Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Βίκυ Μοσχολιού, μια σπουδαία λαϊκή φωνή — Θα μείνει αξέχαστη

Η Βίκυ Μοσχο­λιού γεν­νή­θη­κε στο Μετα­ξουρ­γείο στις 17 Μαΐ­ου του 1943 και έζη­σε τα παι­δι­κά της χρό­νια στο Αιγά­λεω. Χρό­νια στε­ρη­μέ­να, αλλά γεμά­τα αγά­πη και μου­σι­κή, καθώς ο πατέ­ρας της δεν απο­χω­ρι­ζό­ταν το γραμ­μό­φω­νο και την πλού­σια συλ­λο­γή του από λαϊ­κά δισκά­κια της εποχής.

Για να βοη­θή­σει την οικο­γέ­νεια της, δεκα­τριά­χρο­νο κορι­τσά­κι ακό­μα, πιά­νει δου­λειά σε εργο­στά­σιο ως κορ­δε­λιά­στρα. Πάντα, όμως, είτε ανά­με­σα στις κλω­στές και τα καρού­λια, είτε στις ανθι­σμέ­νες μυγδα­λιές της Αγί­ας Βαρ­βά­ρας, η Βίκυ έχει ένα τρα­γού­δι στο στό­μα. Οι αυστη­ρών αρχών γονείς της, όμως, δεν της επι­τρέ­πουν να δου­λέ­ψει νύχτα. Με την παρέμ­βα­ση της ξαδέρ­φης της, Έφης Λίντα, πεί­θο­νται τελι­κά και το 1962, Κυρια­κή του Πάσχα, η Βίκυ κάνει την πρε­μιέ­ρα της στο πάλ­κο, δίπλα στον Γρη­γό­ρη Μπι­θι­κώ­τση και τη Δού­κισ­σα, στην Τριά­να του Χειλά.

Εκα­νε την πρώ­τη της ηχο­γρά­φη­ση το 1962, η ουσια­στι­κή δισκο­γρα­φι­κή της πορεία ωστό­σο, ξεκί­νη­σε το ’64 — ’65, όταν ερμή­νευ­σε το «Χάθη­κε το φεγ­γά­ρι» του Σταύ­ρου Ξαρ­χά­κου (ται­νία «Λόλα»), τα «Δει­λι­νά» και τα «Ξημε­ρώ­μα­τα» του Γιώρ­γου Ζαμπέ­τα και το «Πήρα απ’ τη νιό­τη χρώ­μα­τα» του Από­στο­λου Καλ­δά­ρα. Από εκεί και πέρα, όλοι οι μεγά­λοι συν­θέ­τες αρχί­ζουν να δίνουν στην Βίκυ Μοσχο­λιού τα καλύ­τε­ρα τρα­γού­δια τους. Σταύ­ρος Ξαρ­χά­κος, Γιώρ­γος Ζαμπέ­τας, Από­στο­λος Καλ­δά­ρας, Δήμος Μού­τσης, Γιάν­νης Μαρ­κό­που­λος, Μίκης Θεο­δω­ρά­κης, Γιάν­νης Σπα­νός, Γιώρ­γος Κατσα­ρός, Ακης Πάνου, Μίμης Πλέσ­σας, Σταύ­ρος Κου­γιουμ­τζής, Γιώρ­γος Χατζη­νά­σιος, Βασί­λης Τσι­τσά­νης, Μάρ­κος Βαμ­βα­κά­ρης, Λου­κια­νός Κηλαη­δό­νης, Στα­μά­της Κρα­ου­νά­κης. Οι στί­χοι των τρα­γου­διών της υπο­γρά­φο­νται από μεγά­λους ποι­η­τές και στι­χουρ­γούς: Γιώρ­γος Σεφέ­ρης, Γιάν­νης Ρίτσος, Νίκος Γκά­τσος, Ευτυ­χία Παπα­γιαν­νο­πού­λου, Βαγ­γέ­λης Γκού­φας, Λευ­τέ­ρης Παπα­δό­που­λος, Δημή­τρης Χρι­στο­δού­λου, Μάνος Ελευ­θε­ρί­ου, Πυθα­γό­ρας, Κώστας Βίρ­βος, Λίνα Νικο­λα­κο­πού­λου, Κώστας Τρι­πο­λί­της, κ.ά.

Η Βίκυ Μοσχο­λιού για τέσ­σε­ρις τετρα­ε­τί­ες επέ­λε­γε πάντα με αυστη­ρά κρι­τή­ρια τα τρα­γού­δια της, ψάχνο­ντας πάντα για το γνή­σιο λαϊ­κό ποιο­τι­κό τρα­γού­δι, κερ­δί­ζο­ντας έτσι το σεβα­σμό και την αγά­πη του κόσμου. Ο λιτός δωρι­κός τρό­πος έκφρα­σής της φώτι­σε την αρχο­ντιά του λαϊ­κού αισθή­μα­τος, την ευγέ­νεια του πόνου της αγά­πης, την ομορ­φιά του έρω­τα, την τρυ­φε­ρό­τη­τα για τους κατα­τρεγ­μέ­νους της ζωής.

Η καλ­λι­τε­χνι­κή της πορεία χαρα­κτη­ρί­στη­κε από την ποιό­τη­τα των τρα­γου­διών της και τις ανε­πα­νά­λη­πτες ερμη­νεί­ες της. «Τα τρέ­να που φύγαν», «Βάλε κι άλλο πιά­το στο τρα­πέ­ζι» του Ξαρ­χά­κου, «Πάει, πάει» και «Χωρι­σμός» του Ζαμπέ­τα, «Δεν ξέρω πόσο σ’ αγα­πώ» και «Ενα αστέ­ρι πέφτει, πέφτει» του Καλ­δά­ρα, «Πέρα από τη θάλασ­σα» του Μαρ­κό­που­λου, «Συνοι­κι­σμός» του Μού­τση και τόσα άλλα του Σπα­νού «Ανθρω­ποι μονά­χοι» και «Μαρ­κί­ζα», του Ακη Πάνου αλλά και του Θεο­δω­ρά­κη, του Τσι­τσά­νη… Και στη συνέ­χεια η επα­να­φο­ρά των «Αρχο­ντο­ρε­μπέ­τι­κων», αλλά και τα «Σκου­ρια­σμέ­να χεί­λια», ο δίσκος της γνω­ρι­μί­ας με τον Στα­μά­τη Κρα­ου­νά­κη, τον Κώστα Τρι­πο­λί­τη και την Λίνα Νικο­λα­κο­πού­λου. «Πατάς το κόκ­κι­νο κου­μπί», «Πώς έφυ­γες», «Τα παλιο­σα­ρα­βα­λά­κια», «Και­νού­ριο πράγμα»…

Βίκυ Μοσχο­λιού, μία από τις σπου­δαιό­τε­ρες φωνές του ελλη­νι­κού τρα­γου­διού.  Η προ­σφο­ρά της στο λαϊ­κό τρα­γού­δι ήταν μεγά­λη. Θα μεί­νει αξέχαστη.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο