Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Έχεις δικαίωμα;

Γρά­φει ο Γιάν­νης Βεντού­ρας //

«Απαι­τώ να έχω και να εξα­σκώ όλα τα ατο­μι­κά μου δικαιώ­μα­τα. Δεν μπο­ρεί κανέ­νας να μου βάζει περιο­ρι­σμούς, να μου καθο­ρί­ζει τι θα κάνω και πώς θα το κάνω. Διεκ­δι­κώ να είμαι ελεύ­θε­ρος, να έχω δική μου βού­λη­ση και κανέ­νας να μην απο­φα­σί­ζει τι είναι καλό για μένα…»

Κακό­μοι­ρε φίλε μου, πόσο λάθος είσαι. Πόσο βαθιά έχει η αστι­κή ιδε­ο­λο­γία επη­ρε­ά­σει την αντί­λη­ψή σου, για τα ατο­μι­κά σου δικαιώ­μα­τα και τις προ­σω­πι­κές σου ελευ­θε­ρί­ες! Φωνά­ζεις και διεκ­δι­κείς κάτι, το οποίο και συ ο ίδιος, δεν το αποδέχεσαι.

Εσύ δεν είσαι που δια­μαρ­τύ­ρε­σαι για τα «φακε­λά­κια» που παίρ­νουν μερι­κοί για­τροί; Μα αυτοί οι για­τροί ισχυ­ρί­ζο­νται ότι, είναι δικαί­ω­μά τους να «αμεί­βο­νται» καθ΄ υπέρ­βα­σιν για τις υπη­ρε­σί­ες που προσφέρουν.

Εσύ δεν είσαι που αγα­να­κτείς με τους βια­στές και τους παι­δε­ρα­στές; Μα εκεί­νοι θεω­ρούν ότι, είναι δικαί­ω­μά τους να ικα­νο­ποιούν τις σεξουα­λι­κές τους ορέ­ξεις με τον κατα­δι­κα­στέο τού­το τρόπο.

Εσύ δεν είσαι που σου ανε­βαί­νει το αίμα στο κεφά­λι, όταν ο άλλος παρα­βιά­ζει το «STOP» και σε τρα­κά­ρει ή που παρα­βιά­ζει τους ερυ­θρούς σημα­το­δό­τες και ξεκλη­ρί­ζει ολό­κλη­ρες οικο­γέ­νειες; Αλλά με την λογι­κή την δική σου, αυτοί οι άνθρω­ποι εξα­σκούν το ατο­μι­κό τους δικαί­ω­μα στον τρό­πο οδή­γη­σης που επιλέγουν.

Εσύ δεν είσαι που κατα­δι­κά­ζεις τις κλο­πές, την κακο­ποί­η­ση των ζώων ή την οικο­λο­γι­κή κατα­στρο­φή από τις βιο­μη­χα­νί­ες; Μα σύμ­φω­να με σένα, πρέ­πει να έχουν την ελευ­θε­ρία να τα κάνουν.

Εσύ δεν είσαι που όταν το παι­δί σου πέσει στην μάστι­γα των ναρ­κω­τι­κών, ωρύ­ε­σαι ενά­ντια στους εμπό­ρους ηρω­ί­νης και κόκας; Σκέ­φτη­κες όμως ότι το παι­δί σου απλά εξά­σκη­σε το «ατο­μι­κό δικαί­ω­μα» να κάνει χρή­ση, ή ότι ναρ­κέ­μπο­ροι θεω­ρούν αυτο­νό­η­τη την «ελευ­θε­ρία τους» για την παρα­γω­γή και την διακίνηση;

Εσύ δεν είσαι που κλαις όταν χάνεις το σπί­τι σου σε πλει­στη­ρια­σμό, που αρρω­σταί­νεις όταν σε απο­λύ­ουν από την εργα­σία σου, που δια­μαρ­τύ­ρε­σαι επει­δή μειώ­θη­κε ο μισθός σου; Μα οι τρά­πε­ζες και οι εργο­δό­τες έχουν κάθε δικαί­ω­μα (και μάλι­στα νόμι­μο) να το κάνουν.

Φίλε μου μήπως ήρθε η ώρα να ξανα­σκε­φτείς αυτά που θεω­ρείς ατο­μι­κά «δικαιώ­μα­τα και ελευ­θε­ρί­ες»; Μήπως θα πρέ­πει να τα βάλεις σε δια­φο­ρε­τι­κά πλαί­σια και να τα εντά­ξεις μέσα στο «συλ­λο­γι­κό δικαί­ω­μα» και την «συλ­λο­γι­κή ελευθερία»;

Είναι δυνα­τόν να θεω­ρείς ότι θα εξα­σφα­λί­σεις την υγεία σου, την μόρ­φω­σή σου, την εργα­σία σου, την στέ­γη σου, όταν η υπό­λοι­πη κοι­νω­νία θα τα στε­ρεί­ται; Και να τα κατα­φέ­ρεις για κάποιο διά­στη­μα, σίγου­ρα στην πορεία θα τα χάσεις, επει­δή, αργά ή γρή­γο­ρα, θα βρε­θείς στο επί­πε­δο που βρί­σκε­ται ολό­κλη­ρη η κοινωνία.

