Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Γρηγόρης Μπιθικώτσης: Ανοίγω το στόμα μου κι αναγαλλιάζει το πέλαγο…

 

Στον ερμη­νευ­τή των μεγά­λων στιγ­μών της πορεί­ας του ελλη­νι­κού τρα­γου­διού κατά τον 20ό αιώ­να, στον δημιουρ­γό μεγά­λων και χιλιο­τρα­γου­δι­σμέ­νων λαϊ­κών τρα­γου­διών, στον αγα­πη­μέ­νο τρα­γου­δι­στή των σπου­δαί­ων συν­θε­τών, στον Γρη­γό­ρη Μπι­θι­κώ­τση, είναι αφιε­ρω­μέ­νη η συναυ­λία που διορ­γα­νώ­νει η Κομ­μα­τι­κή Οργά­νω­ση Αττι­κής του ΚΚΕ στο Περι­στέ­ρι, στο Ολυ­μπια­κό Κέντρο Πυγ­μα­χί­ας «Γιώρ­γος Στε­φα­νό­που­λος» (Β. Ηπεί­ρου 23), την ερχό­με­νη Δευ­τέ­ρα 4 Μάρ­τη, στις 7 το απόγευμα.

Θα χαι­ρε­τί­σει ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημή­τρης Κουτσούμπας.

Θα ακο­λου­θή­σει συναυ­λία με τους Γιώρ­γο Ντα­λά­ρα, Δημή­τρη Μπά­ση, Φωτει­νή Βελε­σιώ­του, Κώστα Τρια­ντα­φυλ­λί­δη, Ασπα­σία Στρα­τη­γού, Σταυ­ρού­λα Εσα­μπα­λί­δη. Συμ­με­τέ­χουν ο Γρη­γό­ρης Μπι­θι­κώ­τσης, καθώς και η Χορω­δία «Ρυθ­μός» του Νίκου Χιώ­το­γλου. Η καλ­λι­τε­χνι­κή επι­μέ­λεια είναι του Γιώρ­γου Νταλάρα.

Προ­σκλή­σεις δια­τί­θε­νται από τις Οργα­νώ­σεις του ΚΚΕ στην Αττική.

Η αρχή

Ο Γρη­γό­ρης Μπι­θι­κώ­τσης γεν­νή­θη­κε στο Περι­στέ­ρι στις 11 Δεκεμ­βρί­ου 1922, από φτω­χή οικο­γέ­νεια. Η κιθά­ρα του μεγά­λου του αδερ­φού ήταν η αφορ­μή για να ξεκι­νή­σει από πολύ μικρός την ενα­σχό­λη­σή του με τη μου­σι­κή. «Δεν είναι δικιά μου, δικιά σου είναι», του είπε ο αδερ­φός του ο Χρή­στος, όταν τον άκου­σε να παίζει…

Μαθη­τευό­με­νος υδραυ­λι­κός ακό­μα, το ‘σκα­γε από το σπί­τι και πήγαι­νε να ακού­σει τη μεγά­λη του αγά­πη, τον Μάρ­κο Βαμ­βα­κά­ρη, που έπαι­ζε στο Περι­στέ­ρι, μαζί με τους Στρ. Παγιουμ­τζή, Απ. Χατζη­χρή­στο και Μ. Χιώ­τη. Αλλω­στε, έλε­γε χαρα­κτη­ρι­στι­κά για το ρεμπέ­τι­κο, το λαϊ­κό τρα­γού­δι: «Το λαϊ­κό τρα­γού­δι είναι ένα δέντρο. Το δέντρο είναι ο Μάρ­κος. Οι άλλοι είναι κλώ­νοι, με τον Τσι­τσά­νη να είναι ο μεγα­λύ­τε­ρος κλώνος».

Παράλ­λη­λα γρά­φει τρα­γού­δια… Στα τέλη της δεκα­ε­τί­ας του ’40 η πρώ­τη του σύν­θε­ση που βρί­σκει τον δρό­μο στη δισκο­γρα­φία είναι «Το καντή­λι τρε­μο­σβή­νει». Ως συν­θέ­της συνερ­γά­ζε­ται με τους Πρό­δρο­μο Τσα­ου­σά­κη, Σταύ­ρο Τζουα­νά­κο, Γιώ­τα Λύδια, Καί­τη Γκρέυ, Στέ­λιο Καζαν­τζί­δη, Μανώ­λη Αγγε­λό­που­λο και άλλους, ενώ καθο­ρι­στι­κή υπήρ­ξε η συμ­βο­λή του στην ανά­δει­ξη της Πόλυς Πάνου και της Βίκυς Μοσχο­λιού, οι οποί­ες έκα­ναν δίπλα του τα πρώ­τα τους βήμα­τα. Η πρώ­τη του εμφά­νι­ση ως τρα­γου­δι­στής γίνε­ται το 1955 με το «Τρε­λο­κό­ρι­τσο», ενώ κατα­θέ­τει μεγά­λες ερμη­νεί­ες σε τρα­γού­δια των Χατζι­δά­κι, Βαμ­βα­κά­ρη, Τσι­τσά­νη, Χιώ­τη, Δερ­βε­νιώ­τη, Μπα­κά­λη, Παπαϊ­ω­άν­νου, Μητσάκη.

Μέχρι που στη ζωή του μπαί­νει ο Μίκης Θεο­δω­ρά­κης και αλλά­ζο­ντας το ελλη­νι­κό τρα­γού­δι αλλά­ζει και την ίδια την καλ­λι­τε­χνι­κή πορεία του Γρη­γό­ρη Μπιθικώτση.

Ο Μίκης

Χιώτης - Θεοδωράκης - Μπιθικώτσης, 1963

Χιώ­της — Θεο­δω­ρά­κης — Μπι­θι­κώ­τσης, 1963

 

Η πρώ­τη γνω­ρι­μία του Μίκη με τον Μπι­θι­κώ­τση έγι­νε στη Μακρό­νη­σο. Σε μια μετα­γω­γή του Μίκη στο στρα­τιω­τι­κό νοσο­κο­μείο, ο Μπι­θι­κώ­τσης του πρό­σφε­ρε ένα ποτή­ρι νερό, κάτι που ο συν­θέ­της δεν ξέχα­σε ποτέ.

Η γνω­ρι­μία ξεθώ­ρια­σε, μέχρι που στα τέλη της δεκα­ε­τί­ας του ’50 ο Τάκης Λαμπρό­που­λος, διευ­θυ­ντής της «Κολού­μπια», κάλε­σε τον Μπι­θι­κώ­τση να ερμη­νεύ­σει τον «Επι­τά­φιο» του Μίκη Θεο­δω­ρά­κη σε ποί­η­ση Γιάν­νη Ρίτσου. Ετσι ξεκί­νη­σε η συνερ­γα­σία τους, η οποία άνοι­ξε τον δρό­μο στη μελο­ποι­η­μέ­νη ποί­η­ση, έναν δρό­μο που χαρά­χτη­κε ανε­ξί­τη­λα και στα επό­με­να χρό­νια από τις συγκλο­νι­στι­κές και ανε­πα­νά­λη­πτες ερμη­νεί­ες του Γρη­γό­ρη Μπι­θι­κώ­τση στους δίσκους «Πολι­τεία», «Επι­φά­νια», «Ρωμιο­σύ­νη», «Αξιον Εστί», «Το τρα­γού­δι του νεκρού αδερ­φού» κ.ά.

Εξη­γώ­ντας την τομή που έφε­ρε ο Μίκης στο ελλη­νι­κό τρα­γού­δι, ανέ­φε­ρε χαρα­κτη­ρι­στι­κά… «Ποτέ εμείς, πριν, δεν σκε­φτή­κα­με να πάρου­με ποι­η­τές. Τους είχα ακου­στά, αλλά τους έμα­θα δια­βά­ζο­ντάς τους στις πρόβες».

Από τα έργα του Θεο­δω­ρά­κη αυτό που τον δυσκό­λε­ψε περισ­σό­τε­ρο ήταν η «Ρωμιο­σύ­νη». Ελε­γε ο Γρ. Μπι­θι­κώ­τσης στον Π. Γερα­μά­νη: «Σ’ αυτό το έργο χάθη­κα. Έκα­να πρό­βα δυό­μι­σι μήνες για να μπω στο νόη­μα της μελω­δί­ας και του στί­χου. Τότε βρή­κα τον αλη­θι­νό μου εαυ­τό. Ηταν αυτό που με γέμι­σε. Ηταν η πιο μεγά­λη στιγ­μή της καριέ­ρας μου και της ζωής μου. Τα εννέα τρα­γού­δια της “Ρωμιο­σύ­νης” είχαν μια μελω­δία που δεν την έπια­νε το μυα­λό μου. Μελω­δία τρο­με­ρή, ασύλ­λη­πτη. Ο Θεο­δω­ρά­κης στις πρώ­τες πρό­βες μού έλε­γε: “Λίγο αν προ­σέ­ξεις στις πρό­βες, θα τα κατα­φέ­ρεις, Γρη­γό­ρη… Το έργο αυτό μιλά­ει για το τι έχει τρα­βή­ξει η Ελλά­δα. Τότε που κόβα­νε στο γόνα­το το κρι­θα­ρέ­νιο τους καρ­βέ­λι, που μπαί­να­νε στα σίδε­ρα και στη φωτιά, που γέμι­ζαν τα κανό­νια μόνο με την καρ­διά τους”. Και πάνω σ’ αυτή τη φοβε­ρή ποί­η­ση του Γιάν­νη Ρίτσου, ο Μίκης έχει γρά­ψει μου­σι­κή για 100 — 200 χρό­νια μπρο­στά». Και ο ποι­η­τής του έργου, ο Γιάν­νης Ρίτσος, έλε­γε για τον τρα­γου­δι­στή: «Μέσα στη φωνή του, όλος ο καη­μός του ελλη­νι­κού λαού, όλο του το μερά­κι και όλη του η λεβε­ντιά φαί­νε­ται σ’ όλο τους το μεγα­λείο! Θυμά­μαι ότι σε μεγά­λα γεγο­νό­τα της Νεο­ελ­λη­νι­κής μας Ιστο­ρί­ας, σε κρί­σι­μες αγω­νι­στι­κές στιγ­μές του ελλη­νι­κού λαού η φωνή του Μπι­θι­κώ­τση βρι­σκό­ταν πάντο­τε μπρο­στά, τρα­γου­δώ­ντας τη “Ρωμιο­σύ­νη”».

Γρη­γό­ρης Μπι­θι­κώ­τσης: 15 αξέ­χα­στα δια­μά­ντια που τρα­γού­δη­σε ο «σερ» της ελλη­νι­κής μουσικής

Μια ζωή γεμάτη

Με τον Μάρκο

Με τον Μάρκο

Γρη­γό­ρης Μπι­θι­κώ­τσης, ένας σπου­δαί­ος ερμηνευτής

Ο Γρ. Μπι­θι­κώ­τσης ερμή­νευ­σε τρα­γού­δια και άλλων μεγά­λων συν­θε­τών, όπως του Μάνου Χατζι­δά­κι και του Σταύ­ρου Ξαρ­χά­κου. Ανε­πα­νά­λη­πτες είναι και οι ερμη­νεί­ες του σε τρα­γού­δια των Άκη Πάνου, Γιάν­νη Σπα­νού και Σταύ­ρου Κουγιουμτζή.

Η τελευ­ταία του περί­ο­δος περι­λαμ­βά­νει οκτώ δίσκους με δικά του τρα­γού­δια, τα περισ­σό­τε­ρα σε στί­χους του Κώστα Βίρ­βου, όπως τα «Ενα όμορ­φο αμά­ξι με δυο άλο­γα», «Ο κυρ-Θάνος», «Ρίξε μια ζαριά καλή» κ.ά.

Ο Γρη­γό­ρης Μπι­θι­κώ­τσης έγρα­ψε τη δική του σημα­ντι­κή ιστο­ρία στο ελλη­νι­κό τρα­γού­δι, μια ιστο­ρία δεμέ­νη με στιγ­μές και γεγο­νό­τα της νεό­τε­ρης Ιστο­ρί­ας μας και της ζωής μας. Ευτύ­χη­σε να συνερ­γα­στεί με σπου­δαί­ους συν­θέ­τες και να είναι ο πρώ­τος τρα­γου­δι­στής που έβα­λε τη μεγά­λη ποί­η­ση στο στό­μα του λαού…

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο