Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Βαγγελιώ Καρακατσάνη «Στη Ρίζα του αετού»

Βαγ­γε­λιώ Καρακατσάνη

«Στη Ρίζα του αετού»

Εκδό­σεις  «Επι­λο­γές»

εξωφυλλοΟ Μανο­λιός, μια αινιγ­μα­τι­κή φυσιο­γνω­μία, διεισ­δύ­ει στους λαβύ­ριν­θους της ψυχής, ψάχνο­ντας την άκρη του μίτου, υπό την απει­λή του Μινώταυρου.

Θα σου δεί­ξει πως μπο­ρείς να βγεις.

Η ζωή ενός ανή­συ­χου νέου όπως τη φαντά­στη­κα, με τα σκα­μπα­νε­βά­σμα­τα, την εσω­τε­ρι­κή δια­πά­λη και τις έρι­δες που τη συνο­δεύ­ουν, έως ότου κατα­κτή­σει τις ατο­μι­κές του ισορ­ρο­πί­ες και γαληνέψει.

Αυτή είναι η μαγεία του ταξι­διού, καβα­φι­κή ή όχι. Κι όταν θα φτά­νεις στο τέλος, θα μπο­ρού­με να κοι­μό­μα­στε ήσυ­χοι μιας και «…δεν είμα­στε λίγοι. Είμα­στε πολ­λοί αλλά σκόρπιοι».

Μια κραυ­γή ενά­ντια στο κοι­νω­νι­κό στίγ­μα για την ψυχι­κή νόσο και στον κοι­νω­νι­κό απο­κλει­σμό και την περι­θω­ριο­ποί­η­ση των ψυχι­κά πασχό­ντων. Ένα ράπι­σμα ενά­ντια στην περι­φρό­νη­ση και την αμφι­θυ­μία, στη μονα­ξιά  και την παρα­μέ­λη­ση, στην εκμε­τάλ­λευ­ση και την κακο­ή­θεια, στην απο­μό­νω­ση και την υπο­τί­μη­ση των οικο­γε­νειών των ψυχι­κά ασθενών.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ της Ευγε­νί­ας Χουρδάκη

Στη “ρίζα τ΄αετού”,  η συγ­γρα­φέ­ας με μονα­δι­κή γλα­φυ­ρό­τη­τα μας παρου­σιά­ζει το πρό­βλη­μα του στίγ­μα­τος  για την ψυχι­κή νόσο. Το στίγ­μα / αυτός ο μύθος της τρέ­λας συνει­σφέ­ρει στη δια­τή­ρη­ση στε­ρε­ο­τύ­πων τόσο  για την ψυχι­κή ασθέ­νεια όσο  και την “υπο­τι­θέ­με­νη” επι­κιν­δυ­νό­τη­τα του  ανθρώ­που με ψυχο­κοι­νω­νι­κά προβλήματα.

Μέσα από τη ζωή του κεντρι­κού ήρωα παρα­κο­λου­θού­με το δρά­μα και τις συνέ­πειες της ψυχι­κής δια­τα­ρα­χής όχι μόνο για τον  ίδιο τον άνθρω­πο που υπο­φέ­ρει αλλά και για όλη την οικο­γέ­νειά του. Αυτή η πλα­στή εικό­να του επι­κίν­δυ­νου ασθε­νή, τρο­μο­κρα­τεί τον ίδιο τον ασθε­νή και τους συγ­γε­νείς του περισ­σό­τε­ρο και από την ίδια τη νόσο. Καταρ­ρα­κώ­νει την αυτο­ε­κτί­μη­σή τους, τους γεμί­ζει ενο­χή και τους οδη­γεί στο να νιώ­θουν αβο­ή­θη­τοι και κατα­δι­κα­σμέ­νοι σε κοι­νω­νι­κό απο­κλει­σμό. Ο φόβος του κοι­νω­νι­κού απο­κλει­σμού συχνά  συμ­βου­λεύ­ει λαν­θα­σμέ­να τον άνθρω­πο που υπο­φέ­ρει ψυχο­λο­γι­κά να μην λάβει θερα­πεία για να μην ταυ­το­ποι­η­θεί σαν ασθε­νής και στιγματιστεί.

Επι­νο­ώ­ντας έναν ουδέ­τε­ρο αφη­γη­τή, η συγ­γρα­φέ­ας δημιουρ­γεί την αίσθη­ση της αντι­κει­με­νι­κό­τη­τας στην εξι­στό­ρη­ση. Παράλ­λη­λα δινει το λόγο στους ήρω­ες της, εξυ­πη­ρε­τώ­ντας έτσι την φυσι­κό­τη­τα και δρα­μα­τι­κό­τη­τα του κει­μέ­νου. Χάρη στην εναλ­λα­γή εικό­νων και σχη­μά­των εξα­σφα­λί­ζε­ται η ζωντά­νια του λόγου και απο­φεύ­γε­ται η μονο­το­νία. Έτσι γίνε­ται ο ανα­γνώ­στης δέκτης μηνυ­μά­των και κοι­νω­νός στην έγερ­ση φιλο­σο­φι­κών ερω­τη­μά­των με ένα απλό και κατα­νοη­τό τρό­πο. Η χρή­ση ειλι­κρι­νούς, καθα­ρού  ύφους χωρίς περιτ­τές επι­τη­δεύ­σεις  διευ­κο­λύ­νει την συμπό­ρευ­ση του ανα­γνώ­στη στο επί­πο­νο ταξί­δι του ήρωα προς τη γνω­ρι­μία με τον εαυ­τό του, τον κόσμο και το κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κό πλαί­σιο στο οποίο πρέ­πει να κινη­θεί μέχρι να κατα­φέ­ρει να χαρά­ξει τους δικούς του στόχους.

Ο Μανο­λιός από μικρός σαν “μαχη­τής της θάλασ­σας”  πρέ­πει να λύσει το “αίνιγ­μα” της ζωής, να δοκι­μά­σει την κοι­νω­νι­κή αναλ­γη­σία και την απο­γο­ή­τευ­ση από την εγκα­τά­λει­ψη από τους συντρό­φους, να δου­λέ­ψει σωμα­τι­κά και ψυχι­κά για να στα­θεί στα πόδια του, να προ­σπα­θή­σει να προ­σαρ­μό­ζε­ται συνε­χώς σε νέες συν­θή­κες και δεδο­μέ­να. Και ταυ­τό­χρο­να πρέ­πει να παλέ­ψει με την “τίγρη” δηλα­δή με τους δικούς του φόβους. Στην πορεία συνει­δη­το­πο­εί ότι πρώ­τα πρέ­πει να ανα­γνω­ρί­σει και να απο­δε­χτεί τις σκιές από τις ανη­συ­χί­ες και τους  φόβους του, περ­νώ­ντας δια­φο­ρε­τι­κά συναι­σθη­μα­τι­κά στά­δια όπως το θυμό, την από­γνω­ση, την παραί­τη­ση και μετά την απο­δο­χή, την αφύ­πνι­ση και την αντί­δρα­ση με ένα δημιουρ­γι­κό τρό­πο, φτιά­χνο­ντας τη δική του σχε­δία που τον ταξι­δεύ­ει προς το νησί που δυνη­τι­κά  μπο­ρεί να βρει δικαιο­σύ­νη, ισό­τη­τα, ηρε­μία και χαρά, όπως του έλε­γε ο παπ­πούς του.

Μέσα στην κοι­νω­νία που το στίγ­μα της ψυχι­κής  νόσου κυριαρ­χεί, ο πρω­τα­γω­νι­στής του βιβλί­ου μάχε­ται να φύγει μακριά από την ψυχι­κή νόσο, αλλά σαν σύγ­χρο­νος ήρω­ας αρχαί­ας τρα­γω­δί­ας, νοσεί ο ίδιος από αυτό που είχε μισή­σει στον πατέ­ρα του και τότε συνει­δη­το­πο­εί βιω­μα­τι­κά το ψυχι­κό σύμ­πτω­μα και συμπά­σχει, συμπά­σχει με το δρά­μα του πατέ­ρα του. Κάνει όμως τη γεν­ναία επι­λο­γή να δια­φο­ρο­ποι­η­θεί από τον πατέ­ρα του και ν’ ανοί­ξει τα φτε­ρά του.

Το βιβλίο αυτό μας βοη­θά μέσα από τη ζωή του Μανο­λιού  να ξετυ­λί­ξου­με το μύθο της ψυχι­κής νόσου, να προ­βλη­μα­τι­στού­με και να συναι­σθαν­θού­με το μέγε­θος από τις συνέ­πειες του στίγ­μα­τος και να αναρ­ρω­τη­θού­με ποιο λιθα­ρά­κι θα μπο­ρού­σα­με εμείς  να βάλου­με στην κατα­πο­λέ­μη­ση του. Η συγ­γρα­φέ­ας στο τέλος γεν­ναιό­δω­ρα μας επι­τρέ­πει να επε­κτεί­νου­με μόνοι μας την ιστο­ρία, προ­σκα­λώ­ντας και προ­κα­λώ­ντας μας να συμ­με­τά­σχου­με  ακό­μα πιο ενερ­γά, με το να φαντα­στού­με ο καθέ­νας μόνος τη δική του συνέ­χεια στην μελ­λο­ντι­κή ζωή του Μανο­λιού κι έτσι  ουσια­στι­κά να  ξανα­κοι­τά­ξου­με τη δική μας μονα­χι­κή πορεία στη ζωή και να ανα­θε­ω­ρή­σου­με δικές μας στά­σεις και συμπε­ρι­φο­ρές.   Και μέσα  από ένα εσω­τε­ρι­κό διά­λο­γο, με αντί­στοι­χες εσω­τε­ρι­κευ­μέ­νες διερ­γα­σί­ες να οδη­γη­θού­με στη λύτρω­ση από τους δικούς μας προ­βλη­μα­τι­σμούς — θηρία.

 

βιο­γρα­φι­κό

Η Βαγ­γε­λιώ Καρα­κα­τσά­νη ζει στις Αρχά­νες, κοντά στο Ηρά­κλειο της Κρήτης.

Είναι Αρχι­τέ­κτων Τοπίου.

Εργά­στη­κε σαν δημο­σιο­γρά­φος στην εβδο­μα­διαία εφη­με­ρί­δα Ν. Λέσβου «Νέο Εμπρός», ως διευ­θύ­ντρια σύντα­ξης στο περιο­δι­κό «Οικο­δο­μώ» ενώ συνερ­γά­στη­κε και με την εφη­με­ρί­δα «Νέα Κρήτη».

Ανέ­πτυ­ξε έντο­νη κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κή δρά­ση από τα σπου­δα­στι­κά της χρό­νια, διε­τέ­λε­σε Πρό­ε­δρος Δ.Σ. της Ένω­σης Ιδιω­τι­κών Υπαλ­λή­λων Ν. Ηρα­κλεί­ου και σήμε­ρα είναι Πρό­ε­δρος Δ.Σ. του Σωμα­τεί­ου ενά­ντια στο στίγ­μα και την προ­κα­τά­λη­ψη για τις ψυχι­κές δια­τα­ρα­χές, «Υπέρ­βα­ση».

Το μυθι­στό­ρη­μα «Στη ρίζα τ’ αετού», είναι το πρώ­το έργο της που εκδίδεται.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο