Ένα στυλό 30 λεπτών μπορεί να κοστίζει 70€;

Τις τελευ­ταί­ες μέρες είδε το φως της δημο­σιό­τη­τας έρευ­να του ΑΠΘ με θέμα ‑του­λά­χι­στον έτσι την παρου­σί­α­σαν «πόσο κοστί­ζει σε χρό­νο και χρή­μα η γρα­φειο­κρα­τία» με πανο­μοιό­τυ­πο τίτλο «απο­κλει­στι­κό­τη­τας» των ηλε­κτρο­νι­κών ΜΜΕ «Πώς ένα στυ­λό 30 λεπτών φτά­νει να κοστί­ζει 70 ευρώ» και τον υπουρ­γό Ψηφια­κής Δια­κυ­βέρ­νη­σης Κυρ. Πιερ­ρα­κά­κη, να «ανα­κα­λύ­πτει την Αμε­ρι­κή» δηλώ­νο­ντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ «η εικό­να αυτή δεν μας τιμά ως κρά­τος» (sic!!) και υπο­σχό­με­νος ‑όπως όλοι οι προ­κά­το­χοί του «απλο­ποί­η­ση των διαδικασιών»…

Η «ιστο­ρία» έχει ως εξής: σύμ­φω­να με ανα­κοί­νω­ση του ΑΠΘ το Εργα­στή­ριο Οικο­νο­μι­κής Ανά­λυ­σης και Πολι­τι­κής του Τμή­μα­τος Οικο­νο­μι­κών του Αρι­στο­τε­λεί­ου Πανε­πι­στη­μί­ου Θεσ­σα­λο­νί­κης χαρ­το­γρά­φη­σε ‑για το δημό­σιο, τη «δια­δρο­μή των δαπα­νών» από τη στιγ­μή που θα υπο­βλη­θεί ένα αίτη­μα πίστω­σης, μέχρι την πλη­ρω­μή του δικαιού­χου και υπο­λό­γι­σε το δια­χει­ρι­στι­κό κόστος των παραγ­γε­λιών συχνής χρήσης.
Πρό­κει­ται για την επι­και­ρο­ποί­η­ση ‑με στοι­χεία έως τον Αυγ-2018- της ανα­φο­ράς του έργου υπό τον τίτλο «Μίδας», το οποίο υλο­ποι­ή­θη­κε το 2014 και χρη­μα­το­δο­τή­θη­κε από το ΕΣΠΑ και εθνι­κού πόρους.
«Μετρή­θη­κε» δηλ. σε χρό­νο και χρή­μα η «γρα­φειο­κρα­τία του δημό­σιου λογι­στι­κού» για τον έλεγ­χο των δαπα­νών του (αστι­κού) κράτους.
Και ανέ­φε­ρε σαν παρά­δειγ­μα το πώς ένα στυ­λό αξί­ας τριά­ντα λεπτών μπο­ρεί να φτά­σει να κοστί­ζει 70€ «με αυστη­ρή προ­σή­λω­ση στο γράμ­μα του νόμου και με από­λυ­τη δια­φά­νεια των διαδικασιών»

Προ­τού πάμε σε μια παρου­σί­α­ση της έρευ­νας, χωρίς τα δημο­σιο­γρα­φι­κά τερ­τί­πια πολι­τι­κής σκο­πι­μό­τη­τας, θα ανα­φερ­θού­με στον όρο «γρα­φειο­κρα­τία» … 1. σύστη­μα διεκ­πε­ραί­ω­σης των δημό­σιων κυρί­ως υπο­θέ­σε­ων, στο οποίο κυριαρ­χούν οι περιτ­τές ενέρ­γειες που επι­βρα­δύ­νουν την όλη δια­δι­κα­σία… απρό­σω­πο γλωσ­σι­κό ύφος που χρη­σι­μο­ποιεί­ται κατά κανό­να από γρα­φειο­κρά­τες. 2. προ­σή­λω­ση στους τύπους [λόγ. γραφεί(ον) ‑ο- + -κρα­τία  γαλλ. bureaucratie (-cratie = ‑κρα­τία)]

Θάνα­τος ο αστυ­νό­μος που διπλώνει
για να ζυγί­σει μια ελλει­πή μερίδα…
Βάσις φρου­ρά εξη­κο­νταρ­χία Πρεβέζης.
Την Κυρια­κή θ’ ακού­σου­με τη μπάντα.
Φτά­νει το πλοίο υψω­μέ­νη σημαία.
Ίσως έρχε­ται ο κύριος νομάρχης
.…..
Αν του­λά­χι­στον, μέσα στους ανθρώπους
ένας πέθαι­νε από αηδία…
Σιω­πη­λοί, θλιμ­μέ­νοι, με σεμνούς τρόπους,
θα δια­σκε­δά­ζα­με όλοι στην κηδεία

🔺 Έτσι κι αλλιώς πρό­κει­ται για «θεριό» που τρώ­ει τις σάρ­κες του και τις σάρ­κες μας, πολυ­πλό­κα­μο και με πολ­λά κεφά­λια, που δεν εξο­λο­θρεύ­ε­ται εύκο­λα 🔻
▪️ Ο Μαρξ ανα­φε­ρό­με­νος στην εμπει­ρία της Κομ­μού­νας (μπρο­στά στον ελλο­χεύ­ο­ντα κίν­δυ­νο δημιουρ­γί­ας ενός στρώ­μα­τος με ιδιαί­τε­ρα υλι­κά προ­νό­μια με κίν­δυ­νο κοι­νω­νι­κο­τα­ξι­κής δια­φο­ρο­ποί­η­σης από την εργα­τι­κή τάξη), πρό­τει­νε η αμοι­βή των μελών της Κομ­μού­νας ως τους κατώ­τε­ρους υπαλ­λή­λους να είναι αυτή του εργα­τι­κού μισθού.
▪️ Ο Λένιν ομοί­ως προ­τεί­νει η αμοι­βή όλων των υπαλ­λή­λων, που θα είναι όλοι τους αιρε­τοί σε κάθε στιγ­μή, να μην ξεπερ­νά την αμοι­βή ενός καλού εργά­τη. Και κρι­τι­κά­ρει εκεί­νους τους Μπολ­σε­βί­κους που στα δημο­τι­κά συμ­βού­λια προ­τεί­νουν την καθιέ­ρω­ση υψη­λών μισθών. Η θέσπι­ση μεγά­λων μισθών σε επι­στη­μο­νι­κό και ειδι­κευ­μέ­νο προ­σω­πι­κό του κρά­τους, θεω­ρεί ο Λένιν, ότι είναι μια προ­σω­ρι­νή υπο­χώ­ρη­ση μέσα σε δύσκο­λες εσω­τε­ρι­κές και διε­θνείς συνθήκες.
▪️ Στο ιστο­ρι­κό θεω­ρη­τι­κο­πο­λι­τι­κό του πόνη­μα «κρά­τος και επα­νά­στα­ση» αναφέρει:
«Ως την ώρα που θα έλθει η «ανώ­τε­ρη» φάση του κομ­μου­νι­σμού, οι σοσια­λι­στές απαι­τούν αυστη­ρό­τα­το έλεγ­χο από την κοι­νω­νία και από το κρά­τος πάνω στο μέτρο της εργα­σί­ας και της κατα­νά­λω­σης, με τον έλεγ­χο των εργα­τών πάνω στους καπι­τα­λι­στές και να ασκεί­ται όχι από το κρά­τος των γρα­φειο­κρα­τών, αλλά από το κρά­τος των ένο­πλων εργα­τών. Όταν το κρά­τος στο κυριό­τε­ρο μέρος των λει­τουρ­γιών του περιο­ρι­στεί σε μια τέτοια κατα­γρα­φή και σ’ έναν τέτοιο έλεγ­χο από τους ίδιους τους εργά­τες, τότε παύ­ει να είναι «πολι­τι­κό κρά­τος» και «οι δημό­σιες λει­τουρ­γί­ες μετα­τρέ­πο­νται από πολι­τι­κές σε απλές δια­χει­ρι­στι­κές λειτουργίες»
▪️ Οι τοπο­θε­τή­σεις του Στά­λιν, δεν παρέκ­κλι­ναν ‑του­λά­χι­στον αρχι­κά, από τη λενι­νι­στι­κή λογική:
«Ενας από τους πιο σκλη­ρούς εχθρούς της πορεί­ας μας προς τα μπρος είναι η γρα­φειο­κρα­τία. Ο εχθρός αυτός ζει μέσα σε όλες τις οργα­νώ­σεις μας και στις κομ­μα­τι­κές και στις κομ­σο­μό­λι­κες και στις συν­δι­κα­λι­στι­κές και στις οικο­νο­μι­κές […] Ο κομ­μου­νι­στής γρα­φειο­κρά­της είναι ο πιο επι­κίν­δυ­νος τύπος γρα­φειο­κρά­τη. Για­τί; Για­τί καμου­φλά­ρει τη γρα­φειο­κρα­τία του με τον τίτλο του κομ­μα­τι­κού μέλους και τέτοιους γρα­φειο­κρά­τες δεν έχου­με δυστυ­χώς λίγους».
Επι­πλέ­ον, επι­χει­ρώ­ντας να δώσει ερμη­νεία σε σημά­δια ηθι­κής κατά­πτω­σης μέσα στο κόμ­μα, γρά­φει: «εξη­γού­νται με το γεγο­νός ότι εκεί έφτα­σαν το μονο­πώ­λιο του κόμ­μα­τος ως τον παρα­λο­γι­σμό, έπνι­ξαν τη φωνή της βάσης, εκμη­δέ­νι­σαν την εσω­κομ­μα­τι­κή δημο­κρα­τία και εγκα­θί­δρυ­σαν τη γραφειοκρατία».
Όμως γύρω στο 1952 εμφα­νί­ζε­ται μια δια­φο­ρο­ποί­η­ση: Κατα­κρί­νει βέβαια τα κομ­μα­τι­κά στε­λέ­χη που κλέ­βουν το κολ­χόζ­νι­κο βιος και παρα­βιά­ζουν κατά­φω­ρα τους σοβιε­τι­κούς νόμους αλλά σε μια κατα­γρα­φή των μισθών των κομ­μα­τι­κών μελών, δια­πι­στώ­νε­ται ότι υπάρ­χουν μέλη που λαμ­βά­νουν κάτω από 500 ρού­βλια κι άλλα που λαμ­βά­νουν πάνω από 2.000 ρού­βλια. ανα­λο­γία 1/4, 1/5–6 ή και περισ­σό­τε­ρο (σε συν­θή­κες, μάλι­στα, απου­σί­ας της ΝΕΠ) -δε μιλά­ει για τον προ­σω­ρι­νό χαρα­κτή­ρα των μισθο­λο­γι­κών δια­φο­ρών, αλλά για την άρση τους στην ατα­ξι­κή κοινωνία…
▪️ Στο 19ο Συνέ­δριο του κόμ­μα­τος η εισή­γη­ση του Μάλεν­κοφ εκτι­μά ότι «δημιουρ­γή­θη­κε ένας ορι­σμέ­νος κίν­δυ­νος από­σπα­σης των κομ­μα­τι­κών οργα­νώ­σε­ων από τις μάζες και μετα­τρο­πής τους από όργα­να πολι­τι­κής καθο­δή­γη­σης, από μαχη­τι­κές και πρω­τό­βου­λες οργα­νώ­σεις σε ιδιό­μορ­φες διοι­κη­τι­κές-διευ­θυ­ντι­κές υπη­ρε­σί­ες, ανί­κα­νες να αντι­τα­χθούν στις κάθε λογής τοπι­κι­στι­κές, στε­νά υπη­ρε­σια­κές και άλλες αντι­κρα­τι­κές τάσεις»…
▪️ Για να φτά­σου­με στην οπορ­του­νι­στι­κή στρο­φή που συντε­λέ­στη­κε στο KKΣE το 1956 (20ο Συνέ­δριο) και τη μετέ­πει­τα στα­δια­κή απώ­λεια των επα­να­στα­τι­κών του χαρα­κτη­ρι­στι­κών, που είχε και ως απο­τέ­λε­σμα την αντε­πα­νά­στα­ση στα χρό­νια 1989–1991 στην ΕΣΣΔ (και στις υπό­λοι­πες σοσια­λι­στι­κές χώρες της Ευρώπης).
