Αριστερή Συσπείρωση: Εγκατέλειψε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στηρίζει ΚΚΕ

«Είναι αντι­κει­με­νι­κά σημα­ντι­κό για τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα, για το εργα­τι­κό κίνη­μα, απέ­να­ντι στην εξα­γο­ρά, τη δια­χεί­ρι­ση και τις επι­τα­γές του ιμπε­ρια­λι­σμού, στις εκλο­γές να ενι­σχυ­θεί το ΚΚΕ» ανα­φέ­ρει σε ανα­κοί­νω­ση η Αρι­στε­ρή Συσπείρωση.

Η ανα­κοί­νω­ση:

«Η συγκυ­ρία στην οποία διε­ξά­γο­νται οι εκλο­γές έχει ριζι­κά δια­φο­ρε­τι­κή δεσπό­ζου­σα από εκεί­νη των προη­γού­με­νων εκλο­γι­κών ανα­με­τρή­σε­ων. Στους προη­γού­με­νους εκλο­γι­κούς γύρους το δια­κύ­βευ­μα επι­κε­ντρώ­θη­κε κυρί­αρ­χα στη δυνα­τό­τη­τα να εκφρα­στούν σε κεντρι­κό πολι­τι­κό επί­πε­δο οι κινη­μα­τι­κές διερ­γα­σί­ες, η κατα­δί­κη των μνη­μο­νια­κών πολι­τι­κών δημο­σιο­νο­μι­κής πει­θαρ­χί­ας και κοι­νω­νι­κής ισο­πέ­δω­σης, η απά­ντη­ση στη φασι­στι­κή απει­λή, η ρήξη κοι­νω­νι­κών στρω­μά­των με τη δια­χεί­ρι­ση και τη λογι­κή του μικρό­τε­ρου κακού, η πολι­τι­κή έκφρα­ση ενός ριζο­σπα­στι­σμού στην κοι­νω­νία απέ­να­ντι στα μνη­μο­νια­κά κόμματα.

Σε αυτό το πλαί­σιο, η Αρι­στε­ρή Συσπεί­ρω­ση επι­χεί­ρη­σε να παρέμ­βει μέσα στο μέτω­πο της ΑΝΤΑΡΣYΑ με στό­χο να εκφρα­στεί ένα μειο­ψη­φι­κό μεν, υπαρ­κτό δε πολι­τι­κό ρεύ­μα μέσα στο κοι­νω­νι­κό κίνη­μα. Ο στό­χος αυτός δεν επε­τεύ­χθη από την ΑΝΤΑΡΣYΑ συνο­λι­κά και την Αρι­στε­ρή Συσπεί­ρω­ση ανα­λο­γι­κά, παρά κάποιες σημα­ντι­κές συμ­βο­λές, παρα­κα­τα­θή­κες και ανα­λα­μπές. Η αδυ­να­μία αυτή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι που οδή­γη­σε και στην υπο­χώ­ρη­ση της δυνα­μι­κής της και την απο­χώ­ρη­ση δυνά­με­ων στα­δια­κά και σε δια­φο­ρε­τι­κές κατευ­θύν­σεις, μετα­ξύ άλλων και της Αρι­στε­ρής Συσπείρωσης.

Σήμε­ρα, ως απο­τέ­λε­σμα της υπερ­δε­κα­ε­τούς κρί­σης, των μνη­μο­νί­ων και των κομ­μά­των που ευθύ­νο­νται για την κοι­νω­νι­κή κατα­στρο­φή και κυβέρ­νη­σαν τη χώρα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ) επι­βάλ­λο­ντάς τα μαζί με διά­φο­ρα πολι­τι­κά ρεύ­μα­τα δεξιάς και κεϋν­σια­νής προ­έ­λευ­σης και αρχη­γι­κού χαρα­κτή­ρα (ΛΑ.Ο.Σ., κόμ­μα­τα Καμ­μέ­νου, Βαρου­φά­κης, ΠΟΤΑΜΙ, Πλεύ­ση Ελευ­θε­ρί­ας — Κων­στα­ντο­πού­λου κλπ.), ο ταξι­κός συσχε­τι­σμός δυνά­με­ων έχει μετα­το­πι­στεί προς όφε­λος του κεφα­λαί­ου. Η πίε­ση αυτή έχει επι­δρά­σει στην παρέμ­βα­ση και δυνα­μι­κή των σωμα­τεί­ων, τα κοι­νω­νι­κά ξεσπά­σμα­τα, το χώρο της νεο­λαί­ας που βιώ­νει με έντα­ση την εργα­σια­κή απα­ξί­ω­ση, τη δυνα­μι­κή του κινή­μα­τος συνο­λι­κά, παρά τις αναλαμπές.

Απαι­τεί­ται, λοι­πόν, μία ακό­μα μεγα­λύ­τε­ρη προ­σπά­θεια ενί­σχυ­σης και μαζι­κο­ποί­η­σης των μορ­φών οργά­νω­σης εργα­ζο­μέ­νων και νεολαίας.

Ταυ­τό­χρο­να ο πόλε­μος στην Ανα­το­λι­κή Ευρώ­πη και η ενερ­γή συμ­με­το­χή της Ελλά­δας σε αυτόν με την απο­στο­λή πολε­μι­κού εξο­πλι­σμού, μέσω της δολο­φο­νι­κής δρά­σης του ΝΑΤΟ και των ισχυ­ρών της ΕΕ που ορέ­γο­νται νέα μοι­ρά­σμα­τα του πλα­νή­τη, σήμε­ρα στην Ανα­το­λι­κή Ευρώ­πη, συνε­χώς στη Μέση Ανα­το­λή και αύριο στην Ανα­το­λι­κή Ασία, πιέ­ζουν ακό­μα περισ­σό­τε­ρο το λαό και τη νεο­λαία. Βάζο­ντας να πλη­ρώ­σουν οι λαοί των χωρών του ΝΑΤΟ του­λά­χι­στον 150 δισ. σύμ­φω­να με τις εκτι­μή­σεις του ΓΓ του ΝΑΤΟ άμε­σα με απο­στο­λές υλι­κού, και ακό­μα περισ­σό­τε­ρο με τον πλη­θω­ρι­σμό σε βασι­κά και ανα­γκαία ήδη. Μία νέα απει­λή αρπα­γής του περιο­ρι­σμέ­νου λαϊ­κού εισο­δή­μα­τος προς το όφε­λος των ισχυ­ρών του στρα­τιω­τι­κού, βιο­μη­χα­νι­κού, ενερ­γεια­κού και τρα­πε­ζι­κού συμπλέγματος.

Την ώρα που πλει­στη­ριά­ζε­ται η πρώ­τη κατοι­κία, τα νοι­κο­κυ­ριά της Ευρώ­πης περ­νά­νε τη μεγα­λύ­τε­ρη κρί­ση ενερ­γεια­κής φτώ­χειας από το 2ο παγκό­σμιο πόλε­μο, το κόστος δια­τρο­φής έχει φτά­σει σε τέτοια επί­πε­δα, που οι ίδιες οι έρευ­νές τους δεί­χνουν περιο­ρι­σμό στην αγο­ρά ακό­μα και του ψωμιού και των μακα­ρο­νιών στην Ελλά­δα, οι ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΜέΡΑ 25 μαζί με τα κόμ­μα­τα της ακρο­δε­ξιάς δεν ψελ­λί­ζουν λέξη για την έξο­δο από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ ως ανα­γκαίο βήμα για την ειρή­νη στον κόσμο. Από τη ΝΔ του “ο Καρα­μαν­λής μας έβα­λε στην ΕΕ” ως τον Βαρου­φά­κη του “δεν θα τους κάνου­με τη χάρη να φύγου­με από την ΕΕ, ποτέ”. Ανα­μα­σά­νε αφη­γή­σεις για σωστές πλευ­ρές της ιστο­ρί­ας, τις χαμέ­νες ευκαι­ρί­ες ειρή­νης του 1991 (πρό­γραμ­μα ΜέΡΑ 25) από τον Ατλα­ντι­κό μέχρι το Βλα­δι­βο­στόκ κλπ., ασυ­ναρ­τη­σί­ες για κίνη­μα με αδέ­σμευ­τους τρα­γέ­λα­φους του ΠΑΣΟΚ-Καντά­φι για το Σοσια­λι­σμό στην Τζα­μα­χι­ρία, του ’80, με στό­χο να μη φύγουν από το πλαί­σιο που τους επι­τρέ­πει η πολι­τι­κή ορθό­τη­τα των Αμε­ρι­κα­νών και Ευρω­παί­ων. Την ίδια ώρα, οι βόμ­βες, είτε προ­έρ­χο­νται από τα “αμυ­ντι­κά” απο­θέ­μα­τα της Ελλά­δας και του ΝΑΤΟ είτε από τη Ρωσία, χέρι-χέρι με τον ιμπε­ρια­λι­σμό και με τους φασί­στες της ουκρα­νι­κής κυβέρ­νη­σης, τους οποί­ους φιλο­ξέ­νη­σαν και χει­ρο­κρό­τη­σαν πολ­λοί εξ αυτών και στην Ελλη­νι­κή Βου­λή, συνε­χί­ζουν να πέφτουν σε κεφά­λια εργα­ζο­μέ­νων, νεο­λαί­ας και παιδιών.

Αδη­μο­νούν να μαζέ­ψουν φωτο­γρα­φί­ες, δίπλα στους ισχυ­ρούς του αμε­ρι­κα­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού, τους πρέ­σβεις και τους στρα­τη­γούς και παρα­κα­λά­νε για ένα ραντε­βού με τους ηγέ­τες της ΕΕ και των ΗΠΑ για να δεί­ξουν ότι παρα­μέ­νουν στη σωστή μεριά, ενώ παράλ­λη­λα κάνουν μπίζ­νες με τους εφο­πλι­στές, το αέριο και πετρέ­λαιο της Ρωσίας.

Όσο η κρί­ση τους παρα­μέ­νει, οι τρά­πε­ζές τους παρα­παί­ουν και απαι­τούν ρευ­στό­τη­τα από τις κυβερ­νή­σεις για να καλύ­ψουν τις ζημιές τους ενώ θησαυ­ρί­ζουν οι “επεν­δυ­τές-funds”, όσο ο πόλε­μος στοι­χί­ζει σε ζωές και μέσα, τόσο θα μεγα­λώ­νουν οι απαι­τή­σεις αρπα­γής του πλού­του των εργα­ζο­μέ­νων, της λαϊ­κής κατοι­κί­ας, θα μεγα­λώ­νει η φορο­λο­γία και θα μειώ­νε­ται το εισό­δη­μα από τον πλη­θω­ρι­σμό, θα περι­στέλ­λο­νται ελευ­θε­ρί­ες, θα σκλη­ραί­νουν οι κατα­σταλ­τι­κοί μηχα­νι­σμοί όπως στη Γαλ­λία και σε όλη την Ευρώ­πη και πριν από όλους στην Ελλά­δα ήδη από την επο­χή των μνημονίων.

Οι πιέ­σεις αυτές, οι οποί­ες εντεί­νο­νται ακό­μη περισ­σό­τε­ρο με την άνο­δο τόσο της Κίνας όσο και άλλων περι­φε­ρεια­κών οικο­νο­μι­κών και πολι­τι­κών κέντρων, που απο­δε­σμεύ­ο­νται από το δίκτυο εξου­σί­ας και ελέγ­χου του δυτι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού (Σαου­δι­κή Αρα­βία κλπ.), επι­τα­χύ­νουν ακό­μη περισ­σό­τε­ρο την πλή­ρη ενσω­μά­τω­ση και απα­ρέ­γκλι­τη στρά­τευ­ση των δυνά­με­ων της “συλ­λο­γι­κής δύσης” πίσω από το άρμα του αμε­ρι­κα­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού και των κυρί­αρ­χων επι­διώ­ξε­ών του.

Για τις κυρί­αρ­χες ιμπε­ρια­λι­στι­κές επι­διώ­ξεις δεν απο­τε­λεί επο­μέ­νως δια­κύ­βευ­μα το απο­τέ­λε­σμα των επερ­χό­με­νων εκλο­γών, δεδο­μέ­νου ότι η κυβέρ­νη­ση που θα προ­κύ­ψει, ανε­ξάρ­τη­τα από το πολι­τι­κό της κέντρο (ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ), θα συστρα­τευ­τεί με τα δολο­φο­νι­κά σχέ­δια και τις πολε­μι­κές επι­διώ­ξεις του κυρί­αρ­χου ιμπε­ρια­λι­σμού. Δεν απο­τε­λεί δια­κύ­βευ­μα ούτε ως προς τον καθο­ρι­σμό της εσω­τε­ρι­κής πολι­τι­κής ατζέ­ντας και τη συνέ­χεια της αστι­κής στρα­τη­γι­κής, δεδο­μέ­νου ότι ο δικομ­μα­τι­σμός που έχει δια­μορ­φω­θεί θα εφαρ­μό­σει ένα παρα­πλή­σιο μείγ­μα πολι­τι­κής. Το πρό­γραμ­μα επί­θε­σης απέ­να­ντι στις δυνά­μεις της εργα­σί­ας περι­λαμ­βά­νει την επέ­κτα­ση των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων σε πεδία που δεν έχουν ακό­μη εντα­χθεί στο πλαί­σιο της καπι­τα­λι­στι­κής κερ­δο­φο­ρί­ας (Υγεία, Εκπαί­δευ­ση), την υφαρ­πα­γή της λαϊ­κής κατοι­κί­ας και περιου­σί­ας, επι­τα­χύ­νο­ντας τη βίαιη μετα­φο­ρά εισο­δή­μα­τος από τις εργα­το­λαϊ­κές τάξεις προς το κεφά­λαιο, την επι­δο­μα­τι­κή πολι­τι­κή και το μοί­ρα­σμα της φτώ­χειας για να επι­τυγ­χά­νο­νται οι ανά­λο­γες κοι­νω­νι­κές ενσω­μα­τώ­σεις και ταυ­τό­χρο­να την έντα­ση της κατα­στο­λής απέ­να­ντι στα κοι­νω­νι­κά ρεύ­μα­τα και τις πολι­τι­κές δυνά­μεις που θα συνε­χί­ζουν να αγω­νί­ζο­νται για την ανα­τρο­πή των αντερ­γα­τι­κών και αντι­λαϊ­κών πολιτικών.

Οι επερ­χό­με­νες εκλο­γές είναι κρί­σι­μες για τον λαό, ωστό­σο και την αρι­στε­ρά, λόγω των ριζι­κών μετα­το­πί­σε­ων, της συνο­λι­κής υπο­χώ­ρη­σης και απο­διορ­γά­νω­σης που παρου­σιά­ζουν δυνά­μεις, πολι­τι­κές τάσεις και ιστο­ρι­κά ρεύ­μα­τα, αλλά και της κινη­το­ποί­η­σης του λαού και της μαζι­κο­ποί­η­σης των δομών οργα­νω­μέ­νης πάλης που απαι­τεί­ται για να ανα­τρα­πεί αυτή η κατεύθυνση.

Μία δεκα­ε­τία μνη­μο­νί­ων και επί­θε­σης σε κίνη­μα και εργα­σία δεν ολο­κλή­ρω­σε τις διερ­γα­σί­ες στο εσω­τε­ρι­κό της αρι­στε­ράς ώστε να παρα­χθούν πολι­τι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα σε οργά­νω­ση και δρά­ση, σε χώρους εργα­σί­ας και κίνη­μα, ώστε να ανα­τρα­πεί η κατεύ­θυν­ση αυτή. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απο­τέ­λε­σε το σημα­ντι­κό­τε­ρο πολι­τι­κό εγχεί­ρη­μα — μέτω­πο της περιό­δου, παρά­γω­γο των κοι­νω­νι­κών και πολι­τι­κών ανα­κα­τα­τά­ξε­ων της προη­γού­με­νης δεκα­ε­τί­ας. Ωστό­σο, απέ­τυ­χε να προ­χω­ρή­σει σε ανώ­τε­ρες μορ­φές πολι­τι­κής συγκρό­τη­σης, μαζι­κο­ποί­η­ση και δρά­ση με άλλες δυνά­μεις του κινή­μα­τος και παρά τη συμ­βο­λή της στο κίνη­μα, τελι­κά ηττή­θη­κε και η παρέμ­βα­σή της υπο­χώ­ρη­σε. Κατέ­λη­ξε ένα ετε­ρό­κλη­το μόρ­φω­μα με αδύ­να­μη πολι­τι­κή ανα­φο­ρά, συνο­χή και σχέ­διο, σε μια κατεύ­θυν­ση εκπρο­σώ­πη­σης όχι των οικο­νο­μι­κών και πολι­τι­κών διεκ­δι­κή­σε­ων της μαζι­κής πλειο­ψη­φί­ας και των εργα­το­λαϊ­κών στρω­μά­των, αλλά μέρους των κοι­νω­νι­κών ρευ­μά­των του δικαιω­μα­τι­σμού και των κινη­μά­των ταυ­τό­τη­τας και μάλι­στα εκεί­νου του μέρους που δεν συγκρο­τεί­ται σε κοι­νή ταξι­κή προοπτική.

Αυτό που ουσια­στι­κά δια­κυ­βεύ­ε­ται για την επό­με­νη ημέ­ρα είναι η συνέ­χεια της ίδιας της αρι­στε­ράς, αλλά και η πιθα­νό­τη­τα ενί­σχυ­σης του ρεύ­μα­τος του κοι­νο­βου­λευ­τι­σμού, του κυβερ­νη­τι­σμού, της ανά­θε­σης και των δια­χει­ρι­στι­κών λογικών.

Το ΜέΡΑ25 — Συμ­μα­χία για τη ρήξη δεν έχει καμία σχέ­ση με την αρι­στε­ρά, υπό οποια­δή­πο­τε μορ­φή και παρά­δο­σή της. Απο­τε­λεί ένα μετα­μο­ντέρ­νο πολι­τι­κό αφή­γη­μα — κεϋν­σια­νής έμπνευ­σης σύμ­φω­να με τους ίδιους, δια­χεί­ρι­σης της κρί­σης προς όφε­λος του κεφα­λαί­ου, με στοι­χεία προ­στα­σί­ας κάποιων δημο­κρα­τι­κών κατα­κτή­σε­ων. Εντάσ­σε­ται στο πολι­τι­κό ρεύ­μα της Ευρώ­πης όπου συμ­με­τέ­χουν προ­σω­πι­κό­τη­τες και συλ­λο­γι­κό­τη­τες γύρω από την ενα­ντί­ω­ση στη δια­πλε­κό­με­νη ολι­γαρ­χία των αγο­ρών, μία συζή­τη­ση που στους κύκλους της περι­λαμ­βά­νει στην καλύ­τε­ρη εκδο­χή το ρεύ­μα σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας στη Βρε­τα­νία. Αντι­με­τω­πί­ζει τον καπι­τα­λι­σμό και ιμπε­ρια­λι­σμό ως ανα­πό­φευ­κτη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, υστε­ρεί στον τρό­πο που αντι­λαμ­βά­νε­ται την κρί­ση του, την ερμη­νεύ­ει ως απο­τέ­λε­σμα κακής δια­χεί­ρι­σης της ολι­γαρ­χί­ας του πλού­του και της ανε­ξέ­λεγ­κτης δρά­σης τρα­πε­ζών και κυβερ­νή­σε­ων, ενώ προ­τεί­νει διέ­ξο­δο από την κρί­ση με ατζέ­ντα του κόμ­μα­τος των Πρασίνων.

Το πρό­γραμ­μά τους δεν δια­περ­νά­ται από την αντί­θε­ση κεφά­λαιο — εργα­σία, γι’ αυτό και το πεδίο δρά­σης δεν αφο­ρά την τάξη, την ενό­τη­τα και συγκρό­τη­σή της στο πεδίο της διεκ­δί­κη­σης υλι­κών συμ­φε­ρό­ντων, την ανα­βάθ­μι­ση της πολι­τι­κής της πρα­κτι­κής, την πολι­τι­κο­ποί­η­σής της και τελι­κά τον δρό­μο προς τον σοσια­λι­σμό, αλλά μία κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πρό­τα­ση κυβερ­νη­τι­κής αστι­κής δια­χεί­ρι­σης της κρί­σης. Ταυ­τό­χρο­να δεν προ­κρί­νει τη ρήξη και την έξο­δο από τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές ολο­κλη­ρώ­σεις, αλλά αντλεί από την παρά­δο­ση των αντι­φα­τι­κών και πολύ­μορ­φων αντι­στά­σε­ων ενά­ντια στην παγκο­σμιο­ποί­η­ση και τα αδια­φα­νή κέντρα εξου­σί­ας, με βασι­κό σημείο παρέμ­βα­σης την αντι­με­τώ­πι­ση του “δημο­κρα­τι­κού ελλείμ­μα­τος” και το μετα­σχη­μα­τι­σμό τους. Αν σημείο πάλης είναι ο μετα­σχη­μα­τι­σμός της Ευρω­ζώ­νης σε ζώνη ευη­με­ρί­ας, οι ψευ­το­εκ­βια­σμοί των ισχυ­ρών μερί­δων κεφα­λαί­ου της ΕΕ και η αξιο­ποί­η­ση της ΕΚΤ στο μοί­ρα­σμα της φτώ­χειας, διεκ­δι­κώ­ντας την επι­στρο­φή των υπερ­κερ­δών καπι­τα­λι­στι­κών κολοσ­σών με τη μορ­φή μερι­σμά­των στις επι­μέ­ρους αστι­κές μερί­δες κεφα­λαί­ου και μέρους αυτών στους ευρω­παϊ­κούς λαούς, αυτό το πολι­τι­κό σχέ­διο δεν ανή­κει στην αριστερά.

Η επι­λο­γή της ΛΑΕ να προ­σχω­ρή­σει ηγε­μο­νευό­με­νη στα ψηφο­δέλ­τια του ΜέΡΑ25 απο­τε­λεί μία κίνη­ση που έχει ως βασι­κό κρι­τή­ριο τη δυνα­τό­τη­τα ή πιθα­νό­τη­τα κοι­νο­βου­λευ­τι­κής εκπρο­σώ­πη­σης και το ανα­ζη­τεί με συνέ­πεια και απα­ραί­τη­τη ευε­λι­ξία από την ίδρυ­σή της. Η συνε­χής και ρητο­ρι­κή επί­κλη­ση της ρήξης επι­χει­ρεί να καμου­φλά­ρει το δομι­κά μεταρ­ρυθ­μι­στι­κό και δια­χει­ρι­στι­κό χαρα­κτή­ρα ενός πολι­τι­κού προ­γράμ­μα­τος λίγο πιο προ­ο­δευ­τι­κού από εκεί­νο του ΣΥΡΙΖΑ 2012–2015. Από την άλλη είναι ταυ­τό­ση­μη με τη “σκλη­ρή δια­πραγ­μά­τευ­ση” του 2015 που κατέ­λη­ξε στο τελευ­ταίο μνη­μό­νιο, μαζί με διευ­κο­λύν­σεις στον ιμπε­ρια­λι­σμό όπως εκφρά­στη­κε με τη Συμ­φω­νία των Πρε­σπών. Έτσι, η “πρώ­τη φορά Αρι­στε­ρά” μετα­τρέ­πε­ται σε “πρώ­τη φορά Ρήξη” πιά­νο­ντας το νήμα εκεί όπου το άφη­σε ο ΣΥΡΙΖΑ πριν τη “μνη­μο­νια­κή πανω­λε­θρία”, με περί­που προ­δια­γε­γραμ­μέ­νο απο­τέ­λε­σμα ξανά.

Αυτό δεν δημιουρ­γεί καμία ασυ­νέ­χεια στην πολι­τι­κή δια­δρο­μή όσων συμ­με­τέ­χουν στο ΜέΡΑ25 — Συμ­μα­χία για τη ρήξη, καθώς πολι­τι­κή τους μήτρα απο­τε­λεί ο ΣΥΡΙΖΑ, από τη διά­σπα­ση του οποί­ου προ­έ­κυ­ψαν το ΜέΡΑ25, η ΛΑΕ και η Πλεύ­ση Ελευ­θε­ρί­ας. Απο­τε­λεί όμως χωρίς έκπλη­ξη ανα­γκαία στά­ση, τυχο­διω­κτι­κή κατά την εκτί­μη­σή μας προ­ε­τοι­μά­ζο­ντας το επό­με­νο βήμα, για τις πολι­τι­κές τάσεις που προ­έρ­χο­νται από το χώρο της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής και ριζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς. Απο­τε­λεί προ­δια­γε­γραμ­μέ­νη κατά­λη­ξη μίας μακράς δια­δι­κα­σί­ας που έκα­νε τα πρώ­τα της βήμα­τα την περί­ο­δο ανα­μο­νής της κυβερ­νη­τι­κής εναλ­λα­γής το 2012 και ξεβρά­στη­κε στη συγκρό­τη­ση του “ενδιά­με­σου χώρου”, στο πρώ­το τσα­λα­βού­τη­μα στα θολά νερά του κοι­νο­βου­λευ­τι­σμού, τον Αύγου­στο του 2015 και η οποία ενί­σχυ­σε και τρο­φο­δο­τή­θη­κε από την υπο­χώ­ρη­ση και διά­λυ­ση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Οι παρα­πά­νω όψεις απο­τε­λούν όλες τους σημεία μίας προ­κα­θο­ρι­σμέ­νης τομής με το ρεύ­μα της κομ­μου­νι­στι­κής και επα­να­στα­τι­κής αρι­στε­ράς η οποία συντε­λέ­στη­κε και­ρό τώρα, ενώ δεί­χνουν πώς ο ανα­σχη­μα­τι­σμός των αστι­κών πολι­τι­κών δυνά­με­ων είναι άρρη­κτα δεμέ­νος με τις μετα­το­πί­σεις στις γραμ­μές της αρι­στε­ράς και τις νίκες του κεφα­λαί­ου πάνω της.

Δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει εξυ­πη­ρέ­τη­ση των λαϊ­κών ανα­γκών, ανά­πτυ­ξη κινη­μα­τι­κών πρα­κτι­κών ρήξης με την κυρί­αρ­χη αφή­γη­ση, πόσο μάλ­λον συγκρό­τη­ση ενός ιστού πρα­κτι­κών της κομ­μου­νι­στι­κής και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής αρι­στε­ράς, με το τσα­λα­βού­τη­μα στα θολά νερά της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής συνερ­γα­σί­ας και χρη­σι­μό­τη­τας και τελι­κά σε συνε­χή μετα­τό­πι­ση προς τον κυβερ­νη­τι­σμό με σημαί­ες ευκαι­ρί­ας. Ακό­μη και η κρι­τι­κή στή­ρι­ξη αυτής της πολι­τι­κής κατεύ­θυν­σης από άλλα πολι­τι­κά ρεύ­μα­τα, τάσεις και αγω­νι­στές του κινή­μα­τος, όχι μόνο δεν θα συμ­βά­λει στη μετα­βο­λή του συσχε­τι­σμού προς όφε­λος των δυνά­με­ων της εργα­σί­ας αλλά θα απο­τε­λέ­σει μία συνο­λι­κά αρνη­τι­κή εξέ­λι­ξη για το κίνη­μα και την αρι­στε­ρά, μία επα­νά­λη­ψη του εγχει­ρή­μα­τος ΣΥΡΙΖΑ, που λει­τούρ­γη­σε κατα­στρο­φι­κά για τις δυνά­μεις της εργα­σί­ας, οδη­γώ­ντας λαϊ­κά στρώ­μα­τα στην κατα­στρο­φή και μαζι­κά κοι­νω­νι­κά ρεύ­μα­τα στην ηττο­πά­θεια, την απο­γο­ή­τευ­ση και την απο­στρά­τευ­ση από το κοι­νω­νι­κό κίνημα.

Σήμε­ρα είναι ανα­γκαίο ένα τελεί­ως δια­φο­ρε­τι­κό και αντα­γω­νι­στι­κό πολι­τι­κό σχέ­διο, που θα έρχε­ται σε ευθεία σύγκρου­ση με τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές ολοκληρώσεις,και τις κυρί­αρ­χες οικο­νο­μι­κές, πολι­τι­κές και γεω­στρα­τη­γι­κές επι­διώ­ξεις τους. Οποια­δή­πο­τε γραμ­μή επι­διώ­κει τη ρήξη με το υπάρ­χον κοι­νω­νι­κό σύστη­μα εξου­σί­ας δεν μπο­ρεί παρά να μην προ­ω­θεί τη ρήξη με τα ταξι­κά πολι­τι­κά και ιδε­ο­λο­γι­κά στη­ρίγ­μα­τα της αστι­κής τάξης, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ-ΟΝΕ ανα­γνω­ρί­ζο­ντας ταυ­τό­χρο­να τις πολυ­ε­πί­πε­δες λει­τουρ­γί­ες τους στη διευ­ρυ­μέ­νη ανα­πα­ρα­γω­γή των σχέ­σε­ων κυριαρ­χί­ας-υπο­τέ­λειας και στην απο­διορ­γά­νω­ση των κυριαρ­χού­με­νων τάξεων.

Ένα τέτοιο σχέ­διο δεν μπο­ρεί παρά να δένει την αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή στό­χευ­ση με τις επι­θε­τι­κές διεκ­δι­κή­σεις του οικο­νο­μι­κού αγώ­να, για την ανα­τρο­πή του συσχε­τι­σμού δύνα­μης στο κυρί­αρ­χο πεδίο που γεν­νιού­νται και ανα­πα­ρά­γο­νται οι εκμε­ταλ­λευ­τι­κές σχέ­σεις, εκεί όπου η εργα­τι­κή τάξη μπο­λιά­ζε­ται με την ιδε­ο­λο­γία του καπι­τα­λι­στι­κού μονό­δρο­μου, του αστι­κού ρεα­λι­σμού — του ανα­πό­φευ­κτου αφη­γή­μα­τος — και της αδυ­να­μί­ας ανα­τρο­πής των κοι­νω­νι­κών σχέ­σε­ων εξου­σί­ας και εκμε­τάλ­λευ­σης. Είναι καθο­ρι­στι­κής σημα­σί­ας μια δια­δι­κα­σία που κερ­δί­ζει νίκες για τα εργα­τι­κά — λαϊ­κά στρώ­μα­τα, που αυξά­νει μέσα από αυτές την αυτο­πε­ποί­θη­σή τους, που στα­δια­κά αυξά­νει τη ριζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση και πολι­τι­κο­ποί­η­ση κινη­μα­τι­κών πρα­κτι­κών και διεκ­δι­κή­σε­ων. Γι’ αυτό είναι κρί­σι­μες μια σει­ρά από εργα­τι­κές μάχες και κινη­το­ποι­ή­σεις ειδι­κά σε χώρους εργα­σί­ας όπου κατα­πα­τού­νται δικαιώ­μα­τα, η κλα­δι­κή σωμα­τεια­κή συσπεί­ρω­ση και η προ­σπά­θεια αύξη­σης της πολι­τι­κής συνεί­δη­σης και ενό­τη­τας εργα­το­λαϊ­κών στρω­μά­των που βρί­σκο­νται στο κέντρο της επί­θε­σης, με στό­χο τη νίκη απέ­να­ντι στις αστι­κές επι­λο­γές και δυνάμεις.

Σήμε­ρα, απέ­χου­με από ένα μέτω­πο της αρι­στε­ράς με τη συμ­με­το­χή, τη σύμπρα­ξη και τη συνερ­γα­σία δια­φο­ρε­τι­κών πολι­τι­κών ρευ­μά­των και τάσε­ων που να προ­ω­θεί ένα αντί­στοι­χο πολι­τι­κό σχέ­διο για τις δυνά­μεις της εργα­σί­ας και το κίνημα.

Επι­διώ­κου­με στην επι­κεί­με­νη πολι­τι­κή μάχη των εκλο­γών την ενί­σχυ­ση δυνά­με­ων που παλεύ­ουν ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­σμό, με απεύ­θυν­ση σε εργα­το­λαϊ­κά στρώ­μα­τα, που προ­ω­θούν τη δρά­ση μέσα στο εργα­τι­κό κίνη­μα και παλεύ­ουν για την ενί­σχυ­σή του, που δεν ξεπου­λά­νε την ιστο­ρία του εργα­τι­κού κινή­μα­τος και των λαϊ­κών αγώ­νων στην Ελλά­δα για να δικαιο­λο­γή­σουν την ήττα τους και δύο καρέ­κλες στη Βουλή.

Για αυτό τον λόγο, είναι αντι­κει­με­νι­κά σημα­ντι­κό για τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα, για το εργα­τι­κό κίνη­μα, απέ­να­ντι στην εξα­γο­ρά, τη δια­χεί­ρι­ση και τις επι­τα­γές του ιμπε­ρια­λι­σμού, στις εκλο­γές να ενι­σχυ­θεί το ΚΚΕ.

Επι­διώ­κου­με να συμ­βά­λου­με στην κατεύ­θυν­ση ανα­σύ­στα­σης κινη­μα­τι­κών και πολι­τι­κών πρα­κτι­κών στους κοι­νω­νι­κούς χώρους που θα επι­τα­χύ­νει τη ρήξη με τις στο­χεύ­σεις του ιμπε­ρια­λι­σμού και τις οικο­νο­μι­κές, πολι­τι­κές και ιδε­ο­λο­γι­κές επι­διώ­ξεις της αστι­κής τάξης. Που να ενι­σχύ­ει τις διεκ­δι­κή­σεις των εργα­το­λαϊ­κών στρω­μά­των και θα ανα­γνω­ρί­ζει τον πρω­το­πό­ρο ρόλο τους στην ιστο­ρι­κή έκβα­ση της ταξι­κής πάλης. Που θα βασί­ζε­ται στη στρα­τη­γι­κή των μαζών, τα νικη­φό­ρα πολι­τι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα και θα ενι­σχύ­ει την κομ­μου­νι­στι­κή προ­ο­πτι­κή. Μακριά από τις σει­ρή­νες του κοι­νο­βου­λευ­τι­κού δρό­μου, της κυβερ­νη­σι­μό­τη­τας του πολι­τι­κού σχε­δί­ου, της ανά­θε­σης και της δια­χεί­ρι­σης, της μεταρ­ρύθ­μι­σης του κρά­τους και της μετά­βα­σης σε ηπιό­τε­ρες μορ­φές δια­κυ­βέρ­νη­σης. Απο­φα­σι­σμέ­νοι να βρι­σκό­μα­στε στο πλάι με κάθε τρό­πο με τις δυνά­μεις της εργα­σί­ας, τις ταξι­κές πρα­κτι­κές και διεκ­δι­κή­σεις τους ενά­ντια σε κάθε μορ­φής εκμε­τάλ­λευ­ση, συναί­νε­ση ή σύμπλευ­ση με την αστι­κή στρα­τη­γι­κή. Η Αρι­στε­ρή Συσπεί­ρω­ση συνε­χί­ζει να στο­χεύ­ει παρά τα πισω­γυ­ρί­σμα­τα και τις πολι­τι­κές επι­λο­γές δυνά­με­ων και συνι­στω­σών της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής και επα­να­στα­τι­κής αρι­στε­ράς στην οικο­δό­μη­ση ενός αυτο­τε­λούς πολι­τι­κού μετώ­που της, που οφεί­λει να συγκρο­τη­θεί στη βάση των αντι­στά­σε­ων και αγώ­νων του εργα­τι­κού κινή­μα­τος, για την από­κρου­ση της επί­θε­σης της αστι­κής τάξης και την ανα­τρο­πή του συσχε­τι­σμού προς όφε­λος των λαϊ­κών στρωμάτων.

Αρι­στε­ρή Συσπείρωση».

Πηγή: 902.gr