώ­νες, Αφρι­κή κτλ.).

Από όλη την δια­δι­κα­σία της απο­στο­λής και απο­δο­χής των ελλη­νι­κών προ­τά­σε­ων, από όλη την προ­σπά­θεια να φανεί ότι κάτι δια­φο­ρε­τι­κό συμ­βαί­νει τώρα που ξεφύ­γα­με από τα Μνη­μό­νια και την Τρόι­κα και μπή­κα­με στο λυκαυ­γές της Συμ­φω­νί­ας και των Θεσμών, δεν με ενό­χλη­σε ούτε η υπα­να­χώ­ρη­ση στις προ­ε­κλο­γι­κές δεσμεύ­σεις ούτε η κυβερ­νη­τι­κή επι­μο­νή να απο­δεί­ξει ότι όλα αυτά είναι προς όφε­λός μας. Το εξορ­γι­στι­κό είναι ότι έχει μπει στη δια­δι­κα­σία να βάλει δημο­σιο­νο­μι­κό στάθ­μι­σμα ακό­μα και στην αντι­με­τώ­πι­ση της ανθρω­πι­στι­κής κρί­σης. Δηλα­δή, απο­δέ­χε­ται ότι υπάρ­χει ανθρω­πι­στι­κή κρί­ση, θέλει να την αντι­με­τω­πί­σει, αλλά η ζυγα­ριά της πάντα θα γέρ­νει υπέρ της «δημο­σιο­νο­μι­κής στα­θε­ρό­τη­τας» και εις βάρος του λαού. Αυτό άλλω­στε είναι επό­με­νο. Βλέ­πεις, μερι­κά πράγ­μα­τα στην ΕΕ της …αλλη­λεγ­γύ­ης δεν είναι δια­πραγ­μα­τεύ­σι­μα (δες εδώ σχε­τι­κό προη­γού­με­νο κεί­με­νο). Εκτός κι αν η κυβέρ­νη­ση τελι­κά άλλα­ξε γνώ­μη και παρα­δέ­χε­ται ότι η ανθρω­πι­στι­κή κρί­ση δεν είναι και τόσο σημα­ντι­κή για να μπει σε προ­τε­ραιό­τη­τα σε σχέ­ση με την δημο­σιο­νο­μι­κή σταθερότητα.

Ωστό­σο το πρό­βλη­μα είναι πιο μεγά­λο: Από την ίδια την επι­μο­νή στην περι­γρα­φή των μέτρων που προ­ε­κλο­γι­κά δεσμευό­ταν ότι θα έπαιρ­νε η κυβέρ­νη­ση φανε­ρώ­νε­ται το πιο απε­χθές, το πιο απάν­θρω­πο, το πιο δυσώ­δες πρό­σω­πο του συστή­μα­τος: ο άνθρω­πος αντι­με­τω­πί­ζε­ται σαν ένα ον που του αρκεί να φάει με κου­πό­νια και να έχει λίγο ρεύ­μα, κι όλα τα άλλα είναι περιτ­τά ή για άλλη ώρα. (Θα επα­νέλ­θω σε αυτό με μελ­λο­ντι­κή ανα­λυ­τι­κή ανάρτηση).

Δεν μου βγαί­νει να οργι­στώ με τα νέα μέτρα που θα έρθουν. Δεν μου λέει τίπο­τα να αρχί­σω να απα­ριθ­μώ μετα­το­πί­σεις (ας αφαι­ρέ­σου­με επι­τέ­λους τη λέξη κωλο­τού­μπα από το πολι­τι­κό λεξι­κό). Δεν με ενδια­φέ­ρει τι συμ­βαί­νει στο εσω­τε­ρι­κό της κυβέρ­νη­σης. Δεν με νοιά­ζει καθό­λου αν ξύπνη­σαν από το λήθαρ­γο οι παρα­πλα­νη­μέ­νοι ΣΥΡΙ­ΖΑί­οι. Το πρό­βλη­μα ξεκι­νά­ει από την απο­δο­χή των βασι­κών αξιω­μά­των, ότι ο σύγ­χρο­νος άνθρω­πος θα πρέ­πει να λέει ευχα­ρι­στώ για τα ελά­χι­στα που έχει και να μη ζητά­ει παρα­πά­νω, για­τί όταν μια κυβέρ­νη­ση θα έχει να δια­λέ­ξει ανά­με­σα στην δική του επι­βί­ω­ση ή στους τεχνο­κρα­τι­κούς της δεί­κτες, θα τον θυσιά­ζει χωρίς δεύ­τε­ρη σκέψη.

Αν είναι να κάνου­με κρι­τι­κή στην κυβέρ­νη­ση θα πρέ­πει να το κάνου­με, όχι κρα­τώ­ντας μια λίστα με τις ανεκ­πλή­ρω­τες προ­ε­κλο­γι­κές της υπο­σχέ­σεις, αλλά με το να επι­ση­μαί­νου­με πόσο εύκο­λα διέ­βη τον Ρου­βί­κω­να και συντά­χθη­κε με τον καπι­τα­λι­στι­κό κρε­τι­νι­σμό ξεχνώ­ντας ακό­μα και τα πιο ήπια φιλο­λαϊ­κά της συνθήματα.