Αστυνομική βία: Σύμφυτη με την εξουσία του κεφαλαίου

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Η χθε­σι­νή βάρ­βα­ρη επί­θε­ση αστυ­νο­μι­κών δυνά­με­ων απέ­να­ντι σε κατοί­κους της Νέας Σμύρ­νης ήρθε να προ­στε­θεί στην μακρά αλυ­σί­δα γεγο­νό­των που σχε­τί­ζο­νται με φαι­νό­με­να αστυ­νο­μι­κής βίας, αυταρ­χι­σμού και ασυδοσίας.

Αμέ­τρη­τα τα παρα­δείγ­μα­τα των τελευ­ταί­ων μηνών: Επί­θε­ση σε φοι­τη­τές και συλ­λή­ψεις εντός του ΑΠΘ, διά­λυ­ση συγκε­ντρώ­σε­ων στο κέντρο της Αθή­νας με ξύλο, χημι­κά και αύρες, όργιο βίας και κατα­στο­λής στις επε­τεί­ους του Πολυ­τε­χνεί­ου και της δολο­φο­νί­ας Γρη­γο­ρό­που­λου, εισβο­λή δυνά­με­ων των ΜΑΤ σε πανε­πι­στη­μια­κές σχο­λές, μέχρι και εισβο­λή σε πολυ­κα­τοι­κί­ες (βλ. Σεπό­λια) και χρή­ση βίας απέ­να­ντι σε οικο­γέ­νειες, κλπ.

Είναι σαφές ότι τον τελευ­ταίο χρό­νο, στο πλαί­σιο του δόγ­μα­τος «νόμος και τάξη» που επι­χει­ρεί να εφαρ­μό­σει η κυβέρ­νη­ση της ΝΔ, παρα­τη­ρεί­ται όξυν­ση φαι­νο­μέ­νων αστυ­νο­μι­κής βίας και κατα­στο­λής. Με ευθύ­νη του πρω­θυ­πουρ­γού Κ. Μητσο­τά­κη, του «αρχι­σε­ρί­φη» υπουρ­γού Χρυ­σο­χοϊ­δη και στε­λε­χών της ΝΔ βρί­σκε­ται σε εξέ­λι­ξη μια προ­πα­γαν­δι­στι­κή προ­σπά­θεια να παρου­σια­στεί η κρα­τι­κή βία και κατα­στο­λή ως δήθεν «πάτα­ξη της εγκλη­μα­τι­κό­τη­τας» και «προ­στα­σί­ας» του δημό­σιου χώρου από «μειο­ψη­φί­ες». Πρό­κει­ται, επί της ουσί­ας, για μια χυδαία προ­σπά­θεια κατα­συ­κο­φά­ντη­σης του εργα­τι­κού-συν­δι­κα­λι­στι­κού κινή­μα­τος, των αγω­νι­ζό­με­νων φοι­τη­τών και μαθη­τών και όποιου αντι­δρά στην βαρ­βα­ρό­τη­τα των αντι­λαϊ­κών πολι­τι­κών της κυβέρ­νη­σης. Σε αυτό το πλαί­σιο η κυβέρ­νη­ση επεν­δύ­ει στον «κοι­νω­νι­κό αυτο­μα­τι­σμό», επι­χει­ρώ­ντας να ενερ­γο­ποι­ή­σει τα μικρο­α­στι­κά, συντη­ρη­τι­κά αντα­να­κλα­στι­κά των «κυρ-Παντε­λή­δων» αυτής της κοι­νω­νί­ας που στο πρό­σω­πο της αστυ­νο­μί­ας βλέ­πουν τον εγγυ­η­τή της υπο­τι­θέ­με­νης «κοι­νω­νι­κής ειρήνης».

Ωστό­σο, η αστυ­νο­μι­κή βία δεν είναι τωρι­νό φαι­νό­με­νο. Είναι ένα φαι­νό­με­νο που σχε­τί­ζε­ται με την ίδια την φύση της αστυ­νο­μί­ας ως μηχα­νι­σμού κατα­στο­λής του αστι­κού κρά­τους. Αν κάνει κανείς μια ιστο­ρι­κή ανα­δρο­μή στο πρό­σφα­το παρελ­θόν, θα θυμη­θεί την βιαιό­τη­τα με την οποία τα ΜΑΤ της κυβέρ­νη­σης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αντι­με­τώ­πι­ζαν απερ­γούς και διαδηλωτές.

Αν ανα­τρέ­ξει κανείς 20 και 30 χρό­νια πριν θα δει το ανε­λέ­η­το ξύλο, τα δακρυ­γό­να και την τρο­μο­κρα­τία της αστυ­νο­μί­ας επί των κυβερ­νή­σε­ων του ΠΑΣΟΚ και θα θυμη­θεί το περι­βό­η­το «το κρά­τος είστε εσείς» που απή­υ­θυ­νε προς τα σώμα­τα ασφλεί­ας ο Κων/νος Μητσο­τά­κης. Ποιός ξεχνά­ει, για παρά­δειγ­μα, τους δια­βό­η­τους «τρο­μο­νό­μους» που ψήφι­σαν το ΠΑΣΟΚ (2001) και η ΝΔ (2004) και οι οποί­οι προ­ε­τοί­μα­σαν το έδα­φος για την ποι­νι­κο­ποί­η­ση εργα­τι­κών-λαϊ­κών κινητοποιήσεων;

«Δεν υπάρχει κανένα κράτος, έστω και το πιο δημοκρατικό, που να μην έχει στο σύνταγμά του παραθυράκια και επιφυλάξεις, που εξασφαλίζουν στην αστική τάξη τη δυνατότητα να κινητοποιεί στρατεύματα ενάντια στους εργάτες, να κηρύσσει το στρατιωτικό νόμο κτλ. “σε περίπτωση διατάραξης της τάξης” — Στην πραγματικότητα, σε περίπτωση που η εκμεταλλευόμενη τάξη “παραβιάζει” το καθεστώς της σκλαβιάς της και κάνει προσπάθειες να φέρεται όχι δουλικά».

-Β.Ι. Λένιν, «Η προ­λε­τα­ρια­κή επα­νά­στα­ση και ο απο­στά­της Κάου­τσκι», «Απα­ντα», εκδ. «Σύγ­χρο­νη Επο­χή», τ. 37

Η αστυ­νο­μι­κή βία και κατα­στο­λή, λοι­πόν, έχουν πολύ μακρά ιστο­ρία που είναι σύμ­φυ­τη με την ίδια την ύπαρ­ξη του ελλη­νι­κού αστι­κού κρά­τους. Από το «ιδιώ­νυ­μο» του «εθνάρ­χη» Ελ. Βενι­ζέ­λου μέχρι τον πρό­σφα­το χου­ντι­κής έμπνευ­σης νόμο περί απα­γό­ρευ­σης συγκε­ντρώ­σε­ων των Μητσο­τά­κη-Χρυ­σο­χοϊ­δη, οι δυνά­μεις της αστυ­νο­μί­ας δια­παι­δα­γω­γού­νται να προ­στα­τεύ­ουν, με όλα τα δια­θέ­σι­μα μέσα, την εξου­σία του κεφα­λαί­ου απέ­να­ντι στον «εχθρό λαό».

Γι’ αυτό και στο πλαί­σιο του σημε­ρι­νού αστι­κού κρά­τους είναι ουτο­πι­κό το σύν­θη­μα περί «εκδη­μο­κρα­τι­σμού» της αστυ­νο­μί­ας και απο­προ­σα­να­το­λι­στι­κά τα αιτή­μα­τα για «διά­λυ­ση των ΜΑΤ». Κατά συνέ­πεια, η οργή και η αγα­νά­κτη­ση για τα φαι­νό­με­να αστυ­νο­μι­κής αυθαι­ρε­σί­ας και κατα­στο­λής πρέ­πει να στο­χεύ­ει στη μήτρα του φαι­νο­μέ­νου που δεν είναι άλλη από το βάρ­βα­ρο εκμε­ταλ­λευ­τι­κό σύστημα.