Είναι η επιστροφή στο σιδηρόδρομο με ιδιοκτήτη το αντιλαϊκό κράτος η λύση;

Σαν τα σαλι­γκά­ρια μετά τη βρο­χή ξεμύ­τι­σαν οι προ­πα­γαν­δι­στές της «απε­λευ­θέ­ρω­σης», που απάλ­λα­ξε τάχα τον σιδη­ρό­δρο­μο από τις «παθο­γέ­νειες του κρα­τι­σμού» και του «κρα­τι­κο­δί­αι­του συν­δι­κα­λι­σμού», τη «δια­φθο­ρά», τη «δια­σπά­θι­ση δημό­σιου χρή­μα­τος» και την «κακο­δια­χεί­ρι­ση», βάζο­ντάς τον σε «τρο­χιά ανάπτυξης».

Για να δικαιο­λο­γή­σουν αυτήν την εγκλη­μα­τι­κή πολι­τι­κή, που υπη­ρε­τούν όλες δια­χρο­νι­κά οι κυβερ­νή­σεις, φτά­νουν να λένε πως η «μαύ­ρη τρύ­πα» των σιδη­ρο­δρό­μων κόστι­ζε στο κρά­τος όσο η 13η σύντα­ξη (!), που θα την είχε γλι­τώ­σει αν «έτρε­χε» νωρί­τε­ρα το σχέ­διο της «απε­λευ­θέ­ρω­σης» των σιδη­ρο­δρο­μι­κών συγκοινωνιών.

Η κατα­φυ­γή στη συκο­φά­ντη­ση και στο δίλημ­μα «κρα­τι­κό — ιδιω­τι­κό» είναι άλλο­θι για να «βγαί­νει λάδι» η στρα­τη­γι­κή της «απε­λευ­θέ­ρω­σης», που ούτε καλύ­τε­ρες υπη­ρε­σί­ες προ­σφέ­ρει στον λαό, ούτε μεγα­λύ­τε­ρη ασφά­λεια, ούτε φτη­νό­τε­ρες τιμές. Αντί­θε­τα, στό­χο έχει να θωρα­κί­σει και να επε­κτεί­νει την κερ­δο­φο­ρία των ομί­λων που εκμε­ταλ­λεύ­ο­νται τον σιδη­ρό­δρο­μο, με τον λαό να πλη­ρώ­νει όχι μόνο πανά­κρι­βα εισι­τή­ρια, αλλά και τις υπο­δο­μές, που η συντή­ρη­ση και η κατα­σκευή νέων απαι­τούν τερά­στια κεφάλαια.

Ανε­ξάρ­τη­τα λοι­πόν αν στο μετο­χι­κό κεφά­λαιο τέτοιων εται­ρειών πλειο­ψη­φεί το κρά­τος ή κάποιος ιδιώ­της, η λει­τουρ­γία τους με όρους «κόστους — οφέ­λους» παρα­μέ­νει απα­ρά­βα­τος κανό­νας, σε βάρος της λαϊ­κής ανά­γκης για σύγ­χρο­νες, φτη­νές και ασφα­λείς μεταφορές.

Ποιος δεν θυμά­ται τον «κρα­τι­κό» καρ­βου­νιά­ρη να κάνει 9, 10, 11 ή και 12 ώρες το δρο­μο­λό­γιο Αθή­να — Θεσ­σα­λο­νί­κη, να στα­μα­τά­ει κάθε τρεις και λίγο σε μονή γραμ­μή, να κρέ­μο­νται οι επι­βά­τες από τα παρά­θυ­ρα; Ποιος δεν θυμά­ται τη χρό­νια υπο­χρη­μα­το­δό­τη­ση, τα «πάρε — δώσε» με εργο­λα­βί­ες, την απα­ξί­ω­ση του τρο­χαί­ου υλι­κού εξαι­τί­ας της υποσυντήρησης;

Γι’ αυτό, απά­ντη­ση στη σημε­ρι­νή επι­κίν­δυ­νη κατά­στα­ση δεν είναι η επι­στρο­φή στον σιδη­ρό­δρο­μο με ιδιο­κτή­τη το αντι­λαϊ­κό κρά­τος, που θα λει­τουρ­γεί με τους ίδιους νόμους του κέρ­δους, αλλά η πάλη για σιδη­ρό­δρο­μο απο­κλει­στι­κά κρα­τι­κό, ενταγ­μέ­νο σε έναν ενιαίο φορέα μετα­φο­ρών που θα είναι κοι­νω­νι­κή ιδιο­κτη­σία, στο πλαί­σιο μιας άλλης εξου­σί­ας, και θα λει­τουρ­γεί με κρι­τή­ριο την κάλυ­ψη των συν­δυα­σμέ­νων λαϊ­κών ανα­γκών για καθο­λι­κές, φτη­νές, ποιο­τι­κές, ασφα­λείς μετα­κι­νή­σεις και μεταφορές.

Αυτόν τον δρό­μο «έδει­χνε» το ΚΚΕ όταν ο σιδη­ρό­δρο­μος ελεγ­χό­ταν από το κρά­τος, τον ίδιο φωτί­ζει και σήμε­ρα, που ο λαός ζει από πρώ­το χέρι τα «καλά» της πολυ­δια­φη­μι­σμέ­νης «απε­λευ­θέ­ρω­σης» και ιδιωτικοποίησης.

Πηγή: 902.gr