Μια βραδιά υπό τους ήχους των Jakob

Jakob

Αντα­πό­κρι­ση: Ελπί­δα Πουρ­να­ρά //
Φωτο­γρα­φί­ες: Έλε­να Πατσουράκου

Το βρά­δυ του Σαβ­βά­του οι Jakob λίγο πριν ανε­βούν τη σκη­νή του Roadburn Festival έκα­ναν μια στά­ση επί ελλη­νι­κού εδά­φους στο πλαί­σιο της ευρω­παϊ­κής τους περιο­δεί­ας. Φυσι­κά δε θα μπο­ρού­σα­με να λεί­που­με και κατη­φο­ρί­σα­με προς το Texas Rock Club. Μαζί τους βρέ­θη­καν οι Mock The Mankind και οι Their Methlab που ανέ­λα­βαν να προ­θερ­μά­νουν με τον καλύ­τε­ρο τρό­πο όλους όσοι βρέ­θη­καν από νωρίς στο venue.

Τους Mock The Mankind δεν τους παρα­κο­λου­θού­σα­με για πρώ­τη φορά. Σκο­τει­νιά, doom ήχος με riffs βαριά και μια μελαγ­χο­λία να ανα­βλύ­ζει. Γνω­στή καλή συντα­γή για μια καλή αρχή σε ενα live. Αν και σε κάποιες στιγ­μές έλει­πε το κρε­σέ­ντο, ενα τσαφ που θα σε ταρα­κου­νού­σε, το υλι­κό τους — κυρί­ως μέσα από το “Ruination” — ήταν αρκε­τό λόγω των πολύ καλά προ­βα­ρι­σμέ­νων μου­σι­κών μετα­ξύ άλλων, για να απο­τε­λεί αυτή τους η εμφά­νι­ση ένα ακό­μα πετρα­δά­κι σε ό,τι έχουν χτί­σει ως τώρα.

Mock The Mankind

Μικρό διά­λειμ­μα κι οι Γιαν­νιώ­τες Their Methlab βρε­θη­καν on stage. Post rock ανά­μει­κτο με ψυχε­δέ­λειες και εναλ­λα­γές που άφη­σαν τους πάντες ικα­νο­ποι­η­μέ­νους, συνο­δεία ενος video wall σκη­νές του οποί­ου σου έφερ­ναν ανά στιγ­μές γνώ­ρι­μα σκη­νι­κά της καθη­με­ρι­νό­τη­τας στο νου. Άκρως ενδια­φέ­ρου­σες συν­θέ­σεις, πολύ καλά δου­λε­μέ­νη μπά­ντα και αν δεν τους είχες ακού­σει ως τώρα, ψάξε στο δια­δί­κτυο για τη μου­σι­κή τους και επό­με­νες εμφανίσεις.

Their Methlab

Και κάπως έτσι η σκυ­τά­λη πέρα­σε στα χέρια των Jakob. Εξη­γώ­ντας μας πως λόγω κάποιων θεμά­των με τις βίζες τους ίσως και να μην ήταν μαζί μας, τελι­κά το βρά­δυ του Σαβ­βά­του έμελ­λε να είναι για εμάς ένα από τα ωραιό­τε­ρα live του είδους για το συναυ­λια­κό 2016 ως τώρα. Το τρίο από τη Νέα Ζηλαν­δία σε πεί­σμα του drum set που καθι­στού­σε κατά στιγ­μές δύσκο­λη την από­δο­ση των τυμπά­νων κατά­φε­ρε να κλέ­ψει από το κοι­νό το πιο ζεστό χει­ρο­κρό­τη­μα και φωνές για “λίγο ακό­μα”. Μελω­δί­ες που κλι­μα­κώ­νο­νταν, ήχος ολο­κά­θα­ρος και αυτή η ειλι­κρί­νεια κι η ταπει­νό­τη­τα που διέ­πουν τη μπά­ντα και που σε έκα­ναν να τους εκτι­μή­σεις κατά τι παρα­πά­νω. Κομ­μά­τια από την έως τώρα πορεία τους συνέ­θε­σαν μία ώρα γεμά­τη μελω­δί­ες και συναι­σθή­μα­τα. Μία ώρα στο πέρας της οποί­ας επήλ­θε μια κάποια λύτρω­ση κι ένα αίσθη­μα γαλή­νης. Εφε­ξής θα μένει στο νου αυτή η βρα­διά σε κάθε “γυρο­βο­λιά” του δίσκου. Μέχρι την επό­με­νη φορά!