Για την οργάνωση της πάλης απέναντι στην κυβερνητική πολιτική στο χώρο της Εκπαίδευσης

Στο χώρο της Εκπαί­δευ­σης, από την αρχή της σχο­λι­κής χρο­νιάς, τα σωμα­τεία, οι Επι­τρο­πές Αγώ­να, οι συν­δι­κα­λι­στές που συσπει­ρώ­νο­νται στο ΠΑΜΕ, πρω­το­στα­τούν στην οργά­νω­ση του αγώ­να για όλα τα ζητή­μα­τα. Επι­διώ­κου­με, στα­θε­ρά, οι Σύλ­λο­γοι και οι ΕΛΜΕ, οι Επι­τρο­πές Αγώ­να των Ανα­πλη­ρω­τών να ανα­λά­βουν την ευθύ­νη και την πρω­το­βου­λία στην οργά­νω­ση της πάλης για κάθε μικρό και μεγά­λο ζήτημα.

Ασφα­λώς, δεν κρύ­βου­με τα χρό­νια προ­βλή­μα­τα του κινή­μα­τος, την απο­μα­ζι­κο­ποί­η­ση συλ­λο­γι­κών δια­δι­κα­σιών. Το ερώ­τη­μα είναι τι κάνου­με, πώς αντι­με­τω­πί­ζε­ται αυτή η κατά­στα­ση. Και εδώ κρί­νο­νται όλες οι δυνά­μεις που δρουν στο κίνη­μα. Οχι στα λόγια αλλά στα έργα. Εδώ κρί­νο­νται και τα σωμα­τεία, οι Επι­τρο­πές Αγώ­να, οι συν­δι­κα­λι­στές που συσπει­ρώ­νο­νται στο ΠΑΜΕ, στην Εκπαίδευση.

Από τη σύσκε­ψη συντο­νι­σμού δεκά­δων εκπαι­δευ­τι­κών σωματείων

Σημα­ντι­κό σταθ­μό στην παρα­πά­νω προ­σπά­θεια απο­τέ­λε­σε η πανελ­λα­δι­κή σύσκε­ψη Συλ­λό­γων, ΕΛΜΕ και Πρω­το­βου­λί­ας Ανα­πλη­ρω­τών στις 3/11 στο μεγά­λο αμφι­θέ­α­τρο του Παι­δα­γω­γι­κού της Αθή­νας. Στη σύσκε­ψη συμ­με­τεί­χαν 39 σωμα­τεία από όλη την Ελλά­δα. Οσοι συνά­δελ­φοι πήραν το λόγο, σε μια κυριο­λε­κτι­κά πλού­σια και ζωντα­νή κου­βέ­ντα, ανέ­δει­ξαν τη σημα­σία να συνε­χι­στούν τέτοιες πρω­το­βου­λί­ες. Είκο­σι από τα σωμα­τεία που συμ­με­τεί­χαν στη σύσκε­ψη συνυ­πέ­γρα­ψαν κοι­νό αγω­νι­στι­κό κάλε­σμα για νέα κινη­το­ποί­η­ση στις 23/11 και κάλε­σμα για νέα σύσκε­ψη αμέ­σως μετά, για κινη­το­ποί­η­ση στο υπουρ­γείο Παι­δεί­ας στις 29/11 και συμ­με­το­χή στο συλ­λα­λη­τή­ριο για την Κοι­νω­νι­κή Ασφά­λι­ση στις 30/11, μαζί με τις συντα­ξιου­χι­κές οργα­νώ­σεις και τα υπό­λοι­πα συνδικάτα.

Εμπόδια από τις άλλες δυνάμεις

Είναι αξιο­ση­μεί­ω­τη η στά­ση μιας σει­ράς συν­δι­κα­λι­στι­κών δυνά­με­ων στα ΔΣ Συλ­λό­γων και ΕΛΜΕ στην προ­σπά­θεια προ­ε­τοι­μα­σί­ας της σύσκε­ψης στις 3/11. Οι δυνά­μεις της πλειο­ψη­φί­ας σε ΔΟΕ — ΟΛΜΕ (ΔΑΚΕ, ΔΗΣΥ, ΣΥΡΙΖΑ) επι­δί­ω­ξαν — όχι με επι­τυ­χία — να απο­κλεί­σουν τη συμ­με­το­χή σωμα­τεί­ων με το επι­χεί­ρη­μα ότι «η πρω­το­βου­λία δεν απο­φα­σί­στη­κε από ΔΟΕ και ΟΛΜΕ» ή «να περι­μέ­νου­με πρώ­τα τις απο­φά­σεις των Ομο­σπον­διών». Σε ορι­σμέ­νες περι­πτώ­σεις χαρα­κτή­ρι­σαν την πρω­το­βου­λία «κομ­μα­τι­κή — δια­σπα­στι­κή», ενώ σε πολ­λά σωμα­τεία δεν μπή­καν καν στον κόπο να απα­ντή­σουν. Απά­ντη­ση, φυσι­κά, επί της ουσί­ας δεν δόθη­κε από τις δυνά­μεις αυτές στην κοι­νή δια­πί­στω­ση πως «ΔΟΕ και ΟΛΜΕ από την αρχή της χρο­νιάς όχι απλά δεν κου­νά­νε το δαχτυ­λά­κι τους για την οργά­νω­ση της πάλης αλλά με τη στά­ση τους, π.χ. θέση υπέρ της αντιεκ­παι­δευ­τι­κής «αξιο­λό­γη­σης», ανοι­χτή υπο­νό­μευ­ση του αιτή­μα­τος για μονι­μο­ποί­η­ση όλων των ανα­πλη­ρω­τών κ.ά., στην ουσία βοη­θούν την κυβέρνηση».

Ταυ­τό­χρο­να, στην πλειο­ψη­φία των σωμα­τεί­ων οι «Παρεμ­βά­σεις» κατα­ψή­φι­σαν τη σύσκε­ψη με σαθρά επι­χει­ρή­μα­τα, όπως ότι «είναι κομ­μα­τι­κή, είναι όλα προ­α­πο­φα­σι­σμέ­να, δεν υπάρ­χει ισό­τι­μη αντι­με­τώ­πι­ση όλων των σωμα­τεί­ων» κ.ά. Παρά τα μεγά­λα λόγια, στα οποία αρέ­σκο­νται οι εκπρό­σω­ποί τους, για «οργά­νω­ση από τα κάτω ενά­ντια στη συν­δι­κα­λι­στι­κή γρα­φειο­κρα­τία ΔΟΕ — ΟΛΜΕ — ΑΔΕΔΥ», η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα δεί­χνει ότι, στην πλειο­ψη­φία των περι­πτώ­σε­ων, ειδι­κά όταν ανα­λαμ­βά­νουν πρω­το­βου­λία τα σωμα­τεία που συσπει­ρώ­νο­νται στο ΠΑΜΕ, ταυ­τί­ζο­νται με τις δυνά­μεις του κυβερ­νη­τι­κού συνδικαλισμού.

Στις 23/11, ύστε­ρα από τη συγκέ­ντρω­ση στα Προ­πύ­λαια και την πορεία προς τη Βου­λή πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε νέα σύσκε­ψη Συλ­λό­γων και ΕΛΜΕ, στην οποία συμ­με­τεί­χαν 25 σωμα­τεία. Στο πλαί­σιο της συζή­τη­σης που έγι­νε στη σύσκε­ψη, η οποία ήταν καλή και εμπλού­τι­σε την πεί­ρα που υπάρ­χει, έγι­νε προ­σπά­θεια να δια­μορ­φω­θεί και ένας κοι­νός προ­γραμ­μα­τι­σμός — κάλε­σμα για συγκε­κρι­μέ­νες κινη­το­ποι­ή­σεις (29/11 στο υπουρ­γείο Παι­δεί­ας, 30/11 για το Ασφα­λι­στι­κό κ.ά.) με βάση τις απο­φά­σεις των ίδιων των σωματείων.

Ορι­σμέ­να σωμα­τεία που συμ­με­τεί­χαν στη σύσκε­ψη, στα οποία πλειο­ψη­φούν οι «Παρεμ­βά­σεις», επι­δί­ω­ξαν να μπουν στο κάλε­σμα της σύσκε­ψης ξεχω­ρι­στή ώρα και ξεχω­ρι­στός τόπος για τις 30/11, μακριά και απέ­να­ντι από το μεγά­λο συλ­λα­λη­τή­ριο για το Ασφα­λι­στι­κό, στο οποίο καλού­σαν η πλειο­ψη­φία των συντα­ξιου­χι­κών οργα­νώ­σε­ων και δεκά­δες Ομο­σπον­δί­ες, Συν­δι­κά­τα και σωμα­τεία δημό­σιου και ιδιω­τι­κού τομέα και είχε χιλιά­δες κόσμο. Επι­δί­ω­ξαν, χωρίς επι­τυ­χία, μια σύσκε­ψη κοι­νής δρά­σης σωμα­τεί­ων να λει­τουρ­γή­σει υπο­νο­μευ­τι­κά απέ­να­ντι σε μια κινη­το­ποί­η­ση των πιο ζωντα­νών και μαχη­τι­κών δυνά­με­ων στο κίνη­μα. Η τοπο­θέ­τη­ση που ακού­στη­κε από ορι­σμέ­νους συν­δι­κα­λι­στές των «Παρεμ­βά­σε­ων», «να βγει ένα κάλε­σμα που θα καλεί και στις δύο συγκε­ντρώ­σεις στα πλαί­σια της απο­τύ­πω­σης όλων των από­ψε­ων», δεν αντέ­χει στην κρι­τι­κή. Το κάλε­σμα προς τα σωμα­τεία για κοι­νή δρά­ση δεν είναι «μενού εστια­το­ρί­ου» να δια­λέ­γει ο καθέ­νας ό,τι «τρα­βά­ει η όρε­ξή του». Η προ­σπά­θεια που κάνουν ορι­σμέ­νες ηγε­σί­ες ώστε να ξεκο­πούν οι Σύλ­λο­γοι και ΕΛΜΕ από το υπό­λοι­πο εργα­τι­κό κίνη­μα αδυ­να­τί­ζει και δεν ενι­σχύ­ει την κοι­νή πάλη απέ­να­ντι στην αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή. Είναι θετι­κό ότι η συντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία των σωμα­τεί­ων, μέσα από τις απο­φά­σεις των ΔΣ και των Γενι­κών Συνε­λεύ­σε­ων, βρέ­θη­κε μαζί με όλους τους εργα­ζό­με­νους στα Προ­πύ­λαια το Σάβ­βα­το 30/11.

Ολα τα παρα­πά­νω δεν πρέ­πει να κατα­νοη­θούν ως μια αντι­πα­ρά­θε­ση για τις ώρες και τους τόπους των συγκε­ντρώ­σε­ων. Ποτέ δεν ήταν αυτό το κύριο ζήτη­μα. Φυσι­κά, προ­κα­λεί αίσθη­ση το γεγο­νός ότι μια σει­ρά δυνά­με­ων που απο­κα­λού­σαν το ΠΑΜΕ «σεχτα­ρι­στι­κό» και ότι «δια­σπά το εργα­τι­κό κίνη­μα» επει­δή δεν συμ­με­τεί­χε στις συγκε­ντρώ­σεις υπέρ της «σκλη­ρής δια­πραγ­μά­τευ­σης του ΣΥΡΙΖΑ», σήμε­ρα επι­λέ­γουν να βαδί­ζουν το μονα­χι­κό τους δρό­μο (άρα­γε προ­σμέ­νο­ντας να συνα­ντή­σουν ποιον;) μακριά από εκεί που χτυ­πά­ει η καρ­διά του αγώνα.

Τι κίνημα, με τι προσανατολισμό

Το βασι­κό ζήτη­μα είναι τι κίνη­μα, με τι περιε­χό­με­νο διεκ­δι­κή­σε­ων και τι προ­σα­να­το­λι­σμό χρεια­ζό­μα­στε σήμε­ρα ώστε όχι μόνο να απο­κρού­σου­με τη νέα αντι­λαϊ­κή επί­θε­ση αλλά και να θέσου­με πιο επι­θε­τι­κά στο προ­σκή­νιο τις δικές μας ανά­γκες στη μόρ­φω­ση, στη δου­λειά και τη ζωή, έτσι όπως αυτές δια­μορ­φώ­νο­νται στην επο­χή μας. Κίνη­μα εκπαι­δευ­τι­κών, λοι­πόν, μαζί με όλη την εργα­τι­κή τάξη, με ενό­τη­τα δημό­σιου και ιδιω­τι­κού τομέα, με κοι­νή δρά­ση και συμ­μα­χία με τα υπό­λοι­πα λαϊ­κά στρώ­μα­τα απέ­να­ντι σε κάθε αντι­λαϊ­κή κυβέρ­νη­ση ή κίνη­μα που θα οριο­θε­τεί τη δρά­ση του στο πλαί­σιο της εναλ­λα­γής αστι­κών κομ­μά­των στην κυβέρ­νη­ση, κίνη­μα ντε­κόρ στα αντι­λαϊ­κά δίπο­λα; Αυτό είναι το κεντρι­κό ερώτημα.

Με βάση όλα τα παρα­πά­νω, θα θέλα­με να τονί­σου­με ορι­σμέ­να ζητή­μα­τα που, κατά τη γνώ­μη μας, έχουν ιδιαί­τε­ρη σημασία:

Χρειά­ζε­ται να κατα­νο­εί­ται από ολο­έ­να και περισ­σό­τε­ρους εκπαι­δευ­τι­κούς, με βάση και την πεί­ρα που δια­θέ­τουν, ότι κάθε κυβέρ­νη­ση είναι χει­ρό­τε­ρη από την προη­γού­με­νη, αφού εφαρ­μό­ζει το σύνο­λο των νόμων που ήδη υπάρ­χουν και κάνει το επό­με­νο αντι­λαϊ­κό βήμα. Με άλλα λόγια, «το κρά­τος έχει συνέ­χεια» και οι αλυ­σι­δω­τές συνέ­πειες της αντι­λαϊ­κής πολι­τι­κής στην Εκπαί­δευ­ση δημιουρ­γούν ένα ολο­έ­να και περισ­σό­τε­ρο αντι­δρα­στι­κό τοπίο.

Είναι απα­ραί­τη­το να δυνα­μώ­σει ακό­μα περισ­σό­τε­ρο το μέτω­πο της αντι­πα­ρά­θε­σης με την κυβέρ­νη­ση της ΝΔ, με όρους διεκ­δί­κη­σης και οργά­νω­σης της πάλης για όλα τα ζητή­μα­τα. Να μην υπάρ­χει καμία ανα­μο­νή, κανέ­να μού­δια­σμα, καμία υπό­κλι­ση στις αντι­κει­με­νι­κές δυσκο­λί­ες. Είναι κρί­σι­μο, για παρά­δειγ­μα, στο χώρο της Εκπαί­δευ­σης να απα­ντη­θούν με στοι­χεία και συγκε­κρι­μέ­νες πρω­το­βου­λί­ες τα κυβερ­νη­τι­κά φλη­να­φή­μα­τα περί «κανο­νι­κό­τη­τας» στα σχο­λεία. Να έρθουν στην επι­φά­νεια οι ελλεί­ψεις που υπάρ­χουν σε εκπαι­δευ­τι­κούς, τα προ­βλή­μα­τα των χιλιά­δων ανα­πλη­ρω­τών, οι χιλιά­δες περι­πτώ­σεις συνα­δέλ­φων (μονί­μων και ανα­πλη­ρω­τών) που ανα­γκά­ζο­νται να ζουν μακριά από τις οικο­γέ­νειές τους χωρίς καμία ουσια­στι­κή στή­ρι­ξη. Χρειά­ζε­ται να δυνα­μώ­σει η αντι­πα­ρά­θε­ση γύρω από ζητή­μα­τα που αφο­ρούν στο ίδιο το περιε­χό­με­νο της Εκπαί­δευ­σης (π.χ. εξω­ραϊ­σμός του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ μέσα από διά­φο­ρα προ­γράμ­μα­τα). Η αντι­πα­ρά­θε­ση με το ιδε­ο­λο­γι­κό επί­χρι­σμα που συνο­δεύ­ει την προ­ώ­θη­ση των κυβερ­νη­τι­κών μέτρων (αρι­στεία, επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τα, πλα­στο­γρά­φη­ση της Ιστο­ρί­ας βλ. ανα­κοί­νω­ση υπουρ­γού Παι­δεί­ας για 28η Οκτω­βρί­ου). Να μην υπάρ­χει καμία ανο­χή και να απα­ντη­θεί με όρους κινή­μα­τος η κλι­μά­κω­ση της κρα­τι­κής κατα­στο­λής που συνο­δεύ­ει το πέρα­σμα της αντι­λαϊ­κής πολι­τι­κής. Χρειά­ζε­ται να προ­ε­τοι­μα­στεί καλά το έδα­φος ώστε οι εκπαι­δευ­τι­κοί, μέσα από τους Συλ­λό­γους και τις ΕΛΜΕ, να βρε­θούν σε ετοι­μό­τη­τα απέ­να­ντι στα δια­κη­ρυγ­μέ­να σχέ­δια της κυβέρ­νη­σης για την Εκπαί­δευ­ση συνο­λι­κά (π.χ. νόμος για την αξιο­λό­γη­ση στα ΑΕΙ, νέος νόμος — πλαί­σιο) αλλά και για την Πρωτοβάθμια/Δευτεροβάθμια ειδι­κά («αξιο­λό­γη­ση» εκπαι­δευ­τι­κών και σχο­λεί­ων, επι­λο­γές στε­λε­χών, αλλα­γές στις δομές, παρα­πέ­ρα αυτο­νο­μία — κατη­γο­ριο­ποί­η­ση σχο­λεί­ων κ.ά.). Για όλα αυτά χρειά­ζε­ται να μπού­με, και θα μπού­με, μπρο­στά. Εχου­με την εμπει­ρία και από το 2014 με την «αξιο­λό­γη­ση» Μητσο­τά­κη, τότε που μέσα από τα σωμα­τεία μας, συλ­λο­γι­κά, την στεί­λα­με στο καλά­θι των αχρή­στων. Χρειά­ζε­ται να φωτι­στεί ακό­μα καλύ­τε­ρα το γεγο­νός ότι οι σχε­δια­σμοί της ΝΔ για την Παι­δεία υπη­ρε­τούν μια συγκε­κρι­μέ­νη πολι­τι­κή και κατευ­θύν­σεις, της ΕΕ, του ΟΟΣΑ, τις επι­διώ­ξεις των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων που μέσα από την Εκπαί­δευ­ση στό­χο έχουν την αύξη­ση των κερ­δών τους.

Θέλουν να μετατρέψουν το κίνημα σε νεροκουβαλητή αντιλαϊκών κυβερνήσεων

Στη βάση αυτή χρειά­ζε­ται να απο­κα­λύ­πτε­ται και ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ και ως κυβέρ­νη­σης πριν και ως αστι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης σήμε­ρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κυβερ­νή­σει για 4,5 χρό­νια. Δεν ισχύ­ει το άλλο­θι της άγνοιας ή της ανα­μο­νής για να φανε­ρώ­σει την ταυ­τό­τη­τά του. Από αυτήν την άπο­ψη, δεν μας βρί­σκουν σύμ­φω­νους μια σει­ρά τοπο­θε­τή­σε­ων που παρου­σιά­ζουν την πολι­τι­κή της ΝΔ ως «το σημείο μηδέν για την Παι­δεία» ή μια επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία πως με αυτά που έρχο­νται «γυρί­ζου­με πίσω στο 1950» που ακού­γε­ται από συν­δι­κα­λι­στές του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και των «Παρεμ­βά­σε­ων». Τα συγκε­κρι­μέ­να μέτρα της ΝΔ όχι απλά δεν είναι «επι­στρο­φή στο παρελ­θόν», αλλά απο­τε­λούν βήμα­τα προ­σαρ­μο­γής της Εκπαί­δευ­σης σε πολι­τι­κές που εδώ και χρό­νια υλο­ποιού­νται σε άλλες χώρες της ΕΕ. Είναι επι­κίν­δυ­νη παγί­δα για τους εργα­ζό­με­νους στην Εκπαί­δευ­ση η θέση που δια­τυ­πώ­νουν οι συν­δι­κα­λι­στές του ΣΥΡΙΖΑ πως «τώρα πρέ­πει να υπε­ρα­σπι­στού­με τις κατα­κτή­σεις που είχα­με με την προη­γού­με­νη κυβέρ­νη­ση». Τέτοιες τοπο­θε­τή­σεις είναι μακριά και έξω από την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Μετα­τρέ­πουν το συν­δι­κα­λι­στι­κό κίνη­μα σε νερο­κου­βα­λη­τή αντι­λαϊ­κών κυβερ­νή­σε­ων. Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι πως η κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ παρέ­δω­σε πραγ­μα­τι­κά «ελεύ­θε­ρο πεδίο» στη ΝΔ για να κλι­μα­κώ­σει την επί­θε­ση και στα ζητή­μα­τα της Εκπαίδευσης.

Ανα­φέ­ρου­με κάποια παραδείγματα:

• Η «αξιο­λό­γη­ση» στην Εκπαί­δευ­ση δεν καταρ­γή­θη­κε από τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως ορι­σμέ­νοι υπο­στη­ρί­ζουν. Καταρ­γή­θη­κε το πλαί­σιο των προη­γού­με­νων κυβερ­νή­σε­ων για την Εκπαί­δευ­ση (ΠΔ 152) και αντι­κα­τα­στά­θη­κε με το νέο πλαί­σιο του Ν.4547/18 για την «αξιο­λό­γη­ση» των στε­λε­χών και την αυτο­α­ξιο­λό­γη­ση της σχο­λι­κής μονά­δας. Δια­τη­ρή­θη­κε σε ισχύ και ενι­σχύ­θη­κε όλο το νομο­θε­τι­κό πλαί­σιο που συν­δέ­ει την «αξιο­λό­γη­ση» με το μισθό και με την από­λυ­ση (βλ. ν. Βερ­ναρ­δά­κη, Δημο­σιο­ϋ­παλ­λη­λι­κός Κώδι­κας). Η έκθε­ση της Κομι­σιόν για την Εκπαί­δευ­ση στην Ελλά­δα (2019), μάλι­στα, εκθειά­ζει το νέο νομο­θε­τι­κό πλαί­σιο του ΣΥΡΙΖΑ για την «αξιο­λό­γη­ση» για­τί συμ­βάλ­λει στην «δημιουρ­γία κουλ­τού­ρας αξιο­λό­γη­σης στους εκπαι­δευ­τι­κούς». Αλλω­στε, η λεγό­με­νη αυτο­α­ξιο­λό­γη­ση της σχο­λι­κής μονά­δας δεν έχει σκο­πό να λύσει τα υπαρ­κτά προ­βλή­μα­τα της Εκπαί­δευ­σης. Στό­χο έχει να στρέ­ψει τον προ­βο­λέα του κρά­τους στους ίδιους τους εκπαι­δευ­τι­κούς, στους γονείς και τους μαθη­τές που δεν είναι αρκε­τά «ευέ­λι­κτοι» και «προ­σαρ­μο­στι­κοί» σε ένα σχο­λείο με τερά­στιες ελλεί­ψεις και κενά. Η κρα­τι­κή ευθύ­νη φεύ­γει από το κάδρο. Με βάση όλα αυτά δεν είναι υπερ­βο­λή να πού­με ότι η ΝΔ «έχει βάλει αέρα στα πανιά της» από τη στά­ση της προη­γού­με­νης κυβέρ­νη­σης με χαρα­κτη­ρι­στι­κές τις δηλώ­σεις του νέου προ­έ­δρου του ΙΕΠ, κ. Αντω­νί­ου, για την «αξιο­λό­γη­ση» ως «οξυ­γό­νο της Εκπαίδευσης».
• Η κυβέρ­νη­ση του ΣΥΡΙΖΑ άνοι­ξε το δρό­μο για το χτύ­πη­μα του συν­δι­κα­λι­στι­κού κινή­μα­τος και την ποι­νι­κο­ποί­η­ση της συν­δι­κα­λι­στι­κής δρά­σης (βλ. νόμος Αχτσιό­γλου για 50% + 1 κ.ά.). Δεν χρειά­ζε­ται καν να πάμε πίσω στο 1954, όπως μας λένε ορι­σμέ­νοι αρθρο­γρά­φοι (βλ. Κάτσι­κας στην ΕΦΣΥΝ), για να βρού­με παρα­δείγ­μα­τα χτυ­πή­μα­τος του απερ­για­κού δικαιώ­μα­τος στο Δημό­σιο. Η απερ­γο­σπα­στι­κή τρο­πο­λο­γία της Γερο­βα­σί­λη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν που απα­γό­ρευε την εκλο­γή σε θέση ευθύ­νης σε όσους εργα­ζό­με­νους συμ­με­τεί­χαν στην απερ­γία — απο­χή από την «αξιο­λό­γη­ση» των Ομο­σπον­διών και της ΑΔΕΔΥ.
• Η κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ και ο υπουρ­γός Παι­δεί­ας Κ. Γαβρό­γλου δεν δίστα­σαν να ψηφί­σουν τον νόμο σφα­γείο 4589/19 για τους διο­ρι­σμούς και τις προ­σλή­ψεις ανα­πλη­ρω­τών. Ενα νόμο που έχει κατα­δι­κα­στεί στη συνεί­δη­ση χιλιά­δων εκπαι­δευ­τι­κών για­τί απα­ξιώ­νει την προ­ϋ­πη­ρε­σία και τις σπου­δές χιλιά­δων συνα­δέλ­φων και εισά­γει την πλή­ρη εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση στην Παι­δεία, μέσα από ένα αέναο κυνη­γη­τό προ­σό­ντων και πιστο­ποι­ή­σε­ων. Η ΝΔ δηλώ­νει σε όλους τους τόνους πως θα δια­τη­ρή­σει σε ισχύ το νόμο του ΣΥΡΙΖΑ.
• Μητσο­τά­κης και Τσί­πρας μέσα από το βήμα της περ­σι­νής Γενι­κής Συνέ­λευ­σης του ΣΕΒ συμ­φώ­νη­σαν στην ανά­γκη σύν­δε­σης του σχο­λεί­ου με την αγο­ρά και τις επιχειρήσεις.
• Το πόρι­σμα της Επι­τρο­πής Δια­λό­γου του ΣΥΡΙΖΑ για την Παι­δεία (επι­τρο­πή Λιά­κου) ήταν αυτό που έβγα­ζε το συμπέ­ρα­σμα για την ανα­γκαιό­τη­τα παρα­πέ­ρα αυτο­νο­μί­ας των σχο­λεί­ων. Σε τέτοια πορί­σμα­τα πατά­ει και η σημε­ρι­νή κυβέρ­νη­ση της ΝΔ για να προ­ω­θή­σει την παρα­πέ­ρα κατη­γο­ριο­ποί­η­ση των σχολείων.
• Η δια­μόρ­φω­ση ενός πιο επι­τε­λι­κού κρά­τους και μιας εκπαι­δευ­τι­κής διοί­κη­σης που θα μπο­ρεί πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κά να προ­ω­θεί τις αντιεκ­παι­δευ­τι­κές πολι­τι­κές υπη­ρε­τή­θη­κε πιστά και από τον ΣΥΡΙΖΑ (βλέ­πε νόμος για νέες δομές, ΠΕΚΕΣ, Συντο­νι­στές κ.ά.) και από την ΝΔ (πρό­τα­ση για επα­να­φο­ρά Σχο­λι­κών Συμβούλων).
• Η ΝΔ δια­τη­ρεί σε πλή­ρη ισχύ το νόμο ΣΥΡΙΖΑ (Γαβρό­γλου) για το Λύκειο — εξε­τα­στι­κό κέντρο που απα­ξιώ­νει την όποια Γενι­κή Παι­δεία έχει απο­μεί­νει και μετα­τρέ­πει το Λύκειο σε απο­κλει­στι­κό προ­θά­λα­μο για τα πανε­πι­στή­μια. Σε αυτό το έδα­φος, η ΝΔ μάλι­στα προ­ε­τοι­μά­ζει το ακό­μα πιο απο­κρου­στι­κό «μακι­γιά­ρι­σμα» του νόμου με την επα­να­φο­ρά της τρά­πε­ζας θεμά­των, την καθιέ­ρω­ση του «εθνι­κού απο­λυ­τη­ρί­ου» κ.ά.
• Ακό­μα και για τη δίχρο­νη υπο­χρε­ω­τι­κή Προ­σχο­λι­κή Αγω­γή η ΝΔ συνε­χί­ζει στο δρό­μο του ΣΥΡΙΖΑ, με την εφαρ­μο­γή της χωρίς δαπά­νη για το κρά­τος, χωρίς υπο­δο­μές και προ­σλή­ψεις προ­σω­πι­κού, με όρους υπο­βάθ­μι­σης για τα παι­διά και τις νηπια­γω­γούς. Η ΝΔ στην αρχή της σχο­λι­κής χρο­νιάς εξαί­ρε­σε ακό­μα 13 δήμους από την εφαρ­μο­γή της δίχρονης.
• Ούτε καν η κατα­στο­λή είναι προ­νό­μιο της «δεξιάς». Ακό­μα τα κεφά­λια και οι πλά­τες των εκπαι­δευ­τι­κών είναι ζεστά από τα ΣΥΡΙ­ΖΑί­ι­κα γκλοπ και τα χημι­κά με τα οποία μας «φιλο­δώ­ρη­σε» και η προη­γού­με­νη κυβέρ­νη­ση στις μεγά­λες απερ­γί­ες, το Γενά­ρη του 2019, ενά­ντια στο νόμο Γαβρό­γλου για τους αναπληρωτές.

ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ αντιγράφουν από το ίδιο αντιλαϊκό λυσάρι

Τα παρα­δείγ­μα­τα είναι πολ­λά και απο­δει­κτι­κά. Η ίδια η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα μας δεί­χνει ότι ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ αντι­γρά­φουν από το ίδιο αντι­λαϊ­κό «λυσά­ρι» και σε τελι­κή ανά­λυ­ση υπη­ρε­τούν τις ίδιες στο­χεύ­σεις και στον τομέα της Παι­δεί­ας. Το συμπέ­ρα­σμα αυτό δεν είναι θεω­ρη­τι­κό. Το στα­θε­ρό μέτω­πο απέ­να­ντι στις πραγ­μα­τι­κές αιτί­ες και τις πολι­τι­κές που δημιουρ­γούν τα μεγά­λα προ­βλή­μα­τα στην Εκπαί­δευ­ση, όπως και στα κόμ­μα­τα που στη­ρί­ζουν τη σημε­ρι­νή κατά­στα­ση, απο­τε­λεί βασι­κή προ­ϋ­πό­θε­ση για να υπάρ­χουν συνέ­χεια, αντο­χή και προ­ο­πτι­κή στην πάλη μας. Για να απο­φεύ­γου­με τις παγί­δες και τον εγκλωβισμό.

Ορος και προ­ϋ­πό­θε­ση για την απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα και την προ­ο­πτι­κή της πάλης είναι η χει­ρα­φέ­τη­ση των ίδιων των σωμα­τεί­ων από τη λογι­κή του κυβερ­νη­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού, από το κρά­τος, τη διοί­κη­ση και τη λογι­κή της ουράς των αστι­κών κομ­μά­των. Η κοι­νή πλεύ­ση στα βασι­κά ζητή­μα­τα και στην Εκπαί­δευ­ση της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ επι­βε­βαιώ­νε­ται και από τη στά­ση των συν­δι­κα­λι­στι­κών δυνά­με­ων της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ σε ΔΟΕ και ΟΛΜΕ, σε ΣΕΠΕ και ΕΛΜΕ. Οι παρα­τά­ξεις της ΔΑΚΕ και των ΣΥΝΕΚ/ΕΡΑ/ΑΕΕΚΕ μαζί με τη ΔΗΣΥ κυριο­λε­κτι­κά ψηφί­ζουν τα πάντα από κοι­νού. Ολοι μαζί δια­μόρ­φω­σαν θέση υπέρ μιας «καλής, μη τιμω­ρη­τι­κής αξιο­λό­γη­σης». Ολοι μαζί πολε­μούν το αίτη­μα για μονι­μο­ποί­η­ση των ανα­πλη­ρω­τών. Ολοι μαζί υπο­νο­μεύ­ουν κάθε προ­σπά­θεια οργά­νω­σης του αγώ­να, καλ­λιερ­γώ­ντας την απο­γο­ή­τευ­ση μέσα στον κλά­δο. Ολοι μαζί δίνουν την πολύ­τι­μη «ανο­χή» που χρειά­ζε­ται και η σημε­ρι­νή κυβέρ­νη­ση στην πολι­τι­κή της. Εχουν επι­λέ­ξει το ρόλο του «κοι­νω­νι­κού εταί­ρου» και όχι του οργα­νω­τή της πάλης.

Με βάση όλα τα παρα­πά­νω είναι κρί­σι­μο να δυνα­μώ­σει η προ­σπά­θεια οργά­νω­σης της πάλης το επό­με­νο διά­στη­μα. Χρειά­ζε­ται ακό­μα πιο απο­φα­σι­στι­κά να ηγη­θούν οι δυνά­μεις του ΠΑΜΕ. Χρειά­ζε­ται να γίνουν άμε­σα βήμα­τα στην αλλα­γή της κατά­στα­σης στα σωμα­τεία. Να γίνει κρι­τή­ριο ψήφου για τους χιλιά­δες συνα­δέλ­φους η στά­ση κάθε δύνα­μης και στην προ­σπά­θεια οργά­νω­σης της πάλης αλλά και στο περιε­χό­με­νο που επι­διώ­κει να δώσει μέσα στο κίνημα.

Στην προ­σπά­θεια αυτή θα φαί­νο­νται οι φίλοι και οι εχθροί, θα δια­μορ­φώ­νο­νται οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις να βρι­σκό­μα­στε στον αγώ­να με νέες δυνά­μεις, με συνα­δέλ­φους και συν­δι­κα­λι­στές που νιώ­θουν ότι κάτι πρέ­πει να αλλά­ξει στον κλάδο.