Δέκα χρόνια φυλακή σε καθαρίστρια λόγω πλαστογραφίας — Άλλος ένας «θρίαμβος» της αστικής δικαιοσύνης

Το βαθύ υπο­κρι­τι­κό της πρό­σω­πο έδει­ξε για άλλη μια φορά η αστι­κή δικαιο­σύ­νη, εξα­ντλώ­ντας την αυστη­ρό­τη­τα της σε πρώ­ην εργα­ζό­με­νη στον τομέα καθα­ριό­τη­τας του δήμου Βόλου. Πιο συγκε­κρι­μέ­να, το Πεντα­με­λές Εφε­τείο Κακουρ­γη­μά­των Λάρι­σας απο­φά­σι­σε την κατα­δί­κη σε 10 χρό­νια φυλά­κι­ση (!) μιας πρώ­ην καθα­ρί­στριας του δήμου, η οποία είχε προ­σλη­φθεί στην υπη­ρε­σία χρη­σι­μο­ποιώ­ντας πλα­στό απο­λυ­τή­ριο Δημο­τι­κού Σχολείου. 

Σύμ­φω­να με το κατη­γο­ρη­τή­ριο η εν λόγω καθα­ρί­στρια είχε τελειώ­σει την Ε’ Δημο­τι­κού και το 1996 πλα­στο­γρά­φη­σε τον τίτλο σπου­δών, «αυξά­νο­ντας» κατά ένα χρό­νο τη μαθη­τεία της, προ­κει­μέ­νου να κατα­φέ­ρει να βρει δου­λειά σε δημο­τι­κό παι­δι­κό σταθ­μό. Ενώ­πιον του δικα­στη­ρί­ου, η κατη­γο­ρού­με­νη υπο­στή­ρι­ξε ότι ο άνδρας της είχε ανα­πη­ρία κατά 67% και ήταν ανα­γκα­σμέ­νη να κάνει οτι­δή­πο­τε για να στη­ρί­ξει τον ίδιο και τα παι­διά τους. 

Το δικα­στή­ριο, εξα­ντλώ­ντας κάθε όριο υπο­κρι­σί­ας και αυστη­ρό­τη­τας, δεν ανα­γνώ­ρι­σε ελα­φρυ­ντι­κά, την έκρι­νε ένο­χη και την κατα­δί­κα­σε σε φυλά­κι­ση δέκα ετών. Η από­φα­ση είναι άμε­σα εκτε­λε­στή και, όπως έγι­νε γνω­στό, η πρώ­ην καθα­ρί­στρια οδη­γή­θη­κε ήδη στις φυλα­κές της Θήβας. 

Η είδη­ση της κατα­δι­κα­στι­κής από­φα­σης έχει ήδη προ­κα­λέ­σει κύμα αντι­δρά­σε­ων και ταξι­κής αλλη­λεγ­γύ­ης, κάτι που απο­τυ­πώ­νε­ται και σε σχε­τι­κή ανα­κοί­νω­ση που εξέ­δω­σε το Σωμα­τείο Καθα­ρι­στριών – Καθα­ρι­στών Νομού Μαγνη­σί­ας. Στην ανα­κοί­νω­ση του το Σωμα­τείο αναφέρει:

«Η αστι­κή δικαιο­σύ­νη, αφού εξά­ντλη­σε όλη την αυστη­ρό­τη­τά της σε μια φτω­χή εργα­ζό­με­νη, κατα­δί­κα­σε μια γυναί­κα που αγω­νι­ζό­ταν να ζήσει την οικο­γέ­νειά της σε 10 χρό­νια φυλα­κή! Διο­ρί­στη­κε το 1996 σε δια­γω­νι­σμό του ΑΣΕΠ δηλώ­νο­ντας ότι είναι τελειό­φοι­τη της ΣΤ΄ δημο­τι­κού για να μπο­ρέ­σει να βρει δου­λειά να ζήσει τα παι­διά της και να βοη­θή­σει τον σύζυ­γό της που είχε 67% αναπηρία. 

