Το πολύ τρολάρισμα βλάπτει

Γρά­φει ο 2310net //

Ακό­μα μια χοντρο­κομ­μέ­νη νεο­φι­λε­λευ­θε­ριά ξεστο­μί­στη­κε από χεί­λη κυβερ­νη­τι­κού παρά­γο­ντα. Αυτή τη φορά ήταν ο Μάρ­δας που είδε ανά­με­σα στους πρό­σφυ­γες και κάποιους πιθα­νούς επεν­δυ­τές. Λίγες μέρες μετά ο Τόσκας ζήλε­ψε τη δόξα του και πρό­τει­νε να μετα­φερ­θούν οι πρό­σφυ­γες σε ακα­τοί­κη­τα νησιά. Φυσι­κά όπως σε όλες τις προη­γού­με­νες περι­πτώ­σεις «το ίντερ­νετ πήρε φωτιά». Ωστό­σο το τρο­λά­ρι­σμα ορι­σμέ­νες φορές βοη­θά­ει να γίνει πιο εύπε­πτη μια τέτοια χοντράδα.

Τρο­λά­ρο­ντας υπερ­βο­λι­κά δεν αφή­νεις χώρο σε καμία σοβα­ρή συζή­τη­ση. Ναι, μπο­ρεί να γίνει και σοβα­ρή συζή­τη­ση ακό­μα και για ζητή­μα­τα όπως αυτό. Μπο­ρούν να ανα­δει­χθούν τα ταξι­κά κρι­τή­ρια με τα οποία η κυβέρ­νη­ση αυτή, όπως και οι άλλες ευρω­παϊ­κές υπο­δέ­χο­νται τους πρό­σφυ­γες. Μπο­ρεί να απο­δεί­ξει για πολ­λο­στή φορά ότι στον καπι­τα­λι­σμό είσαι ό,τι λέει η τσέ­πη σου. Μπο­ρεί να δεί­ξει πόσο ψεύ­τι­κα ήταν τα «ανθρω­πι­στι­κά» δάκρια των κροκοδείλων.

Τρο­λά­ρο­ντας υπερ­βο­λι­κά δίνεις περισ­σό­τε­ρη αξία σε μια τέτοια άπο­ψη. Ξεφτι­λί­ζεις αυτόν που την φέρ­νει στο τρα­πέ­ζι όμως ταυ­τό­χρο­να κάνεις αυτή την άπο­ψη άξια αντι­πα­ρά­θε­σης σε επί­πε­δο τρο­λα­ρί­σμα­τος ώστε να ανα­πα­ρά­γε­ται μια χαμη­λού επι­πέ­δου συζή­τη­ση γύρω από αυτή. Στο τέλος της ημέ­ρας εθί­ζεις τον κόσμο να σκέ­φτε­ται μόνο όσο χρειά­ζε­ται για να φτιά­ξει ένα έξυ­πνο meme ή μια καλή ατά­κα για tweet. Για να μην πω ότι συνη­θί­ζεις τις τερα­τώ­δεις ιδέ­ες και μοι­ραία πια κάποια στιγ­μή παύ­ουν να σοκάρουν.

Τρο­λά­ρο­ντας υπερ­βο­λι­κά επι­κε­ντρώ­νεις στο πρό­σω­πο και ξεχνάς το γεγο­νός ότι αυτός που εκφρά­ζει μια τέτοια άπο­ψη ανή­κει σε μια κυβέρ­νη­ση ή σε ένα κόμ­μα το οποίο συμ­με­ρί­ζε­ται ή έστω δεν απο­κλί­νει πολύ από μια τέτοια άπο­ψη. Και μη βια­στεί κανείς να πει ότι πρό­κει­ται για προ­σω­πι­κές από­ψεις, για­τί ακό­μα κι έτσι να είναι, το γεγο­νός πχ. ότι ο Μάρ­δας βρί­σκει εύφο­ρο το κλί­μα στην κυβέρ­νη­ση για να εκφρά­σει μια τέτοια άπο­ψη δεν δεί­χνει μόνο την πολι­τι­κή ξετσι­πω­σιά του Μάρ­δα αλλά και το γεγο­νός ότι προ­φα­νώς η κυβέρ­νη­ση έχει δώσει την αντί­λη­ψη ότι και τέτοιου είδους από­ψεις είναι πιθα­νά αντι­κεί­με­να συζή­τη­σης. Το ίδιο θα μπο­ρού­σα­με να πού­με και για την περί­πτω­ση του βου­λευ­τή Θεσ­σα­λο­νί­κης του ΣΥΡΙΖΑ, του Τρια­ντα­φυλ­λί­δη ο οποί­ος λίγους μήνες πριν είχε προ­τεί­νει να πλη­ρώ­νουν δίδα­κτρα οι μαθη­τές των δημό­σιων σχο­λεί­ων. Το γεγο­νός ότι ένας βου­λευ­τής θεώ­ρη­σε ότι δεν τρέ­χει και τίπο­τα να εκφρά­σει αυτή την άπο­ψη δεν είναι και πολύ τιμη­τι­κό για το κόμ­μα του.

Το ίδιο είχα γρά­ψει πάνω κάτω και σχε­τι­κά με το ζήτη­μα της ΕΕ όταν η μαζι­κό­τε­ρη αντί­δρα­ση απέ­να­ντι στο  τότε ανα­πτυσ­σό­με­νο κίνη­μα των Μένου­με Ευρώ­πη απα­ντή­θη­κε σχε­δόν απο­κλει­στι­κά με τρο­λά­ρι­σμα. Καμία σοβα­ρή συζή­τη­ση σχε­τι­κά με την Ε.Ε. δεν άνοι­ξε με απο­τέ­λε­σμα όταν αργό­τε­ρα τέθη­κε το ψεύ­τι­κο δημο­ψη­φι­στι­κό δίλημ­μα να μην έχει ιδιαί­τε­ρο νόη­μα το «αντιΕΕ» ΟΧΙ καθώς δεν συνο­δευό­ταν από ιδιαί­τε­ρη διά­χυ­ση αντι-ΕΕ κουλ­τού­ρας στον κόσμο. Έτσι, όταν το ΟΧΙ έγι­νε ΝΑΙ με στό­χο την διά­σω­ση της ευρω­παϊ­κής μας προ­ο­πτι­κής δεν άνοι­ξε ρουθούνι.

Ηθι­κόν δίδαγ­μα: Καλό το τρο­λά­ρι­σμα και απα­ραί­τη­το. Όμως όταν πρό­κει­ται για σοβα­ρά ζητή­μα­τα, ειδι­κά για ζητή­μα­τα αιχ­μής του πολι­τι­κού λόγου του συστή­μα­τος, δεν θα ήταν άσχη­μη ιδέα να δοκι­μά­σου­με να πάμε και ένα βήμα πιο πέρα.