Βαγγέλης Κορακάκης — Εκδηλώσεις Τιμής & Μνήμης — 200 ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗΣ

Ο Βαγ­γέ­λης, είναι δια­χρο­νι­κά παρών, μαζί μας, στο πλευ­ρό μας ‑αυτό το ξέρουν όλοι. Στρα­τευ­μέ­νος στο πλάι της λαϊ­κής οικο­γέ­νειας, τρα­γου­δά­ει 38 και πάνω χρό­νια τους καη­μούς της, μιλά­ει για την ηρω­ι­κή Και­σα­ρια­νή, «μια ιδιαί­τε­ρη συνοι­κία με πολύ μεγά­λη ιστο­ρία …συνοι­κία — σύμ­βο­λο της Δημο­κρα­τί­ας και των αγώ­νων του ελλη­νι­κού λαού την επο­χή της Αντί­στα­σης». Γέν­νη­μα θρέμ­μα και κάτοι­κος, που από μικρό παι­δί «ερω­τεύ­τη­κε το μπου­ζού­κι οπτι­κά!» λέει με καμά­ρι: «Η Και­σα­ρια­νή ήταν ένα κάστρο απά­τη­το. Δεν πάτη­σαν οι Γερ­μα­νοί εδώ μέσα… Σήμε­ρα βέβαια ο τόπος αλλά­ζει. Χτί­ζο­νται πολυ­κα­τοι­κί­ες, γίνο­νται δρό­μοι… Όμως η ιστο­ρία δεν χάνε­ται. Η Και­σα­ρια­νή έχει δύνα­μη, χαρα­κτή­ρα, προ­σω­πι­κό­τη­τα, ευαι­σθη­σία».

Οι εκδη­λώ­σεις Τιμής και Μνή­μης για τους 200 Πατριώ­τες Κομ­μου­νι­στές ξεκί­νη­σαν με τα «Σου­κα­τζί­δεια» και με τη μεγά­λη συναυ­λία του, που παρά τις δυσκο­λί­ες με τον και­ρό και τη μετα­φο­ρά της τελευ­ταία στιγ­μή, σημεί­ω­σε από­λυ­τη επι­τυ­χία, μια και ανή­κου­με (…χωρίς να περιαυ­το­λο­γού­με, αλλά τι να κάνου­με έτσι είναι!) στους «παντός και­ρού», το ίδιο κι ο Βαγγέλης.

Όταν κάπο­τε τον ρώτη­σαν «Τι σε κάνει να αγα­να­κτείς;» απά­ντη­σε: «Παλιά αγα­να­κτού­σα με τα πάντα! Σήμε­ρα προ­σπα­θώ να προ­σαρ­μο­στώ με την επο­χή μου και τα προ­βλή­μα­τά της. Δεν γίνε­ται δια­φο­ρε­τι­κά… Ότι γκρε­μί­στη­κε γκρε­μί­στη­κε, ότι χτί­στη­κε, χτί­στη­κε… Το μόνο που μπο­ρεί να γίνει είναι να χτι­στούν κι άλλα. Το παλιό που υπήρ­χε δυστυ­χώς έφυ­γε, όμως υπάρ­χει μέσα μας… Υπάρ­χει η ομορ­φιά του παλιού… Δεν είμαι όμως απαι­σιό­δο­ξος. Υπάρ­χει πιστεύω μια γενιά που έρχε­ται και είναι πιο ισορ­ρο­πη­μέ­νη από εμάς».

Τον και­ρό που εμείς στην Και­σα­ρια­νή ξέρα­με μόνο το «Φίτσου­λα»,  το «Μακά­μι» και μετά η «Μαγιο­πού­λα» (ΣΣ |> το όνο­μα το πήρε από ένα ταβερ­νά­κι της μάνας του, που το έφα­γε η «πρό­ο­δος» της πολυ­κα­τοι­κί­ας) γίνε­ται το πρώ­το μου­σι­κό του στέ­κι, η σημε­ρι­νή «Κρύ­πτη»: Εκεί όπου ‑όπως λέει, «το λαϊ­κό τρα­γού­δι δεν έχει επι­βιώ­σει από τη δια­σκέ­δα­ση, αλλά από τα μηνύ­μα­τα που έχει περά­σει και από το τρό­πο που το χρη­σι­μο­ποί­η­σαν οι μεγά­λοι συν­θέ­τες του παρελ­θό­ντος… Το λαϊ­κό τρα­γού­δι είναι κάτι “ζωντα­νό”, έχει δρό­μο μπρο­στά του και πιστεύω πως πρέ­πει να βγουν κι άλλοι άνθρω­ποι να το συνεχίσουν». 

Και ακό­μη: «Το ταλέ­ντο δεν φτά­νει ξέρεις. Πρέ­πει να δου­λεύ­εις κι όλας… Τώρα πια το τρα­γού­δι είναι μια πορεία ζωής που με έχει χαρα­κτη­ρί­σει και δεν την αλλά­ζω με τίπο­τα… Είναι κάτι που αγα­πάω και με κάνει ευτυ­χι­σμέ­νο. Ποτέ δεν σκέ­φτη­κα την εμπο­ρι­κή πλευ­ρά του τρα­γου­διού, ποτέ δεν έκα­να μου­σι­κή για λεφτά. Έκα­να μου­σι­κή πάντα για­τί γού­στα­ρα»… «Το παρελ­θόν και η ιστο­ρία μας είναι κάτι που δεν μπο­ρεί να απο­κο­πεί. Είμα­στε δεμέ­νοι με αυτό. Το κου­βα­λού­με μαζί μας. Αυτά που κάνω εγώ, τα τρα­γού­δια που γρά­φω, είναι δικά μου, αλλά μέσα στο μυα­λό μου υπάρ­χει ολό­κλη­ρη η ιστο­ρία του λαϊ­κού τρα­γου­διού… Υπάρ­χει στην ψυχή μου, σε κάθε βήμα μου και βγαί­νει με τον δικό μου τρόπο»… 

Μαζί του τα τελευ­ταία χρό­νια ο Βασί­λης: (το μήλο κάτω από τη μηλιά) |> «Ο Βασί­λης πάνω από όλα είναι ένα καλό παι­δί, είναι σοβα­ρός, σέβε­ται, τώρα το τι μπου­ζού­κι παί­ζει το παι­δί μου… είναι καλός μπου­ζου­ξής, έχει εξε­λι­χθεί σε ιδιαί­τε­ρη περί­πτω­ση μου­σι­κού, πάρα πολύ καλός μου­σι­κός κυρί­ως όμως έχει καλά “φίλ­τρα” στο κεφά­λι του, έχει αισθαν­θεί την περί­πτω­ση της λαϊ­κής μου­σι­κής,  να ‘ναι καλά να ‘ναι γερός, εμέ­να με γεμί­ζει με συγκί­νη­ση και περη­φά­νια, πάνω από όλα είναι λεβέ­ντης, είναι ωραί­ος».

Οι εκδη­λώ­σεις συνε­χί­ζο­νται σήμε­ρα & αύριο |> όλο το πρό­γραμ­μα εδώ

Επι­μέ­λεια  Ομά­δα ¡H.lV.S!

Επι­κοι­νω­νία — [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] — Blog