Άγιος Διονύσιος (Νιόνιος) και το κακό συναπάντημα

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κανά­κης //

Σήμε­ρα γιορ­τά­ζουν η Σάρα (αλή­θεια), η μάρα και το κακό συνα­πά­ντη­μα. Μην ξεχά­σε­τε τα χρό­νια πολ­λά στους Ανα­νία, Αζα­ρία, Ααρών, Αβρα­άμ (που είχε γυναί­κα την αδερ­φή του — Σάρα και την εξέ­δι­δε), Αδάμ (που τον έκα­νε από φτύ­σι­μο ο θεός του και του κάθι­σε το μήλο στο λαι­μό), Εύα (με το φίδι), Δεβό­ρα, Νώε (που τα παι­διά του τον… τέλος πάντων), Ραχήλ, Ρεβ­βέ­κα, Ισα­άκ (το βλαμ­μέ­νο που λίγο έλει­ψε να το ψήσει ο πατέ­ρας του) και στον Ιώβ (που είχαν βάλει στοί­χη­μα ο θεός με τον διά­βο­λο για το πόσο μαλά­κας ήταν). Επί­σης γιορ­τά­ζει ο… Μελχισεδέχ.

Μέσα σ’ όλους αυτούς κι ο… φτω­χός κι υπο­βαθ­μι­σμέ­νος Νιό­νιος. Όπως αντι­λαμ­βά­νε­στε, στρι­μωγ­μέ­νος σε τόσο και τέτοιο συρ­φε­τό μάλ­λον περί δευ­τε­ράν­τζας άγιο πρό­κει­ται, όσο κι αν τον έχουν περί πολ­λού οι Ζακυν­θι­νοί. Πολ­λά­κις δε γίνο­νται στό­χος σάτι­ρας και δηκτι­κό­τα­των σχο­λί­ων από τους υπό­λοι­πους επτα­νή­σιους των οποί­ων οι άγιοι Γερά­σι­μος (Κεφα­λο­νιά), Μαύ­ρα (Λευ­κά­δα), Σπύ­ρος (Κέρ­κυ­ρα) και πανα­γία Καθα­ριώ­τισ­σα (Ιθά­κη), όσο και να το κάνεις ήταν πιο θαυ­μα­το­ποιοί. Χώρια που οι Ιθα­κή­σιοι έχουν και τον Οδυσ­σέα με την Πηνε­λό­πη, οι Κερ­κυ­ραί­οι την Βλα­χο­πού­λου, οι Κεφαλ­λο­νί­τες τον Μετα­ξά κι οι Λευ­κα­δί­τες την… γέφυρα.

Λεγό­ταν Δρα­γα­νί­δος. Αλλά με τέτοιο όνο­μα, ούτε εκεί­νη την επο­χή μπο­ρού­σες να κυκλο­φο­ρή­σεις κι έτσι το έκα­νε Διο­νύ­σης. Όσον αφο­ρά τα βιο­γρα­φι­κά του στοι­χεία πρό­κει­ται για τη γνω­στή μανιέ­ρα. Από πλού­σια οικο­γέ­νεια που τον περιέ­λα­βαν από μικρό (και τρυ­φε­ρό) οι παπά­δες και τον έστρω­σαν. Αφού μεγά­λω­σε, μετα­νά­στευ­σε από την Ζάκυν­θο κι έγι­νε επί­σκο­πος Αίγι­νας. Αργό­τε­ρα γύρι­σε στη Ζάκυν­θο. Ο Νιό­νιος ήταν από την οικο­γέ­νεια Σιγού­ρου που είχε θανά­σι­μο μίσος με την οικο­γέ­νεια Μον­δί­νου (κάτι σαν κακέ­κτυ­πο των Μοντέ­γων-Καπου­λέ­των αλλά άνευ Ιου­λιέ­τας ή Βρο­ντά­κη­δων και Φουρ­του­νά­κη­δων επί το ελλη­νι­κό­τε­ρο και πάλι όμως, άνευ Βουγιουκλάκης).

Μάλ­λον ήταν ελατ­τω­μα­τι­κός, διό­τι όσο ζού­σε δεν έκα­νε κανέ­να θαύ­μα. Απλώς υπέ­θαλ­ψε τον δολο­φό­νο του αδερ­φού του, εξ ου και αντι­λαμ­βα­νό­μα­στε πως ο αδερ­φός του άγιου ή ο ίδιος ο άγιος ή και οι δυο ή οι Ζακυν­θι­νοί εν γένει που τον έκα­ναν άγιο, ήταν καλά κουμάσια.

Βέβαια οι Ζακυν­θι­νοί επι­μέ­νουν δολί­ως και άκρως υστε­ρό­βου­λα πως έκα­νε θαύ­μα­τα. Υπο­στη­ρί­ζουν πως μια κυρία που είχε τέσ­σε­ρα κορί­τσια παρα­κα­λού­σε τον άγιο για ένα αγό­ρι κι εκεί­νος της το ‘κανε. Επί­σης θεω­ρούν θαύ­μα­τα κάτι καρα­γκιο­ζι­λί­κια που έκα­νε, αντι­γρά­φο­ντας τον Γιαχ­βε­δά­κο (το γιο του θεού) με το να γεμί­σει τα δίχτυα ψαρά­δων (Ζακυν­θι­νών) με ψάρια και να στα­μα­τή­σει ένα ρυά­κι για να περά­σει απέ­να­ντι. Τέλος επι­μέ­νουν οι μερο­λη­πτι­κοί Ζακυν­θι­νοί πως του πήγαν μια πεθα­μέ­νη που δεν έλε­γε να λιώ­σει κι αυτός έξω φρε­νών που τον αντέ­γρα­φε την έκα­νε κόκ­κα­λα και χώμα.

Σαν πεθα­μέ­νος όμως είπε να δια­πρέ­ψει. Το σώμα του κατά την εκτα­φή βγή­κε άφθαρ­το κι ευω­δια­στό. Μάλι­στα το έστη­ναν όρθιο στον επι­σκο­πι­κό θρό­νο αλλά την επο­μέ­νη τον έψα­χναν, λόγω του ότι το πτώ­μα – μυρω­δά­το και πλου­μι­στό, καθώς ήταν, έκο­βε βόλ­τες. Είδαν κι απο­εί­δαν οι πιστοί του — όσο Ζακυν­θι­νοί κι αν είναι και τον έχω­σαν σ’ ένα φέρε­τρο, οπό­τε και ησύ­χα­σαν. Έκτο­τε και αφού κλει­δώ­σουν τις πόρ­τες τον κάνουν δυο-τρεις βόλ­τες μέσα στο ναό για να μην το σκά­σει και τον ψάχνουν.

_______________________________________________________________________________________________________

Στέλιος Κανάκης Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες συνθέτες».  Επίσης το «Ιερές Βλακείες» Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η και το «Η Αγρία Γραφή» Εκδόσεις ΚΨΜ.
[email protected] Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