Αλέκος Αλεξανδράκης, ανεξίτηλο το σημάδι του

Ο Αλέ­κος Αλε­ξαν­δρά­κης γεν­νή­θη­κε στις 27 Νοεμβρίου1928 στην Αθή­να. Φοί­τη­σε στα καλύ­τε­ρα σχο­λεία της επο­χής και μεγά­λω­σε σε ένα σπί­τι γεμά­το βιβλία. Αγα­πη­μέ­νο του άθλη­μα ήταν η ξιφα­σκία και στα 15 του έγι­νε μέλος της εθνι­κής ομάδας.

Ένα χρό­νο αργό­τε­ρα μπή­κε στη Σχο­λή Δοκί­μων, θέλο­ντας να γίνει αξιω­μα­τι­κός του Ναυ­τι­κού. Μία παρά­στα­ση, όμως, του Κάρο­λου Κουν, με πρω­τα­γω­νί­στρια την Έλλη Λαμπέ­τη, του άλλα­ξε τη ζωή.Εδωσε εξε­τά­σεις στη σχο­λή του Εθνι­κού Θεά­τρου και πέρα­σε πρώ­τος. Από την πρώ­τη του θεα­τρι­κή παρου­σία λαμ­βά­νει τις καλύ­τε­ρες κρι­τι­κές. Ο Δημή­τρης Χορν ήταν τόσο σίγου­ρος για το ταλέ­ντο του Αλέ­κου, που είχε στοι­χη­μα­τί­σει για την επι­τυ­χία του.

Τον και­ρό εκεί­νο, η Κατε­ρί­να (Ανδρε­ά­δη) έψα­χνε για έναν «ζεν πρε­μιέ», για το έργο «Φθι­νο­πω­ρι­νή Παλίρ­ροια». Ο νεα­ρός ηθο­ποιός την επι­σκέ­φτη­κε με λου­λού­δια στο σπί­τι της μαζί με την Άννα Συνο­δι­νού και πήρε το ρόλο. Έκα­νε τα πρώ­τα του βήμα­τα στο θεα­τρι­κό σανί­δι στις 9 Ιου­λί­ου 1949 και άφη­σε τις καλύ­τε­ρες εντυ­πώ­σεις σε κρι­τι­κούς και κοι­νό. «Παρου­σιά­στε όπλα. Επι­τέ­λους, ένας ερα­στής στο ελλη­νι­κό θέα­τρο», έγρα­ψε χαρα­κτη­ρι­στι­κά ο Αιμί­λιος Χουρ­μού­ζιος στην Καθημερινή.

Από νωρίς μπαί­νει στον κόσμο της 7ης Τέχνης, αφή­νο­ντας ανε­ξί­τη­λο το σημά­δι του. Εντύ­πω­ση έκα­νε και στον Φιλο­ποί­μη­να Φίνο, ο οποί­ος του πρό­τει­νε να παί­ξει στον κινη­μα­το­γρά­φο. Την ίδια, κιό­λας, χρο­νιά έκα­νε το ντε­μπού­το του στη μεγά­λη οθό­νη, με την ται­νία «Δύο κόσμοι», σε σκη­νο­θε­σία Γρη­γό­ρη Γρη­γο­ρί­ου. Ακο­λού­θη­σαν αμέ­τρη­τες άλλες, και όλοι συμ­φω­νού­σαν πως επρό­κει­το για έναν μεγά­λο ηθο­ποιό και τον μεγα­λύ­τε­ρο γόη της επο­χής. Η απή­χη­σή του στον γυναι­κείο πλη­θυ­σμό ήταν άνευ προηγουμένου.

Ηταν πολύ σπά­νιο μείγ­μα ταλέ­ντου, γοη­τεί­ας, καλ­λιέρ­γειας, ευαι­σθη­σί­ας και σεμνότητας.

Δεν υπήρ­ξε περα­στι­κός από τού­το τον κόσμο. Πήρε μέρος στο δημο­κρα­τι­κό κίνη­μα και συγκρού­στη­κε με το έργο του, σε δύσκο­λες επο­χές, με τη λογοκρισία.

Πέθα­νε στις 8 Νοεμ­βρί­ου 2005 και όπως έγρα­φε η ανα­κοί­νω­ση του ΚΚΕ: Θα θυμό­μα­στε τον Αλέ­κο Αλε­ξαν­δρά­κη για τις υπη­ρε­σί­ες του στο θέα­τρο και στον κινη­μα­το­γρά­φο, όπου έδει­ξε συνέ­πεια, ευγέ­νεια και ήθος, αλλά και για τη συμ­με­το­χή του σε σημα­ντι­κές στιγ­μές του λαϊ­κού μας κινήματος.

Πηγές: Σαν σήμε­ρα / Ριζοσπάστης

Αγαπημένο