«ΠΕΡΣΙ ΣΤΟ ΜΑΡΙΕΝΜΠΑΝΤ» Από 11/8 στους κινηματογράφους

Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΑΛΕΝ ΡΕΝΕ ΚΑΙ ΑΛΕΝ ΡΟΜΠ – ΓΚΡΙΓΙΕ

ΣΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΟΡΟΣΗΜΟ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΡΝΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

«ΠΕΡΣΙ ΣΤΟ ΜΑΡΙΕΝΜΠΑΝΤ»

Ο Αλέν Ρενέ με τον Αλέν Ρομπ Γκρι­γιέ δημιούρ­γη­σαν μια ται­νία παζλ, του κατά­φε­ρε να είναι μέρος της λίστας με τις καλύ­τε­ρες ται­νί­ες όλων των επο­χών, το «Πέρ­σι στο Μάριενμπαντ».

Πρό­κει­ται για  έναν άντρα σε ένα άδειο πολυ­τε­λές ξενο­δο­χείο, που προ­σπα­θεί να θυμί­σει σε μια παντρε­μέ­νη γυναί­κα την ερω­τι­κή ιστο­ρία που είχαν την προη­γού­με­νη χρο­νιά στο Μάριεν­μπαντ και να την πεί­σει να φύγει μαζί του.

Η ιστο­ρία δεί­χνει να ανα­φέ­ρε­ται στη μνή­μη, στο χρό­νο, σε μια απλή ερω­τι­κή ιστο­ρία, θέμα­τα φαι­νο­με­νι­κά υπο­κει­με­νι­κά, που όμως σκη­νο­θέ­της και σενα­ριο­γρά­φος κατά­φε­ραν με μαγι­κό τρό­πο να μετα­τρέ­ψουν σε εμπει­ρία. Κατά­φε­ραν να αλλά­ξουν τις δια­στά­σεις της έννοιας «ται­νία».

Η ται­νία ήταν μια μαγι­κή στιγ­μή για το μοντέρ­νο σινε­μά. Δε θα περί­με­νε κανείς κάτι άλλο από έναν από τους κορυ­φαί­ους σκη­νο­θέ­τες που απο­φά­σι­σε να συνερ­γα­στεί με έναν ιδιο­φυή δημιουρ­γό. Η ίδια τους η συνερ­γα­σία κινή­θη­κε σε πλαί­σια ενθου­σια­σμού και το ένα μυα­λό ήθε­λε να προ­κα­λέ­σει έκστα­ση στο άλλο. Έτσι μόνο θα μπο­ρού­σε να δημιουρ­γη­θεί μια ται­νία που κινεί­ται γύρω από την έννοια του παρα­λό­γου κι ωστό­σο είναι ακό­μα απτό το νόη­μά της.

Αυτή η σπά­νια συνερ­γα­σία, κατερ­γά­στη­κε τις δια­στά­σεις του χρό­νου, στο κινη­μα­το­γρα­φι­κό μέσο. Ένα αρι­στούρ­γη­μα ανέγ­γι­χτο και μνη­μειώ­δες. Ορα­τό και αόρα­το ανά­με­σα σε διφο­ρού­με­να μηνύ­μα­τα κι έννοιες που μπερ­δεύ­ο­νται. Αυτά κάπου ανά­με­σα στην προ­σω­πι­κή εκδο­χή της αρχι­τε­κτο­νι­κής του Ρενέ, δίπλα στο ασυ­νεί­δη­το που είχε έβα­λε σε λέξεις ο Γκρι­γιέ. Διά­δρο­μοι, προ­ο­πτι­κές, αδιέ­ξο­δα, καθρέ­φτες, αγάλ­μα­τα, είδω­λα, αίσθη­μα ιλίγ­γου, το φιλμ Μάριεν­μπαντ είναι τελι­κά ένας κόσμος ονεί­ρου, ένας κόσμος πλα­σμέ­νος με θαυ­μα­στή πλα­στι­κό­τη­τα, με γεω­με­τρι­κές δια­στά­σεις και ομορ­φιά του ασπρό­μαυ­ρου και των μορφών.

Ο Γκρι­γιέ είναι μάστο­ρας στη θεμε­λί­ω­ση των μοτί­βων και ο Ρενέ τα συνο­δεύ­ει με μυστή­ριο, έντα­ση μέσα από μια κάμε­ρα που κάνει ανη­συ­χη­τι­κές κινή­σεις σαν ένα ζευ­γά­ρι παι­δι­κά μάτια.

Ο Αλέν-Ρομπ Γκρι­γιέ και ο Αλέν Ρενέ αντέ­στρε­ψαν όρους στην καριέ­ρα τους και κατά­φε­ραν να αντι­στρέ­ψουν κι άλλα στοι­χεία της «παρα­δο­σια­κής έβδο­μης τέχνης μέσα σε αυτό το φιλμ. Έφτα­σαν τα όρια της επι­στη­μο­νι­κής φαντα­σί­ας κάνο­ντας ακό­μα πιο γοη­τευ­τι­κό τον μοντερνισμό.

Γκρι­γιέ και Ρενέ έχουν μέλη­μα να ανα­ζη­τή­σουν την αλή­θεια –εφό­σον αυτή υπάρχει.

Ο Ρενέ είχε ανα­φερ­θεί στη συνερ­γα­σία του με τον Γκρι­γιέ: Ο παρα­γω­γός μου ήταν εκεί­νος που μου ζήτη­σε να γυρί­σω σε ται­νία το βιβλίο του Αλέν Ρομπ Γκρι­γιέ «Πέρ­σι στο Μάριεν­μπαντ». Όταν το διά­βα­σα με συγκί­νη­σε. Ποτέ όμως δεν ακο­λού­θη­σα τον τρό­πο του. Εκεί­νο που μου τρά­βη­ξε την προ­σο­χή την επο­χή εκεί­νη ήταν αν μπο­ρού­σα να ακο­λου­θή­σω την πλο­κή χωρίς να ακο­λου­θώ κάποια χρο­νο­λο­γι­κή σει­ρά κι ήταν ο Ρομπ Γκρι­γιέ που μου υπεν­θύ­μι­σε ότι και η φαντα­σία μας δεν υπα­κού­ει σε καμία χρο­νο­λο­γι­κή σειρά.

Η ται­νία θεω­ρή­θη­κε επι­το­μή και βρα­βεύ­τη­κε με το Όσκαρ καλύ­τε­ρου σενα­ρί­ου για τον Αλέν Ρομπ Γκριγιέ.

Η ανά­μνη­ση ανή­κει στην φαντασία

Δεν είναι δυνα­τή η επι­κοι­νω­νία παρά μονά­χα μέσω της μορφής.

Αν δεν υπάρ­χει μορ­φή δεν μπο­ρείς να δημιουρ­γή­σεις συναί­σθη­μα στον θεατή

“ALAIN ROBBE-GRILLET ”

AVANT-GARDE ΤΑΙΝΙΑ

του ALAIN ROBBE-GRILLET

σενα­ριο­γρά­φου του αρι­στουρ­γη­μα­τι­κού  “ΠΕΡΥΣΙ ΣΤΟ ΜΑΡΙΕΝΜΠΑΝΤ”

Με την εκπλη­κτι­κή ερμη­νεία του Jean-Louis Trintignan

“THE MAN WHO LIES”

ΑΠΟ 11/8 ΣΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