Επί μια 20ετία προ­σέ­φε­ρε συνει­δη­τά τις υπη­ρε­σί­ες σε παι­δι­κό σταθ­μό του Δήμου Βόλου, προ­σέ­φε­ρε εργα­σία και πλη­ρω­νό­ταν γι’ αυτή. Δεν έκλε­ψε! Δεν κατα­χρά­στη­κε τα δημό­σια χρή­μα­τα! Τα δού­λε­ψε! Για να μπο­ρεί να αντα­πε­ξέλ­θει στις οικο­γε­νεια­κές της ανάγκες. 

Αυτή τη στιγ­μή, ύστε­ρα από την από­φα­ση του Πεντα­με­λούς Εφε­τεί­ου Κακουρ­γη­μά­των Λάρι­σας, εκτί­ει την άδι­κη ποι­νή που της έχει επι­βλη­θεί στις Φυλα­κές Θήβας.

Ζητά­με να απο­φυ­λα­κι­στεί άμε­σα η συνά­δελ­φός μας για­τί δεν είναι έγκλη­μα να εργά­ζε­ται κάποιος για να ζήσει και μάλι­στα όταν αντι­με­τω­πί­ζει ιδιαί­τε­ρες δυσκολίες. 

Για­τί δεν είναι έγκλη­μα ο αγώ­νας για επι­βί­ω­ση ενός φτω­χού ανθρώ­που σε ένα σύστη­μα όπου νόμι­μα και παρά­νο­μα κλέ­βο­νται δεκά­δες δισε­κα­τομ­μύ­ρια, όπου νόμι­μα και παρά­νο­μα φυσι­κά πρό­σω­πα και επι­χει­ρη­μα­τι­κοί όμι­λοι πλου­τί­ζουν σε βάρος του λαού. 

Όπου η αστι­κή δικαιο­σύ­νη έχει “ερμη­τι­κά κλει­στά τα μάτια” μπρο­στά στην πραγ­μα­τι­κή κοι­νω­νι­κή αδι­κία, που κατα­δι­κά­ζει στη φτώ­χεια και στην ανέ­χεια χιλιά­δες εργα­ζό­με­νους και συντα­ξιού­χους, που ανα­ζη­τούν απελ­πι­σμέ­να τρό­πο να ζήσουν».

Η από­φα­ση του Πεντα­με­λούς Εφε­τεί­ου Κακουρ­γη­μά­των Λάρι­σας απο­δει­κνύ­ει για πολ­λο­στή φορά το ταξι­κό πρό­ση­μο της Δικαιο­σύ­νης. Πρό­κει­ται για την ίδια αστι­κή δικαιο­σύ­νη που εξα­ντλεί την αυστη­ρό­τη­τα του νόμου όταν πρό­κει­ται για εργα­ζό­με­νους την ίδια στιγ­μή που κάνει τα στρα­βά μάτια σε κολοσ­σιαί­ες απά­τες και παρα­νο­μί­ες του μεγά­λου κεφαλαίου. 

Είναι η ίδια ακρι­βώς δικαιο­σύ­νη που βγά­ζει παρά­νο­μες και κατα­χρη­στι­κές απερ­γί­ες ενώ αθω­ώ­νει την εργο­δο­τι­κή τρο­μο­κρα­τία, που κατα­δι­κά­ζει απερ­γούς και συν­δι­κα­λι­στές ενώ σφυ­ρί­ζει αδιά­φο­ρα μπρο­στά στα εγκλή­μα­τα μεγα­λο­ε­πι­χει­ρη­μα­τιών, τρα­πε­ζι­τών, εφο­πλι­στών και υπουργών.

Ελπί­ζου­με πως έπει­τα από αυτό το ισχυ­ρό ράπι­σμα της δικαιο­σύ­νης απέ­να­ντι στην παρα­νο­μία και τα κυκλώ­μα­τα πλα­στο­γρα­φί­ας, οι αξιό­τι­μοι κύριοι δικα­στές, ως σύγ­χρο­νοι πλέ­ον «Ιαβέ­ρη­δες» της κάθαρ­σης, μπο­ρούν να κοι­μού­νται ήσυ­χοι τα βράδια.