🔹🔹 Σ’ ότι αφο­ρά την αστι­κή κρα­τι­κή γρα­φειο­κρα­τία ως έναν «ορθο­λο­γι­κά οργα­νω­μένο διοι­κη­τι­κό μηχα­νι­σμό & αξιόπι­στο — απο­τε­λε­σμα­τι­κό εργα­λείο της κοι­νω­νι­κής οργάνω­σης» αυτό δεν υφί­στα­ται.
Και θα είναι λάθος να εμπε­ρι­κλεί­ου­με τον όρο στα στε­νά πλαί­σια μιας «καλής ηλε­κτρο­νι­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης»: στην «προ­ο­δευ­μέ­νη» Δανία η σύντα­ξη βγαί­νει σε περί­που μια βδο­μά­δα ‑10 μέρες, με το «πάτη­μα ενός κου­μπιού», ενώ στην Ελλά­δα «βρά­σε λάχα­να», αλλά τόσο στην πρώ­τη όσο και στη δεύ­τε­ρη (πιθα­νά στη χώρα μας περισ­σό­τε­ρο…) για την κατα­νο­μή των μεγά­λων έργων η γρα­φειο­κρα­τία δου­λεύ­ει ρολόι…
[ Μαξ Βέμπερ ] ▪️ Γρα­φειο­κρα­τία = «Ιδε­α­τός τύπος» με ιεραρ­χι­κή δομή, η οποία εξα­σφα­λίζει την επι­τήρη­ση των κατώτε­ρων αξιω­μάτων και τον έλεγ­χό τους από τα ανώτε­ρα κλιμάκια,
Ισχύ τυπι­κών απρόσω­πων κανόνων λει­τουρ­γίας, πράγ­μα που σημαίνει ότι η εξου­σία των δημόσιων υπαλ­λήλων πηγάζει από το αξίω­μά τους κι όχι από κάποιου είδους προ­σω­πο­πα­γούς πολι­τι­κής δύνα­μης, με
Σαφή κατα­με­ρι­σμό αρμο­διο­τήτων σύμ­φω­να με επαγ­γελ­μα­τι­κά κρι­τήρια, όπως, εκπαίδευ­ση, εξει­δίκευ­ση, διοι­κη­τι­κή ικα­νότη­τα και
Καθο­ρι­σμό των ρόλων σύμ­φω­να με συγκε­κρι­μένους γρα­πτούς κανόνες κλπ.
🔻 Ο Βέμπερ πίστευε ότι μέσα από τη δια­δι­κα­σία του «εξορ­θο­λο­γι­σμού» και των γρα­φειο­κρα­τι­κών μορ­φών οργάνω­σής τους, όλες οι βιο­μη­χα­νι­κές κοι­νω­νίες –τόσο οι καπι­τα­λι­στι­κές όσο και οι κομ­μου­νι­στι­κές, θα φτάσουν στο σημείο να μοιάζουν μετα­ξύ τους σα δυο στα­γό­νες νερό.
Η άπο­ψη αυτή εκφράστη­κε και από τη Θεω­ρία της Σύγκλι­σης (Convergence Thesis), του James Burnham κά., που απέρ­ρι­ψε η ίδια η ζωή επι­βε­βαιώ­νο­ντας την ελι­κοει­δή πορεία της ανθρω­πό­τη­τας και της ιστο­ρί­ας, το «Θέση-Αντί­θε­ση-Σύν­θε­ση» του δια­λε­κτι­κού υλι­σμού, της αέναης ταξι­κής πάλης του μαρ­ξι­σμού-λενι­νι­σμού,  (που βιώ­θη­κε με τρα­γι­κό τρό­πο ‑σε ό,τι μας αφο­ρά, εμάς τους κομ­μου­νι­στές με τις ανα­τρο­πές και την παλι­νόρ­θω­ση του καπι­τα­λι­σμού στην ΕΣΣΔ κλπ. -πλην Κού­βας, σοσια­λι­στι­κές χώρες.

