Η είδηση του θανάτου του Βασίλη Καρρά με βρήκε στο χριστουγεννιάτικο Ηράκλειο Κρήτης. Σκέφτομαι καμιά φορά ότι η ποίηση έχει χάσει το κοινό της, αυτό που πρόσκαιρα κέρδισε στα μεταπολεμικά και πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια, γιατί έπαψε να είναι αυθεντική. Έστω ένα μέρος της, για να είμαι δίκαιος. Δηλαδή έπαψε να είναι ποίηση για τους ανθρώπους… Για εκείνους που ερωτεύονται, που δίνουν την ψυχή τους σε αγάπες που ματαιώνονται για χίλιους λόγους, με ανόθευτα συναισθήματα και με την ελπίδα ότι το προδιαγεγραμμένο τέλος θα αντιστραφεί.
Με πρωταγωνιστή τον Βασίλη και τα τραγούδια του, θυμήθηκα ότι έχω κάποιες καλές ιστορίες στο σημειωματάριο μου, όπου η μουσική και τα τραγούδια του στάθηκαν πιστός φίλος και σύντροφος σε διάφορους ανθρώπους. Ιστορίες που έζησα, ως μέλος σε κάποιες παρέες και ως παρατηρητής, ιστορίες που μου έχουν διηγηθεί. Ελπίζω να τις καταγράψω με την πρώτη ευκαιρία. Περιλαμβάνουν ένα χωρισμό, μια επανασύνδεση, στιγμές σε μπουζούκια, καφενεία και σε λεωφορεία. Σκέφτομαι ακόμα ότι και στο λεγόμενο… σκυλάδικο υπήρξαν ωραίοι καλλιτέχνες. Και δεν μιλάω από την ηθική πλευρά του καλού — κακού κτλ.
Ο Καρράς ήταν ένας από αυτούς. Ίσως ο τελευταίος. Με τις αντιφάσεις του, φυσικά. Αλλά αυτή είναι μια διαφορετική συζήτηση. Με τους φίλους εδώ στον ιστορικό Χάνδακα τιμήσαμε τον Βασίλη, όπως του έπρεπε. Στη συνέχεια παραθέτω ένα τραγούδι του από τα παλιά. Σε σύνθεση του Παναγιώτη Αποστολίδη και σε μουσική του Γιώργου Μιλιώνη από τον δίσκο Λέγε ότι θες (1991). Εις μνήμην.
ΔΕΣ ΤΙ ΕΜΕΙΝΕ
Μες στη σταχτοθήκη μου
τσιγάρα σου σβησμένα
είναι ότι απέμεινε
αγάπη μου από σένα
Τα βλέπω και πληγώνομαι
και οι ενοχές με πνίγουν
κυλούν αργά δυο δάκρυα
και με τις στάχτες σμίγουν.
Δες τι απέμεινε, δες τι απέμεινε
στάχτη και δάκρυ ένα έγινε
Μέσα στο συρτάρι μου
μια φωτογραφία
μου θύμισε αγάπη μου
πως θα ‘σαι πάντα μία
Τη βλέπω και πληγώνομαι
μου λείπεις και πονάω
και αν έφταιξα συγχώρα με
γύρισε σ’ αγαπάω
Δες τι απέμεινε, δες τι απέμεινε
στάχτη και δάκρυ ένα έγινε
Δες τι απέμεινε
