Αντώνης Σαμαράς

Η περι­φε­ρό­με­νη ανά την επι­κρά­τεια θλι­βε­ρή καρι­κα­τού­ρα που φέρει το όνο­μα «Αντώ­νης Σαμα­ράς», δεν προ­κα­λεί πια παρά τον οίκτο των αντι­πά­λων του ― τον σεβα­σμό τους ποτέ δεν μπό­ρε­σε να τον διεκ­δι­κή­σει. Τα όσα ξεστο­μί­ζει μέρα με τη μέρα όσο πλη­σιά­ζει η Κυρια­κή των εκλο­γών, δεί­χνουν εκτός των άλλων και το πόσο κακή σχέ­ση μπο­ρεί να απο­χτή­σει με τα χρό­νια με τον εαυ­τό του ένας άνθρω­πος χωρίς δικό του λόγο, ανδρεί­κε­λο των αφε­ντι­κών του, όταν τον κυριεύ­σει ο πανι­κός μπρο­στά στο ενδε­χό­με­νο να πάψει πια να τους είναι χρήσιμος.
Να τον χαί­ρο­νται όσοι ―αντά­ξιοί του― τον ξανα­ψη­φί­σουν. Σώμα από το σώμα τους και καθρέ­φτης της ψυχής τους.

Οικο­δό­μος