“Θέματα Παιδείας” τ.93–96: 23 χρόνια στη μάχη _η μόρφωση δεν είναι ζήτημα γνώσης, είναι ζήτημα ζωής

Πλούσιο όπως πάντα σε πρωτοποριακή ύλη _
με τη σωστή πλευρά της ιστορίας στις 160+ σελίδες 
το περιοδικό δεν σταματά να μας εκπλήσσει
Θέματα Παιδείας 

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Σημεί­ω­μα της Σύνταξης:
ΕΠΙΚΑΙΡΑ: Τα νέα από το μέτωπο
ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ:

• Σύντο­μη ανα­δρο­μή στο Παλαι­στι­νια­κό ζήτη­μα (Ε. Μπιμπίρη)

ΕΙΔΙΚΟ ΘΕΜΑ: ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

• Ένας λαός αγω­νι­στής για το δίκιο του (Ε. Βαγενάς) 
  • ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΝΑ: Στη μνή­μη του Ρεφα­άτ Αλα­ρίρ (Λ.Γκλεγκλέ)

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΕΙΡΑ:

• Η λαϊ­κή πάλη για τις σύγ­χρο­νες μορ­φω­τι­κές ανά­γκες απέ­να­ντι στην πολι­τι­κή Ευρω­παϊ­κής Ένω­σης ‑κυβερ­νή­σε­ων-κεφα­λαί­ου

ΜΕΛΕΤΕΣ-ΕΡΕΥΝΕΣ-ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ:

• • Κ.Κασμερίδη: «Συμπε­ρί­λη­ψη» και Ειδι­κή Αγωγή
  • Β.Χριστοφόρου: Ανώ­τα­τη Δημό­σια εκπαί­δευ­ση και ιδιω­τι­κά πανε­πι­στή­μια στην Ελλάδα
  • Γ.Κ. Μωρα­ΐ­τη: Το πρό­βλη­μα της γρα­φής και της ανά­γνω­σης στη γλώσ­σα του κοι­νω­νι­κού περιβάλλοντος
  • Σ.Καρατάκη: Το “Ενιαίο” Πρό­γραμ­μα Σπου­δών για ξένες γλώσσες

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

• • Οι φοι­τη­τι­κές εστί­ες στην ΕΣΣΔ ανα­πό­σπα­στο στοι­χείο της Σοβιε­τι­κής Παι­δεί­ας (Ειρ. Καρναβά)

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ:

• • Μ.Κουβελά: Η Ψυχα­νά­λυ­ση και ο Φρο­ϋ­δι­σμός (Α’ μέρος)

ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ:

• • Περί “κλι­μα­τι­κής κρί­σης” (Αντρέ­ας Ραλλάτος)
  • Οι κατα­στρο­φές στο περι­βάλ­λον και η εξέ­λι­ξη της ζωής

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ:

• • 100 χρό­νια από το θάνα­το του Κ.Θεοτόκη — Συζη­τώ­ντας με τους μαθη­τές μας για το γυναι­κείο ζήτη­μα με αφορ­μή την Τιμή και το χρή­μα (Ν.Δάρδαλης)
  • Το διή­γη­μα της επο­χής: Ο έρω­τας του κυρί­ου Ά. Πουρ­γκ­μά­γιερ (Γκύ­ντερ Ρύκερ)
  • Ανα­φο­ρά στο Μάρ­κο Βαμ­βα­κά­ρη (Γιώ­της Ν.)

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΑ- ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ:

ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ

• • Παλαι­στι­νια­κή ποί­η­ση (Α. Μπεσμπέα)
  • Βιβλία για παι­διά- Ανα­φο­ρά στη Ζωρζ Σαρή (Μ.Παπαγιάννη)
  • Η περι­πέ­τεια και η επα­νέκ­δο­ση του βιβλί­ου “Σύστη­μα Νέας Παι­δα­γω­γι­κής” του Μ.Παπαμαύρου (Χρ. Τουρτούρας)
  • Σκέ­ψεις και προ­βλη­μα­τι­σμοί για τις κατευ­θύν­σεις διδα­σκα­λί­ας και τα προ­γράμ­μα­τα σπου­δών στο σχο­λείο (Γ. Στρεβίνα)

ΠΡΑΧΤΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ: Για τον παι­δι­κό σταθ­μό και το νηπιαγωγείο

• • Η μαμά (Α.Παλημέρη)

Χρό­νος 23^ος, Αριθ­μός Τεύ­χους 93–96 (Άνοι­ξη 23-Χει­μώ­νας 24) _www.thematapaideias.org

Για να μπού­με στο πνεύμα
(1^η σελί­δα) _Σημείωμα της Σύνταξης

Παρά­νο­μες θεω­ρούν τα αστι­κά δικα­στή­ρια τις απερ­γί­ες των εκπαι­δευ­τι­κών που απέ­χουν από την “αξιο­λό­γη­ση”. Άνε­τα κατα­πί­νουν όμως την κάμη­λο του συνταγμα­τικού άρθρου 16 που απα­γο­ρεύ­ει την ίδρυ­ση ιδιω­τι­κών πανε­πι­στη­μί­ων. Όταν το μεγά­λο κεφά­λαιο επι­τάσ­σει, όλες οι “δια­κρι­τές εξου­σί­ες” — νομο­θε­τι­κή, δικα­στι­κή και εκτε­λε­στι­κή-γίνο­νται σάρ­κα μία _ αυτό είναι το αστι­κό “κρά­τος δικαί­ου”. Και παρα­δί­νει μαθή­μα­τα ταξι­κής δου­λο­πρέ­πειας στο… “ναό της δημο­κρα­τί­ας”, αλλά κι έξω από τη Βου­λή, με τα ΜΑΤ και τη βία, όπως το κεφά­λαιο βασιλεύει.

Ας μας θυμί­σουν: για­τί υπο­τί­θε­ται ότι ήθε­λαν αξιο­λό­γη­ση; Για να έχουν καλύτε­ρους εκπαι­δευ­τι­κούς; Μα τότε θα ξεκι­νού­σαν από την εκπαί­δευ­σή τους και δε θα έκα­ναν κου­ρε­λό­χαρ­τα τα πτυ­χία τους. Ανα­γνώ­ρι­σαν πρώ­τα επαγ­γελ­μα­τι­κά ισοδύ­ναμα τα κολέ­για, σαν παραρ­τή­μα­τα των κάθε λογιώ ξένων πανε­πι­στη­μί­ων, ακό­μη και τρί­χρο­νες σχο­λές, κατ’ επι­τα­γή των οδη­γιών της Ευρω­παϊ­κής Ένω­σης’ κι έρχο­νται τώρα να τους προσ­δώ­σουν “ακα­δη­μαϊ­κές προ­δια­γρα­φές”. Άφη­σαν έξω από τα δημό­σια πανε­πι­στή­μια δεκά­δες χιλιά­δες φοι­τη­τές, θέτο­ντας αυθαί­ρε­τα κάποια Ελά­χι­στη Βάση Εισα­γω­γής στο κάθε Τμή­μα, στα ιδιω­τι­κά όμως ορί­ζουν εντε­λώς προ­σχη­μα­τι­κά «μια ειδι­κή ελά­χι­στη βάση, η οποία θα προ­κύ­πτει από το μέσο όρο των επι­δό­σε­ων στο κάθε επι­στη­μο­νι­κό πεδίο και όχι στο Τμή­μα (Κ.Πιερρακάκης). Όλα θα κρί­νο­νται τελι­κά στο πεδίο της κερ­δο­σκο­πί­ας, που ανα­ζη­τεί πελα­τεία στην εκπαί­δευ­ση, μια από τις μέγι­στες κοι­νω­νι­κές ανά­γκες. Με απλά λόγια: όποιος έχει χρή­μα­τα θα σπουδάζει.

Οι νέοι μας στ’ αλή­θεια διδά­σκο­νται πολύ κακά ελλη­νι­κά. Όταν τους λένε “μη κρα­τι­κά-μη κερ­δο­σκο­πι­κά ΑΕΙ” τα παρα­μά­γα­ζα που που­λά­νε πτυ­χία, για ποια κυριο­λε­ξία, ακρι­βο­λο­γία και σαφή­νεια μιλά­με… Μια ταμπέ­λα θα έφτα­νε για το “ναό της γνώ­σης”: με μεγά­λα γράμ­μα­τα “ΟΙΚΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ” και με μικρά: “με τις ευλο­γί­ες του αστι­κού κρά­τους”. Να τι εννο­ούν όταν ζητά­νε “να ανα­γνω­ρί­σου­με την πραγμα­τικότητα”, “να ευθυ­γραμ­μι­στού­με με τον υπό­λοι­πο κόσμο …πλην Κού­βας”. Ν’ απο­δεχτούμε τον καπι­τα­λι­σμό με άλλα λόγια, να βάλου­με πλά­τες να στα­θεί στα πόδια του ισο­πε­δώ­νο­ντας ό,τι έχου­με με αγώ­νες κατα­χτή­σει. Τι άλλο είναι η “προσαρμο­γή στα ευρω­παϊ­κά δεδο­μέ­να”, που ακο­λου­θούν ως τώρα όλες οι ελλη­νι­κές κυβερ­νήσεις ‑κι είδα­με τα χαΐ­ρια τους- παρου­σιά­ζο­ντας την Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση σαν το αλά­θη­το του Πάπα! Μα είναι οι ίδιοι (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ κι όσοι ακό­μη ορκί­ζο­νται στην “ευρω­παϊ­κή Μεγά­λη Ιδέα”, δηλα­δή στην αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τα του κεφα­λαί­ου) που εκεί τα απο­φα­σί­ζουν σε μια καθο­λι­κή συμφωνία!

Όταν όμως έρχε­ται η ώρα της κρί­σης, όταν ξεση­κώ­νο­νται τα πλή­θη που θίγο­νται είτε από την Κοι­νή Αγρο­τι­κή Πολι­τι­κή είτε από τον Ενιαίο Ευρω­παϊ­κό Χώρο τρι­το­βάθ­μιας εκπαί­δευ­σης είτε από τη φορο­λη­στεία, την ακρί­βεια και τους πολέ­μους, με μια κου­βέ­ντα την εκμε­τάλ­λευ­ση που δεν έχει ιερό και όσιο, τότε κάμπο­σοι βγά­ζουν έξω την ουρά τους και παρου­σιά­ζο­νται τάχα “δια­μαρ­τυ­ρό­με­νοι”. Διαφω­νούν συμ­φω­νώ­ντας με αυτήν την πολι­τι­κή, την ώρα που “γρά­φε­ται ιστο­ρία” κοιτώ­ντας το μέλ­λον με ταξι­κή μυω­πία. Οι αστοί πολι­τι­κά­ντη­δες παρέα βαφτί­ζουν ανα­χρονισμό την απο­κλει­στι­κά δημό­σια και δωρε­άν παιδεία.

Και δεν υπάρ­χει άλλος τιμω­ρός, ένας Δίας να ρίξει κεραυ­νό να τους κάψει, κάνας βάρ­βα­ρος θεός να φέρει μάχαι­ρα… μόνο η οργή λαού’ μαζί και τα παι­διά που έκα­ναν κοπά­να από το “μάθη­μα” που τους υπα­γό­ρευαν κι έγρα­ψαν τα πράγ­ματα με το όνο­μά τους: «Τα κέρ­δη τους ή οι ζωές μας». Το σύν­θη­μα αντι­λά­λη­σε σε δρό­μους και κάμπους, ένα δίλημ­μα που καλού­μα­στε ν’ απα­ντή­σου­με πολι­τι­κά και χωρίς αυταπάτες.
.                                                __________________________

Σελ.160–162 ΠΡΑΧΤΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ:
Για τον παι­δι­κό σταθ­μό και το νηπια­γω­γείο _ Η μαμά (Α. Παλημέρη)

Σ’ αυτό το τεύ­χος, επι­λέ­ξα­με να παρου­σιά­σου­με μια διδα­χτι­κή πρό­ταση της Αΐντας Παλη­μέ­ρη για την προ­σχο­λι­κή αγω­γή των μικρών παι­διών και των νηπί­ων με θέμα τη μαμά.

Τα προ­τει­νό­με­να για ανά­γνω­ση κεί­με­να είναι της Βουλ­γά­ρας Ντό­ρας Γκά­μπε από το εξαι­ρε­τι­κό βιβλίο Εγώ, η μητέ­ρα μου κι ο κόσμος (εκδ. Κέδρος), κεί­με­να που αντα­πο­κρί­νο­νται στην ψυχο­λο­γία των παι­διών της προ­σχο­λι­κής ηλι­κί­ας και έχουν απο­δο­θεί με ιδιαί­τε­ρη τρυ­φε­ρό­τη­τα στα ελλη­νι­κά από το Γιάν­νη Ρίτσο.

Συνο­δεύ­ο­νται από ενδει­κτι­κές εικό­νες, ερω­τή­σεις και δραστηριότη­τες, που η νηπια­γω­γός μπο­ρεί να προ­σαρ­μό­σει στην ομά­δα των παι­διών που απευ­θύ­νε­ται. Θεω­ρού­με σε κάθε περί­πτω­ση σημα­ντι­κό να ανα­δεί­χνε­ται η αξία της μητρό­τη­τας και η ανά­γκη να προ­στα­τεύ­ε­ται από την κοι­νω­νία ο ειδι­κός ανα­πα­ρα­γω­γι­κός ρόλος της γυναί­κας, καθώς και να αντιμετω­πίζεται η μαμά, αλλά και η για­γιά (η μαμά της μαμάς ή του μπα­μπά), σαν εργα­ζό­με­νη γυναί­κα με διάφο­ρες ευθύ­νες και τη δική της προσωπικότητα.

Η ΜΑΜΑ _Ντόρας Γκάμπε
Από­δο­ση Γιάν­νης Ρίτσος)

Η πιο γλυ­κιά λέξη του κόσμου είναι «μαμά»!
Η πιο όμορ­φη μαμά του κόσμου είναι η δική μου!
Δεν μπο­ρώ να κάνω χωρίς τη μαμά, κι η μαμά δεν μπο­ρεί να κάνει χωρίς εμένα.
Η μαμά με φυλά­ει απ’ όλα τα τρο­με­ρά πρά­μα­τα. Με κρα­τά­ει απ’ το χέρι όταν πηγαί­νου­με στον Παι­δι­κό Κήπο. Δεν πρέ­πει να πηγαί­νω μόνη μου, για­τί μπο­ρεί και να χαθώ. Μπο­ρεί να με κόψει κάνα αυτο­κίνητο ή να με δαγκά­σει κανέ­να σκυ­λί. Κι αν χαθώ, θα μεί­νω χωρίς μαμά, κι η μαμά θα μεί­νει χωρίς παι­δί. Τι τρο­με­ρό πού ‘ναι!

Σήμε­ρα έχου­με Κυρια­κή. Η μαμά δεν πάει στη δου­λειά. Γι’ αυτό βρι­σκό­μα­στε στο πάρ­κο. Εδώ έχει πολύ πρά­σι­νο κι όλα τα χρώ­μα­τα του κόσμου. Έχει πολ­λά λου­λούδια και πολ­λά παιδιά.
Η μαμά κάθε­ται σ’ ένα παγκά­κι και ξεκου­ρά­ζε­ται. Εγώ παί­ζω στην άμμο με τ’ άλλα παι­διά. Φτιά­χνου­με ένα γεφύ­ρι. Η μαμά με κοι­τά­ει και το πρό­σω­πό της χαμο­γε­λά­ει. Τότε χαμο­γε­λούν και τα λου­λούδια. Κι ο κόσμος ολό­κλη­ρος χαμογελάει.

Τι όμορ­φη πού ναι η μαμά όταν χαμογελάει!
Κι εγώ χαμο­γε­λάω. Ολόι­δια σαν τη μαμά.

Το σύστη­μα των σιδη­ρο­δρό­μων μας πέρυ­σι εξο­λό­θρευ­σε 3.720 ζωές σε συγκρού­σεις αμα­ξο­στοι­χιών +27.260 πατώ­ντας απρό­σε­χτους κι άχρη­στους ανθρώ­πους στις διασταυρώσεις…