Γιώργος Ηρακλέους: Ύστατο χαίρε για την Κική Δημουλά

Κρα­τάς ένα λου­λού­δι φωτει­νό, παρά­ξε­να ελλει­πτι­κό και πάλ­λευ­κο σαν χιόνι.

Χαί­ρε, ότι ο κήπος της ψυχής σου μένει αμάραντος.

Χαί­ρε, ότι η πίστη σου δεν εχά­θη εις οδούς απωλείας.

Μαζί ποτέ δε θα σηκώ­σου­νε ούτε τους νεκρούς με τα άυλα μάτια,
ούτε τη φρι­κιώ­σα απου­σία του λόγου και των λέξεων.

Την ψυχή σου δε θα προ­σεγ­γί­σουν άνθρω­ποι σκοτεινοί,
δε θα την αγγί­ξουν άλλοι ορίζοντες,
αυτά είναι τα αεί επί της γης.

Ο Φεβρουά­ριος δεν έχει άλλον δρό­μο μετά το ψυχο­τρό­πο Σάβ­βα­το που σού ’κλει­σε τα μάτια.

Χαί­ρε, ότι κοι­μή­θη­κες με όλες σου τις προ­θέ­σεις στολισμένη.

Χαί­ρε, ότι φεύ­γεις πιο κοντά στο αίνιγ­μα του θανάτου
ο ουρα­νός σου δεν γνω­ρί­ζει τις πτώ­σεις της γραμματικής,
πλην μόνο τις θετι­κές εξάρ­σεις σου.

Χαί­ρε, ότι το εύφλε­κτο εγώ σου είναι το ίδιο και από μόνο του άκαυ­τη βάτος.

Φεύ­γεις όπως το διά­λε­ξες και τόγραψες,

με τις ίδιες ακρι­βώς κινή­σεις, που κάνουν αυτοί που μένουν για πάντα εδώ.

22/2/2020