🔻🔻

Κλεί­νου­με αυτό το 1^ο μέρος με ένα «εις ανά­μνη­σιν», το Κου­βα­νέ­ζι­κο φιλμ του κατε­ξο­χήν πολι­τι­κο­ποι­η­μέ­νου δημιουρ­γού , ιδρυ­τή του Κου­βα­νι­κού Ινστι­τού­του Κινη­μα­το­γρα­φι­κής Τέχνης και Βιο­μη­χα­νί­ας Tomás Gutiérrez Alea Τόμας Γκου­τιέ­ρεζ Αλέα, γυρι­σμέ­νο τα πρώ­τα επα­να­στα­τι­κά χρό­νια ‑1966, La muerte de un burócrata «ο θάνα­τος ενός γρα­φειο­κρά­τη» (δικά του και το ποι­η­τι­κό κοι­νω­νι­κό δρά­μα «Μνή­μες Υπα­νά­πτυ­ξης» του 1968 και η μπου­νιου­ε­λι­κή ταξι­κή αλλη­γο­ρία «Ο Μυστι­κός Δεί­πνος» του 1976)
Μια οξεία κοι­νω­νι­κή σάτι­ρα κάτι παρα­πά­νω από τη σπιρ­τά­δα των αντί­στοι­χων ιτα­λι­κών κωμω­διών, μια φάρ­σα με πολύ καυ­στι­κό χιού­μορ και βαθύ­τα­τα στο­χευ­μέ­νη σαν πολι­τι­κό μήνυ­μα, που μέσα από το μπουρ­λέσκ ανα­δύ­ει ένα είδος αυστη­ρής προει­δο­ποί­η­σης στις σοσια­λι­στι­κές δομές του νησιού της επα­νά­στα­σης που ήταν στα πρώ­τα βήμα­τα της άνδρω­σής του

✔️  Θυμί­ζου­με την υπόθεση:
🔹 Ένας υπο­δειγ­μα­τι­κός εργά­της ‑στα­χα­νο­βι­στή θα τον ονο­μά­ζα­με, πεθαί­νει στην Κού­βα και στην κηδεία του που τον θυμού­νται όλοι, για να τον τιμή­σουν του κάνουν τη μεγά­λη τιμή να τον θάψουν μαζί με το εργα­τι­κό βιβλιά­ριό του.
🔹 Μετά το θάνα­τό του, η χήρα του μπλέ­κει σε μια σει­ρά περι­πέ­τειες και ταλαι­πω­ρί­ες, προ­κει­μέ­νου να πάρει τη σύντα­ξη του νεκρού και ένας ανι­ψιός της θα θελή­σει να τη βοη­θή­σει, αλλά θα μπλέ­ξει σε μια απελ­πι­στι­κή και αδιέ­ξο­δη γρα­φειο­κρα­τία.
🔹 Ακό­μη και όταν, έπει­τα από ξεκαρ­δι­στι­κές περι­πέ­τειες, κατα­φέ­ρει να πάρει το πολύ­τι­μο βιβλια­ρά­κι στα χέρια του, θα μπλε­χτεί περισ­σό­τε­ρο στα δίχτυα μιας «δημο­σιο­ϋ­παλ­λη­λι­κής» τυπο­λα­τρί­ας, με άκρως κωμι­κο­τρα­γι­κά αποτελέσματα.

🔺🔺 ακο­λου­θεί αύριο το 2ο μέρος 🔻🔻

Επι­μέ­λεια  Ομά­δα ¡H.lV.S!

Επι­κοι­νω­νία — [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] — Blog

Ομάδα ¡H.lV.S!

• Σκο­πός μας είναι η προ­ώ­θη­ση της δια­λε­κτι­κής – υλι­στι­κής σκέ­ψης στη βάση του Μαρ­ξι­σμού – Λενι­νι­σμού του Επι­στη­μο­νι­κού Σοσια­λι­σμού και του Προ­λε­τα­ρια­κού Διε­θνι­σμού, ανταλ­λάσ­σο­ντας γνώ­σεις, υλι­κό, σκέ­ψεις κι από­ψεις πάνω στην κοσμο­θε­ω­ρία μας, τη στρα­τη­γι­κή και την ιστο­ρι­κή αλή­θεια, που όπως είπε ο Λένιν κι επα­νέ­λα­βε ο Γκράμ­σι, είναι επα­να­στα­τι­κή – αντικειμενική
• Θεω­ρού­με τον Σοσιαλισμό–Κομμουνισμό ανα­γκαίο και επί­και­ρο όσο ποτέ, βάζο­ντας στο μικρο­σκό­πιο και τη συσ­σω­ρευ­μέ­νη πεί­ρα στις χώρες που οικο­δο­μή­θη­κε ο Σοσια­λι­σμός, όπου έγι­νε και η πρώ­τη έφο­δος στον ουρανό
• |> Επι­κοι­νω­νία – [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] – Blog