Ευχαριστούμε τον σοσιαλισμό για τα ευτυχισμένα παιδικά μας χρόνια!

Είμαι χαρού­με­νος άνθρωπος.

Γεν­νή­θη­κα όταν υπήρ­χε ακό­μα η ΕΣΣΔ. Σπού­δα­σα στην κοι­νή- κλα­σι­κή δευ­τε­ρο­βάθ­μια εκπαί­δευ­ση, την καλύ­τε­ρη στον κόσμο — το σοβιε­τι­κό σχολείο.

Ήμα­σταν περή­φα­νες/οι που ζού­με στην ΕΣΣΔ. Περι­μέ­να­με πότε επι­τέ­λους θα λάβου­με τον Οκτώ­βριο το σήμα για την επέ­τειο της Επα­νά­στα­σης και το φορού­σα­με περήφανα .

Λοι­πόν, ήδη στην 4η τάξη γίνα­με πρω­το­πό­ροι και ήμα­σταν ενω­μέ­νοι με κόκ­κι­νους δεσμούς … πόσο χαρού­με­νοι ήμα­σταν τότε !!!

Κυκλο­φο­ρού­σα­με στους δρό­μους μέχρι τις 10–11 το βρά­δυ και δεν υπήρ­χαν παι­δό­φι­λοι …

Θα μπο­ρού­σα­με να πάμε σε οποιο­δή­πο­τε δια­μέ­ρι­σμα , να χτυ­πή­σου­με την ξένη πόρ­τα και να ζητή­σου­με απλώς να πιού­με νερό ή να πάμε στην τουα­λέ­τα και μας άφηναν …

Δεν φοβό­μα­σταν για να δια­σχί­σου­με το δρό­μο . Μπο­ρού­σα­με να οδη­γή­σου­με ποδή­λα­τα πολύ μακριά από το σπί­τι, και δεν είχα­με καν κινη­τά τηλέφωνα …

Οι γονείς μας, χωρίς να ανη­συ­χού­νε για την ασφά­λειά μας, μας έστελ­ναν σε κατα­σκη­νώ­σεις πιονέρων …

Καθώς μεγα­λώ­σα­με, γίνα­με (όπως είπαν τότε) φίλες με αγό­ρια … Όχι λόγω χρη­μά­των, μαμά­δων, μπα­μπά­δων και άλλων πραγ­μά­των. Επει­δή μας άρε­σαν … Όλα ήταν αλη­θι­νά και ευκο­λό­τε­ρα σε αυτήν τη ζωή. Οι άνθρω­ποι ήταν ευγε­νι­κοί, αλλά τα χρή­μα­τα δεν ήταν το κύριο πράγμα.

Ήμα­σταν περή­φα­νοι για τη χώρα μας και το κρά­τος μας προ­στά­τευε.

Ποτέ δεν απαι­τή­θη­κε από κάποιον να κατα­βά­λει χρή­μα­τα για θερα­πεία και εκπαί­δευ­ση και ότι τα φάρ­μα­κα που αγο­ρα­ζό­ντου­σαν από ένα φαρ­μα­κείο θα μπο­ρού­σαν να σκοτώσουν …

Όλοι πηγαί­να­με για σπορ, χορό, μου­σι­κή … και όλα αυτά ΔΩΡΕΑΝ

Και χαί­ρο­μαι που είχα ΤΕΤΟΙΑ παι­δι­κή ηλικία …

Πηγή + СПАСИБО СОЦИАЛИЗМУ ЗА НАШЕ СЧАСТЛИВОЕ ДЕТСТВО!

«Παι­δα­γω­γι­κό Ποί­η­μα» …Ο δρό­μος προς τη ζωή
Ο Ζαντό­ροφ, ο Καρα­μπά­νωφ, ο Βολό­χωφ, ο Μπού­ρουν, ο Μιτ­γιά­γκιν, ο Γκουντ , ο Ταρα­νέτς, ο Ιβάν Ιβά­νο­βιτς και οι υπό­λοι­ποι μικροί ήρω­ες της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης, που με την καθο­δή­γη­ση του Αντόν Σεμιό­νο­βιτς, δίπλα-δίπλα στους χιλιά­δες Πάβελ Κορ­τσά­γιν «έδε­ναν το ατσά­λι» έχουν πια πεθά­νει, μαζί με το τιτά­νιο ιστο­ρι­κό οικο­δό­μη­μα που “γέν­νη­σε” αυτούς τους υπέ­ρο­χους ανθρώ­πους, τη Σοβιε­τι­κή Ένωση.
Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα όμως ο θάνα­τος των παρα­πά­νω είναι κατά βάση… μόνο βιολογικός.
Για­τί ακό­μα σήμε­ρα, όχι μόνο στην καπι­τα­λι­στι­κή Ελλά­δα, αλλά και σ΄όλο τον κόσμο συνε­χί­ζουν να εμπνέ­ουν αυρια­νούς επα­να­στά­τες για το τσά­κι­σμα της καπι­τα­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας, την απε­λευ­θέ­ρω­ση της ανθρω­πό­τη­τας και την κομ­μου­νι­στι­κή προ­ο­πτι­κή και αυρια­νούς παι­δα­γω­γούς, του νέους Μακά­ρεν­κο  <|Anton Semyonovich Makarenko — Антон Семёнович Макаренко|> για την χει­ρα­φέ­τη­ση της νέας γενιάς