Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ανακοίνωση του ΚΚΕ για τον θάνατο του Κώστα Βουτσά

Η Κεντρι­κή Επι­τρο­πή του ΚΚΕ σε ανα­κοί­νω­σή της για τον θάνα­το του Κώστα Βου­τσά αναφέρει:

«Η ΚΕ του ΚΚΕ απο­χαι­ρε­τά το μεγά­λο ηθο­ποιό Κώστα Βου­τσά, ο οποί­ος για 70 χρό­νια, με το πηγαίο ταλέ­ντο του χάρι­ζε απλό­χε­ρα τη χαρά και το γέλιο, κερ­δί­ζο­ντας επά­ξια την αγά­πη όλου του κόσμου. Η πλα­τιά ανα­γνώ­ρι­ση και η δόξα δεν τον άλλα­ξαν, δεν τον απο­μά­κρυ­ναν ούτε στιγ­μή από τους λαϊ­κούς ανθρώ­πους. Παρέ­μει­νε απλός, ζεστός, εγκάρ­διος, αξιο­λά­τρευ­τος, μια μεγά­λη καρ­διά γεμά­τη από το κέφι και τη χαρά εκεί­νου που γνω­ρί­ζει την αξία της ζωής.

Ο Κώστας Βου­τσάς ζυμω­μέ­νος από νωρίς στα βάσα­να της στέ­ρη­σης, αλλά και στον πόθο και τον αγώ­να για έναν καλύ­τε­ρο κόσμο, εξέ­πε­μπε όλο εκεί­νο το ηθι­κό μεγα­λείο των λαϊ­κών ανθρώ­πων, την καλο­σύ­νη, τη γνη­σιό­τη­τα των αισθη­μά­των, τη θετι­κή στά­ση απέ­να­ντι σε κάθε δυσκο­λία. Και δεν θα μπο­ρού­σε να ήταν αλλιώς, αφού από τα δέκα του κιό­λας χρό­νια, εκεί που μπαί­νουν οι βάσεις της ανθρώ­πι­νης προ­σω­πι­κό­τη­τας, ο Κώστας Βου­τσάς έγι­νε Αετό­που­λο και μοί­ρα­ζε προ­κη­ρύ­ξεις του ΕΑΜ και της ΕΠΟΝ, που τύπω­νε ο κομ­μου­νι­στής πατέ­ρας του.

Τα σκλη­ρά παι­δι­κά του χρό­νια στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, δεν σκλή­ρυ­ναν την καρ­διά του, που έμει­νε ευαί­σθη­τη μέχρι το τέλος. Αντί­θε­τα, τον όπλι­σαν με ένα ασί­γα­στο πάθος για τη ζωή, τον έρω­τα και την τέχνη.

Όταν στα εικο­σιέ­να του έρχε­ται στην Αθή­να, ως από­φοι­τος της σχο­λής θεά­τρου του Μακε­δο­νι­κού Ωδεί­ου συνε­χί­ζει το υπέ­ρο­χο ταξί­δι της καλ­λι­τε­χνι­κής δημιουρ­γί­ας, όπου στην αρχή δου­λεύ­ει στα μπου­λού­κια και κατα­κτά την πει­θαρ­χία στη συλ­λο­γι­κή προ­σπά­θεια. Μέσα από τη συνερ­γα­σία του με τα κορυ­φαία ιερά τέρα­τα του θεά­τρου ανέ­δει­ξε το ανε­ξά­ντλη­το και πηγαίο κωμι­κό του ταλέ­ντο. Έγι­νε ο κύριος “κλη­ρο­νό­μος” της γενιάς των Αυλω­νί­τη, Μακρή, Λογο­θε­τί­δη, Σταυ­ρί­δη, Χατζηχρήστου.

Το μεγά­λο κατόρ­θω­μά του είναι ότι όποιον χαρα­κτή­ρα κι αν ερμή­νευε, τον αγα­πού­σε και τον έκα­νε να φαντά­ζει σπου­δαί­ος. Έπλα­σε έναν από­λυ­τα δικό του, μονα­δι­κό, αυθε­ντι­κά λαϊ­κό, πλη­θω­ρι­κό­τα­το, ευφά­ντα­στο, πάντα ελεύ­θε­ρο και πάντα παι­γνιώ­δη, υπο­κρι­τι­κό κώδι­κα, ανοι­χτό και πρό­σφο­ρο σ’ όλα τα είδη της κωμωδίας.

Το μεγά­λο, όμως, “όπλο” της υπο­κρι­τι­κής του ήταν η μη επα­νά­παυ­ση στους “κώδι­κές” του. Ήταν η εγρή­γορ­ση, η επι­στρά­τευ­ση όλου του “είναι” του, η συμ­με­το­χή όλων των κυτ­τά­ρων του σε κάθε ερμη­νεία. Μια διαρ­κής, καθη­με­ρι­νή ανα­δη­μιουρ­γία των ρόλων και των χαρα­κτή­ρων, έξω από τις ευκο­λί­ες και τη ρου­τί­να της τυπι­κής επα­νά­λη­ψης, που τον έκα­νε να ξεχω­ρί­ζει όχι μόνο με την τέχνη του, αλλά και με την εντι­μό­τη­τά του απέ­να­ντι στο κοι­νό, που ζού­σε μαζί του την παράσταση.

Στις θεα­τρι­κές του ερμη­νεί­ες δεν έλει­ψαν άλλω­στε και οι κλα­σι­κοί ρόλοι, όπως στις “Σφή­κες” και τους “Αχαρ­νής” του Αρι­στο­φά­νη, στον “Αρχο­ντο­χω­ριά­τη” και τον “Ταρ­τού­φο” του Μολιέρου.

Ο Κώστας Βου­τσάς ποτέ του δεν βολεύ­τη­κε στην τυπο­ποί­η­ση. Αν και κατα­ξιω­μέ­νος ως καρα­τε­ρί­στας κωμι­κός συμ­με­τεί­χε σε κοι­νω­νι­κά δρά­μα­τα, όπως ο “Κατή­φο­ρος” και ο “Νόμος 4000”.

Όλο όμως το εύρος των δυνα­το­τή­των του και το βάθος της τέχνης του φάνη­κε στις ται­νί­ες του Βασί­λη Βαφέα “Ο έρω­τας του Οδυσ­σέα” και «Ο μώλος». Ειδι­κά στον “Έρω­τα του Οδυσ­σέα”, όπου απέ­σπα­σε και βρα­βείο για το ρόλο αυτό, δημιούρ­γη­σε έναν χαρα­κτή­ρα με τον οποίο ανα­με­τρή­θη­κε για πρώ­τη φορά στην καριέ­ρα του.

Ο Κώστας Βου­τσάς έδει­ξε μεγά­λο σεβα­σμό στο κοι­νό, υπο­στη­ρί­ζο­ντας πως “η σχέ­ση με το κοι­νό είναι ανι­διο­τε­λής. Δεν έχει κανέ­να συμ­φέ­ρον από μένα ένα κοι­νό που μ’ αγα­πά­ει”. Γι’ αυτό δεν απέ­φυ­γε ποτέ τη ζωντα­νή επα­φή μαζί του.

Η συμ­με­το­χή του πατέ­ρα, του αδερ­φού και η δική του στην Αντί­στα­ση, η συνει­δη­το­ποί­η­ση της ταξι­κής ανι­σό­τη­τας μέσα από τη δύσκο­λη ζωή του, το χρέ­ος που ένιω­θε απέ­να­ντι στον πατέ­ρα του, μα πάνω απ’ όλα η πεποί­θη­ση ότι το ιδα­νι­κό ενός καλύ­τε­ρου, δίκαιου κόσμου, χωρίς εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο θα γίνει πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, τον έφε­ραν κοντά στο ΚΚΕ, μια από­φα­ση ζωής μέχρι το τέλος.

Ο Κώστας Βου­τσάς στή­ρι­ξε το ΚΚΕ όχι μόνο με την ψήφο του, αλλά και με δηλώ­σεις και παρο­τρύν­σεις να συστρα­τευ­θούν όλοι οι κατα­πιε­σμέ­νοι μαζί του.

Όπως ο ίδιος έγρα­ψε στον Ριζο­σπά­στη”: “Εγώ ψηφί­ζω ΚΚΕ και για λόγους συνεί­δη­σης, για­τί αισθά­νο­μαι το χρέ­ος απέ­να­ντι στον πατέ­ρα μου, που αγω­νί­στη­κε για όλα αυτά, που συνε­χί­ζει να αγω­νί­ζε­ται το Κόμ­μα, αλλά και για­τί το ΚΚΕ είναι το μόνο που συνε­χί­ζει να αντι­στέ­κε­ται στην κατη­φό­ρα που έχει πάρει η ελλη­νι­κή κοι­νω­νία και αισθά­νο­μαι χρέ­ος να συμ­με­τέ­χω σ’ αυτή την αντίσταση”.

Η Κεντρι­κή Επι­τρο­πή του ΚΚΕ εκφρά­ζει τα πιο θερ­μά της συλ­λυ­πη­τή­ρια σε όλους τους δικούς του ανθρώ­πους, που άφη­σε πίσω του, στις τρεις κόρες και τους δυο γιους του, στη σύζυ­γό του Αλί­κη Κατσα­βού. Θα λεί­ψει κι από μας και απ’ όλο τον κόσμο. Μα την ίδια στιγ­μή θα είναι εδώ, παρών με το έργο του, τους ρόλους του, και προ­πά­ντων με την ανε­πα­νά­λη­πτη κι αξέ­χα­στη προ­σω­πι­κό­τη­τά του. Θα είναι εδώ στους αγώ­νες του σήμε­ρα και του αύριο για έναν καλύ­τε­ρο κόσμο».

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο