Ας μη χαθεί το μέτρο

Ο κουρ­νια­χτός της πτώ­σης είναι πάντα ανά­λο­γος του μεγέ­θους του οικο­δο­μή­μα­τος. Η ίδια η πτώ­ση είναι, πολ­λές φορές, ένα σύν­θε­το φαι­νό­με­νο, εξαρ­τώ­με­νο από πολ­λούς παράγοντες.

Αντι­λαμ­βα­νό­μα­στε τη λύπη – είναι και δική μας, ακό­μη και το σοκ που υπέ­στη­σαν πολ­λοί. Και η σκλη­ρή κρι­τι­κή ανα­γκαία κι επι­βε­βλη­μέ­νη. Δεν μπο­ρεί όμως να εκλεί­πει ο σεβα­σμός – ειδι­κά σ’ ένα τιτά­νιο και παγκό­σμιας απο­δο­χής έργο.

Στε­κό­μα­στε (στα­θε­ρά, απο­φα­σι­στι­κά και σκλη­ρά) απέ­να­ντι στη θλι­βε­ρή και τρα­γι­κή πτώ­ση, συνυ­πο­λο­γί­ζο­ντας και εκεί­νες τις παρα­μέ­τρους που δεν δικαιο­λο­γούν σε καμία περί­πτω­ση το φαι­νό­με­νο, αλλά επι­δρούν καθο­ρι­στι­κά στην γέν­νη­ση και στην εξέ­λι­ξή του. Δεν ευτε­λί­ζου­με το φαι­νό­με­νο στη φλυα­ρία, δεν κατα­πο­λε­μού­με μέσω αυτού την ανία μας, δεν κατα­κρε­ουρ­γού­με, δεν λιν­τσά­ρου­με, δεν τρώ­με σάρ­κες. Βγά­ζου­με συμπε­ρά­σμα­τα και προχωρούμε.

Θνη­τός, παρο­δι­κός κι ευά­λω­τος ο άνθρω­πος, αθά­να­το, πολ­λές φορές, το έργο του.

Ατέ­χνως

«Τρα­βή­ξα­νε ψηλά πολύ ψηλά, δύσκο­λο και να χαμηλώσουνε…»(1)

«Πατριώ­τες» και οι ναζί, Μίκη;

Προ­στα­τέψ­τε το Μίκη!