Το βρί­σκεις σωστό να κυκλο­φο­ρούν κάποιοι ανά­με­σά μας με Ηπα­τί­τι­δα, Χολέ­ρα, και άλλες μολυ­σμα­τι­κές ασθέ­νειες, αρνού­με­νοι να λάβουν θερα­πεία ή να εμβο­λια­στούν, δια­λα­λώ­ντας ότι εξα­σκούν τις ατο­μι­κές τους ελευ­θε­ρί­ες και τα δημο­κρα­τι­κά τους δικαιώ­μα­τα; Όταν η « ατο­μι­κή τους ελευ­θε­ρία» έρχε­ται σε αντί­θε­ση με την «συλ­λο­γι­κή ελευθερία»;

Φίλε μου, ποτέ δεν θα έχεις πραγ­μα­τι­κά προ­σω­πι­κή ελευ­θε­ρία όταν το σύνο­λο της κοι­νω­νί­ας θα την στερείται.

Η θεο­ποί­η­ση των «ατο­μι­κών δικαιω­μά­των» και των «προ­σω­πι­κών ελευ­θε­ριών» από την αστι­κή ιδε­ο­λο­γία σε όλο τον καπι­τα­λι­στι­κό κόσμο, δεν είναι τίπο­τα άλλο παρά η αφαί­ρε­σή τους από το σύνο­λο της κοι­νω­νί­ας, η κατα­πά­τη­ση των συλ­λο­γι­κών δικαιω­μά­των και ελευθεριών.

Για να έχεις σίγου­ρα εξα­σφα­λι­σμέ­νη την τρο­φή ή την στέ­γη τόσο για σένα όσο και για τα παι­διά σου, θα πρέ­πει να είναι εξα­σφα­λι­σμέ­να για το σύνο­λο της κοι­νω­νί­ας. Για να είσαι σίγου­ρος ότι θα έχεις για πάντα εξα­σφα­λι­σμέ­νη την ιατρο­φαρ­μα­κευ­τι­κή σου περί­θαλ­ψη, θα πρέ­πει αυτή να είναι εξα­σφα­λι­σμέ­νη για όλους. Το ίδιο ισχύ­ει για την εργα­σία, την οδι­κή ασφά­λεια, την προ­στα­σία του περι­βάλ­λο­ντος, για κάθε πτυ­χή της ζωής μας.

Και όσο θα καλυ­τε­ρεύ­ουν οι συν­θή­κες για το σύνο­λο της κοι­νω­νί­ας, τόσο θα καλυ­τε­ρεύ­ουν και για σένα.

Περισ­σό­τε­ρες ελευ­θε­ρί­ες για το σύνο­λο; περισ­σό­τε­ρες και οι ατο­μι­κές σου ελευθερίες. 

Αυξά­νο­νται τα συλ­λο­γι­κά δικαιώ­μα­τα; αυξά­νο­νται και τα ατο­μι­κά σου δικαιώματα.

Είναι τόσο απα­ραί­τη­το στις μέρες μας να εφαρ­μο­στεί σε όλους τους τομείς αυτή η αρχή της προ­λε­τα­ρια­κής ιδε­ο­λο­γί­ας, η έντα­ξη δηλα­δή του ατο­μι­κού στο συλ­λο­γι­κό, που και η ίδια η αστι­κή τάξη ανα­γκά­ζε­ται να την εφαρ­μό­σει (απο­σπα­σμα­τι­κά και επι­λε­κτι­κά, ή και με αντι­δρα­στι­κό τρό­πο), δημιουρ­γώ­ντας κανό­νες που αφο­ρούν το σύνολο.

Μην ρωτάς λοι­πόν: «Έχω δικαίωμα»;

Το σωστό ερώ­τη­μα είναι: «Έχου­με δικαιώματα»;

Αλλά για να τα εξα­σφα­λί­σου­με αυτά, είναι απα­ραί­τη­το να εντά­ξου­με τα προ­σω­πι­κά και ατο­μι­κά μας δικαιώ­μα­τα και ελευ­θε­ρί­ες, μέσα στα συλ­λο­γι­κά. Με άλλα λόγια θα πρέ­πει να διεκ­δι­κή­σου­με μιαν άλλη κοι­νω­νία, μια κοι­νω­νία ανθρώπινη.

Να κατα­στρέ­ψου­με αυτό το βάρ­βα­ρο καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα και να οικο­δο­μή­σου­με μια σοσια­λι­στι­κή – κομ­μου­νι­στι­κή κοινωνία!

«Στην επο­χή της Ηούς», του Γιάν­νη Βεντούρα

 

 

 

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο